လ နာက်ေနတယ္။
နယ္စပ္ကို ငါမျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ဒီဘက္မွာပဲ ငါ့ခႏၶာနဲ႔ ငါဟာက်န္ခဲ့တယ္။
ငါ့ေျခရင္းက ေျမၾကီးထဲ ငါ့လက္ႏွစ္ဘက္ထိုးသြင္း
သီးပင္စားပင္အတြက္ စိတ္ခ်င္းတလင္းနယ္ေနတယ္။
ဒူးေထာက္ေခါင္းငံု႔ေနရာက ေခါင္းေထာင္ၾကည့္လိုက္တယ္
တစ္လွမ္း ၊ ႏွစ္လွမ္း ၊ သံုးလွမ္း . . . . အဲဒါနယ္စပ္ပဲ။
ဘာစည္းမွတားမထားဘူး ၊ ဘာစည္း႐ိုးမွမျခားဘူး။
ဒီကနဲ႔ တစ္ဆက္တည္းေပမယ့္ ဒီကရဲ႕ အဲဒီဟာနယ္စပ္ပဲ။
လက္နဲ႔ေျမၾကီးေသြးစည္းတဲ့အထိ ဆုပ္ကိုင္ေခ်ေနရင္း
ငါေငးၾကည့္ေနမိတယ္ ၊ ငါစိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ လြတ္လပ္သြားျပီး တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ စူးျမက္။
အလင္းသီတဲ့ၾကိဳး / အပူဒဏ္နဲ႔ / ျပတ္က်သြားခဲ့တယ္။
အသိနဲ႔ပဲ လေရာင္အေရြ႕ကို ေျမ့ေျမ့ထိေနတယ္။
ကူးေနတဲ့ ငါးဟာ ေရေပၚယံုၾကည္မႈထားသလိုပဲလို႔ထင္တယ္။
ငါမသြားႏိုင္လို႔ နယ္စပ္ဟာ ငါ့ဆီေရာက္လာတယ္
နယ္စပ္ဟာ င့ါငယ္ထိပ္ေပၚတက္ရပ္တယ္
အလံဆိုတာ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္လည္းတလူလူလြင့္တာပဲ။
႐ုရွက မရီနာ ဆဗက္တာယဲဗားေျပာခဲ့တယ္
ျဗိတိသွ်က ႐ု(သ္)ေဖးန္႐ိုက္တ္ ထပ္ေျပာတယ္
`ခရစ္ယာန္ေလာကထဲမွာ ငါဟာဂ်ဴးတစ္ေယာက္´
မဟာပုရိသ အလံုးစံုစိုးမိုးမႈမွာ ငါဟာမိန္းမ
႐ွဴသြင္းလိုက္တိုင္း အာဏာဆက္ဆံေရးမွာ
ငါဟာ ကဗ်ာဆရာမ။
ဒီအသိေတြဟာ ငါ့ကို ဒီေနရာမွာပဲအျမစ္တြယ္ေစတယ္။
နယ္စပ္ဟာ ငါ့ထဲ၀င္သြားျပီး ငါ့ရဲ႕ ထာ၀စဥ္
`အျခား´ အျဖစ္ေနထိုင္သြားေတာ့မယ္ဆိုလား။
ဘယ္လိုအမည္တပ္တပ္ ၊ အခုဒီမွာ ငါဒါကိုပဲထပ္ေျပာမယ္
တစ္ေလာကလံုးထိန္ထိန္လင္းေနရင္ေတာင္
လ ကေတာ့ တစ္စင္းတည္းပါ။
ငါဟာလည္း လ ေရာင္ငတ္တတ္သူတစ္ဦးပါ။
ငါ့ခႏၶာအဖြဲ႕အစည္းဟာ လ ေရာင္ေပြ႕ဖက္ဒဏ္ေတြပါ ။ ။
ေဇယ်ာလင္း
26 – Feb – 12
No comments:
Post a Comment