စိတ္ကစားျခင္း
(၁) မီ္းေလာင္ေနတဲ့အသံ
အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာ
အိပ္မက္ေတြ အဝါေရာင္လြန္ေနတဲ့ ရႈေမွ်ာ္ခင္း
အခ်စ္က မီးဖုိထားမိသူသာ အေငြ႔တလူလူ ေဝရတဲ့အျဖစ္
ခံစားမႈကုိ စာရြက္ေပၚပြင့္အန္ခ်လုိက္ရင္
ကမၻာေျမ မီးေလာင္ျပာႏွမ္းသြားေတာ့မယ္။
တို႔ႏွစ္ေယာက္ႀကား
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ကိႏၷရာေခ်ာင္းျခားလုိ႔
လြမ္းဆြတ္ျခင္းက
အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ဆံႏြယ္လုိရွည္လ်ားလာ
ေဝးကြာျခင္းက
ရာသီနဲ႔အမွ် သံသရာလုိရွည္လ်ားလာ
အတိတ္က အနာအဆာေတြနဲ႔ ငါကၽြမ္းေလာင္ေနခ်ိန္
သူစိမ္းလူရဲ႔ သီခ်င္းမွာ
မင္းအသံေတြ ေနေရာင္လင္းလက္ေနမလား။
ငါ့သဘာဝအေပၚ
မင့္ေနေရာင္ ေဖ်ာ့ေတာ့သြားျပီးေနာက္
အရူးတစ္ပုိင္းေန႔ အႏွမ္းတစ္ပုိင္းည
အနီရဲရဲ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းေတြသာ ဖူးပြင့္ေဝဆာလုိ႔
လြမ္းဆြတ္ျခင္းအဝါ
ရွဴသြင္းလုိက္တဲ့အသက္မွာ အသက္မပါဘူး။
အခ်စ္ရယ္
အေဝးက မင္းသတင္းေတြ စိတၱဇ
အေဝးက မင္းရယ္သံေတြ ရင္နဲ႔ဆတ္ဆတ္ႀကားရရဲ႔။
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဟာ အသက္သုံးဆယ္
အရြယ္ငယ္ငယ္နဲ႔ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ ရုပ္ကလာပ္
အထီးက်န္ျခင္းက
နံရုိးမွာ မိန္းမဓာတ္လုိေနတဲ့ ကဗ်ာ
မင္းမရွိတဲ့ေန႔ေတြမွာ ငါ့အႏုပညာ ေသြအားနည္းရ
မင္းမရွိတဲ့ညေတြမွာ ငါ့အနုပညာ ေရာဂါထူေျပာရ။
ငါဟာ
မင္းအေဝးမွာ လဲက်ေနတဲ့ သားေကာင္ပါ
ေသြးသံရဲရဲ
က်ိန္စာေတြ တန္းလန္းစုိက္ဝင္လုိ႔
လူတစ္ေယာက္ တိတ္ဆိတ္နာက်င္စြာ အသက္ရွင္ေန
လူတစ္ေယာက္ ေသြးဆုတ္ျဖဴေလ်ာ္စြာ အသက္ရွင္ေန။
ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြ
အခ်စ္တံဆိပ္တပ္ တီရွပ္ကုိဝတ္ဆင္တုန္း
ငါ့လက္ဖ်ံမွာ ေဆးမင္ေႀကာင္နဲ႔
ေဆးဆုိးဆံရွည္နဲ႔ အေပ်ာ္ရည္းစားနဲ႔
အေပါစားဟာသနဲ႔ ေအာ္လ္တာေနးတစ္ဗ္နဲ႔
