သားေရပင္ေကာက္ခဲ့ဖူးေသာ

 

ၿမိဳ႕ေလး၏ အႀကီးဆံုးေစ်းမ်ားထဲတြင္ တစ္ခုအပါအဝင္ျဖစ္ေသာ ဤေနရာေလးသည္ အျခားသူမ်ားအတြက္ မထူးျခားလွ ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ မေမ့ႏိုင္စရာငယ္ေပါင္း ေနရာေဟာင္းေလး ျဖစ္ပါသည္။ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္နာရီစင္ႀကီး အနီးတြင္တည္ရွိေသာ ဤေစ်းေလး၏ အဓိပတိလမ္းတစ္ေနရာ၌ အေဖႏွင့္အေမတို႔၏ဆိုင္ခန္းေလး ရွိသည္။ ထိုဆိုင္ခန္း ေလးတြင္ ကေလးမ်ားအတြက္ ခ်ဳိခ်ဥ္၊ ေဝဖာ၊ ဂ်ယ္လီ၊ ဘီစကြတ္စေသာ မုန္႔မ်ဳိးစံုမွအစ လူႀကီးမ်ားအတြက္ ေကာ္ဖီမစ္၊ အိုဗာတင္း၊ စီးကရက္၊ အေဖ်ာ္ယမကာတို႔အထိ စားေသာက္ကုန္မ်ဳိးစံုရွိပါသည္။ အဘြား(အေဖ၏အေမ)၏ အေမြပစၥည္း ျဖစ္ေသာ ထိုဆိုင္ေလးကို အေဖႏွင့္အေမ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးသည့္အခ်ိန္မွစ၍ ႏွစ္ေယာက္အတူ တက္ညီလက္ညီ လုပ္ကိုင္ လာခဲ့ၾကသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္ပင္မကေတာ့။

            ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမြးဖြားၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္ အေဖတို႔ဆိုင္ခန္းေလးထဲ၌ ကၽြန္ေတာ္နားေနအိပ္စက္ရန္အတြက္ ပုခက္တစ္ခုႏွင့္ ႏို႔ဘူးတစ္လံုးတိုးလာပါ၏။ လက္ဆမွန္မွန္လႊဲေနေသာ ပုခက္ေလးထဲတြင္ ႏို႔ဘူးကိုဇိမ္က်က်စို႔လ်က္ ေစ်း ေရာင္းသံ၊ ေစ်းဝယ္သံ၊ ေစ်းဆစ္သံတို႔ကို အိပ္ရာဝင္သီခ်င္းကဲ့သို႔နားေထာင္ရင္း အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ အိပ္ေမာက်ခဲ့ရဖူး သည္။

            ပုခက္ထဲမွဆင္းဆင္းခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ပထမဆံုးသိကၽြမ္းရင္းႏွီးခဲ့ရေသာ အေပါင္းအသင္းမွာ ‘ေစ်းေလး’ ပင္ျဖစ္ပါ သည္။ ပုခက္ထဲမွ ခုန္ဆင္းသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ေစ်းေလးက အားရဝမ္းသာစြာ ေပြ႔ခ်ီေခ်ာ့ျမွဴ၏။ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးစြာ ဖက္ရမ္း နမ္းရွဳပ္၏။ ကၽြန္ေတာ္လက္ညွိဳးထိုးပူဆာသမွ်ကိုလည္း အၿမဲတမ္းအလိုလုိက္ ျဖည့္ဆည္းေပး၏။ ဤသို႔ျဖင့္ ေစ်းေလးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ (တနဂၤေႏြေန႔မွလြဲ၍) ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ေဆာ့ေဖာ္ေဆာ့ဖက္မ်ား ျဖစ္လာခဲ့ၾကသည္။

