အက်ိဳးထူးေပးေတာ့မယ္တဲ့ဗ် ..

၁။

ေမာင္စိန္ေသာင္း ဆိုတဲ့ ငတိက ေတာ္ေတာ့္ကို အူပါတယ္ ဗ်ာ။

သူ႕ဘာသာသူ အပ်င္းထူၿပီး ပိုက္ဆံ ရေပါက္ ရလမ္း အလုပ္ေတြ မလုပ္ျဖစ္တာကို ရိုးရိုးသားသား ၀န္မခံဘဲ ကမာၻ႕ စီးပြား ပ်က္ကပ္ေၾကာင့္တို႔၊ နယူးေရာ့ခ္ ေ၀ါလ္စထရိတုိ႔၊ စေတာ့ရွယ္ယာ ေစ်းကြက္ ပ်က္လို႔တုိ႔ ထင္ရာ ျမင္ရာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာ ေနတယ္။ နယူးေရာ့ခ္တို႔ ဘာတုိ႔ဆုိတာ အေ၀းႀကီး။ ေလယာဥ္ပ်ံ စီးသြားရင္ေတာင္ နာရီ ၂၀ ေလာက္ စီးရဆိုပဲ။ အဲဒီေလာက္ ေ၀းတဲ့ေနရာက ေ၀ါလ္စထရိ စေတာ့ ရွယ္ယာ ေတြနဲ႔ သူနဲ႔ ဘာဆိုင္ လို႔တံုး။ အဲဒီလို ေျပာေတာ့ ေမာင္စိန္ေသာင္း ဆိုတဲ့ ငအူက ဂလိုဘယ္ လုိက္ေဇးရွင္းတဲ့။ ဂလိုဘယ္ လိုက္ေဇးရွင္းတဲ့။ ကမာၻႀကီးဟာ ရြာႀကီးတစ္ရြာနဲ႔ တူလာၿပီ ဆုိပဲ။ ရြာေျမာက္ပိုင္းမွာ မီးေလာင္ရင္ ရြာေတာင္ပိုင္းကို ကူးႏုိင္ဆုိပဲ။ မေထာ္မနန္းေတြ ေလွ်ာက္ေျပာ ျပန္ေရာဗ်။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ၿပီး ေလပစ္ရင္ ဆိုမာလီ ပင္လယ္ေကြ႔မွာ ဓားျပတုိက္လို႔ သူ႔အိမ္မွာ စီးပြားေရး သိပ္အဆင္မေျပ ဘူးလို႔ ေျပာလား ေျပာရဲ႕ဗ်ာ။ အဲဒါနဲ႔ ဘာဆိုင္လဲ ဆိုေတာ့ ဘတ္တာဖလိုင္း အဖက္တဲ့။ အိႏိၵယမွာ လိပ္ျပာ တစ္ေကာင္ ေတာင္ပံ ခတ္ရင္ အေမရိကမွာ မုန္တိုင္းတုိက္ ႏိုင္တယ္ဆိုလား။

အဲဒါမ်ား အဆန္းမွတ္လုိ႔။ ေရွ႕လူႀကီးေတြက ေျပာၿပီးၿပီ။ ေညာင္ဦးကမ္းပါး ၿပိဳတာနဲ႔ စမၸာနဂိုက ႏြားမ ေပါင္ က်ဳိးတဲ့။ ဒီလို ေျပာေၾကးဆိုရင္ ႏြားမေပါင္ က်ဳိးအဖက္လို႔ ျမန္မာမႈ ျပဳလုိ႔ ရတာေပါ့ ေနာ္ ေပါ့ေနာ္။ ၿပီးေတာ့ ငတိက ႏိုင္ငံတကာ အေရးေတြလည္း ဟိုေျပာဒီေျပာ ေျပာၿပီး (ၿဖီးၿပီး) သူ႔ကိုယ္သူ ကမၻာ့ ေရးရာ ပါေမာကၡလိုလို ဘာလိုလို လုပ္ခ်င္ လုပ္ေနတာကလား။

အေမရိကန္က အီရတ္ကို ဗံုးၾကဲတာ မ်ားသြားလို႔ ကမၻာ့ ရာသီဥတု ေဖာက္ျပန္တယ္လို႔ ေျပာတယ္ဗ်။ တစ္ခါတေလ ျမက္ပင္ ေတြကို ယုယပါတဲ့။ ျမက္ခင္းေတြကို ၾကင္နာပါတဲ့။ သီခ်င္းရွင္ကို ၾကင္နာပါ ဆိုတဲ့ ေခတ္ေပၚေတး ေခတ္ဦးတုန္းက သီခ်င္း နာမည္ကို သံေယာင္လိုက္တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ျမက္ခင္းေတြကို ၾကင္နာမယ္ ဆိုရင္ ေဂါက္ကြင္းေတြမွာ အလုပ္ လုပ္ပါလားလို႔ သူ႔ကို ေျပာေတာ့ အဲဒီ ေမာင္စိန္ေသာင္းဆိုတဲ့ ငတိက ေဂါက္သီး႐ိုက္တာ စိတ္ၿငိမ္ေၾကာင္း၊ ဟင္ဒီးကက္ေတြ ဘာေတြ ရွိရေၾကာင္း၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ ရွိရေၾကာင္း၊ ၾကားဖူး နား၀နဲ႔ ေျပာျပန္တယ္ဗ်ာ။

