ဒီတစ္ခါေတာ့ က်ဳပ္လည္း ဟုိေလွ်ာက္သြား ဒီေလွ်ာက္သြားနဲ႕ ေတာင္းစားတဲ့သူေတြနားမေရာင္မလည္ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္ ။
“ ၾကာအုပ္ ခ်ရာ ေအးေခ်းပဲလား ”
“ဟာကြာ မင္းဟာကလည္း ရုိးရုိးေၿပာစမ္းပါ ၊ မင္းအေၾကာင္းငါမသိတာၾကေနတာပဲ ”
“ခ်ရာကလည္း ဂ်ာ က်ဳပ္တုိ႔ရဲ႕ ေက်ေက်ခ်ာခ်ာ ေလ့က်င့္ ညဴထားရတဲ့ က်င္ညာဂ် ”
“ေအးပါ ေမာင္မင္းၾကီးသားရယ္ က်ဳပ္နဲ႔ေတာ့ တဆိတ္ေက်းဇူးၿပဳၿပီး ရုိးရုိးေၿပာပါလားကြာ။ မင္းကုိ အင္တာဗ်ဴးစရာ ရွိလုိ႔ ”
“ ဟာ ဆရာ က်ဳပ္တုိ႔ကုိယ့္စားေပါက္ ကုိယ္ပိတ္မယ့္ အလုပ္ေတာ့ က်ဳပ္တသက္လုံးမလုပ္ဖူးေနာ္ ”
“မဟုတ္ပါဘူးကြ၊ငါကဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး စာေလးေပေလး မေတာက္တစ္ေခါက္ေရးၾကည့္ေနလုိ႔ပါ။မင္းဒီ
ဘ၀ေရာက္ေနတာေတာင္ ဘာ့ေၾကာင့္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနႏုိင္သလဲ ဆုိတာ စိတ္၀င္စားလုိ႔ပါ ”
“ဆရာက က်ဳပ္ဒီဘ၀မွာ ေပ်ာ္ေနတယ္ထင္လုိ႔လား ။ ဘယ္ကလာ ဆရာရယ္ တာ၀န္နဲ႕၀တၱရားအရလုပ္ေနရတာဗ် ”
“ႏုိ႔ မင္းပဲ သီခ်င္းေလးဆုိလုိက္ ၊ဟုိေကာင္ေလးေတြ ဟာသေၿပာလုိက္နဲ႔ မင္းတုိ႔ တ၀ါး၀ါးတဟားဟား ငါၿမင္ေနတာပဲ။ ေအာင္မယ္ၾကိးၾကီးက်ယ္က်ယ္ မင္းကုိဘယ္သူကတာ၀န္ေပးလုိ႔လည္း ေၿပာစမ္းပါဦး ”
“မဟုတ္ပါဘူး ဆရာရယ္။က်ဳပ္ကုိက်ဳပ္တာ၀န္ေပးလုိက္တာပါ ။က်ဳပ္ရွစ္ႏွစ္သားက အေမနဲ႔က်ဳပ္ ဒီေရႊလီကုိတက္လာတယ္ ။ေနာက္ေတာ့ အေမက ဘယ္ေရာက္သြားလဲ မသိဘူး ေပ်ာက္သြားတယ္။သူမ်ားေတြ ေၿပာတာေတာ့ ေရာင္းစားခံ
လုိက္ရတယ္ ေၿပာတာပဲ ။က်ဳပ္က ဒီအုပ္စုေတြၾကား ဘယ္လုိေရာက္သြားသလဲ မသိဘူး ။က်ဳပ္ကုိ အဖုိးကေမြးစားလုိက္တယ္။က်ဳပ္ဆရာလည္း ဟုတ္တာေပါ့ ”
“ဟုိ .... မင္းနဲ႔ပါပါလာတဲ့ မ်က္မၿမင္အဖုိးၾကီးလား ”