            ထိုစဥ္က ဆိုင္မွာေရာင္းေသာ ေဝဖာထုပ္မ်ားထဲတြင္ ကေလးမ်ားကိုဆြဲေဆာင္ရန္အတြက္ ပါဝါရိန္းဂ်ား၊ ႏွံေကာင္ စက္ရုပ္၊ ဒရာဂြန္ေဘာ စသည့္ကပ္ခြာရုပ္ပံုကေလးမ်ား ပါလာတတ္သည္။ အေမက ဆိုင္ထဲမွာကၽြန္ေတာ္ ၿငိမ္ၿငိမ္ သက္သက္ ထိုင္ကစားေနေစရန္အတြက္ ထိုေဝဖာထုပ္မ်ား၏ထိပ္ကို ခဲတံခၽြန္ဓါးေလးႏွင့္ အသာေဖာက္ကာ အထဲမွကပ္ခြာ ေလးမ်ားကို ဆြဲထုတ္ေပးတတ္၏။ ထိုေနာက္ ေဝဖာထုပ္မ်ားကို ဖေယာင္းတိုင္မီးျဖင့္အပူေပးၿပီး အသာျပန္ကပ္ထားေလ့ ရွိသည္။ ယင္းကပ္ခြာပံုေလးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္က ဆိုင္နံရံမ်ား၊ တံခါးမ်ား၊ မွန္ဘီရိုမ်ားတြင္ တစ္ခုခ်င္းလိုက္ကပ္ၿပီး ေဆာ့ ကစားေနတတ္ပါသည္။ ညီညီညာညာ ကပ္မိသည့္အခါရွိသလို ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ ကပ္မိသည့္အခါမ်ားလည္း ရွိ၏။ တစ္ခါ တစ္ရံ လက္မွာကပ္ထားတတ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ ပါးမွာ၊ နဖူးမွာ…။ ကပ္ခြာေလးမ်ား တည့္ခ်င္တည့္၊ ေစာင္းခ်င္ေစာင္း မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေနေစ ကပ္ေနရျခင္းသည္သာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အရသာတစ္ခု။

            ဆုိင္မွာထိုင္ရင္းကစားခဲ့ရေသာ ေနာက္ထပ္ကစားစရာပစၥည္းတစ္မ်ဳိးမွာ စီးကရက္ဘူးခြံ ကတ္ထူစကၠဴမ်ားျဖစ္ သည္။ ၄င္းကတ္ထူစကၠဴမ်ား၏ လြတ္ေနေသာမ်က္ႏွာဘက္မွာ ေရာင္စံုခဲတံမ်ားျဖင့္ ေတာင္ျခစ္ေျမာက္ျခစ္ေလွ်ာက္ျခစ္ကာ အမ်ဳိးအမည္ခန္႔မွန္းရခက္ေသာ အရုပ္မ်ားဆြဲေလ့ရွိ၏။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ကတ္ေၾကးညွပ္တတ္သည့္ အရြယ္သို႔ေရာက္လာ ေသာအခါ ကတ္ထူစကၠဴမ်ားေပၚ၌ စက္ရုပ္မ်က္ႏွာ၊ လင္းႏို႔လူသားမ်က္ႏွာ၊ မစ္ကီေမာက္စ္မ်က္ႏွာ (ဟုကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ သတ္မွတ္ထားေသာ) မ်က္ႏွာပံုမ်ားဆြဲၿပီး မ်က္လံုးအေပါက္မ်ားေဖာက္ကာ မ်က္ႏွာဖုံးလုပ္တမ္းကစားပါသည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္ႏွာဖံုး၏နားရြက္ေနရာမ်ားတြင္ အေပါက္ေဖာက္၍ သားေရပင္မ်ားတပ္ၿပီး ကိုယ္တိုင္လုပ္မ်က္ႏွာဖံုးကို ကိုယ္တိုင္စြပ္ ကာ ေစ်းအႏွံ႔ ေလွ်ာက္သြားေနတတ္၏။ ထိုအခ်ိန္ကတည္းကစ၍ ကၽြန္ေတာ္သည္ မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္တမ္းကစားျခင္းကို ႏွစ္ၿခိဳက္ခဲ့ဟန္ တူပါသည္။

