သူရဲေကာင္း ဒုိင္ယာရီထဲက လူထု ဦးစိန္၀င္း

၁။
ေႏြ၊ မုိး၊ ေဆာင္း ရာသီ အလွည့္အေျပာင္း ႏွစ္၊ လ၊ နာရီေပါင္းေတြ ျဖတ္သန္း ေက်ာ္လႊားခဲ့ခ်ိန္၊ ကၽြန္မ ဆရာ ဦးစိန္၀င္းႏွင့္ အသိ အကၽြမ္းမက ခင္မင္ ရင္းႏွီးခဲ့တာ ကၽြန္မ အသက္ ၃၀ သာသာ ၃၂၊ ၃၃ အရြယ္၊ ဆရာက အသက္အစိတ္ ၀န္းက်င္။ ဆရာ ကၽြန္မထက္ ၈ ႏွစ္နီးပါး ငယ္ပါတယ္။
လူထု သတင္းစာ မပိတ္ခင္ ကာလေတြ ကၽြန္မ မႏၲေလး ဦးေလးလွ၊ ေဒၚေဒၚမာတုိ႔ လူထုတိုက္ ခဏခဏ ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့။ ေျပာရရင္ မႏၲေလးမွာ ရီျမင့္ ႐ုပ္ရွင္ပုိင္ နယ္လီ (ရီရီ)ဆီ အထုပ္ခ်ၿပီး ေဒၚေဒၚမာတုိ႔ဆီ သြားတည္းခို ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မဘ၀ လူထုဦးလွ၊ ဦးေလးလွ ကၽြန္မရဲ႕ဒုတိယ ဖခင္၊ ေဒၚေဒၚမာက ဒုတိယ မိခင္။ ကၽြန္မေမေမနဲ႔ ေဒၚေဒၚမာတုိ႔ကလည္း အသက္ရြယ္တူေတြ။ လူထုတုိက္သြားတိုင္း၊ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ကိုယ္ဟန္သြယ္သြယ္ အသားျဖဴျဖဴ အေရပါးပါး၊ နဖူးက်ယ္၊ နားရြက္ကားႏွင့္ မ်က္လံုးအေရာင္ ေတာက္ေတာက္၊ အျမဲတမ္းလို ျပံဳးေနတဲ့မ်က္ႏွာကို ျမင္ေတြ႕ရပါတယ္။

၁၉၆၄-၆၅၊ ၆၆ ခု၊ ၆၇ ခုႏွစ္ထိ၊ မႏၲေလးသို႔ ခဏခဏေရာက္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ေတြ ကၽြန္မ ဒုိ႔တုိင္းဌာနီ လံုးခ်င္း၀တၳဳေရးအၿပီး တစ္ႏွစ္တစ္အုပ္ႏႈန္း၊ ဘ၀ႏွင့္ မုန္တုိင္း၊ ဥမၼာ၊ ကံ့ေကာ္ဦး မုိးႏွင့္ ေရ ၀တၳဳေရးခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြေပါ့။ ဦးေလးလွ ေၾကးနန္း႐ိုက္ေခၚတုိင္း ကၽြန္မ ႏွင့္ေမေမ ေလယာဥ္ပ်ံႏွင့္အခ်ိန္ ခ်ဳံ႕လာခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ။ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ လူထု သတင္း စာတိုက္ ပိတ္သိမ္းခံရၿပီး-
“လူထုကိုစိန္၀င္းနဲ႔ အယ္ဒီတာ ၅ ေယာက္ အဖမ္း ခံရတယ္”

ၾကားရၿပီး-
“ေထာင္ဒဏ္ ၁၃ ႏွစ္၊ ကိုကိုးကၽြန္း ပို႔လုိက္တယ္”

“ကိုကိုးကၽြန္းဆိုတာ”
ကၽြန္မ ေမေမနားထဲ စိမ္းေနပါတယ္။

“ဗမာျပည္ေတာင္ ဘက္က “ကၽြန္း” တစ္ကၽြန္း ေလ” လူငယ္ တစ္ဦးက ရွင္းျပတယ္။
အဲဒီတုန္းက ကိုကိုးကၽြန္း ဆိုတာ အဆန္းျဖစ္ေနတာ။ ကၽြန္မတို႔ အံ့ၾသျခင္းမက အံ့ၾသေနမိပါတယ္။ လူထုတုိက္မွ လူငယ္ တစ္ဦးက ေျဖတယ္။
“ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ေတြပဲထားတဲ့ ကၽြန္းေပါ့”