ငါ့အတြင္းမွာ အုံ႔ပုန္းေလာင္ေနေသာမီးမ်ား
ဘယ္သူျမင္လုိ႔ ႀကားနုိင္မလဲ
အသက္မရွိေတာ့တဲ့ နံႀကား
ဘယ္လုိဓားနဲ႔ ထုိးဦးမလဲ။
ငါက အခ်စ္နဲ႔အနုပညာ
မင္းက ေငြေႀကး၊ အေရျပားဆန္တဲ့အလွနဲ႔ အတၱမာန
လူႏွစ္ေယာက္ ဘုရားသခင္ခ်င္းမတူတဲ့အခါ
အခ်စ္ဆုိတာ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုိ ေသြးေဆာင္ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္တဲ့ မာရ္နတ္ပဲ။
မင္းမရွိတဲ့ဘဝ
အနုပညာတစ္မတ္သားနဲ႔
စာမ်က္ႏွာေပၚ ခုိးတက္လာတဲ့ကဗ်ာလုိ အဆီအႏွစ္ကင္းမဲ့လုိ႔
အကုသုိလ္မ်ားဖုိ႔ လြယ္သမွ်
အရသာပ်က္ေနတဲ့ ႏွစ္ကာလမ်ား။
စိတၱဇေတြ မြန္းတည့္ထက္ေနျမင့္လုိ႔
နာက်ည္းျခင္းဟာ သန္းေခါင္ထက္ညဥ့္နက္လုိ႔
ငါ့သားေလးေတြေဆာ့ဖုိ႔ ဘယ္သူအရုပ္ျဖစ္ေနသလဲ
ငါ့သားေလးေတြ အသံထြက္ေအာင္
ဘယ္သူ တီးမႈတ္ေဖ်ာ္ေျဖေနသလဲ။
ေမးခြန္းေတြထဲ ေသာကပဲ့တင္
ပုစဥ္းရင္ကြဲတစ္ေကာင္လုိ အာေခါင္ျခစ္ေအာ္ျမည္ေနမိရဲ႔။
လူတစ္ေယာက္ အဓိပၸာယ္ျပည့္စုံဖုိ႔
ေနာက္ထပ္လူတစ္ေယာက္ လုိအပ္သလား။
ေယာက္်ားမရွိတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းလား
မိန္းမမရိွတဲ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ဟာ ေသဆုံးျခင္းလား။
ဘဝဟာ
အစပ္အဟပ္မမွႏ္တဲ့ ဟင္းလ်ာ
ေငြစကၠဴ၊ လိင္နဲ႔ အေပါစားေက်ာ္ႀကားမႈ
လူတကာ ေသြးတုိးမူးေဝဖြယ္ရာ
လူ႔အျဖစ္ရဲ႔ လွ်ိဳ႕ဝွက္ေသာ့ခ်က္မ်ား
ငါက ဖြ႔ဲႏြဲ႔စရာ ျဖစ္ရပ္ဆန္းႀကယ္မရွိေတာ့
မင္းမရွိတဲ့ အသက္ရွင္ျခင္းကုိ အလုိမရိွေတာ့။
လူ႔အျဖစ္ကုိ
လင္မယားကြာရွင္းသလုိ ကိစၥျပတ္စဲခ်င္ခဲ့တယ္။
ငါအလုိမတူဘဲ
ငါ့လက္မွတ္ေပၚ ျဖာက်ခဲ့တဲ့ မ်က္ရည္မ်ား
ငါ့အေသြးအသားထဲ မီးလုိေမႊးထားတယ္။
ဒီဘဝ
သူ႔အဓိပၸာယ္နဲ႔သူ
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာလုိ ရွိေစ
အမ်က္ေဒါသဟာ အမ်က္ေဒါသလုိ ရွိပါေစ။
စိတ္ဆင္းရဲျခင္းကုိ
ဘုရားမွာ ပန္းလုိကပ္လွဴျပီး
ဆုေတာင္းမိပါရဲ႔။
