** ည **

အထီးက်န္ျခင္းဟာ
ေကာင္းကင္အေပါက္ေတြကေန စိမ့္က်လာေနသလိုလို
ၾကယ္ေရာင္မ်ား ငါ့ကိုယ္ထဲ တစ္စက္ခ်င္းက်လို႔
ေမွာင္ရိပ္ခို အေဆြးမ်ားရယ္
ဘယ္ “ ရဲ ”မွ မေတြ႔ေပမယ့္
ငါျမင္ရ ။

ေဟာဟိုမွာက
ေက်ာက္တံုးကို မ,ၿပီးကာမွ
ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ခ်မိသလို
ပဥၥလက္လမ္းမ်ား ။

အခု
ငါပိုင္ဆိုင္ေသာ ၀ွက္ဖဲမ်ားကား
ဇကာတင္ ဒုကၡဳပၸတၱိ ။

ရႊံ႕အိုင္ထဲ အခါခါလဲေပမယ့္
ေသာဏေထရီ မျဖစ္ခဲ့သူ ။

ေရကျဖစ္တဲ့ရႊံ႕
ေရနဲ႔ေဆးမွ စင္ၾကယ္ေၾကာင္းသိျငား
ရႊံ႕၌သာ ရႊင္ျပ။

အခု
ငါ့ေလွငါထိုးၿပီး ပဲခူးလည္းမေရာက္
ငါ့ျမင္းငါစိုင္းၿပီး စစ္ကိုင္းလည္းမေရာက္ ။

အေသခံနာက်င္မႈတို႔
ငါ့ေတာင္ကုန္းကို အထပ္ထပ္၀ိုင္းထားတဲ့တစ္ည
အလံျဖဴျပေပမယ့္ သဲကြဲစြာမျမင္ႏိုင္ခဲ့ၾက ။

သႏိ ၱရသ
အခု ငါ့ေသြးထဲ အေရးေပၚလိုေနတဲ႔ အျမိဳက္ကေတာ့
အဲဒီပန္းကေလးရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈပါပဲ။      ။

                                                စံညိမ္းဦး