ကၽြန္မတုိ႔ သားအမိ စိတ္မခ်မ္းမသာႏွင့္ ရန္ကုန္ကို ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ ဆရာျပန္လြတ္လာေတာ့ ေထာင္သက္ ၉ ႏွစ္။ ေနာက္ တစ္ႀကိမ္ ေထာင္ဒဏ္ ၄ ႏွစ္။ လြတ္လာေတာ့ ဆရာဦးစိန္ ၀င္း ရန္ကုန္မွာ ေနပါတယ္။ လူထုတုိက္ခြဲ၊ ၃၉ လမ္း ဒီက တည္းကေနခဲ့တာထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မ ဆရာ့ဆီသြားေတြ႕ေတာ့၊ ႏုႏု ဆရာ့ဇနီးက ဆီးႀကိဳပါ တယ္။ မ်က္ရည္ေတြ ရစ္၀ိုင္း တဲ့မ်က္လံုးအိမ္ႏွင့္။ ကၽြန္မ ႏုႏုကို ပခုံးလွမ္းဖက္ ႏွစ္သိမ့္ ေတာ့ ႏုႏုက ကၽြန္မ ပခံုးေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ ငုိရွာတယ္။

“မမဦးေရ ညာဘက္ ကုိယ္တစ္ျခမ္း ေသသြားၿပီ”

“ႏုႏုေရ ေဆးကုရင္ ျပန္ ေကာင္းလာမွာပါ။ ဆရာ ငယ္ေသးတာပဲ”

“ကိုစိန္၀င္းက ဇြဲ ေကာင္းတယ္။ ဒီလုိပဲ ႏုႏု ေျဖရမွာပဲ”
ကၽြန္မေနာက္ေတာ့ ၾကားရသမွ် ဆရာဘယ္ လက္နဲ႔ စာေရးက်င့္ေနသတဲ့ ေလ။ အုိ ၀မ္းသာအားတက္ စရာပါလား။

၂။
ဆရာစာေတြ ဆက္ေရးဆဲ သူ႔အိမ္မွာ အဂၤလိပ္စကားေျပာ သင္တန္းဖြင့္ေသးတယ္။ ကၽြန္မ ဆရာ့အိမ္ ေရာက္ေတာ့ အိမ္မွာ စာေရးစားပြဲခံု၊ ကုလားထုိင္ေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား အျပည့္ပဲ။ သူစာသင္တာ ခဏရပ္ၿပီး ကၽြန္မကို လာႏႈတ္ဆက္ စကားေျပာေလ့ ရွိပါတယ္။

“ဆရာ စာဆက္သင္ ပါ။ ကၽြန္မ ခဏလာတာပါ”

“မျပန္ပါနဲ႔ ထုိင္ပါဦး။ စကားေျပာစရာေတြ ေျပာရ တာေပါ့”

ကၽြန္မ အားနာၿပီး ခဏ ခဏ မသြားေတာ့ဘဲ ေန ေနရာ ႏုႏုက ေတာင္ႀကီး အထက္ တန္းေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမ အျဖစ္ အလုပ္လုပ္ဆဲ၊ ကၽြန္မကို ဧည့္ သည္ေတြ ဖိတ္ေခၚေကၽြးရင္း လွမ္းေခၚပါတယ္။ သည္တုန္း က ဧည့္သည္ေတြကေတာ့ ဆရာဒဂုန္တာရာ၊ ဆရာဗန္း ေမာ္တင္ေအာင္၊ ဆရာျမသန္း တင့္ ေနာက္ၿပီး စာေပအား သစ္ထုတ္တဲ့ လူငယ္ေတြ၊ (ကုိ)ေအာင္ေက်ာ္ေဇာ၊ ေက်ာ္ ေဇာဦး(ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာသား ေတြ)၊ ဘူမိေဗဒေက်ာင္းသား (ကို)တင္ေမာင္၀င္း။ ဒီစာေပ အားသစ္က လူငယ္ေတြကို ဆရာ Guide (ဂုိက္) လုိင္းေပး ပါတယ္။ လူငယ္ေတြ အေပၚ ေမတၱာေစတနာပြားမ်ား႐ံုမ ကအၾကံၪဏ္ေပးေလ့ရွိပါ တယ္။

အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မလံုးခ်င္း၀တၳဳ စာေပအားသစ္က ထုတ္ခဲ့တာ (၁) အ႐ုဏ္ဦးမွာ ပန္းသစ္ပြင့္တယ္၊ (၂)ေနၾကာ မ်က္ႏွာေနမ်က္ႏွာ၊ (၃)ေအာင္ ရဲ႕ေအာင္၊ (၄) နႏၵမည္သာ တုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ဘက္ လက္နဲ႔ေရးတဲ့ ဆရာဦးစိန္၀င္း (လူထု)စာေတြကေတာ့ အမ်ား ႀကီးပဲ။ ၀င္းေဇာ္နာမည္နဲ႔ ေရး တာေတြေကာ၊ အလံမလွဲစ တမ္း၊ ေတာင္ဗီယက္နမ္ ငရဲခန္းမ်ား၊ အျဖဴအ၀ါ(ဘာ သာျပန္)၊ ဆာယိုနာရာ ဆရာ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းလည္း မရအရသင္ေသးတာ။ စာ ေရးဆရာမဂ်ဴးရယ္၊ ကၽြန္မ သမီးပုလဲရယ္ ဆရာ့သင္တန္း တက္ေသးတာ။ ဆရာက အခ်ိန္နည္းနည္းသင္႐ံုရွိေသး။