မီးေလာင္ေနတဲ့အသံ
သုိ႔မဟုတ္
ငါ့ဘဝတစ္ခုလုံး အသားနုျပန္မတက္ေတာ့ေအာင္
တဆစ္ဆစ္ ကုိက္ခဲေနမယ့္သစၥာ
ဘဝအစဥ္အဆက္
ငါ့ကုိယ္ငါ သဲလြန္စရွာမရေအာင္ အတိတ္ေမ့ေစသတည္း။
ခ်စ္ျခင္း
မုန္းျခင္း
လြမ္းဆြတ္ျခင္း
အာရုံခံစားမႈမွန္သမွ် သုညျဖစ္ေစသတည္း။
အရွင္လတ္လတ္
ငရဲက်သလုိ ပြက္ပြက္ဆူေနတဲ့စိတ္
အသည္းကြဲျခင္းကို ကမၻာပ်က္ေအာင္ ေအာ္ဟစ္ပဲ့တင္လုိ႔
ဒီ ပရိေဒဝကဗ်ာ
ငါ့အနုပညာနဲ႔ သစၥာဆုိခဲ့တယ္ ဇာျခည္သန္႔။ ။
(၂) ငါအသစ္ဖြဲ႔ႏြဲ႔ရတဲ့ အိပ္မက္ကမၻာေပ်ာက္ဆုံးျခင္း
အနာအဆာနဲ႔
မီးလွ်ံမပါတဲ့စာသားေတြ စဥ္းစားတယ္
အနာအဆာနဲ႔
မီးလွ်ံပါတဲ့စာသားေတြပဲ ထြက္လာတယ္။
ငါေရးမယ့္ကဗ်ာ
ဘယ္လုိအနုပညာနဲ႔ ဘယ္လုိကဗ်ာဆန္နုိင္ေတာ့မလဲ။
“မီးေလာင္ေနတဲ့အသံ” ျပာက်ျပီး
မင္းဟာ
ငါ အသစ္မက္မိတဲ့အိပ္မက္၊ ငါ အသစ္ေတြ႔ထားတဲ့ကမၻာ
အခု ငါ အသစ္ဖြဲ႔ႏြဲ႔ရတဲ့ အိပ္မက္ကမၻာေပ်ာက္ဆုံးျခင္း။
ငါက
ဆံပင္ပုံစံပ်က္ရင္ေတာင္ ကမၻာပ်က္မတတ္ ခံစားတတ္တဲ့လူ
သစ္ရြက္ေႀကြရင္ေတာင္ ဝမ္းနည္းစိတ္နဲ႔ မီးေလာင္လြယ္တဲ့လူ
မင္းမရွိတဲ့အခါ
ငါ့ကုိယ္ငါ ဘယ္လုိအထူးျပဳရမလဲ မသိေတာ့။
မင္းဟာ
အရင္က ဘာမွမရွိတဲ့ စာရြက္လြတ္တစ္ရြက္
အခု ငါ့ဘဝတန္ဖုိးေတြ ပုံႏွိပ္ထားတဲ့ စာရြက္စာတမ္း
အိပ္မက္ညိဳရယ္
မင္းနာမည္မႀကားရေတာ့ မင္းနာမည္ေခၚျပီး လြမ္းရတယ္
မင္းမ်က္ႏွာမျမင္ရေတာ့ မင္းမ်က္ႏွာျမင္ျပီး ကၽြမ္းရတယ္။
“ကၽြန္မဟာ
အခ်စ္မွာ မုိက္မဲမိတဲ့ နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းပဲ”
ငါ့ႏႈတ္ခမ္းမွာ
မင္းအနမ္းနဲ႔ ေရးထိုးသြားတဲ့ ေဆးမင္ေႀကာင္။
“အခ်စ္က အမွန္တရားျဖစ္လာတဲ့အထိ
ကၽြန္မတုိ႔ မုိက္မဲႀကမယ္”
ငါ့လက္သန္းမွာ
မင္း လက္သန္းေလး ခ်ိတ္သြားတဲ့သေကၤတ။
ေနာက္ေႀကာင္းျပန္သမွ် အရာရာ
လူကုိ ရူးသြပ္ေစတဲ့ အေႀကာင္းအရာေတြ။
ကံႀကမၼာက
ငါတုိ႔အိပ္မက္ကုိ ျမစ္တစ္ဖက္ကမ္းစီ ခြဲျခားျပီးတဲ့ေနာက္
လူဟာ ရင္ဟင္းလင္းနဲ႔ လမ္းတကာလြင့္လုိ႔
