|
..
မႏွင္းျဖဴ ...
|
|
“ တစ္ ”
|
|
ခ်စ္သူ
|
|
သင့္ႏွလံုးသားသည္
|
|
ပ်ားသို႔ခ်ဳိ၏။
|
|
သို႔ၿပီးတကား
|
|
ဓားသြားမူ
ထက္စြာ၏ .. ။
|
|
“ ႏွစ္ ”
|
|
ေဆာင္းဦးေပါက္ညမ်ားရဲ႕
|
|
ပြင့္ဦးႏွင္းဆီျဖဴဟာ၊
ငါ့သခင္မ
|
|
ငါ့ဘ၀ရဲ႕
ကိုယ္ပြားအသက္ပါ။
|
|
မင္းဘ၀နဲ႔
ငါရွင္သန္တယ္။
|
|
ပ်ဳိရြယ္ျခင္း၊
ခ်ဳိျမတဲ့အဆိပ္
|
|
အိပ္ရာ၀င္ပံုျပင္ထဲက
|
|
နတ္သမီးတစ္ပါးရဲ႕
အလွကို ငါမွတ္မိခဲ့ၿပီ။
|
|
ဒီဇင္ဘာမွာ
ႏွင္းက်တယ္
|
|
တစ္လလံုးပါပဲ
|
|
ပထမဆံုးႏွင္းပြင့္ကေတာ့
|
|
သူေပါ့ကြယ္၊
ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴျဖဴ
|
|
ငန္းေမႊးေတာင္သြင္တူေသာ
|
|
ႏူးညံ့ေခ်ာႏုျခင္းနဲ႔
ငါ့ရဲ႕အသက္
|
|
အိပ္မက္အၿပံဳးရွင္ေပါ့
၊ သူ ....
|
|
“ မႏွင္းျဖဴ ” ေလ။
|
|
“ သံုး ”
|
|
“ မႏွင္းျဖဴ ”
|
|
မင္းဘယ္သူလဲ
..
|
|
ငါကလြဲလို႔
၊ မင္းေတာင္မွမသိ
|
|
ျမတ္ႏိုးမိသူပါ။
သူဟာ ...
|
|
ငါ့ဘ၀ရဲ႕
ပထမဦးဆံုး
|
|
ႏွင္းဖံုးေတာင္တန္းမ်ားရဲ႕
နတ္မိမယ္
|
|
သံေယာဇဥ္အႏြယ္မ်ားရဲ႕
မိခင္
|
|
ပြင့္ဦးသခင္
ဆိုႏိုင္ပါရဲ႕။
|
|
ႏြဲ႕လ်တဲ့ေျခလွမ္းမ်ား
|
|
ငါ့ႏွလံုးသားမွာ
..
|
|
ဒဏ္ရာထင္ေအာင္
ျပင္းထန္ခဲ့ ၊ ကဲ ...
|
|
ဒီလိုဘယ္သူသိမလဲကြယ္။
|
|
“ေလး”
|
|
ေဆာင္းညရဲ႕
ႏႈတ္ခမ္းအစြန္းမွာ
|
|
လမ္းမ်ားေပၚ
“ငါ
”
ေတးသီခဲ့တယ္
|
|
နားမလည္ႏိုင္တဲ့
ခံစားမႈဘ၀
|
|
ေတးခ်င္းမွာ
စတည္ခဲ့ေပါ့။
|
|
ေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့လေရာင္သြန္းခ်ိန္
|
|
မွိန္ျပာျပာ
ႏွင္းစက္ေႂကြသံလို
|
|
ေကာင္းကင္ငိုေနရဲ႕
၊ အို .. အလွ
|
|
မင္းကို
တမ္းတလို႔ ..
|
|
“ကိုေစာၿငိမ္း” ရဲ႕ “ပြင့္ဦး”
|
|
ငါဆိုခဲ့ဖူးၿပီ
.. ။
|
|
“ငါး”
|
|
ေဟာသည္မွာ
အခ်စ္ ..
