႐ုပ္႐ွင္ထဲက ႐ုပ္ေသမ်ား

ေခါက္႐ိုးက်ိဳးဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္လို
တိုးလ်ိဳးေပါက္ ျမင္လိုက္ရျပီ
စာတန္းထိုးကတည္းက
“ဘ၀” တဲ့။      

ေမွာ္ဆလိုက္တို႔ရဲ႕မာယာမွာ
အရိပ္မ်ား၊ အေရာင္မ်ား
တဖ်တ္ဖ်တ္ေျပးလႊားတယ္
တို႔မ်က္လံုးေတြကို ယံုၾကည္သင့္ရဲ႕လား။

ပန္းခင္းေလးေပၚလႊမ္းၿခံဳ ယမ္းေငြ႕ျမဴ
တ၀ုန္း၀ုန္းေပါက္ကြဲေန အမုန္းတရား
အၿပံဳးေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းႏႈစ္လႊာအကြယ္က အစြယ္မ်ား
ရာသီမေ႐ြး၊ ေျမလႊာမေ႐ြး ေနရာတိုင္းမွာ
ေသပန္းေတြသာ ေဖြးေဖြးလႈပ္ပြင့္ေ၀
ေလဒီမကၠဘတ္လက္ေတြ ေမႊးပ်ံ႕ေစဖို႔
ျပင္သစ္ႏိုင္ငံကေကာ တတ္ႏိုင္ပါ့မလား
ပိတ္ကားဟာ အျဖဴထည္ဆိုတာ
သက္ေသမျပႏိုင္ေတာ့ဘူး။

မင္းလည္း မင္းအေလ်ာက္
ငါလည္း ငါ့အေလ်ာက္
ပရိသတ္လည္း ပရိသတ္အေလ်ာက္
ေသြးစက္က်ရာ အ႐ုပ္ထင္ဖို႔ ႐ုန္းကန္ရ
ဒီလိုနဲ႔ ေသြးလြန္ခဲ့ၾကတယ္။

ေနာက္ဆံုးက်ည္တစ္ေတာင့္မွာ
လူၾကမ္းလဲက်သြား…ႀကိဳက္လား
ေနာက္ဆံုးအျပတစ္ကြက္မွာ
ေကာင္မေလးက မင္းသားရင္ခြင္ထဲ…ႀကိဳက္လား
လက္ခုပ္သံေ၀းရာအရပ္မွာ
ကိုယ္တို႔ဟာ ေရေသေတြလို စီးဆင္း
ျငင္းပယ္ခံရျခင္းကိုသာ
ပါရမီျဖည့္ဖက္အျဖစ္ ေပါင္းသင္းခဲ့ၾကတယ္။           ။


အဂၢ လင္း
ပန္းအလကၤာမဂၢဇင္း၊ အမွတ္(၁၇) ဇန္န၀ါရီ ၂၀၀၈

မဂၢဇင္းတခ်ိဳ႕မွာ ကဗ်ာအနည္းငယ္ေဖာ္ျပခံခဲ့ရဖူးတယ္။ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေပၚကိုယ့္ကဗ်ာေတြ႕ရင္ ခုထိ ေက်နပ္သာယာမိတုန္း။ မွတ္မွတ္ရရစိတ္လႈပ္႐ွားေပ်ာ္႐ႊင္မိခဲ့တဲ့ကဗ်ာအေနနဲ႔ကေတာ့ ဒီကဗ်ာနဲ႔ “၀ိုးတ၀ါးျမင္လိုက္ရတဲ့ ဥၾသဆြဲသံ” ႏွစ္ပုဒ္ပဲ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က အျဖစ္အပ်က္အေနအထားေလးေတြအရလည္းပါတယ္ :)