“အာ .... ဆရာကလည္း က်ဳပ္တုိ႔နဲ႔အၿမဲေတြ႔ေနၿပီး အရန္ေကာဗ်ာ ၊ အဘုိးက မ်က္စိၿမင္ပါတယ္ဗ် ”
“မႈတ္ဖူးေလကြာ .... ေအာ္ဂင္တီးတယ္ၿပီးေတာင္းတဲ့အဘုိးၾကီးေလကြာ ။လည္ပင္းမွာ မ်က္မၿမင္ဒုကၡိတမုိ႔ ကူညီၾကပါခင္ဗ်ာ လုိ႔စာေရးထားတဲ့ ကတ္ထူစကၠဴၾကိးေတာင္ဆြဲထားေသးတယ္ေလကြာ ”
“အဲ...အဲဒါေပါ့ အဲဒါသူကုိယ္တုိင္ေရးထားတာ၊ေအာ္ဂင္ေတာင္ တီးတတ္ပါတယ္ဆုိမွ ”
“အင္း ဆက္ပါဦးကြာ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းလာၿပီ ”
“ဒီလုိဗ် က်ဳပ္တုိ႔ေလာကမွာ ဆရာၿမင္ပါလိမ့္မယ္။ကေလးေတြ ၁၂ႏွစ္၊၁၃ႏွစ္နဲ႔ တခ်ဳိ႕ဆုိပ်က္စီးေနတာ။
ဂ်ာနယ္ထဲေတြမွာပါတဲ့ လူအခြင့္အေရးတုိ႔ ၊ ကေလးသူငယ္အခြင့္အေရးတုိ႔ဆုိတာ လုပ္ခ်င္ရင္ က်ဳပ္တုိ႔
ကုိသူတုိ႔ မၿမင္လုိ႔ပါ။ က်ဳပ္တုိ႔ဆီက ကေလးေတြက ၂လသားကတည္းက ေနပူမုိးရြာမေရွာင္ အလုပ္
လုပ္ရတာ ”
“ေဟ ... ဘယ္လုိကြ လင္းေအာင္ရွင္းစမ္းပါဦး ”
“ က်ဳပ္တုိ႔ ဆီကမိန္းမေတြက ကေလးေမြးၿပီးရင္ (၂လ)ေလာက္ေနရင္ ကေလးငွားစားတယ္၊တစ္ေန႔ ၂၀၀၀ရတယ္။ဒါေတာင္ ဟုိလူေခၚခ်င္ ဒီလူေခၚခ်င္နဲ႔ အလုအယက္ေနာ္ ။ဒီလုိကေလးေတြက နည္းနည္းၾကီးလာရင္ သူခုိးေလးေတြေဆးသမားေလးေတြၿဖစ္လာၾကတယ္ ။ အဘုိးက ဒီကေလးေတြ
ကုိသူတတ္ႏုိင္သေလာက္ စာသင္ေပးတယ္။မိတ္ကပ္ပညာသင္ေပးတယ္။သီခ်င္းဆုိသင္ေပးတယ္။
ေအာ္ဂင္တီးသင္ေပးတယ္ ။က်ဳပ္လည္းအဘုိးသင္ေပးတဲ့ ထဲက တစ္ေယာက္ေပါ့ ”
“ႏုိ႔ ေနပါဦးကြ မိတ္ကပ္ပညာဆုိတာ ...... ”
“မိတ္ကပ္ ပညာဆုိတာက ႏူေနေအာင္လုပ္တာ။အနာၾကီးေရာဂါသည္လုိ ၿပီတည္ေနသလုိၿဖစ္ေအာင္ ယင္ေကာင္ေတြတေလွာင္းေလွာင္းနဲ႔ၿဖစ္ေနေအာင္ ၊မ်က္စိမၿမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာ ၊ အနံအသက္ေတြဆုိးေအာင္ လုပ္တာ အဲဒါ ဟုိေဆးစပ္ဒီေဆးစပ္နဲ႔အတုလုပ္ရတာ ”