|
|
ကဗ်ာလိုလွတဲ့
ပန္းပြင့္၊ သစ္ရြက္
|
|
စက္နဲ႔လုပ္တာမဟုတ္။
|
|
မင္းအတြက္ပဲ
သည္မွာ
|
|
ႏံုခ်ာေပမယ့္
လတ္ဆတ္တဲ့ႏွလံုးသား
|
|
ဥပကၡာမထားေစခ်င္
|
|
အရွင္
.. သခင္ ..
|
|
သစ္ခက္ပလႅင္မွာစံ၍
|
|
ေတးခ်င္းကို
နာခံ
|
|
မိုးယံ၌ျပည့္ေသာ
ပီတိႏွင့္
|
|
တင့္တယ္ေစပါမည္။
|
|
“ေျခာက္”
|
|
လံုမရဲ႕
အၾကည့္
|
|
ေနထိတဲ့
ပန္းပါပဲ၊
|
|
ညိဳးေလ်ာ္ဆဲအၿပံဳးဟာ
|
|
ျပည့္၀ပါေပရဲ႕
|
|
ေစာင့္စားသူ
ေနပူမွာရပ္လို႔
|
|
မင္းကို
ေစာင့္ဖို႔ ငါအသက္ရွင္တယ္။
|
|
သစ္ပင္
၊ ေတာေတာင္ ၊ ေနေရာင္ ..
|
|
ငါ့သခင္
ေအာင္ႏုိင္တယ္။
|
|
ဘယ္သူျငင္းမလဲ
အိုအခ်င္းတို႔
|
|
အို
.. အမ်ဳိးေကာင္းသားတို႔
|
|
ငါ့အားခြင့္လြတ္ၾကပါေလ
..
|
|
အခ်စ္ေစကြၽန္ျဖစ္တယ္။
|
|
ဇာမဏီငွက္၏
တင့္တယ္ျခင္းျဖင့္
|
|
ၾကယ္ပြင့္တို႔ကို
ႏြံ၌နစ္ေစသူ ..
|
|
ခ်စ္ျခင္း
၊ မုန္းျခင္း ၊ ဥပေကၡာႏွင့္ ခံယူမႈ
|
|
ပန္းႏုေက်ာက္ဆစ္အသြင္
|
|
ျမင္သူတိုင္းအား
အၾကည့္ျဖင့္သိမ္းပိုက္သူ .. ။
|
|
“ ခုႏွစ္ ”
|
|
အို
.. ခ်စ္သူလံုမ
|
|
ပထမဘ၀မွာ
တြယ္ငင္ေသာ
|
|
သံေယာဇဥ္ပိုင္စိုးသူ
|
|
ႏွင္းျမဴသည္းပြတ္၊
ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴစင္၍
|
|
အိပ္မက္အေငြအသက္ပမာ
|
|
ငါျမတ္ႏိုးသူ
.. ငါ့အား ..
|
|
သနားသျဖင့္
ဥပကၡာသစ္ရိပ္မွ
|
|
ဖဲက်ဥ္ခြင့္ရေစပါ။
ငါ့အား ..
|
|
၀ါမွ်င္ဂြမ္းစကဲ့သို႔
ခ်ီမ၍
|
|
သင့္အနမ္း၍ေႂကြေသာ
ပန္းပြင့္ေရအိုင္ထက္
|
|
သက္ေစပါဘိ။
|
|
သက္ရြက္ေလာင္းေလွဦးတြင္
|
|
သခင္မစံပါ။
|
|
ကဗ်ာသစ္ခက္ျဖင့္ျပဳေသာ
|
|
ေလွာ္တက္ကို
ငါကိုင္မည္။
|
|
ေအာင္ႏိုင္ျခင္းႏွင့္
ဒဏ္သင့္ေသာငါ့အား
|
|
အသာယာဆံုး
တိတ္ဆိတ္ျခင္းျဖစ္သည့္
|
|
အခ်ဳိၿမိန္ဆံုးေတးခ်င္းကို
|
|
ဆိုခြင့္ျပဳပါ
၊ ထိုအခါ ..