ဒီငနဲက ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္စရာ ေကာင္းတဲ့ ငနဲပဲ။ သူ႔ကို ေျပာလိုက္ရင္ သူ မသိတာ မရွိ၊ မတတ္တာ မရွိ။ သူပဲသိ၊ သူပဲ တတ္လုပ္ခ်င္တယ္။ သူ႔ဘာသာ သူအပ်င္း ထူလို႔ ပိုက္ဆံ ေၾကးေငြ အရ နည္းတာကို မိုးႀကိဳးပစ္တာ ထန္းလက္နဲ႔ကာ ဆိုသလို ဂ်ီအို ပိုလစ္တစ္ေၾကာင့္ ၀င္ေငြ နည္းရပါ သေလး၊ ဘာေလး ညာေလး ေလွ်ာက္ေျပာျပန္ တာဗ်။ ဂ်ီအိုပိုလစ္တစ္ ဆိုတာ ဘာလဲ ဆိုေတာ့ ေဘးနားရွိတဲ့ လူေတြကို အထက္စီးကေန ၾကည့္ရင္း ပထ၀ီ၀င္ ႏိုင္ငံေရး တဲ့။

ေက်ာင္းတုန္းက စာႏွစ္ ေၾကာင္းေလာက္ သင္ဖူးတာနဲ႔ပဲ အဲဒီ ပထ၀ီ၀င္ ႏိုင္ငံေရးတို႔ မဟာဗ်ဴဟာတို႔ ေျပာျပန္တယ္ဗ်ာ။ အဲဒါဘာတုံးဆိုေတာ့ ေတာင္ေတာင္အီအီေတြ ေလွ်ာက္ၿဖီး တယ္ဗ်ာ။ မ႐ူးတ႐ူးက ေတာ္ေတာ္ ဆိုးတာပဲ။ ႐ူးသြားရင္လည္း ရြာသာႀကီး စိတ္က်န္းမာေရး ေဆး႐ံု ပို႔ရေကာင္းရဲ႕။ ခုေတာ့ ေမာင္စိန္ေသာင္း ဆိုတဲ့ ငနဲက ေပါေတာေတာ ျဖစ္ေနတာ။ ႐ူးတာကို ေဆးကုလို႔ ရမယ္ ထင္တယ္။ ေပါေတာေတာ ကိုေတာ့ ေဆးကုလို႕ မရ ပါပဲ။

ဒါေပတဲ့ေပါ့ဗ်ာ။ အဲသလို မေထာ္မနန္း မကိုးမကား လုပ္တတ္တဲ့ ငနဲ ေတြကို တစ္စံုတစ္ရာက တစ္စံုတစ္နည္းနဲ႔ ဆံုးမျမဲ မဟုတ္လား။ ဒါက ေလာက သဘာ၀နိယာမ အတိုင္းေပါ့ ေလ။

၂။
တစ္ညေတာ့ ေမာင္စိန္ေသာင္း အျပင္ဘက္ ထြက္လမ္း ေလွ်ာက္တယ္ဗ်။ ည ၁၂ နာရီေလာက္ ရွိၿပီး လမ္းမီး တိုင္၀ါလဲ့လဲ့ေတြက သူ႔အိမ္ ေရွ႕လမ္းမႀကီးမွာ မလင္း တလင္းကို ထိန္လို႔။ လမ္းမေပၚမွာ ကား အသြားအလာလည္း က်ဲသြားၿပီ။ အရပ္ထဲက လူေတြက လည္း သူ႔လို အားအားယားယား ရွိေနတာမွ မဟုတ္တာ။ ဒီေတာ့ ဟိုသြားဒီသြား လမ္းသလားတာေတြ ဘာေတြ ဘယ္ရွိမွာတုံး။ ရပ္ကြက္ေထာင့္ ဘီယာဆိုင္ကလည္း ည ၁၁ နာရီဆို ပိတ္ရတာ။ လူရွင္းေနတာေပါ့ဗ်ာ။