“ ေဟ အဲဒါဆုိ ႏူၿပီးအနာၾကီးေတြထေနတာ တကယ္မဟုတ္ဖူးေပါ့ ၊ နံကလည္းနံေသးနဲ႔ ။မင္းတုိ႔ ဘာေၾကာင့္ ဘ၀ကုိ ဒီလုိလုပ္ပစ္ရတာလည္း ”
“ဟုတ္တယ္ က်ဳပ္လည္းအဲဒါပဲ ေၿပာခ်င္ေနတာ။ က်ဳပ္တုိ႔ဟာ လူမွန္းသိတတ္စကတည္းက ေတာင္း
စားလာခဲ့ၾကရတာ ။က်ဳပ္တုိ႔ကုိ ဘယ္သူကမ်ား ထိမ္းသိမ္းၿပီး ပညာသင္ေကၽြးေမြးထား မယ္လုိ႔စိတ္ကူး ရွိဖူးလည္း ။မိဘမဲ့ ေဂဟာဆုိတာကလည္း မိဘကုိတုိင္သြားအပ္မွာ ေနာက္အရပ္က အပ္ေပးမွ ။က်ဳပ္တုိ႔လုိ ေမြးကတည္းကေတာင္စား သူေတြၾက ဘယ္သူကမွ အေရးစုိက္ၿပီး လက္မခံပါဘူး ။
က်ဳပ္ခဏခဏ စမ္းဖူးပါတယ္ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ ဘယ္သူကမွ သူေတာင္းစားကုိ အလုပ္မေပးခ်င္ၾကဘူး။
ကုိယ့္ခြန္ကုိယ့္အားနဲ႔ကုန္ထမ္းမယ္ဆုိတာေတာင္ အလုပ္သမားေတြကလက္မခံၾက ေပးမထမ္းခ်င္ၾက
ဘူး ဆရာရဲ႕ ”
“ေအးပါကြာ အဲဒီေလာက္ေတာ့ ငါသိပါတယ္ ၊ ဆက္ေၿပာပါဦး ”
“ အဲဒီမွာ အဘုိးက က်ဳပ္တုိ႔တေတြကုိ ပညာသင္ေပးတယ္ ၊ေဆးသမားေတြ မၿဖစ္ေအာင္၊သူခုိးမၿဖစ္
ေအာင္၊လူမုိက္ဒၿမမၿဖစ္ေအာင္ေပါ့ ။ ေတာင္စားတာေတာင္ ဂီတနဲ႔ေတာင္စားတတ္ေအာင္ အဓိကသင္
ေပးပါတယ္။က်ဳပ္လည္းအခုနားလည္ၿပီ ဒီဘ၀ထဲဘာမသိညာမသိေရာက္လာတဲ့ကေလးေတြကုိ အဖုိးလုိပဲ ကူညီမယ္လုိ႔ဆုံး ၿဖတ္ထားတယ္ ။ က်ဳပ္ကစာတတ္ေတာ့ ဂ်ာနယ္ေတြ မဂၢဇင္းအေဟာင္း
ေတြထဲက ဟာသေတြေၿပာေၿပာၿပီး သူတုိ႔ ကုိယ့္ဘ၀ကုိ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ေက်နပ္ေအာင္ လုပ္ေပးေန
တာပါ။သူတုိ႔ဘ၀သူတုိ႔ မေပ်ာ္မရႊင္ ၿဖစ္ရင္ စိတ္ဓတ္က်ၿပီး လမ္းမွားေရာက္မွာ စုိးလုိ႔ပါ ။ေနာက္ က်ဳပ္ဘ၀ကလည္း ဒီထက္ပုိၿပီး ဘာမ်ားထူးဦးမွာ မုိလုိ႔လည္းဗ်ာ ။ဟုိ ... ဗီဒီယုိ ဇတ္ကားေတြထဲကလုိ
