ႏို၀င္ဘာလအတြက္ ရသအလင္းမွ စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာ ေအးမင္းေစာကို ဂုဏ္ျပဳေငြေပးအပ္ခ်ီးျမႇင့္ျခင္း
ရသအလင္း (စင္ကာပူ) ႏုိ၀င္ဘာ ၁၀၊ ၂၀၁၁
ႏို၀င္ဘာလအတြက္ကိုေတာ့ရသအလင္းကစာေရးဆရာကဗ်ာဆရာ ေအးမင္းေစာကို ဂုဏ္ျပဳေငြ(၃)သိန္းတိတိ ေပးအပ္ခ်ီးျမွင့္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဆရာေအးမင္းေစာဟာ အိပ္ရာေပၚမွာ ၁၉၉၂ ကတည္းက မလႈပ္ရွားႏိုင္ပဲ ေရာဂါေ၀ဒနာခံစားေနခဲ့ရသူျဖစ္ၿပီး ၀တၱဳတို ၊ ေဆာင္းပါးနဲ႔ ကဗ်ာေတြကို အစဥ္မျပတ္ေရးသားခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာတစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာေအးမင္းေစာအတြက္ဂုဏ္ျပဳေငြကို ပိေတာက္ပြင့္သစ္အယ္ဒီတာ ကဗ်ာဆရာေမာင္စိမ္းနီတို႔အိမ္မွာ ဆရာေမာင္စိမ္းနီက ရသအလင္း ကိုယ္စားေပးအပ္ေပးခဲ့ျပီး ဆရာေမာင္လင္းရိပ္က ဆရာေအးမင္းေစာကိုယ္စားလက္ခံေပးခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေအးမင္းေစာကေတာ့ စကု မွာေနတဲ့အတြက္ ဆရာ့လက္ခံရရွိေၾကာင္းကိုေတာ့ ထပ္မံတင္ျပေပးသြားမွာျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာေအးမင္းေစာ၏ ကိုယ္ေရးအက်ဥ္း
ကေလာင္အမည္- ေအးမင္းေစာ
အမည္ရင္း - မိုးေအာင္ေဇာ္
အဖအမည္-ဦးေအာင္ေဇာ္ အမိအမည္- ေဒၚခင္စိုး၀င့္
ပညာအရည္အခ်င္း - တတိယႏွစ္ (႐ူပေဗဒ)
ေမြးသကၠရာဇ္ - ၁၇.၁၀.၁၉၆၈
က်မ္းမာေရးေၾကာင့္ ၁၉၉၂ တြင္အိပ္ယာထဲမွာပင္ ေန႔ေန႔ ညည ေနထိုင္လာသည္မွာ ယေန႔တုိင္ေအာင္ျဖစ္ပါသည္။ ခါးရိုးက်ည္း ေပါင္းေရာဂါဟုလည္း (တဆင့္စကားျဖင့္) သိရသည္။ ၁၉၉၆ ခု၊ ဇန္န၀ါရီလထုတ္ ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာမဂၢဇင္းအတြဲ၁၂ အမွတ္ ၁ တြင္ေဖၚျပပါ ရွိသည့္ ေဘာ့စနီးယားကဗ်ာျဖင့္ စာေပေလာကသို႔စတင္၀င္ေရာက္ပါသည္။ ယခုအခ်ိန္အထိ ကဗ်ာ ၃၉ ပုဒ္၊ အက္ေဆး ၁၄ ပုဒ္၊ ၀တၳဳတို ၃၁ ပုဒ္၊ ၀တၳဳရွည္ ၁၃ ပုဒ္ေဖၚျပပါရွိၿပီးျဖစ္ပါသည္။
ဆရာေအးမငး္ေစာသည္ အမ်တ္၁၂၀၊ ေဖာင္းတန္းရပ္၊ စကုၿမိဳ႕၊ မေကြးတိုင္းေဒသႀကီးေနအိမ္တြင္ ေဆြမ်ဳိးသားခ်ငး္မ်ားႏွင့္ အတူေနထိုင္ လ်က္ စာေပအနုပညာမ်ားကို ဆက္လက္ဖန္တီးစြမ္းေဆာင္လွ်က္ရွိပါသည္။