လူေတြ ရွင္းေနတာ ထားဦး။ ေတာ္သလင္း လကုန္ၿပီမို႔ ေခြးေတြလည္း ရွင္းလို႔။ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ စိန္ေသာင္း တစ္ေယာက္တည္း ဟိုနားဒီနား ေလွ်ာက္ေနတယ္။ တကယ္ဆို အဲသလို အခ်ိန္ ည ၁၂ နာရီဆိုတာ လူေျခလည္း တိတ္ၿပီ။ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြလည္း ၿပီးၿပီ။ စာေလးဘာေလး ထုိင္ေရးပါ ေတာ့လား။ ဒါမွမဟုတ္ လည္း စာဖတ္ေပါ့။ လွ်ပ္စစ္ မီးေတြ ဆက္တုိက္ လာေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ လုပ္စရာရွိတဲ့ အလုပ္ကေလး လုပ္ရင္ ဘာ ျဖစ္ျဖစ္ သူ႔လက္ဖက္ရည္ဖိုး ေလာက္ေတာ့ ရႏိုင္တဲ့ ဥစၥာ။ ငနဲက ပ်င္းတာမို႔ ေညာင္းသေလး၊ ညာသေလးနဲ႔ ဆင္ ေျခေပး၊ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ထြက္ၿပီး ၾသကာသ ေလာကႀကီးကို ႐ႈစားေနေလသကိုး။

ေတာ္သလင္းလကုန္ သီတင္းကြၽတ္ လဆန္း ဆိုတာကို သတိထားမိေတာ့ ငနဲသား ေတာ္ေတာ္ေခ်ာက္ခ်ားသြား တယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆို ေနာက္ တစ္ပတ္ဆယ္ရက္ဆုိ သီတင္း ကကြၽတ္ေတာ့မွာ။ သီတင္းကြၽတ္ရင္ သူ႔တူေတြ တူမေတြ၊ ေနာက္ၿပီး အဲဒီတူ တူမ၀မ္း ကြဲေတြက ေမြးတဲ့သူ႔ေျမးေတာ္ တဲ့ကေလးေတြ လာကန္ေတာ့ ၾကမွာ။ ကေလးေတြလာ ကန္ေတာ့ရင္ မုန္႔ဖိုးေပးရမွာ။ ကေလးေတြကို ႏွစ္ရာတန္ေတြ မုန္႔ဖိုးေပးလို႔ကေတာ့ သူ႔ကို အဘိုးႀကီး ေဂါက္သြား ၿပီလို႔ မေျပာရင္ ကံေကာင္း။ ဒီေတာ့ အနည္းဆံုး တစ္ေယာက္ကို ငါးရာတန္တစ္ ရြက္ေလာက္ေတာ့ မုန္႔ဖိုး ေပးမွ။

ဒါကလည္း ခြၽတ္တား ေတြမွ ျဖစ္ႏုိင္မွာ။
ကေလးေတြ ခမ်ာလည္း ငါးရာပဲရရင္ ကန္ေတာ့ရတာ သိပ္မတန္ဘူးလို႔ ထင္မွာပဲ။ တစ္ေယာက္တစ္ ေထာင္စီ ေလာက္ေတာ့ေပးမွ။ အဲ ႀကီးေကာင္ ႀကီးမားျဖစ္ေန တဲ့ တူ၊ တူမေတြ က်ေတာ့ ပိုက္ဆံ တစ္ေထာင္စီေပးလို႔ ကလည္း ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္။ သူတို႔က အပ်ဳိ လူပ်ဳိေတြ တခ်ဳိ႕ဆုိ အပ်ဳိႀကီးလူပ်ဳိႀကီး စာရင္း ၀င္ေနၿပီ။ သူတို႔ကို ေက်းဇူး တင္ေနရတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အိမ္ေထာင္မျပဳ ၾကေသးဘူး။ ျပဳၿပီးတဲ့ တူ တူမေတြကလည္း ကေလး မေမြးေသးဘူး။ သင္း(ဒင္း) တို႔ေတာ္ေတာ္ ေတာ္ၾကပါ ကလား။ မိသားစု စီမံကိန္း လုပ္ထားတယ္ ဆိုလား။ ဒါေၾကာင့္ကေလးေတြ မေမြးၾက ေသးဘူး။ သူတို႔စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ “ကေလး မယူၾကေသးဘူး”တဲ့။