            လူႀကီးမ်ားအတြက္ အဖိုးတန္ေသာ၊ အသံုးဝင္ေသာပစၥည္းမ်ားမွာ ေရႊႏွင့္ေငြ ျဖစ္၏။ ထို႔အတူပင္ ကေလးမ်ား အတြက္ ေရႊႏွင့္ေငြကဲ့သို႔ပင္ အလြန္အဖိုးတန္ေသာ၊ အလြန္အသံုးဝင္ေသာပစၥည္းမ်ားမွာ ‘သားေရပင္မ်ား’ ျဖစ္ပါသည္။ ထို အခ်ိန္က ကေလးမ်ားကစားၾကေသာ ကစားနည္းအမ်ားစုမွာ သားေရပင္ကိုအသံုးျပဳရေသာ သို႔မဟုတ္ သားေရပင္ႏွင့္ အလဲအလွယ္ျပဳလုပ္ရေသာ ကစားနည္းမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ သားေရပင္ကို ေလႏွင့္မွဳတ္၍ကစားၾက၏။ လက္ႏွင့္ပစ္၍ ကစား ၾက၏။ ငါးပင္ပူး၊ ဆယ္ပင္ပူးစီ သီဆက္ကာ ႀကိဳးလုပ္ၿပီးခုန္ၾက၏။ တစ္ပင္ခ်င္းစီေရတြက္ၿပီး တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ သားေရပင္ အမ်ားၿပိဳင္ၾက၏။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အေဝမတည့္ၾကလွ်င္လည္း သားေရပင္စစ္ ခင္းၾက၏။ လက္ ထဲမွာ သားေရပင္မ်ားမ်ားစုထားႏိုင္သူကေတာ့ ‘ဆရာႀကီး’ ပင္။

ေစ်းေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ သားေရပင္အေျမာက္အျမား ရွာေဖြ႔ေတြ႔ရွိရာ ရတနာသိုက္ႀကီး ျဖစ္ပါ သည္။ မနက္ပိုင္း အေဖႏွင့္အေမတို႔ႏွင့္အတူ ဆုိင္ခင္းၿပီးသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ေစ်းတကာေလွ်ာက္ကာ သားေရပင္ ေကာက္ျခင္းအမွဳကို စ၍ျပဳေတာ့၏။ အနီ၊ အဝါ၊ အျပာ၊ အစိမ္း စေသာ ေရာင္စံုသားေရပင္မ်ားရရန္အတြက္ ေစ်းႀကိဳ ေစ်းၾကားပါမက်န္ မ်က္စိလ်င္လ်င္ထားကာ စူးစမ္းရွာေဖြရသည္။ ေဖ်ာ္ရည္ဆိုင္တန္း၊ စာေရးကိရိယာဆိုင္တန္း၊ ေဆးဝါး ပစၥည္း အေရာင္းဆိုင္တန္းဘက္မွ သားေရပင္မ်ားမွာ သစ္လြင္သည္။ ေတာက္ပသည္။ ဟင္းရြက္တန္း၊ သားငါးတန္း၊ ငါးေျခာက္တန္းဘက္မွ သားေရပင္မ်ားကေတာ့ ေဟာင္းႏြမ္းၿပီး အနံ႔အသက္မေကာင္း။ သစ္လြင္သည္ျဖစ္ေစ၊ ေဟာင္းႏြမ္း သည္ျဖစ္ေစ၊ အနံ႔အသက္ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ သားေရပင္သည္ သားေရပင္သာလွ်င္ ျဖစ္၏။ သားေရပင္အျပတ္မဟုတ္လွ်င္ၿပီးေရာ၊ ေတြ႔သမွ်သားေရပင္ အကုန္ေကာက္၏။