သူေတာင္းစားဂုိင္းတုိ႔ ၊ သူေတာင္းစား စုံေထာက္ေတြ လုပ္လုိ႔ရရင္လည္း အေကာင္းသားဗ်ဳိ႕
ဟားဟား ”
“အင္း မင္းေၿပာတာလည္း ဟုတ္တာ္ပဲ ”
“ ကဲ .... စာအုပ္ဆရာ ခင္ဗ်ားဒီေကာင္ေလးေမးၾကည့္စမ္းပါဦး သူ႕အသက္က ၁၁ႏွစ္ပဲရွိေသးတယ္ ။ မင္းဘာ့ေၾကာင့္ေတာင္းရသလဲလုိ႔ ”
“ သား မင္းဒီအရြယ္ေလးနဲ႔ဘာေၾကာင့္ ေတာင္းစားေနရသလဲကြ ၊ လၹက္ရည္ဆုိင္မ်ာစားပြဲထုိး
လုပ္မလား ဦးေၿပာေပးမယ္ ”
“ဘယ္ေလာက္ရမွာလဲ ”
“တစ္လစားရိတ္ၿငိမ္း သုံးေသာင္းေလာက္ေတာ့ ရမွာေပါ့ကြ ”
“ဘယ္ၿဖစ္မလဲ ၊ ေတာင္းစားတာက ပုိက္ဆံပုိရတယ္ ၊ အေဖကုိ ၂နာရီ၃နာရီေလာက္ေန ၃၊၄ေထာင္ေပးရတာ ”
“ေဟ မင္းအဲေလာက္ေတာင္ရတယ္ ၊အဲဒီပုိက္ဆံေတြကုိ မင္းတုိ႔ဘာလုပ္လဲ ၊ မရရင္ မင္းကုိ ဘယ္လုိလုပ္လဲ ”
“အေဖက တီဗြီဂိမ္းေဆာ့တယ္ဗ် ။အေဖကႏုိင္ေနရင္ေတာ့ ဘာမွမလုပ္ပါဘူး ။သားဖႏွစ္ေယာက္ စားစရာ၀ယ္ အိမ္ၿပန္သြားတာပဲ ။အဲဒီအခ်ိန္ဆုိ သိပ္ေပ်ာ္တာ။အေဖရႈံးရင္ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းလုိ႔မရတဲ့
အခါ ကၽြန္ေတာ္အသုံးမၾကလုိ႔ဆုိ အရုိက္ခံရပါတယ္ ”
“ကဲ ... စာအုပ္ဆရာေရ .... ဒီအေဖ ၊ ဒီကေလးမ်ဳိးကုိ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လုိလုပ္သင့္သလဲ ”
“အင္း .... အဲဒါ ငါလဲ လုိက္မမီဘူးကြ .... ဟားဟား ”
“ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႔ကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ကၽြန္ေတာ္တတ္သေလာက္ပညာသင္ေပးမယ္ ။
သူကုိယ္တုိင္ သူ႔ဘ၀နဲ႔ေလာက အေၾကာင္းကုိေတြးေခၚတတ္ေအာင္ပညာသင္ေပးမယ္ လုိ႔ဆုံးၿဖတ္ထားတယ္ဗ် ”
“ေအးကြ မင္းၿဖစ္ခ်င္တာကုိ ငါသေဘာေပါက္ပါၿပီကြာ ”
....................................................