တယ္ဟုတ္တဲ့ ေခတ္ လူငယ္ေတြ၊ ေမာင္စိန္ေသာင္း တို႔တုန္းကေတာ့ အိမ္ေထာင္ ျပဳၿပီး ေနာက္တစ္ႏွစ္မွာ ကေလး ေမြးေတာ့တာပဲ။ ေခတ္မမီ ဘူးေပါ့ေလ။ “ဖဲင္မလီပလဲင္း နင္း”တို႔ ဘာတို႔ သိပ္ဂ႐ုမစိုက္ ခဲ့ဘူး။ ေမာင္စိန္ေသာင္းတို႔ ထက္ ခုေခတ္ ကေလးေတြက ပိုေတာ္တာကေတာ့ ေျမႀကီး လက္ခတ္မလြဲဘဲ။
သူတို႔က အိမ္ေထာင္လည္း ေစာေစာမျပဳၾကဘူး။ အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီးရင္လည္း ကေလး မယူေသးဘူး။ ယူရင္လည္း ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ဆို ဟိုးထားလိုက္တာ။ ဘုစု ခ႐ုေတြ မလုပ္ဘူး။

အဲ အစ္ကိုႀကီးေတြနဲ႔ အစ္မႀကီးေတြက ေမြးတဲ့ တူ၊ တူမေတြကေတာ့ အသက္လည္း ရၾကၿပီ။ ကေလးေတြ လည္း ေမြးထားၾကတယ္။ ဒီ ေတာ့ အဲဒီ တူ၊ တူမေတြ လာကန္ေတာ့ရင္ ေမာင္စိန္ေသာင္းရဲ႕ေျမးေတာ္တဲ့ လူပ်ဳိေပါက္ အပ်ဳိေပါက္ေတြပါပါ လာတယ္။ သူတို႔က်ေတာ့ ငါးရာ တန္တစ္ခ်ပ္စီ မုန္႔ဖိုးေပးရင္ မတရားရာ က်မွာေပါ့။ တစ္ေယာက္ တစ္ေထာင္ေတာ့ မုန္႔ဖိုးေပးမွ။ ခြ(ဂြ)ပဲ။

ေငြေရးေၾကးေရး က်ပ္ တည္းေနတဲ့အခ်ိန္ ေမာင္စိန္ ေသာင္း စကားနဲ႔ေျပာရရင္ ကမၻာ့စီးပြားပ်က္ကပ္ႀကီး ဆိုက္ေနတဲ့အခ်ိန္။ သင္း (ဒင္း)တို႔ကို တစ္ေယာက္ တစ္ေထာင္စီေပးရမွာ ေတာ္ ေတာ္ခက္တဲ့ကိစၥ။ စဥ္းပဲ စဥ္း စားၾကည့္ပါဦး။ ၿပီးခဲ့တဲ့လ က မဂၢဇင္းတိုက္တစ္တိုက္ က စာမူခေပးတာ ၀တၳဳတစ္ ပုဒ္ ငါးေထာင္တဲ့။ အဲဒါ ေတာင္ ေမာင္စိန္ေသာင္းလို စာေရးသက္နည္းနည္းရွိတဲ့ လူမို႔တဲ့။ ႏို႔မို႔ဆို တစ္ပုဒ္ သံုးေထာင္တဲ့။

အဲဒီေတာ့ ေမာင္စိန္ ေသာင္း စဥ္းစားတယ္။ စာ ေရးတဲ့အလုပ္က သိပ္မနိပ္ ဘူး။ သူတို႔အိမ္နားကြမ္းယာ ေရာင္းတဲ့ အမ်ဳိးသမီးဆို ေန ကုန္ေနခန္းေရာင္းတာ တစ္ ေန႔ ႏွစ္ေထာင္ေလာက္ေတာ့ က်န္တယ္ဆိုပဲ။ ကြမ္းယာ ေရာင္းစား ရင္ ေကာင္းမလားေပါ့ေလ။ ခက္တာက ကြမ္းယာလည္း မယာတတ္ဘူး။ ထံုးဘယ္လို စပ္ရမလဲ မသိဘူး။ ငယ္ငယ္ တုန္းကတည္းက စာေရးတာ ၀ါသနာမပါဘဲ ကြမ္းယာ ေရာင္းတာကို ၀ါသနာပါခဲ့ဖို႔ ေကာင္းတာ။ ခုေတာ့ ဘယ့္ႏွယ့္ရွိစ။

အဲဒီလို စဥ္းစားရင္း ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ တယ္။ အလို ၾကယ္ပြင့္ေလး ေတြ လက္လို႔ပါလား။ အေနာက္ဘက္မွာ လင္းလက္ ေနတဲ့ ၾကယ္တစ္ပြင့္ေတြ႕ရ တယ္။ တစ္ဆက္တည္း လင္းေနတာဆိုေတာ့ ၾကယ္ မဟုတ္ႏိုင္ဘူး။ ၿဂိဳဟ္ျဖစ္ လိမ့္မယ္။ ၾကာသပေတး ၿဂိဳဟ္လား။ အဂၤါၿဂိဳဟ္လား မသိဘူး။ အဲ တိမ္ေတြကလည္း အဆုပ္လိုက္အဆုပ္လိုက္ျဖဴ ေနတယ္။ တယ္လွတဲ့ ေကာင္းကင္ပါပဲ။