သားေရပင္ေကာက္ရင္း ပုစြန္ေျခာက္တန္းဘက္ေရာက္သည့္အခါ ပုစြန္ေျခာက္ေရာင္းသည့္ အမယ္အိုႀကီးက “ကေလးလာဦး” ဟုဆိုကာ ပုစြန္ေျခာက္ ႏွစ္ေကာင္သံုးေကာင္ ေကၽြးတတ္၏။ သနပ္ခါးတန္းဘက္ ေရာက္သည့္အခါတြင္ လည္း သနပ္ခါးေရာင္းသည့္ အေဒၚႀကီးက “အူေမႊးေအာင္” ဆိုၿပီး သနပ္ခါးအႏွစ္ တစ္ေကာ္ႏွစ္ေကာ္ ခြံ႔တတ္၏။ သားေရ ပင္ တစ္ပင္ေကာက္လိုက္ လက္မွာစြပ္လိုက္ႏွင့္ ေျခတိုေအာင္ တစ္မနက္ခင္းလံုး ေစ်းပတ္ၿပီးေကာက္လာခဲ့ရာ ေန႔လယ္ ထမင္းစားခ်ိန္ေလာက္တြင္ လက္ႏွစ္ဖက္စလံုး တံေတာင္ဆစ္အျပည့္ သားေရပင္ေတြရလာတတ္သလို လူတစ္ကိုယ္လံုး လည္း အနံ႔ေပါင္းစံုစြဲကပ္လ်က္ ပါလာတတ္သည္။ ထိုအခါမ်ဳိးမ်ားတြင္ အေဖကဆူသည္၊ အေမကေငါက္သည္။ ၿပီးေနာက္ အိမ္ျပန္ၿပီး ဆပ္ျပာေမႊးႏွင့္ ေရအၾကာႀကီးခ်ဳိးရ၏။ သို႔ေသာ္ ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္သည့္အခါတြင္လည္း ဒံုရင္းကဒံုရင္း၊ ေစ်းအႏွံ႔ပတ္ကာ သားေရပင္လိုက္ေကာက္ၿမဲပင္။

            ဤသို႔ျဖင့္ တစ္ေန႔တြင္ သားေရပင္ေကာက္ရင္း ခလုတ္တိုက္ကာ ေစ်းေျမာင္းႀကီးထဲျပဳတ္က်ၿပီး ေခါင္းေပါက္ပါ ေလေတာ့၏။ ထိုအခါ အေဖေရာအေမပါ စိုးရိမ္တႀကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေပြ႔ကာ ေစ်းအနီးရွိ ေဆးခန္းသို႔ေျပးရေလသည္။ ထိုေန႔ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းတြင္ ေစ်းကေပးေသာ အမွတ္တရအမာရြတ္တစ္ခုရလာခဲ့ၿပီး ကၽြန္ေတာ္၏ သားေရ ပင္ေကာက္ျခင္းလုပ္ငန္းႀကီးသည္လည္း အၿပီးအပိုင္ရပ္ဆိုင္းသြားရေလသည္။

            အေဖတို႔ဆိုင္အနီးတြင္ ေျမပဲ၊ စားေတာ္ပဲ၊ မတ္ပဲ၊ ကုလားပဲ စေသာ ပဲမ်ဳိးစံုေရာင္းသည့္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္က ထိုဆိုင္မွာ မၾကာခဏသြားကစားရင္း ေျမပဲႏွိဳက္စားေလ့ရွိသည္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ စပ္ေဆာ့ၿပီး ေျမပဲ ေစ့မ်ားကို ပါးစပ္ထဲမထည့္ဘဲ ႏွာေခါင္းဝတစ္ဖက္ထဲသို႔ထည့္ဆို႔၊ က်န္တစ္ဖက္ကိုပိတ္၍ ရွဴးခနဲ ရွဴးခနဲမွဳတ္ကာ ကစား နည္းအသစ္ထြင္သည္။ ယင္းသို႔ ေျမပဲေစ့ကိုႏွာေခါင္းထဲသို႔ ထည့္လိုက္မွဳတ္လိုက္ကစားရင္း တစ္ခ်ီမွာေတာ့ အရွိန္လြန္ သြားၿပီး ေျမပဲေစ့က ႏွာေခါင္းအတြင္းထဲအထိဝင္သြားကာ မွဳတ္ထုတ္၍မရဘဲ တစ္ေန၏။ လက္ႏွင့္ထိုးကေလာ္ၾကည့္ပါ ေသာ္လည္း ႏွာေခါင္းထဲမွထြက္မလာသည့္အျပင္ အထဲသို႔ပို၍ပင္ဝင္သြား၏။ ထိုအခါက်မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေၾကာက္လန္႔ တၾကားျဖစ္ကာ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုၿပီး အေဖတို႔ဆီသို႔ေျပးရေလ၏။ အေဖႏွင့္အေမလည္း အက်ဳိးအေၾကာင္းသိရေသာအခါ ‘ကိုးေခ်ာင္း’ အား ဆိုင္ခဏေစာင့္ခိုင္းထားခဲ့ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုခ်ီကာ ေဆးခန္းသို႔ ဒုတိယအႀကိမ္ေျပးရျပန္သည္။ ႏွာေခါင္း ထဲမွာ အပင္ျပန္ေပါက္ရန္အားယူေနေသာ ေျမပဲေစ့ကိုလည္း ဆရာဝန္မႀကီးကဇာဂနာႏွင့္ ခဲရာခဲဆစ္ ဆြဲထုတ္ေပးခဲ့ရ သည္။

