အေမွာင္ေတြ သိပ္သည္းလြန္းလွသမို႕
မီးဖြင့္လိုက္
ခန္းလံုးျပည္႕ေမွာင္တဲ့ အေမွာင္ထဲ
တိမ္ေရာင္စံု မျမင္ရ၊
ပင္လယ္စင္ေရာ္နဲ႕လိႈင္းလံုးမ်ား
စိမ္းညိဳ႕ေတာင္တန္းေတြ မျမင္ရ၊
ငါ့ရဲ႕ တစ္ခန္းလံုးေမွာင္ရဲ႕
မီးဖြင့္လိုက္
ခ်စ္ျခင္းစကားဖြင့္ဟတဲ့
မ်က္လံုးေလးကို မျမင္ရေအာင္ ေမွာင္မည္း၊
အလွတရားနဲ႕ ၀င္းမွည္႕တဲ့
သီခ်င္းသံကို မၾကားရေအာင္ ေမွာင္မည္း
ပုပ္အဲ့အဲ့အေမွာင္ေတြသာ ျပည္႕ႏွက္၊
ျပီးေတာ့ ေမွာင္မည္း
မီးဖြင့္လိုက္
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဦးေခါင္း၊ အိပ္မက္ေတြနဲ႕
အက္ေၾကာင္းထေနတဲ့ ကဗ်ာေပါ့၊
ေဟာဒီကမၻာ လင္း ရမယ္၊ ေဟ့ ညီေလး
သန္မာတဲ့ အေတြးထဲက ေသြးတစ္စက္က်လာ
မီးေတာက္ဟာ ကိုင္လို႕မရဘူး...
မီးဖြင့္လိုက္
အာရံုေတြ ငါ့အတၱနဲ႕ ထြန္းညိွ
ေပ်ာ္မႈအတိျပီးတဲ့ အသံေျခလက္တို႕နဲ႕ေပါ့၊
ေလာကဓံတရားကို ညေမႊးကိုင္းတစ္ကိုင္းလို
ငါတို႕ဘ၀ထဲ ညြတ္ကိုင္းလာေအာင္
မီးဖြင့္လိုက္
ႏွလံုးသားေတြနဲ႕ ထြန္းညိွ၊ ျမိဳ႕ရႊာေတြနဲ႕ ထြန္းညိွ
တိုင္းျပည္ႏိုင္ငံနဲ႕ ထြန္းညိွ၊ ကမၻာေလာကနဲ႕ ထြန္းညိွ
အဲဒီ အလွ်ံညီးညီးေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြရဲ႕
အရိပ္နဲ႕အေရာင္ဟာ
ျဒပ္၀တၳဳ အေကာင္အထည္မရွိတဲ့
ေမာင္သိန္းေဇာ္ တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္၊
ေတာက္ပတဲ့ ပဲြခင္းၾကီးဟာ
ေမာင္သိန္းေဇာ္ ရဲ႕
အျခား ေမာင္သိန္းေဇာ္တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္၊
မီးဖြင့္လိုက္
မနက္ခင္းေလးရ
တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အလင္းေရာင္ဟာ
ဘယ္ေတာ ဘယ္ေတာင္မွာ ေရငတ္ေနျပီလဲ
မီးဖြင့္လိုက္
စိမ္းလန္းျခင္းကို ဘယ္ခါမေမ့ေလ်ာ့တဲ့
လယ္ကြင္းေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႕၊
မီးဖြင့္လိုက္၊ မီးဖြင့္လိုက္
မိုးသားတိမ္တိုက္ (သို႕မဟုတ္)
ပ်ံသန္းလာတဲ့ သမုဒၵရာၾကီး အေတာင္မေညာင္းဖို႕
မီးဖြင့္လိုက္၊ မီးဖြင့္လိုက္
ရပ္နားျခင္းမရွိတဲ့ ျမစ္ေရအလ်ဥ္ေတြ လန္းဆန္းဖို႕
မီးဖြင့္လိုက္၊ မီးဖြင့္လိုက္
ဒီမွာ မိတ္ေဆြ
ငါတို႕အားလံုး ရဲ႕ အေမ့ရင္ခြင္ ထိန္ညီးဖို႕
ကမၻာၾကီးကို မီးဖြင့္လိုက္ ။ ။
ေမာင္သိ္န္းေဇာ္
၁၉၉၅ ရန္ကုန္
ေတာင္ကုန္းအေဟာင္းမ်ား
No comments:
Post a Comment