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဒီေန႔အိမ္အၿပန္လမ္းဟာ အေတြးေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ငါဘာလုပ္ေပးႏုိင္သလဲ ၊ ငါဘာလုပ္ေပးႏုိင္သလဲ ................ ....... မင္းခ်စ္သူရဲ႕ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိပဲ တိတ္တိတ္ေလး ရြတ္ဆုိေနမိေတာ့တယ္ .... “ ကမၻာၾကိးရယ္ ၊ ခင္ဗ်ားကုိထမ္းဖုိ႔ေနေနသာသာ က်ဳပ္ကုိက်ဳပ္ေတာင္ အႏုိင္ႏုိင္ဗ်ာ ”
ဘုိဟန္
Sunday, June 17, 2012 at 12:43am
“ ၾကာအုပ္ ခ်ရာ ေအးေခ်းပဲလား ”
“ဟာကြာ မင္းဟာကလည္း ရုိးရုိးေၿပာစမ္းပါ ၊ မင္းအေၾကာင္းငါမသိတာၾကေနတာပဲ ”
“ခ်ရာကလည္း ဂ်ာ က်ဳပ္တုိ႔ရဲ႕ ေက်ေက်ခ်ာခ်ာ ေလ့က်င့္ ညဴထားရတဲ့ က်င္ညာဂ် ”
“ေအးပါ ေမာင္မင္းၾကီးသားရယ္ က်ဳပ္နဲ႔ေတာ့ တဆိတ္ေက်းဇူးၿပဳၿပီး ရုိးရုိးေၿပာပါလားကြာ။ မင္းကုိ အင္တာဗ်ဴးစရာ ရွိလုိ႔ ”
“ ဟာ ဆရာ က်ဳပ္တုိ႔ကုိယ့္စားေပါက္ ကုိယ္ပိတ္မယ့္ အလုပ္ေတာ့ က်ဳပ္တသက္လုံးမလုပ္ဖူးေနာ္ ”
“မဟုတ္ပါဘူးကြ၊ငါကဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး စာေလးေပေလး မေတာက္တစ္ေခါက္ေရးၾကည့္ေနလုိ႔ပါ။မင္းဒီ
ဘ၀ေရာက္ေနတာေတာင္ ဘာ့ေၾကာင့္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနႏုိင္သလဲ ဆုိတာ စိတ္၀င္စားလုိ႔ပါ ”
“ဆရာက က်ဳပ္ဒီဘ၀မွာ ေပ်ာ္ေနတယ္ထင္လုိ႔လား ။ ဘယ္ကလာ ဆရာရယ္ တာ၀န္နဲ႕၀တၱရားအရလုပ္ေနရတာဗ် ”
“ႏုိ႔ မင္းပဲ သီခ်င္းေလးဆုိလုိက္ ၊ဟုိေကာင္ေလးေတြ ဟာသေၿပာလုိက္နဲ႔ မင္းတုိ႔ တ၀ါး၀ါးတဟားဟား ငါၿမင္ေနတာပဲ။ ေအာင္မယ္ၾကိးၾကီးက်ယ္က်ယ္ မင္းကုိဘယ္သူကတာ၀န္ေပးလုိ႔လည္း ေၿပာစမ္းပါဦး ”
“မဟုတ္ပါဘူး ဆရာရယ္။က်ဳပ္ကုိက်ဳပ္တာ၀န္ေပးလုိက္တာပါ ။က်ဳပ္ရွစ္ႏွစ္သားက အေမနဲ႔က်ဳပ္ ဒီေရႊလီကုိတက္လာတယ္ ။ေနာက္ေတာ့ အေမက ဘယ္ေရာက္သြားလဲ မသိဘူး ေပ်ာက္သြားတယ္။သူမ်ားေတြ ေၿပာတာေတာ့ ေရာင္းစားခံ