|
|
ကမၻာေျမသည္
သခင္မအၿပံဳး၌ပြင့္ေသာ
|
|
ဆည္းဆာပန္းပြင့္သစ္၏
|
|
ႏွစ္ခ်ဳိ႕
စပ်စ္အရက္ပမာ
|
|
ငါမူးယစ္စြာ
ေမြ႕ေပ်ာ္ေစလိမ့္မည္။
|
|
“ ရွစ္ ”
|
|
အားလံုးၿပီးဆံုးသြားခဲ့ၿပီ
..
|
|
“ မႏွင္းျဖဴ ”
|
|
အားလံုးၿပီးဆံုးသြားၿပီေလ၊
|
|
အခုေတာ့
......
|
|
“ကိုး”
|
|
ျမစ္တစ္စင္းမွာ
သူ .. ငါ ..
|
|
ႏွစ္ခါေရမခ်ဳိးႏိုင္
|
|
စီးဆင္းေနဆဲ
အခ်ိန္စက္၀န္း
|
|
ပံုတူသြန္းလုပ္၊
အ႐ုပ္ဆင္းတု
|
|
ျပဳစုသူမဲ့ေပရဲ႕
.. ။
|
|
ပစၥဳပၸန္မဲ့ေသာအခါ
|
|
အနာဂတ္မတည္စြမ္းသာ
|
|
သည္သို႔
.. သံသရာရွိလွ်င္အဆံုး၊ ငါမို႔ျဖစ္ရင္း
|
|
ခ်စ္ျခင္းအပ
ၿမဲေစ ..
|
|
က်ိန္စာဆိုခဲ့ေလသလား
|
|
အို
.. နတ္ဘုရားတို႔ ။
|
|
အို
.. ပိုင္ဆိုင္သူတို႔ ။
|
|
သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္
|
|
...
စင္သီယာ ၁ ...
|
|
ငါမငိုဖူး
|
|
ျပာပံုမွာလူးတဲ့ဘ၀
|
|
လြတ္ေျမာက္ေရး
လမ္းစရွာတုန္း
|
|
မင္းအမုန္းကိုေမ့လို႔
|
|
အေငြ႕ပ်ံေနတဲ့မ်က္ရည္
|
|
ေလေပြနဲ႔
သစ္ရြက္
|
|
ေခြၽးစက္ေတြ
ေခြၽရဦးမယ္
|
|
တကယ္ပါ
စင္သီယာ
|
|
ငါမငိုဖူး
...
|
|
ပထမဆံုး
မင္းအတြက္ငါ
|
|
ေသခဲ့တာၾကာၿပီ
|
|
မေႂကြနဲ႔စင္သီယာ
|
|
ငါ
...
|
|
သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္
|
|
..
စင္သီယာ ၂ ...
|
|
ငါ့ကဗ်ာ
ဘယ္မွာလဲ
|
|
မရဲတရဲ
ေမးခြန္း
|
|
တိုးတိတ္လြန္းမွာသိတယ္
|
|
နယ္မခ်ဲ႕မီနဲ႔
ေ၀ဒနာ
|
|
ငါမေနတတ္ဖူး
|
|
အရူးတစ္ေယာက္ရဲ႕
လြမ္းခ်င္းကို
|
|
မင္းဘာေၾကာင့္
နားေထာင္ခ်င္တာလဲ
|
|
အသဲမွာစြဲတဲ့
ႁမွားခ်က္ဟာ
|
|
လူမသိဘဲ
အသက္ေသေစတယ္
|
|
ေႏြမွာျဖစ္တဲ့
မိုးတိမ္ဟာ
|
|
မုတ္သုန္မလာခင္
အိပ္စက္ရဦးမယ္
|
|
မင္းရဲ႕
ေနာက္ဆံုးရယ္ေမာသံမွာ
|
|
ငါေသခဲ့ၿပီ
စင္သီယာ
|
|
ငါ့ကဗ်ာဘယ္မွာလဲ။
|
|
သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္
|
|
...