အာရုံမွာ အဝါေရာင္မီးစုန္းေတြ ေသြးပ်က္ဖြယ္။
မင္းမရွိေပမယ့္ ငါရွိခဲ့တယ္
ငါရွိျခင္းမွာ စိတ္ဒုကၡဟာ ေတာမီးလုိေတာက္ေလာင္လုိ႔
ဒီအျဖစ္ မင္းမသိေပမဲ့ ငါသိခဲ့တယ္။
တစ္ခုခု ခံစားေနခ်ိန္မွာ
လူဟာ အထီးက်န္ပဲ
ဘာအပုိအလွ်ံမွ မလုိ
တစ္ေယာက္တည္းနဲပဲ စႀကာဝဠာတစ္ခုစာ ျပီးျပည့္စုံတယ္။
တစ္ခ်ိန္က
ႏွစ္ေယာက္အတူ ရွိခဲဖူးတဲ့ အခန္းထဲက အဓိပၸာယ္ေတြ
ငါလုိက္ရွာတယ္ သဲလြန္စမေတြ႔ေတာ့။
တစ္ခ်ိန္က
ႏွစ္ေယာက္အတူ ရွင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အသက္မွာ အလွအပရွိတယ္
အခု ငါ့အသက္မွာ ဘာမွမရွိေတာ့။
အနာတရေတြနဲ႔ လိပ္ျပာ
အနာတရေတြနဲ႔
အ
သက္
ဆက္
ရ
ျပန္
ျပီ။
ငါက အသုိက္ပ်က္ဖူးတဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္
အသည္းကြဲျခင္းမွာ ပဲ့တင္ထပ္ေအာင္ ေသပြဲဝင္ခဲ့သူ
ငါ့မီးငါ အပူမခံနုိင္ေတာ့တဲ့အဆုံး
အျဖစ္အပ်က္အားလုံးကုိ တရားနဲ႔ေျဖရတယ္။
ခံစားမႈနဲ႔ရန္ျဖစ္ေနတဲ့ ဆင္ျခင္တုံတရား
ေႀကကြဲမႈဟာ သူ႔ကုိယ္သူဆုံးမသြန္သင္လုိ႔
အသက္ဆန္႔ငင္ေနတဲ့ လူနာ။
“ကၽြန္မသိျပီ
ကၽြန္မ ေရွ႔ဆက္မမုိက္မဲခ်င္ေတာ့ဘူး”
ငါ့စိတ္မွာ မီးေသြးနဲ႔ျခစ္သြားတဲ့ မိန္းမလက္ေရး
ငါ့ဘဝထဲ တစ္နာရီမုိင္ရွစ္ဆယ္နႈန္း ေမာင္းဝင္ျပီး
ဘက္ဂီယာထုိးသြားတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ
မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႔ သစၥာတရားဟာ
ပဋိသေႏၶကာကြယ္ေဆးလုိ သုံးလပဲ အာမခံသတဲ့လား။
အခ်စ္က
ေဂ်ာ္ဒန္ႏုိးဝမး္ဆက္ျမင္ရင္ မ်က္လုံးေတြအေရာင္အဝါလင္းလက္လုိ႔
ဘဝေရွ႔ေရးေတြးမိရင္ ေသြးဆုတ္ေလျဖန္းသြားတတ္တဲ့ေရာဂါ။
“အခ်စ္က အမွန္တရားျဖစ္လာတဲ့အထိ
ကၽြန္မတုိ႔ မုိက္မဲႀကမယ္” တဲ့
ကမၻာေပၚမွာ ရယ္စရာအေကာင္းဆုံးျပက္လုံးပဲ
ရယ္ေမာႀက
အခ်စ္ကုိ မ်က္ကန္းယုံႀကည္မိခဲ့သူ
လူညံ့ေတြ ငါနဲ႔အတူ စိတ္နာလက္နာ ရယ္ေမာႀက
ေရႊစစ္ျပီး ေငြမရွိတဲ့အခ်စ္ဟာ
သူရဲေဘာေႀကာင္တဲ့ အမွန္တရားျဖစ္ခဲ့ျပီ ခ်စ္သူတုိ႔။
ေဟး!