ဘယ္ပံုက ဘယ္လို စိတ္ကူးေပါက္သလဲေတာ့ မသိဘူး။ ေမာင္စိန္ေသာင္း စိတ္ထဲ ငယ္ငယ္က ထီထိုး ရင္ အတိတ္ေရးလို႔ရတာကို မွတ္မိတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ ေတာ့ ဘိုးဘိုးေအာင္ မပါ။ မိဘ ေက်းဇူးဆပ္ရန္။ အဲ ၿပီး ေတာ့ သီတင္းကြၽတ္ရင္ လက္ထပ္မယ္ဆိုတာမ်ဳိးလည္း အတိတ္ေရးႏိုင္တယ္။
အဲဒါေတြထဲက “ဘိုးဘိုးေအာင္ မ ပါ”ဆိုတာကို ေရေရလည္လည္ သတိရမိတယ္။

၃။
ေမာင္စိန္ေသာင္းဟာ ေကာင္းကင္ေပၚကို ၾကည့္ရင္း လက္ႏွစ္ဖက္ ဆန္႔တန္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူငယ္ငယ္ ကၾကည့္ဖူးတဲ့ ႏိုင္ငံျခားရာဇ ၀င္႐ုပ္ရွင္ကားထဲမွာ ၀တ္႐ံု ႀကီး၀တ္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ ဆန္႔တန္း၊ ေကာင္းကင္ကို တိုင္တည္တဲ့ဟန္ပန္နဲ႔ တမ္း တလိုက္တယ္။
“ဘိုးဘိုးေအာင္ မ ပါ”
အသံက သိပ္မက်ယ္ ေပတဲ့ ညဘက္ လူခ်ိန္တိတ္ ခ်ိန္ဆိုေတာ့ ေမာင္စိန္ေသာင္း ကိုယ္တိုင္ သူ႕အသံသူျပန္ ၾကားလိုက္ရတယ္။

ေတာ္ေသးတာေပါ့ေလ။ ရပ္ကြက္ ရဲကင္းကလည္း ေမာင္စိန္ေသာင္း ဆိုတဲ့ ငနဲဟာ စာေရးတဲ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ဘူဒါးတစ္ေယာက္။ အရပ္ထဲ စြပ္က်ယ္ အက်ႌနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားေနေလ့ ရွိတယ္ ဆိုတာ သိထား ေပလို႔။ ႏို႔မို႔ ငနဲကို ေဂါက္ေနၿပီဆိုၿပီး စိတ္က်န္းမာေရး ေဆး႐ံုတန္း ပို႔မွာ။ အဲသလို တမ္းတၿပီးမွ ေမာင္စိန္ေသာင္းလည္း သူ႕ဘာသာ ျပန္သတိထားမိတယ္။ ဒီပံုစံနဲ႔ေတာ့ ဘယ္သူမွ လာမမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔။ ရွက္ရွက္နဲ႔ ေဘးဘီ ၾကည့္တယ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။

ညဥ္႔နက္ပိုင္းမို႔ လူမေျပာနဲ႔၊ ေခြးတစ္ေကာင္၊ ေၾကာင္တစ္ၿမီးေတာင္ မရွိဘူး။ မ မယ့္ ပုဂၢိဳလ္လည္း အရိပ္အေယာင္ေတာင္ မေတြ႕ရဘူး။
အလုပ္ေတာ့ လက္ေၾကာတင္းေအာင္ မလုပ္ခ်င္ဘဲ ဘယ္တန္ခိုးရွင္က လာမ မွာတဲ့တုံး။
ဒါေပတဲ့ေပါ့ေလ။