စင္သီယာ ၃ ...
|
|
ငါမေျပာေတာ့ဖူး
|
|
မင္းဦးေႏွာက္ႏြံအိုင္ေတာမွာ
|
|
ေဘာဂေဗဒဇယားခ်ပ္ေတြ
|
|
မ်က္ေတာင္ခတ္တဲ့ကိန္းဂဏန္းေတြ
|
|
“ေငြ .. ေငြ .. ေငြ ” (မင္းတို႔)
|
|
ဆိုေနက်
သီခ်င္းတစ္စမို႔
|
|
ငါအလြတ္ရေနၿပီ
|
|
ဒီအမႈိက္ပံုထဲ၊
ငါ့ကိုမဆြဲနဲ႔စင္သီယာ ငါမလာႏိုင္ဖူး
|
|
စူးစူး၀ါး၀ါးေအာ္ဟစ္
|
|
ေခြၽးမိုးေအာက္နစ္ပါေစ
|
|
မင္းၿပံဳးေန
စင္သီယာ
|
|
ငါမေျပာေတာ့ဖူး
.. ။
|
|
သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္
|
|
..
စင္သီယာ ၄ ...
|
|
မင္းမညာနဲ႔
|
|
ကြန္ပ်ဴတာႏွလံုးသားေရွ႕
|
|
အသံမဲ့ေနတဲ့
တိတ္တစ္ေခြ
|
|
မင္းငိုေနသလား
.. အခ်စ္
|
|
အက္စစ္မ်က္ရည္ေတြပဲ
|
|
ငရဲဆန္လွတယ္
|
|
မင္းဘ၀
... မင္းအသက္
|
|
မင္းဟာ
စက္႐ုပ္ပဲ
|
|
မင္းလုပ္သမွ်
ဆႏၵမဲ့တယ္
|
|
ယႏၲယားရဲ႕
လည္ပတ္မႈျဖစ္စဥ္မွာ
|
|
ေငြဟာ
ေလာင္စာပဲ စင္သီယာ
|
|
မင္းမညာနဲ႔
... ။
|
|
သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္
|
|
..
စင္သီယာ ၅ ...
|
|
မင္းကို
ငါခ်စ္တယ္
|
|
ရာစုႏွစ္ေပါင္မ်ားစြာမွာ
|
|
လူေတြဒါပဲ
ေျပာၾကတယ္
|
|
ငါ့အတြက္စကား
(၅) လံုး
|
|
မင္းအၿပံဳးက
၀ါးၿမိဳခဲ့
|
|
သေရာ္တဲ့
ႏႈတ္ခမ္းေတြ
|
|
“ခြၽင္” “ခြၽင္” ျမည္ေနတယ္
|
|
ေျမႀကီးသားဘ၀မွာ
|
|
အဇၩတၱိကမီးပံုေၾကာင့္
|
|
ငါ့ရင္အံုလူသတ္ကြင္းထဲ
|
|
သားရဲေတြအစာေတာင္းၿပီး
|
|
အသက္နဲ႔အညီအမွ်
က်ိန္ဆို
|
|
မုိးၿပိဳတယ္
စင္သီယာ
|
|
မင္းကို
ငါခ်စ္တယ္
|
|
သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္
|
|
...
အေမ ...
|
|
မိန္းမတကာထက္၌
က်ေနာ္ေလးစားျမတ္ႏိုးမဆံုးေသာ
|
|
အနာဒိအနႏၲေမတၱာရွင္
“
ခ်စ္ေသာ ေမေမ ”
သို႔ ...
|
|
အေမ
.....
|
|
သားေတာ့
မီးေလာင္ေနၿပီ
|
|
လူေတြကေတာ့
ရယ္မွာပဲ
|
|
သားရင္ထဲမွာ
|
|
ကဗ်ာ
...
|
|
ကဗ်ာ
...
|
|
ကဗ်ာ
...
|
|
သက္သာရာ
ရမလားလို႔ပါ
|
|
(ဒီတစ္ခါေတာ့ျဖင့္)
|
|
၀မ္းေရစပ္ရင္လည္း
|
|
နည္းနည္းခြင့္လႊတ္ပါအေမ
|
|
သားေတာ့
မီးေလာင္ေနၿပီ။
|
|
သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္
|
No comments:
Post a Comment