ေနာက္ထပ္ေနာက္ထပ္ဘယ္ႏွၾကိမ္

ပုစၧာမွာေပးထားခ်က္တစ္ခုလို`ငါ´ဟာေရထဲကခုန္ခုန္ဟပ္တယ္
စစ္အတြင္းအေတြ႕အၾကံဳနဲ႔ စစ္ရွိဆဲ အာ႐ံုခံစားမႈ
သြားရည္က်စရာ အေနအထားေတြေတာ့မဟုတ္(ခဲ့)ရပါဘူး
ဘာလိုလို႔ လိုမွန္းမသိ ၊ ေျခာက္သေယာင္းအတိျဖစ္ေနတာ
ဘက္စံုကာကြယ္ေနရလို႔ ဘာကို ကာကြယ္ေနရမွန္း
မွန္းၾကည့္ေတာ့လည္း မွန္ရာေတြ ေမွ်ာ္တိုင္းေ၀းရဘယ္ႏွၾကိမ္

ဖုန္တက္ေနတဲ့ ျပဴတင္းမွန္ကေန ၊လကိုျမင္ခ်င္လို႔
ဆီသည္မႏွလံုးစုတ္နဲ႔ သုတ္သပ္ရတာ
အျမင္ေပၚဖုန္ထပ္တင္ေပးလိုက္သလိုသာ အခါခါ
ဘ႐ု(စ္)လီကိုလည္းၾကိဳက္ ၊ ဘ႐ု(စ္)၀စ္လစၥကိုလည္းၾကိဳက္
ဘ႐ုတပ္စ္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးေလာဂ်စ္ကိုလည္းခိုက္တဲ့အခါခိုက္
`ငါ´ဟာ ရသမွ်နဲ႔ ျပဳလုပ္ထားတဲ့ ပစၥည္းေပမယ့္ ကိန္းရွင္
ဘယ္လိုပို႔ပို႔ ၊ မသိန္းရွင္ဆီမေရာက္ခဲ့တာ ဘယ္ႏွၾကိမ္

တစ္ခ်ိန္တုန္းက ငါဟာ တစ္ခ်ိန္တုန္းကသူရဲ႕ တစ္ခ်ိန္တုန္းက
အဓိပၸါယ္သစ္ျပဳလုပ္မႈ မရွိခင္စပ္ၾကား
တစ္ခ်ိန္တုန္းက ငါဟာတစ္ခ်ိန္တုန္းကအဓိပၸါယ္
ျပဳလုပ္မႈရဲ႕ အပစ္အခတ္နဲ႔ပဲ လမ္းေပၚေသခဲ့ရတဲ့
တစ္ခ်ိန္တုန္းက အေလာင္းေပၚ အခုေတာ့အဆီယစ္
အေလနေတာေတြ ၊ ေရမေရာတဲ့ အရပ္က အရက္အတုေတြ
ေသခ်င္တဲ့ငွက္ေကာင္းကင္ေျပာင္းတဲ့ တုပ္ေကြးေတြ
ေခၽြးနည္းစာဟာ အဆိပ္ျဖစ္ရေလျခင္းဘယ္ႏွၾကိမ္

အသက္ဟာ အိုးအိမ္လည္းမရွိ ၊ စည္းစိမ္လည္းမရွိ
ေျခသလံုးအိမ္တိုင္နဲ႔ ေကၽြးစာကမ္းစာကမ္းနားမွာ
ေအာက္ေျခသဲေၾကာင့္ ပံုသ႑ာန္ေျပာင္းေနရတဲ့ လႈိင္းေလးပါ
သိသမွ်စကားလံုး ၊ တတ္သမွ်နည္းနဲ႔ပဲ ႐ိုက္ခတ္ရင္း
ကိုင္းကူးမွာ ေၾကြက်သြားတာ`ငါ´မျဖစ္လိုက္ရတဲ့
အထံုးေတြပါ ၊ အထံုမပါလို႔ ၊ ထံုလို႔ ၊ အလို႔
အထံုလည္းမပါ ၊ ထံုလည္းအ,လို႔ ၊
ပါလည္းထံုအ,လို႔
ဗန္းထဲမွာ
ငါးေျပမၾကီးတစ္ေကာင္ပါးဟက္ထံုအေနတာ
ဘယ္ႏွၾကိမ္