၄။
ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းဘက္က အရပ္ရွည္ရွည္၊ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊ အသားျဖဴျဖဴ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ထြက္လာတယ္။ေမာင္စိန္ေသာင္း စဥ္းစား ၾကည့္တယ္။ ညႀကီးအခ်ိန္ မေတာ္ ဒီအဘိုးႀကီး ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းထဲက ဘာေၾကာင့္မ်ား ထြက္လာရသတံုး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ၀င္းတံခါးကလည္း ည ကိုးနာရီ ေက်ာ္ရင္ ပိတ္ထားတာ။
ေမာင္စိန္ေသာင္း စဥ္းစားေနတုန္းမွာပဲ အဲဒီ အဘိုးႀကီးက သူ႕ဆီ တည့္တည့္ ေလွ်ာက္လာပါေလေရာ။ လမ္းမီးေရာင္၀ါ လဲ့လဲ့ ေအာက္မွာ အဘိုးႀကီးကို ျမင္ရတယ္။ ဖ်င္ျဖဴအက်ႌနဲ႔ ဖ်င္ၾကမ္း ပုဆိုးႀကီး ဆီးလို႔ ေခါင္းတံုး တံုးထားတယ္။ အညာကနဲ႔ တူပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။ ေက်ာင္းထိုင္ ဆရာေတာ္ကလည္း အညာက ပုဂိၢဳလ္ပဲ။ အဘိုးႀကီးက ေမာင္စိန္ ေသာင္းနဲ႔ နီးသထက္ နီးလာတယ္။ အသက္က ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ အဲ ခုနစ္ဆယ္ ေလာက္။ မဟုတ္ဘူးထင္ တယ္။ ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အင္း ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ။ ေမာင္စိန္ေသာင္းလည္း အသက္ ေျခာက္ဆယ္ ေက်ာ္ၿပီပဲ။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ သူ႕ထက္ေတာ့ အသက္ႀကီးတယ္။

႐ုတ္တရက္ ၾကည့္ရင္ မၾကာခင္ကမွ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ သမိုင္းဆရာႀကီးနဲ႔ တူ တယ္။ အသားျဖဴျဖဴခန္႔ခန္႔၊ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ပိန္သလိုလိုေပတဲ့ မပိန္ဘူး။ ေမာင္စိန္ေသာင္း ၾကက္သီး ထသြားတယ္။ အဘိုးႀကီး ေမာင္စိန္ေသာင္းနား ေရာက္လာတယ္။ ျပံဳးေယာင္ေယာင္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ၿပံဳးတာလည္း မဟုတ္ဘူး။
“ေမာင္ရင္က ေမာင္စိန္ေသာင္းလား”
“ဟုတ္ကဲ့ ဦးေလး အဲ ဦးႀကီး”
“ေခၚခ်င္သလို ေခၚကြာ၊ ေမာင္ရင္က ခုန ဘိုး ဘိုးေအာင္ မ ပါလို႔ တသ မဟုတ္လား”
“ဟုတ္၊ ဟုတ္ကဲ့ပါ ခင္ဗ်”
“ေအး၊ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ။ ေမာင္ရင္က ဘာ မ ေစခ်င္သတုံး”
“ခင္ဗ်ာ အဲ ဦးႀကီးက အဲ အဘိုးက ဘိုးဘိုးေအာင္လား”
“မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ရင့္ကိုေတာ့ ကူညီမိႈင္း မႏိုင္သကြဲ႕”
“ဦးႀကီး တကယ္လား ဟင္”
“ေအးပါကြ”
ေမာင္စိန္ေသာင္း စိတ္ထဲ ဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္
“ဒါျဖင့္လည္း ဦးႀကီး ရယ္ ေလာေလာဆယ္ ကြၽန္ေတာ္ ဆန္တစ္အိတ္ေလာက္ လိုခ်င္တယ္ ရႏိုင္မလားဟင္”
“ဒါပဲလား”
“အဲ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား၊ င႐ုတ္၊ ၾကက္သြန္ေပါ့ဗ်ာ”
“ေအး ေအး”
အဘိုးႀကီးက မ်က္စိ မွိတ္လိုက္တယ္။ ခဏေလး ပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ မ်က္စိမွိတ္ လ်က္
“ေရာက္လာၿပီကြ၊ ဟိုမယ္”
ေမာင္စိန္ေသာင္း အဘိုးႀကီး လက္ညိဳး ၫႊန္တဲ့ဆီ လွမ္းၾကည့္တယ္။အလို ႏြားလွည္း တစ္စီးပါလား။ ရန္ကုန္လမ္း မႀကီးေတြေပၚ ႏြားလွည္း မ၀င္ရတာ ၾကာလွၿပီ။
“ဦးႀကီး ရန္ကုန္လမ္း ေတြေပၚကို ႏြားလွည္း မ၀င္ရဘူးဗ်။ အမႈ ပတ္ေနဦးမယ္”
“မင္းက အမႈပတ္မွာေတာ့ ေၾကာက္သားပဲ”
ေျပာရင္း ျပံဳးတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ႏြားလွည္းက ရႊတ္ခနဲ ေမာင္စိန္ေသာင္း အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာတယ္။ လွည္းေပၚမွာ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား စသျဖင့္ေတြပါ လာတယ္။ ႏြားလွည္းေမာင္း တဲ့လူႀကီးက ေသွ်ာင္ထံုးနဲ႕။ ဘယ္လိုကဘယ္လို ျဖစ္သြား တယ္မသိဘဲ ဆန္ေတြ၊ ဆီ ေတြက ေမာင္စိန္ေသာင္းအိမ္ ေရွ႕ အပံုတိုက္ျဖစ္သြားတယ္။