ဆရာ့အေနႏွင့္ ေရးခဲ့သမွ်ကဗ်ာမ်ားထဲမွ အႏွစ္သက္ဆံုးႏွင့္ ေက်နပ္အားရဆံုးကဗ်ာမွာ၂၀၁၀ ဇူလိုင္လ ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္းတြင္ ပါ၀င္ေသာ (ဖာစီယာ) ကဗ်ာျဖစ္ၿပီး အေၾကာင္းမွာ ႏိုင္ငံျခားအသံလြင့္ဌာနတစ္ခုမွသတင္းတစ္ပုဒ္ကိုၾကားၿပီး အစျပဳခံစားမိရာမွ ထို ကဗ်ာကို ၂ လခန္႔အခ်ိန္ယူျပီးေရးဖြဲ႕ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ အျခားကဗ်ာမ်ားထက္ အားထုတ္မႈျပဳခဲရေသာေၾကာင့္ အားရေက်နပ္မိပါေၾကာငး္ ဆရာေအးမင္းေစာမွ ေျပာပါသည္။
ဆရာကိုယ္တိုင္သူ႔ဖန္တီးမႈေတြထဲမွာအေက်နပ္ဆံုးလို႔ ေျပာတဲ့ဖာစီယာကဗ်ာကရွည္ကို ရသအလင္းပရိတ္သတ္မ်ားအတြက္မွ်ေ၀ေပးလိုက္ပါတယ္။ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ဂ်ဴလိုင္လထုတ္ ပိေတာက္ပြင့္သစ္မွာ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ကဗ်ာျဖစ္ပါတယ္။၂၀၁၀ အတြက္ ထန္းရိပ္ညဳိကဗ်ာဆုရပါတယ္။(ဒီကဗ်ာကို ရသအလင္း (၆) လျပည့္ ပြဲမွာ Blogger မိုးျမင့္တိမ္ကလည္း ဆရာေအးမင္းေစာရဲ႕အႏုပညာကို ဂုဏ္ျပဳေလးစားေသာအားျဖင့္ ရြတ္ဆိုခဲ့ပါတယ္။)
“ ဖာစီယာ”
ညေနေစာင္းမွာ
ငွက္ေတြ အိမ္ျပန္ၾကတယ္
အဲဒီအခ်ိန္မွာ
ေလလႈိင္းက ငါ့ကို ျဖတ္ပိုင္း ျပန္ပို႔တယ္
ထြက္ခြာသြားတဲ့ ဘ၀ျခားတစ္ေနရာမွာ
ေနသာထိုင္သာရွိပါရဲ႕လား ဖာစီယာ။
ဒီကမၻာေျမေပၚ
ပိုက္ဆံ၀ါလားေတြ
ကမ္းေျခမွာ အပန္းေျဖေရလႈိင္းစီးေနခ်ိန္
ဒီကမၻာေျမေပၚ
ကႏၲာရဆိုေတာ့
ေလ႐ိုင္းရွိမယ္
အစိုးမရတဲ့ သဲမုန္တိုင္း ရွိမယ္
ဟိုး ေရွးအစဥ္အဆက္
သဲကႏၲာရကို အိမ္လုပ္ေနသူေတြ ရွိမယ္
အခု အဲဒီ “ေဘဒိုအင္း”ေတြရဲ႕ အေသြးအသားေတြဟာ
သဲမုန္တိုင္းၾကားမွာ ပန္းတစ္ပြင့္အျဖစ္ ေမြးဖြားခဲ့ေပါ့
ဖာစီယာ။
မင္းေမြးဖြားလာခ်ိန္မွာ
ေကာင္းကင္ အဇဋာဟာ ျပာလဲ့ေနခဲ့လိမ့္
ေလ႐ိုင္းေတြ အရွိန္တန္႔
သဲမုန္တိုင္းေတြ ရပ္တန္႔
မၾကံဳစဖူး
သဲေတာင္ကုန္းမ်ား အလြန္
အေနာက္ဖက္ ေကာင္းကင္ယံမွာ
အထြန္းလင္းဆုံး ၾကယ္နကၡတ္တစ္စင္း
ကမၻာေျမေပၚ ၀င္းပေနလိမ့္။
ငိုသံေတြထဲမွာ
လူ႕ေလာက ၀င္ခါစ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ငိုသံေလာက္
အဓိပၸာယ္ရွိတာ မရွိဘူး
ေလ႐ိုင္းေတြ