ကိုယ့္အစြဲအလမ္းဟာ ကိုယ့္ဘာသာစကားပဲဆိုတာလည္း . . . .
အခြံေဟာင္းထဲက အေနၾကပ္၀င္ကစြပ္
၀တ္လစ္စလစ္နဲ႔ ရာသီၾကမ္းထဲ အခြံသစ္ရွာဖို႔ ရြံ႕သလို
သိသမွ်စိတ္တြင္းထဲ က်ားျမီးဆြဲလိုက္ ၊ ၾကားကန္လိုက္
ၾကာေတြေခၽြထည့္လိုက္နဲ႔ က်ဳတ္ထဲမွာ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ
လူစုခြဲတာ ဘယ္ႏွၾကိမ္ ၊ အေမွာင္ခ်တာ ဘယ္ႏွၾကိမ္
ေျပာခ်င္တာလို႔ ထင္ရတာေတြ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရင္
မေျပာတတ္ေသးတာဟာ လက္ေအာက္ကေလွ်ာထြက္လာမလား
အမွတ္တံဆိပ္ရဲ႕ အရိပ္ထဲမွာ အိပ္ေနတဲ့အရာ
အိပ္မက္ရဲ႕ လႈပ္ႏႈိးမႈေၾကာင့္ အိပ္မက္ထဲပဲႏိုးလာတာ
ဘယ္ႏွၾကိမ္

ထြက္ခြာရာ အရပ္နဲ႔ စိုက္ေရာက္ရာေလဆိပ္
ေလအိပ္ၾကီးတစ္လံုးထဲ ဘံုးေဘာလေအာ ဘယ္ႏွၾကိမ္
အိမ္ေျပာင္းဘယ္ႏွၾကိမ္ ၊ ေထာင္ေျပာင္းဘယ္ႏွၾကိမ္
အိမ္သာသံုးျပီး ေရဆြဲဘယ္ႏွၾကိမ္
အာဏာသံုးျပီး ေရးဆြဲ ဘယ္ႏွၾကိမ္
ျဖတ္သြားတဲ့ တိမ္မာယာၾကီးေတြ ၊ ေစာင္းသြားတဲ့အလင္း
ဟိုးေအာက္က ဘာျဖစ္ႏိုး ပလီပလာ ဘယ္ႏွၾကိမ္

တက္ဖိလို႔ လ်က္ၾကည့္တာ ဘယ္ႏွၾကိမ္
ေအာက္ဆြဲလို႔ ေပါက္ကြဲတာ ဘယ္ႏွၾကိမ္
ေတြ႔ၾကံဳမႈဟာ ဘာသာစကားျဖစ္မလာခင္
ဘာသာစကားဟာ ေတြ႔ၾကံဳမႈမွာ ဆြံ႕အရ ဘယ္ႏွၾကိမ္
ျပ႒ာန္း ဘယ္ႏွၾကိမ္ ၊ ႐ုပ္သိမ္းဘယ္ႏွၾကိမ္ ၊ ပ,လပ္ ဘယ္ႏွၾကိမ္
ငါဟာေသနတ္လည္းျဖစ္တယ္ ၊ ေမာင္းလည္းျဖစ္တယ္
က်ည္ဆံလည္းျဖစ္တယ္ ၊ ပစ္မိန္႔လည္းျဖစ္တယ္
ပစ္မွတ္ထဲမွာ ငါဟာ ဘယ္ႏွၾကိမ္
အသက္ေသြးေခၽြးစင္မေႏွးတာ ဘယ္ႏွၾကိမ္
ခလုတ္ ၊ ျဖဳတ္ ၊ ႐ုပ္သည္အနိစၥ ၊ ကာေမသုမစၧာ ဘယ္ႏွၾကိမ္

အမႈိက္ကားေပၚေရာေထြးလိုက္ပါသြားရတဲ့
အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ တစ္ေယာက္ ၊ ျမိဳ႕စြန္လမ္းေဘးမွာ
စြန္႔ထြက္ပစၥည္းလို ပစ္ခ်ခံလိုက္ရတာ ဘယ္ႏွၾကိမ္
အမႈိက္ေတြဟာ ငါ့ေသြးသားေတြပဲလို႔
ေၾကြးေက်ာ္လိုက္တာ ဘယ္ႏွၾကိမ္
ဘယ္ကစ ၊ ဘာမီးေလာင္တာ ဘယ္ႏွၾကိမ္

ေရွ႕ေနာက္မညီညာေတြနဲ႔ ဘ၀တစ္ခု
`ဘ၀´အျဖစ္ပဲျပဳလုပ္ရတဲ့ ဆက္စပ္မႈတစ္ခုခု
စ,ကတည္းက တစ္ခုခုအုထားသလို
အက္ေၾကာင္းေလး
တစ္စတစ္စထလာတာ ဘာရဲ႕ ဘယ္ႏွၾကိမ္။ ။

ေဇယ်ာလင္း
5 – April – 13