ခက္ပံုက ဆန္ေတြကို မႀကိတ္ရေသးဘူး။ စပါးေတြ လူတစ္ဖက္ေလာက္ ရွိတဲ့ ပုတ္နဲ႔ ထည့္ထားတယ္။ ဆီက စဥ္႔အိုးနဲ႔ ဆားကဖက္ေတြ နဲ႔ င႐ုတ္၊ ၾကက္သြန္လည္း အကန္႔လိုက္ စီထားတဲ့ ၀ါးေတာင္းႀကီးထဲမွာ။
တျခားဟာေတြ ထားပါေတာ့။ စပါးကေန ဆန္ျဖစ္ေအာင္ ေမာင္စိန္ေသာင္း မဖြပ္တတ္ဘူး။

“အဲ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕ ဦးႀကီး အဲ အဘိုးရယ္၊ စပါးေတြကို ႀကိတ္ဖို႔ ဆန္စက္ကို ပို႔ရဦးမွာ”
“တို႔တုန္းကေတာ့ စပါးေတြ ေမာင္းနဲ႔ ေထာင္းတာပဲကြ။ မင္းလည္း ကိုယ့္ဘာ သာေမာင္းေထာင္းေပါ့”
ေျပာရင္းဆိုရင္း ေမာင္စိန္ေသာင္း အိမ္ေရွ႕ ပလက္ေဖာင္းမွာ ေမာင္းေထာင္းတဲ့ ဆံုနဲ႔ သစ္သား ေမာင္းတံႀကီး ေရာက္လာတယ္။
“ဟာ အဘိုး ကြၽန္ေတာ္ ေမာင္းမေထာင္းတတ္ဘူးဗ်ာ”
“လံုမေလးေတြ လုပ္တတ္တယ္ကြ”
“ခုေခတ္မွာ ေမာင္း ေထာင္း၊ ဆန္ဖြပ္ေတြ မလုပ္ တတ္ၾကေတာ့ဘူး အဘိုးရယ္”
(ဦးႀကီး ေခၚရာကေန အဘိုးလို႔ ေျပာင္းေခၚေန ၿပီ။)
“ေတာ္ေတာ္ အပ်င္း ထူၾကတာကိုး။ ကိုင္း ရွိေစေတာ့”
အဘိုးႀကီးက လက္တစ္ခ်က္ ယမ္းလိုက္တယ္။ စပါးေတြက ဆန္ျဖစ္သြားတယ္။ တယ္ဟုတ္ပါလား။
“ကိုင္း ဒါပဲလား။ ငါ ျပန္မယ္”
အဘိုးႀကီးက ေျပာ တယ္။ ေမာင္စိန္ေသာင္း က မန္းကတန္းတားရင္း
“ေန ေနပါဦး အဘိုး၊ ေနာက္ထပ္ လိုခ်င္တာေလး ေတြရွိေသးလို႔ပါ”
“ဘာေတြမ်ားတုံးကြာ”
ေမာင္စိန္ေသာင္း စဥ္းစားတယ္။ ဘာေတြထပ္လို ခ်င္ေသးလဲ။
“အဲ ဟို ကြၽန္ေတာ့္ အိမ္က ေဆာက္ထားတာ ၾကာၿပီ။ ဒီေတာ့ တိုက္ႀကီးနဲ႔ ေနခ်င္တယ္ခင္ဗ်”
“တိုက္ဆိုတာ ဘာတုံး”

“ဟာ အဘိုးကလည္း ဟိုေရွ႕မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲက ဇရပ္ႀကီးလို အုတ္ေတြ နဲ႔ စီထားတာေပါ့ဗ်ာ”
“ကိုင္း ေရာ့ကြာ”
ေမာင္စိန္ေသာင္းရဲ႕ အိမ္ဟာ မ်က္လွည့္ ျပလိုက္သလို တိုက္ဇရပ္ႀကီး တစ္ေဆာင္ ျဖစ္သြားတယ္။
“ဟာ မဟုတ္ဘူး အဘိုး။ ဟိုး ဟိုမွာ ေတြ႕လား ေျခာက္ထပ္တိုက္ႀကီးေတြ။ အဲဒါက အခန္းေတြ ဖြဲ႕ထား တာ အဲဒါမ်ဳိး ႏွစ္ထပ္၊ သံုး ထပ္ေပါ့ ခင္ဗ်ာ”
“ေတာ္ေတာ္ ဇယား႐ႈပ္တဲ့ ေကာင္ ကဲေရာ့”
ေမာင္စိန္ေသာင္း အိမ္ဟာ ေျခာက္ထပ္တိုက္ရဲ႕ တစ္၀က္ သံုးထပ္တိုက္ ျဖစ္သြားတယ္။
“ကိုင္း ဘာလိုခ်င္ေသးလဲ”
“ေမာ္ေတာ္ကား အသစ္ တစ္စီးေလာက္”
“ေမာ္ေတာ္ကားဆိုတာ ဘာလဲ၊ တို႕ေခတ္တုန္းက အဲဒါ မရွိဘူး”