            ကိုးေခ်ာင္းဆိုသည္မွာ ထိုစဥ္ကအေဖတို႔ဆိုင္တြင္ အလုပ္လုပ္ေနသူ ကုလားေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ကုလား ေလးဟုဆိုေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အသက္မ်ားစြာႀကီးသည္။ သူ႔နာမည္ရင္းက ‘ကစၥနား’…။ သူခပ္ငယ္ငယ္ သူတို႔ အိမ္မွာ အုန္းသီးခြဲစားၾကစဥ္က အုန္းသီးဖတ္ႏွိဳက္စားရင္း မေတာ္တဆျဖစ္ကာ ညာဘက္လက္ခလယ္တစ္ေခ်ာင္း အရင္းမွ ေန၍ တိခနဲျပတ္သြားခဲ့ရသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ သူ႔နာမည္ရင္းေပ်ာက္ၿပီး ကိုးေခ်ာင္းဟုအမည္တြင္ေလ၏။ ဆိုင္မွာ အလုပ္အား သည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ သူသည္ ကၽြန္ေတာ္ကိုအေဖာ္လုပ္ေပးၿပီး ကစားေလ့ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ‘တစ္ ႏွစ္ သံုး ေလး’ ေရတြက္တတ္စအရြယ္ေရာက္ေတာ့ ကိုးေခ်ာင္းက သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြေထာင္ျပၿပီး ေရခိုင္းဖူးသည္။ မည္သို႔ပင္ေရတြက္ပါ ေသာ္လည္း နံပါတ္ကိုးတြင္သာ အဆံုးသတ္ေနေသာေၾကာင့္ ငယ္စဥ္က အလြန္အံ့ၾသခဲ့ရ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ကိုးေခ်ာင္းက သူ၏လက္ခလယ္ငုတ္တိုေလးကို လွဳပ္စိလွဳပ္စိလုပ္ျပၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို စေလ့ရွိသည္။ ထုိအခါမ်ဳိးမ်ားတြင္ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိဘဲ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ျဖစ္ကာ အေတာ္ပင္ အသည္းယားခဲ့ရ၏။

            ထိုစဥ္က အေဖတို႔ဆိုင္အနီး၌ လက္တစ္ဖက္စီတြင္ လက္သန္းပြားေလးတစ္ေခ်ာင္းစီပါေသာ ‘ဦးေနာင္ပြား’ ဆို တာလည္း ရွိေသး၏။ ကၽြန္ေတာ္ အေပါင္းအႏွဳတ္တြက္တတ္စ အရြယ္တုန္းက အဆိုပါဦးေနာင္ပြား၏ လက္သန္း တစ္ေခ်ာင္းကိုျဖဳတ္ၿပီး ကိုးေခ်ာင္းလက္မွာ တပ္ေပးရလွ်င္ေကာင္းမည္ဟု စဥ္းစားဖူးသည္။ ဦးေနာင္ပြားတြင္ လက္အပို ႏွစ္ေခ်ာင္းေတာင္ရွိ၏၊ တစ္ေခ်ာင္းေလ်ာ့သြားလည္း ကိစၥမရွိဟု ေတြးမိေသာေၾကာင့္ပင္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အညီအမွ်ျဖစ္ လိုလွ်င္ေတာ့ ဦးေနာင္ပြားထံမွ တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္တစ္ဝက္ ယူရေပမည္။ အခုေတာ့ ကိုးေခ်ာင္းလည္း အိမ္ေထာင္ရက္သား က်ကာ လက္ဆယ္ေခ်ာင္းအျပည့္ပါေသာ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ ကေလးေလးမ်ားကို တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေမြး ထုတ္လ်က္…။