ဟူးဟူးရားရား တိုက္စမ္းပါ
မင္းမိဘေတြရဲ႕ လက္ေပၚမွာ
မင္းမ်က္လုံးေတြဟာ
အဖိုးထိုက္တဲ့ တြင္းထြက္ရတနာတစ္ပါး
မင္းအသံက
ဘုရားသခင္ရဲ႕ အႏူးညံ့ဆုံး ေကာင္းၿခီးေပးသံ
မင္းခႏၶာကိုယ္ ေသးေသးေလးက
ေလာကမွာ အေလးလံဆုံး ေမတၲာတရား
မင္းပါးျပင္ကို နမ္းတဲ့အခါ
သူတို႔ဟာ
ကမၻာသစ္တစ္ခု ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့သလား။
ဒါေပမဲ့ ဖာစီယာ
ဒါေပမဲ့ေတြ သိပ္မ်ားတဲ့ကမၻာမွာ
ဘုရားသခင္ဟာ
ေကာင္းခ်ီးေပးသံတစ္ခုအျဖစ္
မင္းကို ေမြးဖြားျခင္းမဟုတ္ခဲ့တာ ေသခ်ာတယ္
သစ္ပင္ေတြ
စိမ္းလန္းၿပီးရင္ ညွဳိးေျခာက္
ကမၻာဟာ ပြင့္လန္းၿပီး ဆုတ္ယုတ္
အဲဒီ အ႐ႈပ္ထုတ္ထဲမွာ
လက္ညွဳိးညႊန္ရာ ေရမျဖစ္ေပမဲ့
လက္ညွဳိးညႊန္ရာ ေသျဖစ္တယ္
တကယ္ဆို
ႏို႔နံ႔မစင္ေသးတဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ဟာ
ကစားကြင္းထဲမွာ
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားလို႔ ေကာင္းေနတုန္း
စာသင္ခန္းထဲမွာ
ထိေတြ႕သမွ် စုပ္ယူလို႔ ေကာင္းတုန္း
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းဟာ
နင္းထားတဲ့ သဲမႈန္ေတြလို
မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားျပားတုန္း
မနက္ခင္းရဲ႕ ပူေႏြးတဲ့ေနေရာင္ျခည္ေအာက္
ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ
ကမၻာႀကီးတစ္ခုလုံး ပစ္ထည့္ၿပီး
ေက်ာင္းကားဆီေျပးလႊားေနတဲ့ ေျခေထာက္ေတြက
အိမ္တိုင္ေတြလို သန္မာလို႔
တိုးေ၀ွ႕လာတဲ့ ေလျပည္ဆီ
ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးကို ပစ္ထည့္လိုက္ေတာ့
မ်က္စိတစ္ဆုံး မင္းအနာဂတ္က
ပြင့္ခ်င္တိုင္း ပြင့္မယ္။
မင္းစာၾကည့္စားပြဲေပၚက ပုံဆြဲစာအုပ္မွာ
တအားလွတဲ့ ပန္းေတြ
အပူအပင္မဲ့ ပ်ံသန္းေနတဲ့ ငွက္ေတြ
ပတ္၀န္းက်င္ကို အလွျခယ္ဖို႔ ခဲတံခၽြန္ေနခ်ိန္
မင္းဟာ
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို တိုးတိုးဆိုညည္းလိမ့္။
အိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္
ပိက်လာတဲ့ မ်က္ခြံေပၚမွာ
အနာဂတ္ဟာ
ေရႊအဆင္းနဲ႔ အိပ္မက္မွာ ကိုယ္ထင္ျပလိမ့္။
ဒါေပမဲ့ ဖာစီယာ
တကယ္တမ္းက်ေတာ့
အဲဒီေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာ
မင္းကမၻာက အနားေတြ ဖြာထြက္ေန
မင္းတည္မွီ္ရာ အခန္းေလးက
ပိန္းပိတ္ေမွာင္မည္းေန
ဒီလို မင္းအနာဂတ္က
လူမျမင္ကြယ္ရာမွာ တတိတိ ပိုးက်ေန
ဘယ္လိုပဲ ေလသလပ္ခံေပမဲ့
မေျခာက္တဲ့ အဲဒီကမၻာေလးဟာ နံေစာ္လို႔
မ်က္ႏ်ာေပၚက အေမႊးအမွ်င္ေတြလို
ေခါင္းေပၚမွာ ဆံပင္ဘုတ္သိုက္နဲ႔ မင္းအေဖ သတၱိခဲက
ႂကြက္သားေတြ သန္မာေပမဲ့ အေ၀းမႈန္သူ
သူ႕ကိုယ္ေပၚက အေမႊးအမွ်င္ေတြ ရွည္လ်ားသေလာက္
သူ႕အေတြ႕အေခၚက စပါးလုံးတစ္ေထာက္ေလာက္ မနက္သူ
အဲဒီလုိ လူတစ္ေယာက္
မင္းအေဖ ျဖစ္ခဲ့တာ
ကမၻာေျမရဲ႕ က်ီစယ္မႈတစ္ခုလား။
မင္းရဲ႕ အေဖက
မင္းရဲ႕ ရယ္ေမာသံကို အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဖို႔ မႀကဳိးစားခဲ့သူ
မင္း မ်က္လုံးေတြရဲ႕ အေရာင္ကို
ဖမ္းယူဆုပ္ကိုင္ဖို႔ မႀကဳိးစားခဲ့သူ
တတိယအရြယ္ေရာက္တဲ့အခါ
သမီးျဖစ္သူရဲ႕ လက္ကိုတြဲလို႔
ဆည္းဆာခ်ိန္မွာ ေလညင္းခံရတဲ့အရသာကို
သိႏိုင္မစြမ္းသူ
အဲဒီလူတစ္ေယာက္ မင္းအေဖ ျဖစ္ခဲ့တာ
ဘုရားသခင္ရဲ႕ ဖန္ဆင္းမႈလား။
ဒါေပမဲ့ ဖာစီယာ
လက္ေတြ႕ဟာ
ေသြးေၾကာကိုလြန္ၿပီး
အ႐ိုးထိေအာင္ စိုက္တဲ့ဓား
အခ်ိန္တန္လို႔
အခန္းတံခါးကို ဖြင့္တဲ့အခါ
အခန္းထဲမွာ ေႁမြတစ္ေကာင္က ေခြလို႔
ဖာစီယာ
အနားကို ျဖည္းျဖည္းတိုးစမ္းပါ
နားကို အံႀကိတ္ရင္း ႀကဳိးစားပိတ္လိုက္ပါ
ႏို႔နံ႔မစင္သူရဲ႕ ေဘး
ေမႊးပြ ၀က္၀ံ႐ုပ္ကေလး ရွိရမယ့္အခ်ိန္
တစ္ေရးႏိုးခ်ိန္ သူမ စမ္းမိတာက
ေအးစက္ေနတဲ့ ေႁမြတစ္ေကာင္တဲ့။
ေမတၱာတရားဆိုတာ
အခါတစ္ပါးမွာ ခါးတတ္သလား
မင္းအေဖရဲ႕
ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ကုန္တိုက္ေပၚမွာ
မင္းဟာ အႏုပ်ဳိဆုံး
ေစ်းေခၚလို႔ေကာင္းတဲ့ အေရာင္းသြက္ပစၥည္း
မင္းအေဖရဲ႕
ခ်ိနဲ႔တဲ့ ဦးေႏွာက္စက္႐ုံအတြက္
မင္းဟာ အေကာင္းဆုံးနဲ႔ တစ္ခုတည္းေသာ ထုတ္ကုန္
အဲဒီညက
အသက္ျပင္းျပင္း႐ွဴရင္း
အသက္ဆယ့္တစ္ႏွစ္သမီးဟာ
အခန္းမီးကို ဘယ္လိုပိတ္ခဲ့သလဲ။
ကိုယ္ေပၚ ျဖတ္ႀကိတ္သြားတဲ့
မီးရထားသံေအာက္မွာ
မင္းဟာ ဘယ္အရာကို ဆြဲယူ ဆုပ္ကိုင္ခဲ့သလဲ
ခုေတာ့ ေမြးခန္းထဲ
ႏွစ္ထပ္သေဘၤာျမဳပ္သလို
အလဟႆ
ပ်က္က်သြားတဲ့ သားအိမ္တစ္လုံးရယ္
ငါတို႔ရဲ႕ ဆြံ႕အမ်က္လုံးေတြရယ္
အဲဒီညေနထဲ