“အဘိုးက ဘယ္ေခတ္ ကလဲ”
“အမရပူရ ေခတ္ေပါ့ ကြ”
“အဲ ကြၽန္ေတာ္လည္း မေျပာတတ္ဘူး။ ေမာ္ေတာ္ ကား အသစ္ဆို ရပါၿပီ”
“ကိုင္း ေရာ့ကြာ”
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေနာက္ဆံုးေပၚ ကားတစ္စီး ေရာက္လာတယ္။
“ဟာ ၀မ္းသာလိုက္တာ။ ဒါနဲ႔ ဒီကားက လိုင္စင္ လုပ္ၿပီးပလား”
“လိုင္စင္ဆိုတာ ဘာ လဲ”

“အဲ ဌာနဆိုင္ရာက စာရြက္စာတမ္းနဲ႔ ခြင့္ျပဳတာ ေပါ့ ခင္ဗ်ာ”
“မင္းတို႔ဟာကလည္း တယ္႐ႈပ္သကိုး။ ကိုင္း ေရာ့ ကြာ”
ကားေရွ႕ဖံုးေပၚ ၀ီးလ္ တက္နဲ႔တကြ လိုင္စင္စာအုပ္ ေရာက္လာတယ္။
“ဒါပဲလား၊ ေတာ္ၿပီ လား။ ငါ ျပန္မယ္”
“အဲ ကြၽန္ေတာ္ လိုခ်င္တာေတြ ရွိေသးတယ္။ ခဏေလးပါ အဘိုးရယ္”
ေမာင္စိန္ေသာင္းက လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ေတာင္းပန္ တယ္။ အဘိုးႀကီး ၿမိန္႔ၿမိန္႔ ႀကီး ျပံဳးေနတယ္။

၅။
ေမာင္စိန္ေသာင္း စိတ္ကူးေပါက္ရာေတြ ေလွ်ာက္ ေတာင္းတယ္။ အဘိုးႀကီးက လည္း အားလံုးလိုက္ေလ်ာၿပီး ဖန္ဆင္းေပးတယ္။ ဒါေပ မယ့္ ေမာင္စိန္ေသာင္းကလည္း ေလာဘမသတ္ႏိုင္ ဘူး။ အဘိုးႀကီးက ခြင့္လႊတ္ စိတ္နဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။

၆။
ေမာင္စိန္ေသာင္း စိတ္ထဲ၊ ေျပာခ်င္ရာေျပာလို႔ ရၿပီ လို႔ ယံုၾကည္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ထေအာ္တယ္။
“ဘိုးဘိုးေအာင္ အလို မရွိ”
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဘိုးႀကီး မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပတဲ့ ေတာင္ေ၀ွးတစ္ေခ်ာင္းက ေမာင္စိန္ေသာင္း ေခါင္းကို ဒိန္းခနဲ ျမည္ေအာင္အုပ္ ထည့္လိုက္တယ္။ ခ်က္ခ်င္း ပဲ ၀ုန္းဆိုတဲ့ အသံႀကီးျမည္ ဟီးၿပီး ေမာင္စိန္ေသာင္း ေတာင္းထားတဲ့ တိုက္၊ ကား၊ ျခံ၊ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား စတာေတြ အားလံုး ေပ်ာက္သြားတယ္။
ေမာင္စိန္ေသာင္း ၀မ္းနည္းလႈိက္ဖို အံ့ၾသေဆြးျမည့္ စတာေတြ အားလံုးျဖစ္သြားၿပီး
“အဘိုး ကြၽန္ေတာ္ မွားပါတယ္ ခင္ဗ်ာ”လို႔ စြတ္ေအာ္ တယ္။

၇။
သူ႕ဇနီး မႏွင္းရည္ တစ္ေရးႏိုးလို႕ အျပင္ထြက္ လာၿပီး ေျပာတယ္။
“ဘာျဖစ္တာလဲ”
“မွားတယ္ မွားသြားၿပီ”
“ရွင္က အျမဲ မွားေနတဲ့ ဥစၥာ။ ကြၽန္မလည္း ရွင့္ကို ယူမိတာ မွားတာပါပဲ။ အိပ္ေတာ့” 

ေမာင္၀ဏၰ
၂၀၁၀၊ေမလ၊ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း