            ေစ်းထဲတြင္ ‘ဦးစံတင္’ ဟုေခၚေသာ အသားအလြန္နက္သည့္ ကုန္ထမ္းလုပ္သားႀကီးတစ္ေယာက္လည္း ရွိသည္။ အၿမဲလိုလို အေပၚပိုင္းအက်ႌဗလာႏွင့္ အေရာင္လြင့္ပုဆိုးတစ္ထည္ကို ဒူးအထက္နားေလာက္ ဝတ္ထားတတ္ၿပီး ဖိနပ္လံုးဝ စီးေလ့မရွိ။ ငရုတ္သီးေျခာက္အိတ္မ်ား ထမ္းရသည့္အခါ ေက်ာမပူေအာင္ တစ္ခါတစ္ရံ ပုဆိုးၿပဲေလးတစ္ပိုင္းကို ပုခံုးေပၚ တင္ထားတတ္ေသာ္လည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ သူ၏ဦးျပည္းေျပာင္ေျပာင္မွာ ပတ္ထားတတ္၏။ ေခၽြးထြက္လာသည့္အခါ ထိုပုဆိုးအၿပဲေလးကိုပင္ ေခါင္းမွျဖဳတ္ၿပီး သုတ္ေလ့ရွိ၏။ မည့္သည္အခ်ိန္ပင္ၾကည့္ၾကည့္ သူသည္ ေခၽြးတရႊဲရႊဲႏွင့္ အၿမဲ နက္ေျပာင္ဝင္းဝင္း ျဖစ္လ်က္ရွိသည္။ ဦးစံတင္သည္ ကုန္ထမ္းရာမွအျပန္ ဆိုင္အနားမွျဖတ္သြားသည့္အခါတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ကိုေတြ႔လွ်င္ အတင္းဖက္နမ္းတတ္ေလ့ရွိသည္။ ထိုအခါမ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေၾကာက္အကန္ တြန္းထိုးရုန္းကန္ လ်က္ ပါးစပ္မွလည္း “အသားမည္းကူးကုန္လိမ့္မယ္…အသားမည္းကူးကုန္လိမ့္မယ္” ဟုေအာ္ဟစ္တတ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုသို႔ေအာ္ဟစ္ရုန္းကန္ေနတိုင္း ဦးစံတင္သည္ စိတ္မဆိုးဘဲ တဟားဟားရယ္ကာ အလြန္သေဘာက်ေနေလ့ ရွိ၏။

            ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ေလးတြင္ တစ္ေနကုန္ ၿမိဳ႕အႏွံ႔ေလွ်ာက္သြားေနတတ္ေသာ၊ ေခြးျမင္လွ်င္ ေဒါသတႀကီးျဖင့္ ေက်ာက္ခဲႏွင့္ လွမ္းပစ္တတ္ေသာ၊ ပစ္လွ်င္လည္း အလြန္လက္တည့္ေသာ ‘ဘိုအို’ ဆိုသည့္ စိတ္ေဝဒနာရွင္တစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ဆံပင္တိုတို၊ မုတ္ဆိတ္က်င္စြယ္ ညွဥ္းသိုးသိုးႏွင့္ ပုဆိုးကိုရင္ေခါင္း၌စည္းကာ စစ္ခါးပတ္ႀကီးပတ္ထားေလ့ ရွိေသာ ဘိုအိုသည္ ေခြးမ်ားကိုအျပစ္မရွိအျပစ္ရွာ ရန္လုပ္တတ္ေသာ္လည္း ကေလးမ်ားကိုေတာ့ လံုးဝရန္ရွာေလ့မရွိ။ သူ႔ ကိုျမင္လွ်င္ အစအေနာက္သန္သည့္ ကေလးမ်ားက “ဘိုအို…ရူး၊ ဘိုအို…ရူး” ဟု ေအာ္ဟစ္ေနာက္ေျပာင္ကာ ထြက္ေျပး ေလ့ရွိေသာ္လည္း သူကေတာ့ တစ္ခ်က္မွလွည့္မၾကည့္ဘဲ “မအား” ဟု တစ္ခြန္းတည္းသာ ျပန္ေအာ္တတ္၏။ တစ္ခါ တေလ ကေလးမ်ားက အဆက္မျပတ္ ေနာက္ေျပာင္ေနသည့္အခါက်မွသာ စိတ္တိုလာၿပီး ပါးစပ္မွအယုတၱအနတၱမ်ား ထြက္လာတတ္ေလသည္။  တစ္ခါတစ္ရံ ေစ်းထဲသို႔ဝင္လာတတ္ၿပီး ေတြ႔သမွ်လူကို ဇက္ေၾကာဆြဲေပးကာ ပိုက္ဆံေတာင္း တတ္ေသာ ဘိုအိုကို တစ္ေစ်းလံုးက သေဘာက်ၾက၏။ ယင္းသို႔ ဘိုအို ေစ်းထဲေရာက္လာတတ္သည့္အခါမ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ေရာက္ရာအရပ္မွ ဆိုင္ထဲသို႔အျမန္ျပန္လာၿပီး ဗီရိုေနာက္မွာ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ႏွင့္ ပုေနေအာင္ပုန္း ေလ့ရွိ၏။ အသက္နည္းနည္း ႀကီးလာေသာအခါက်မွသာ “ဘိုအို…ရူး” ဟု ေအာ္ရဲေတာ့၏။

            ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ေစ်းထဲေရာက္တိုင္း အေမ့ထံမွာမုန္႔ဖိုးေတာင္းၿပီး မနက္တိုင္းသြားဝယ္စားခဲ့ရသည့္ ဆိုင္ ေလးတစ္ဆိုင္မွာ ‘မနီတြတ္မုန္႔တီ’ ျဖစ္၏။ ရန္ကုန္မုန္႔ဟင္းခါးႏွင့္မတူဘဲ ဟင္းရည္က်ဲက်ဲ၊ ငွက္ေပ်ာအူမ်ားမ်ားကို အကြင္းလိုက္ထည့္ခ်က္ထားေသာ မနီတြတ္မုန္႔တီမွာ ကၽြန္ေတာ့္အသည္းစြဲပင္။ ထိုစဥ္ကေတာ့ ရန္ကုန္မုန္႔ဟင္းခါးလည္း မသိ၊ ရခိုင္မုန္႔တီလည္း မသိ၊ မနီတြတ္တစ္ပြဲစားၿပီးလွ်င္ ဟင္းရည္အဆစ္ေတာင္းေသာက္ဖို႔သာ သိသည္။

            မုန္႔ဟင္းခါးစားၿပီးအျပန္ ကၽြန္ေတာ္ဝင္ေလ့ရွိသည္မွာ ကုန္စိမ္းတန္းတြင္ဖြင့္ထားေသာ ေစ်းေလး၏ တစ္ခုတည္း ေသာစာအုပ္ဆိုင္ေလး ျဖစ္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကာတြန္း၊ ရုပ္ျပမ်ားသာရွိတတ္ေသာ ထိုဆိုင္ေလးသို႔မေရာက္ခင္ ႏွာေခါင္းထဲသို႔ အတင္းတိုးဝင္လာေလ့ရွိသည္မွာ စာအုပ္ဆိုင္ေဘးမွာရွိသည့္ ဓညင္းသီးဆားရည္စိမ္အနံ႔ပင္။ ထိုစဥ္က စာအုပ္ဆိုင္ေလးေရွ႕မွာ မတ္တပ္ရပ္၊ အသက္ေအာင့္ၿပီး ကာတြန္းစာအုပ္ငွားခဲ့ရသည္မွာ မေမ့ႏိုင္စရာ။