လြင့္လာတဲ့ ေလလႈိင္းဟာ အညဳိအမည္းစြဲလို႔
ငါတို႔ဟာ အၿပဳိၿပဳိအလဲလဲနဲ႔ ကြဲျပဲလို႔။
မိသားစုဆိုတာ
တစ္ေယာက္နာရင္ တစ္ေယာက္ လွ်ာနဲ႔သပ္လို႔
တစ္ေယာက္ဆာရင္ တစ္ေယာက္ဖဲ့လို႔
တစ္ေယာက္လဲရင္ တစ္ေယာက္ထူရင္း
တစ္ေယာက္ေလာင္ရင္ တစ္ေယာက္ ၿငွိမ္းရင္း
ခုေတာ့ ငါတို႔ဟာ
ဆင္းရဲတြင္းကို လုံးလုံးပုံခ်လိုက္မယ္။
အဲဒီေတာင္ေၾကာဟာ မတ္ေစာက္တဲ့ ေတာင္ေၾကာ
အဲဒီဒဏ္ရာက ကမၻာပတ္တဲ့အနာ
အဲဒီခရီးဟာလည္း
သမိုင္းဦးအစ အသက္ရွည္ၾကာခဲ့ေလေတာ့
ငါတို႔ဟာ လုံးလုံးပုံခ်လိုက္ၾကမယ္။
ဖာစီယာ
ငါတို႔ဟာ သိပ္တိုးတက္ယဥ္ေက်း
ငါတို႔ဟာ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ေအာင္ျမင္
ငါတုိ႔ဟာ ထားစရာမရွိေအာင္ ႂကြယ္၀ခ်မ္းသာ
ငါတို႔ဟာ ဒီလိုနဲ႔ မင္းကို ထားစရာ ရွာမရ ျဖစ္ခဲ့ေပါ့။
ငါတို႔ကမၻာက
ကေလးတစ္ေယာက္ကို
သူဆြဲေနတဲ့ ပုံေတြ
ၿပီးေျမာက္ေအာင္ ေဆးေရာင္ျခယ္ခြင့္ မရွိတဲ့ ကမၻာ
ငါတို႔ကမၻာက
ကိုယ့္အိတ္ကိုယ္ဖိရင္း
မ်က္လုံးေမွးစင္းေနတတ္တဲ့ ကမၻာ
ငါတို႔ကမၻာက
ကိုယ့္အနာ ကိုယ္ဖိရင္း
ဘယ္ကိုမွ မၾကည့္ႏိုင္တဲ့ ကမၻာ
အဲဒီကမၻာမွာ
သမိုင္း၀င္ ေအာင္ျမင္မႈအျဖစ္
ငါတို႔ မင္းကို အခု အလံစိုက္မယ္
ဖာစီယာ။
သံသရာအဆက္ဆက္
ေနာက္တစ္ခါ လူျပန္ျဖစ္ရင္
ဒီကမၻာကို မလာနဲ႔
မင္းဟာ လူသားအျဖစ္ အျပစ္ရွိလို႔
ေနာက္တစ္ခါ ဒီကမၻာကို မလာနဲ႔
လြတ္ရာ ကြၽတ္ရာ
တျခားကမၻာတစ္ခုမွာ
အဆုံးမသတ္ရေသးတဲ့ ပုံေတြကို
ဆက္ၿပီး ေဆးေရာင္ျခယ္ပါ
ကစားကြင္းထဲက စိမ္းလန္းျမက္ခင္းေတြေပၚ
ရယ္ေမာေျပးလႊားပါ
ညေရာက္တဲ့အခါ
ၾကယ္ေတြကို လြယ္လို႔
လေရာင္ကို သီခ်င္းလုပ္ဆိုရင္း
ေလညင္းကို နားစြင့္ႏိုင္ေစေၾကာင္း
တိမ္ေတြၿပဳိဆင္းေနတဲ့
ရာစုသစ္အ၀င္ ညေနေစာင္းမွာ
မင္းကိုငါ ေခါင္းေလာင္းထိုးလိုက္တယ္
ဖာစီယာ
အလႅာေကာင္းၿခီးေပးပါေစ။
[ဖာစီယာ - အသက္ ၁၁ ႏွစ္သမီးအရြယ္တြင္ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ေရာင္းစားမႈျဖင့္ မိမိထက္ အသက္ ၂၄ ႏွစ္ႀကီးသူႏွင့္လက္ထပ္ခဲ့ရၿပီး အသက္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္တြင္ မီးဖြားရင္း ေသြးလြန္ေသဆုံးခဲ့ရသည့္ ယီမင္ႏိုင္ငံသူ။]
ေအးမင္းေစာ
မုိးမခ မီဒီယာ မွ ရယူပါသည္ ။
No comments:
Post a Comment