လုိက္ရတယ္ ေၿပာတာပဲ ။က်ဳပ္က ဒီအုပ္စုေတြၾကား ဘယ္လုိေရာက္သြားသလဲ မသိဘူး ။က်ဳပ္ကုိ အဖုိးကေမြးစားလုိက္တယ္။က်ဳပ္ဆရာလည္း ဟုတ္တာေပါ့ ”
“ဟုိ .... မင္းနဲ႔ပါပါလာတဲ့ မ်က္မၿမင္အဖုိးၾကီးလား ”
“အာ .... ဆရာကလည္း က်ဳပ္တုိ႔နဲ႔အၿမဲေတြ႔ေနၿပီး အရန္ေကာဗ်ာ ၊ အဘုိးက မ်က္စိၿမင္ပါတယ္ဗ် ”
“မႈတ္ဖူးေလကြာ .... ေအာ္ဂင္တီးတယ္ၿပီးေတာင္းတဲ့အဘုိးၾကီးေလကြာ ။လည္ပင္းမွာ မ်က္မၿမင္ဒုကၡိတမုိ႔ ကူညီၾကပါခင္ဗ်ာ လုိ႔စာေရးထားတဲ့ ကတ္ထူစကၠဴၾကိးေတာင္ဆြဲထားေသးတယ္ေလကြာ ”
“အဲ...အဲဒါေပါ့ အဲဒါသူကုိယ္တုိင္ေရးထားတာ၊ေအာ္ဂင္ေတာင္ တီးတတ္ပါတယ္ဆုိမွ ”
“အင္း ဆက္ပါဦးကြာ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းလာၿပီ ”
“ဒီလုိဗ် က်ဳပ္တုိ႔ေလာကမွာ ဆရာၿမင္ပါလိမ့္မယ္။ကေလးေတြ ၁၂ႏွစ္၊၁၃ႏွစ္နဲ႔ တခ်ဳိ႕ဆုိပ်က္စီးေနတာ။
ဂ်ာနယ္ထဲေတြမွာပါတဲ့ လူအခြင့္အေရးတုိ႔ ၊ ကေလးသူငယ္အခြင့္အေရးတုိ႔ဆုိတာ လုပ္ခ်င္ရင္ က်ဳပ္တုိ႔
ကုိသူတုိ႔ မၿမင္လုိ႔ပါ။ က်ဳပ္တုိ႔ဆီက ကေလးေတြက ၂လသားကတည္းက ေနပူမုိးရြာမေရွာင္ အလုပ္
လုပ္ရတာ ”
“ေဟ ... ဘယ္လုိကြ လင္းေအာင္ရွင္းစမ္းပါဦး ”
“ က်ဳပ္တုိ႔ ဆီကမိန္းမေတြက ကေလးေမြးၿပီးရင္ (၂လ)ေလာက္ေနရင္ ကေလးငွားစားတယ္၊တစ္ေန႔ ၂၀၀၀ရတယ္။ဒါေတာင္ ဟုိလူေခၚခ်င္ ဒီလူေခၚခ်င္နဲ႔ အလုအယက္ေနာ္ ။ဒီလုိကေလးေတြက နည္းနည္းၾကီးလာရင္ သူခုိးေလးေတြေဆးသမားေလးေတြၿဖစ္လာၾကတယ္ ။ အဘုိးက ဒီကေလးေတြ
ကုိသူတတ္ႏုိင္သေလာက္ စာသင္ေပးတယ္။မိတ္ကပ္ပညာသင္ေပးတယ္။သီခ်င္းဆုိသင္ေပးတယ္။
ေအာ္ဂင္တီးသင္ေပးတယ္ ။က်ဳပ္လည္းအဘုိးသင္ေပးတဲ့ ထဲက တစ္ေယာက္ေပါ့ ”
“ႏုိ႔ ေနပါဦးကြ မိတ္ကပ္ပညာဆုိတာ ...... ”
“မိတ္ကပ္ ပညာဆုိတာက ႏူေနေအာင္လုပ္တာ။အနာၾကီးေရာဂါသည္လုိ ၿပီတည္ေနသလုိၿဖစ္ေအာင္ ယင္ေကာင္ေတြတေလွာင္းေလွာင္းနဲ႔ၿဖစ္ေနေအာင္ ၊မ်က္စိမၿမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာ ၊ အနံအသက္ေတြဆုိးေအာင္ လုပ္တာ အဲဒါ ဟုိေဆးစပ္ဒီေဆးစပ္နဲ႔အတုလုပ္ရတာ ”