            ယခုအခါ ေစ်းေလးထဲသို႔ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာၿပီ…။

တစ္ခါတစ္ရံ ေစ်းထဲသို႔ ေရာက္ျဖစ္သည့္အခါမ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္က ေစ်းေလးႏွင့္ စိမ္းေနခဲ့ေသာ္လည္း ေစ်းေလး ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရင္းႏွီးေဖာ္ေရြေနဆဲ။ သတိရႏွဳတ္ဆက္ေနဆဲ…။

            အေဖတို႔ဆိုင္မွာ ပုခက္မရွိေတာ့ေသာ္လည္း ေစ်းေလးထဲမွာေတာ့ ပုခက္တန္းလန္းေတြ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ရွိေန တတ္ၿမဲပင္။ စီးကရက္ဘူးခြံကတ္ထူေတြ၊ ကပ္ခြာရုပ္ပံုေတြႏွင့္ ေဆာ့ေနသူေတြ၊ သားေရပင္ေကာက္သူေတြ၊ ေခါင္းေပါက္ဖူး သူေတြ၊ ႏွာေခါင္းထဲေျမပဲေစ့ဝင္ဖူးသူေတြ၊ ေခြးကိုက္ခံရသူေတြလည္း ေစ်းထဲမွာ ရွိေနၿမဲပင္။

            ေစ်းေလးထဲ၌ ေျပာင္းလဲသြားသည္မ်ားရွိသလို မေျပာင္းလဲေသးဘဲ က်န္ရွိေနေသးသည္မ်ားလည္း ရွိ၏။ အရင္က ႏွင့္မတူ စီစီတီဗီြေတြရွိလာ၏။ အမွဳိက္ပံုးႀကီးေတြရွိလာ၏။ စပီကာေဘာက္စ္မွ ေရဒီယိုအသံလွိဳင္းမ်ား လႊင့္ေပးလာ၏။ အရင္ကႏွင့္မတူ မနီတြတ္မုန္႔တီ မရွိေတာ့။ စာအုပ္ဆိုင္ေလး မရွိေတာ့။ ဦးစံတင္ႀကီး မရွိေတာ့။ ဘိုအိုႀကီးလည္း မလာ ေတာ့။ အရင္ကအတိုင္းပင္ မိုးႀကီးလွ်င္ ေျမာင္းေရေတြလွ်ံေနဆဲ။ ေနာက္ေျပာင္ဆဲဆိုသံေတြ ညံေနဆဲ။ ရန္ျဖစ္သံေတြ စီေနဆဲ။ “မႏၱေလး မဟာသႀကၤန္စာေတြ…!” ေအာ္ေရာင္းေနဆဲ။ ေစ်းသိမ္းခ်ိန္မွာ အမွဳိက္ေတြ ပြက်န္ရစ္ေနဆဲ။

            ယခုအခါ ၿမိဳ႕ေလး၌ အဆင့္ျမင့္ေစ်းႀကီးမ်ား ေပၚေပါက္လာေသာ္လည္း ငယ္စဥ္က ကၽြန္ေတာ္သားေရပင္ေကာက္ ခဲ့ဖူးေသာ ေစ်းေဟာင္းေလးကေတာ့ ေစ်းေရာင္းေစ်းဝယ္တို႔ ဝင္ထြက္ရင္း၊ ကုန္တင္ကုန္ခ်တို႔ စည္ကားရင္း၊ ေခါင္းရြက္ ဗ်ပ္ထိုးတို႔ ပ်ားပန္းခတ္ရင္း တစ္ဝမ္းတစ္ခါးအတြက္ ႀကိဳးစားရုန္းႂကြလ်က္ ရွိေနသည္။

လင္းဇင္ေယာ္

(၂၅၊၈၊၂၀၁၁)

http://www.kaungkin.com/index.php?option=com_content&view=article&id=1019:story&catid=36:2009-04-17-01-30-11&Itemid=67