ဘီစီမွာ Advance English (အဂၤလိပ္စာအဆင့္ ျမင့္သင္တန္း) တက္ဖို႔ ဆရာ လမ္းၫႊန္လိုက္တယ္။
ဆရာက လမ္းၫႊန္မႈ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ ဂ်ဴးနဲ႔ ပုလဲတု႔ိလည္းၿဗိတိသွ်ေကာင္စီ (B.C) Advance English မွ ႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာ ၄ ႏွစ္လံုးလံုး သြားတက္ၾကတာ။ အေတာ္ အက်ဳိးရွိပါတယ္။ ကၽြန္မ ဆရာ့ေတြ႕တုိင္း တစ္ေန႔ေန႔ ဆရာ အတၳဳပၸတိၱေရးမယ္ ေျပာေတာ့-
“ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း ေရးမယ့္အစား ဆရာမဟာေဆြ အေၾကာင္းေရးပါ။ ကုိေအာင္တုိ႔စာေပအားသစ္ မွာ မဟာေဆြ(သို႔မဟုတ္)ရဲရဲ ေတာက္ေနသူရိန္ ေၾကာ္ျငာ ထားတယ္ မဟုတ္လား”

“မထြက္ေလာက္ဘူး ထင္တယ္။ ျပံဳးစာေပက “မဟာေဆြရဲ႕ မဟာေဆြ” စာအုပ္တင္တာ ခြင့္ျပဳခ်က္ မရဘူး”

“အဲဒါ ခက္ေနတာပဲ။ ကိုလိုနီေခတ္က အေၾကာင္း ေတြ ဘာျဖစ္လုိ႔ မလြတ္ရမွာ လဲ။ ဆက္တင္ၾကည့္ပါဦး”
ဆရာ သက္ျပင္းခ်ေနတယ္။ ဒါေပ မဲ့ ဆရာ့အသံ တက္ႂကြေနတယ္။ အသံက ေအာင္ျမင္တယ္။ ေအာက္ဆီဂ်င္ႏွင့္ မေနရေသးတဲ့ ကာလေတြေပါ့။

၃။
ကၽြန္မ ဆရာလင္းယုန္ေမာင္ေမာင္ ေရးတဲ့ ေခ်ေဂြဗားရား စာအုပ္ဖတ္ဆဲ-
“ဆရာေပးဆပ္မႈဟာ ေခ်တဲ့ေကာင္ မ်ားတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေရးခ်င္တာ”

“တစ္မ်ဳိးစီေပါ့ဗ်ာ”

ဆရာ ဦးစိန္၀င္းက သူ႔ကုိယ္သူ ႏွိမ့္ခ်တဲ့ ေလသံႏွင့္ ေျပာလုိက္တယ္။ ၁၃  ၾသဂုတ္လဟာ ဆရာ့ေမြးေန႔လို႔ စာေရး ဆရာမ မိခ်မ္းေ၀ေျပာလုိ႔ သိခဲ့ရပါတယ္။ သူ ဆရာ့အိမ္ သြားမလို႔တဲ့။ ကၽြန္မလည္း မွတ္မွတ္ရရ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ အဂၤလိပ္ ဘာသာနဲ႔ေရးၿပီး ေပးပို႔လုိက္ေသးတယ္။
To Dear Saya,
"Heroe's Diary"
I ever appreciate you for your sacrifices,
I know many episodes minute by minute in prison.
All the victims suffered worst than the reign of terror.
Heroes in the pitch black, world of darkness.
I honoured,
The most valuable deeds. You have done.
I'm sure!
သူရဲေကာင္းဒုိင္ယာရီ
ကၽြန္မ ဆရာ့အနစ္နာခံ ေပးဆပ္မႈ ေတြကို အျမဲေလးစားတန္ဖုိးထားပါ တယ္။
အက်ဥ္းေထာင္ထဲ မိနစ္တုိင္းျဖစ္ ေနတာေတြ ကၽြန္မ သိပါတယ္။
အႏွိပ္ကြပ္ခံရသူမ်ား ေၾကာက္မက္ ဖြယ္ ဥေရာပ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ ႏွိပ္စက္ မႈေတြထက္ပိုခံရပါတယ္။
ေထာင္မ်ားမွာ နက္ေမွာင္တဲ့ အေမွာင္ကမၻာက သူရဲေကာင္းေတြကို ဂုဏ္ျပဳေနပါတယ္။
အက်ဥ္းသား ရဲေဘာ္တုိ႔ တန္ဖုိးႀကီး လွတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြဆိုတာ ေသခ်ာလွေပါ့။


ခင္ေဆြဦး
(ေရႊႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဩဂုတ္လ ၂၀၁၂)