“ ေဟ အဲဒါဆုိ ႏူၿပီးအနာၾကီးေတြထေနတာ တကယ္မဟုတ္ဖူးေပါ့ ၊ နံကလည္းနံေသးနဲ႔ ။မင္းတုိ႔ ဘာေၾကာင့္ ဘ၀ကုိ ဒီလုိလုပ္ပစ္ရတာလည္း ”
“ဟုတ္တယ္ က်ဳပ္လည္းအဲဒါပဲ ေၿပာခ်င္ေနတာ။ က်ဳပ္တုိ႔ဟာ လူမွန္းသိတတ္စကတည္းက ေတာင္း
စားလာခဲ့ၾကရတာ ။က်ဳပ္တုိ႔ကုိ ဘယ္သူကမ်ား ထိမ္းသိမ္းၿပီး ပညာသင္ေကၽြးေမြးထား မယ္လုိ႔စိတ္ကူး ရွိဖူးလည္း ။မိဘမဲ့ ေဂဟာဆုိတာကလည္း မိဘကုိတုိင္သြားအပ္မွာ ေနာက္အရပ္က အပ္ေပးမွ ။က်ဳပ္တုိ႔လုိ ေမြးကတည္းကေတာင္စား သူေတြၾက ဘယ္သူကမွ အေရးစုိက္ၿပီး လက္မခံပါဘူး ။
က်ဳပ္ခဏခဏ စမ္းဖူးပါတယ္ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ ဘယ္သူကမွ သူေတာင္းစားကုိ အလုပ္မေပးခ်င္ၾကဘူး။
ကုိယ့္ခြန္ကုိယ့္အားနဲ႔ကုန္ထမ္းမယ္ဆုိတာေတာင္ အလုပ္သမားေတြကလက္မခံၾက ေပးမထမ္းခ်င္ၾက
ဘူး ဆရာရဲ႕ ”
“ေအးပါကြာ အဲဒီေလာက္ေတာ့ ငါသိပါတယ္ ၊ ဆက္ေၿပာပါဦး ”
“ အဲဒီမွာ အဘုိးက က်ဳပ္တုိ႔တေတြကုိ ပညာသင္ေပးတယ္ ၊ေဆးသမားေတြ မၿဖစ္ေအာင္၊သူခုိးမၿဖစ္
ေအာင္၊လူမုိက္ဒၿမမၿဖစ္ေအာင္ေပါ့ ။ ေတာင္စားတာေတာင္ ဂီတနဲ႔ေတာင္စားတတ္ေအာင္ အဓိကသင္
ေပးပါတယ္။က်ဳပ္လည္းအခုနားလည္ၿပီ ဒီဘ၀ထဲဘာမသိညာမသိေရာက္လာတဲ့ကေလးေတြကုိ အဖုိးလုိပဲ ကူညီမယ္လုိ႔ဆုံး ၿဖတ္ထားတယ္ ။ က်ဳပ္ကစာတတ္ေတာ့ ဂ်ာနယ္ေတြ မဂၢဇင္းအေဟာင္း
ေတြထဲက ဟာသေတြေၿပာေၿပာၿပီး သူတုိ႔ ကုိယ့္ဘ၀ကုိ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ေက်နပ္ေအာင္ လုပ္ေပးေန
တာပါ။သူတုိ႔ဘ၀သူတုိ႔ မေပ်ာ္မရႊင္ ၿဖစ္ရင္ စိတ္ဓတ္က်ၿပီး လမ္းမွားေရာက္မွာ စုိးလုိ႔ပါ ။ေနာက္ က်ဳပ္ဘ၀ကလည္း ဒီထက္ပုိၿပီး ဘာမ်ားထူးဦးမွာ မုိလုိ႔လည္းဗ်ာ ။ဟုိ ... ဗီဒီယုိ ဇတ္ကားေတြထဲကလုိ
သူေတာင္းစားဂုိင္းတုိ႔ ၊ သူေတာင္းစား စုံေထာက္ေတြ လုပ္လုိ႔ရရင္လည္း အေကာင္းသားဗ်ဳိ႕
ဟားဟား ”
“အင္း မင္းေၿပာတာလည္း ဟုတ္တာ္ပဲ ”
“ ကဲ .... စာအုပ္ဆရာ ခင္ဗ်ားဒီေကာင္ေလးေမးၾကည့္စမ္းပါဦး သူ႕အသက္က ၁၁ႏွစ္ပဲရွိေသးတယ္ ။ မင္းဘာ့ေၾကာင့္ေတာင္းရသလဲလုိ႔ ”
“ သား မင္းဒီအရြယ္ေလးနဲ႔ဘာေၾကာင့္ ေတာင္းစားေနရသလဲကြ ၊ လၹက္ရည္ဆုိင္မ်ာစားပြဲထုိး
လုပ္မလား ဦးေၿပာေပးမယ္ ”
“ဘယ္ေလာက္ရမွာလဲ ”
“တစ္လစားရိတ္ၿငိမ္း သုံးေသာင္းေလာက္ေတာ့ ရမွာေပါ့ကြ ”
“ဘယ္ၿဖစ္မလဲ ၊ ေတာင္းစားတာက ပုိက္ဆံပုိရတယ္ ၊ အေဖကုိ ၂နာရီ၃နာရီေလာက္ေန ၃၊၄ေထာင္ေပးရတာ ”
“ေဟ မင္းအဲေလာက္ေတာင္ရတယ္ ၊အဲဒီပုိက္ဆံေတြကုိ မင္းတုိ႔ဘာလုပ္လဲ ၊ မရရင္ မင္းကုိ ဘယ္လုိလုပ္လဲ ”
“အေဖက တီဗြီဂိမ္းေဆာ့တယ္ဗ် ။အေဖကႏုိင္ေနရင္ေတာ့ ဘာမွမလုပ္ပါဘူး ။သားဖႏွစ္ေယာက္ စားစရာ၀ယ္ အိမ္ၿပန္သြားတာပဲ ။အဲဒီအခ်ိန္ဆုိ သိပ္ေပ်ာ္တာ။အေဖရႈံးရင္ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းလုိ႔မရတဲ့
အခါ ကၽြန္ေတာ္အသုံးမၾကလုိ႔ဆုိ အရုိက္ခံရပါတယ္ ”
“ကဲ ... စာအုပ္ဆရာေရ .... ဒီအေဖ ၊ ဒီကေလးမ်ဳိးကုိ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လုိလုပ္သင့္သလဲ ”
“အင္း .... အဲဒါ ငါလဲ လုိက္မမီဘူးကြ .... ဟားဟား ”
“ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႔ကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ကၽြန္ေတာ္တတ္သေလာက္ပညာသင္ေပးမယ္ ။
သူကုိယ္တုိင္ သူ႔ဘ၀နဲ႔ေလာက အေၾကာင္းကုိေတြးေခၚတတ္ေအာင္ပညာသင္ေပးမယ္ လုိ႔ဆုံးၿဖတ္ထားတယ္ဗ် ”
“ေအးကြ မင္းၿဖစ္ခ်င္တာကုိ ငါသေဘာေပါက္ပါၿပီကြာ ”
....................................................
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဒီေန႔အိမ္အၿပန္လမ္းဟာ အေတြးေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ငါဘာလုပ္ေပးႏုိင္သလဲ ၊ ငါဘာလုပ္ေပးႏုိင္သလဲ ................ ....... မင္းခ်စ္သူရဲ႕ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိပဲ တိတ္တိတ္ေလး ရြတ္ဆုိေနမိေတာ့တယ္ .... “ ကမၻာၾကိးရယ္ ၊ ခင္ဗ်ားကုိထမ္းဖုိ႔ေနေနသာသာ က်ဳပ္ကုိက်ဳပ္ေတာင္ အႏုိင္ႏုိင္ဗ်ာ ”
ဘုိဟန္
Sunday, June 17, 2012 at 12:43am
No comments:
Post a Comment