ကမၻာေျမမွာ
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမရွိေတာ့ဘူးလား
အရူးတစ္ေယာက္လုိ
ေမးခြန္းေတြ အသံျပာေအာင္ေမးမိရဲ႔။
ေခတ္တစ္ေခတ္လုံးဆီက
ေလွာင္ေျပာင္စုတ္သပ္သံေတြပဲ ပဲ့တင္ျပန္လာတယ္။
အေပါစားဝတၳဳေတြ
ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေတြထဲ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့
လူငယ္ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး အစဲြအလမ္းကုိ
အေတြးအေခၚေဟာင္းတစ္ခုလုိ စြန္႔လုိက္ေတာ့
နွစ္ဆယ့္တစ္ရာစု အခ်စ္ဟာ
ေနာက္ဆုံးေပၚ ဆဲလ္ဖုန္းတစ္လုံးရဲ႔ အမွတ္တံဆိပ္ျဖစ္ခဲ့ျပီ
ခ်စ္သူတုိ႔။
ဖက္ရွင္ပစၥည္းနဲ႔
ပုိက္ဆံမက္ျခင္းကိစၥမွာ
မိန္းမေတြ ဗီဇစိတ္တစ္ပုံစံတည္း
အခ်စ္ႀကီး ခ်စ္တတ္ခဲ့သမွ်
အဆုိးျမင္ဝါဒပဲ အဖတ္တင္ က်န္ခဲ့တယ္။
ငါသုံးစြဲခဲ့
တစ္ခါသံုးေဆးထုိးအပ္လုိ မိန္းမမ်ား
မင္းတုိ႔နာမည္ကုိ
ငါ့အဘိဓာန္ထဲက ဖ်က္သိမ္းလုိက္ေပရဲ႔။
ဥဒါန္းဟာ
ဒီကဗ်ာထဲ အသားတဆတ္ဆတ္တုန္ယင္လုိ႔
ဥဒါန္းဟာ
ဒီကဗ်ာထဲ အသည္းတဆတ္ဆတ္နာက်င္လုိ႔
ဘယ္ဘဝက စခဲ့မွန္းမသိတဲ့ က်ိန္စာေတြ
ငါ့ကႏၱာရေပၚ အမုိက္အေမွာင္လုိ ပိန္းပိတ္ေနေတာ့တယ္။ ။
(’စိတ္ကစားျခင္း၊ ေခတ္ေပၚအခ်စ္ကဗ်ာမ်ား’ – ေအာင္ရင္ၿငိမ္း)
အခုခင္ဗ်ားတပ္ထားတဲ့ မ်က္မွန္ဟာ ဘာတံဆိပ္လဲ (ေအာင္ရင္ၿငိမ္း)
လူႀကီးလူေကာင္း၀တ္စုံနဲ႕
လူတကာဖ်ားသြားႏုိင္တဲ့ အ႐ွိန္အ၀ါ
ပုံစံကေတာ့ အမွန္အကန္ပဲ။
ဓာတ္ေငြ႕မီးျခစ္ကုိ ဟန္ပါပါျခစ္လုိ႕
အထက္စီးဆန္တဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႕ ေမွးၾကည့္လုိ႕
ခင္ဗ်ား ဘယ္လုိလူစားလဲ။
႐ုပ္႐ွင္မင္းသားလုိ ေရပန္းစားပုံေတြ
ကုိယ္ရည္ကိုယ္ေသြးေတြ၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္ပန္းပြင့္ေလးေတြ
အမွန္တရားဟာ
လွ်ာဖ်ားက တရစပ္ ထြက္က်လာျပန္တယ္။
ခင္ဗ်ားဘယ္လုိလူစားလဲ။
စစ္ပြဲသတင္းေတြ အရသာခံ
အေမရိကန္ ဗန္းစကားအသစ္ေတြၾကားၫႇပ္ေျပာ
ခင္ဗ်ားသိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ခ်ယ္ဆီးအသင္းဟာ ခင္ဗ်ားလုိ
စ႐ုိက္႐ွိသတဲ့လား
ျပင္သစ္႐ုပ္႐ွင္အေၾကာင္း၊ အာဖရိကဗုံသံအေၾကာင္း
ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြ သမိုင္းတည္ေဆာက္ပုံအေၾကာင္း
အဆက္မျပတ္၊ မစားရ၀ခမန္း၊ ကရားေရလႊတ္တတြတ္တြတ္
ဂ်စ္ပစီေတြရဲ႕ ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပေတာ့
ေက်ာက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လုိ ေသြးေအးလုိ႕
ခင္ဗ်ား ဘယ္လုိ လူစားလဲ။
အင္တာနက္ထဲ၀င္၊ ၿဂိဳဟ္တုသတင္းေတြဖမ္း
ဂလုိဘယ္လုိက္ေဇး႐ွင္း၊ ပုိ႕စ္ေမာ္ဒန္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းနဲ႕
ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ ဤကမၻာ
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ခန္းေျခာက္လုိ႕
၀ံပုေလြေတြ မ်ိဳးပြားလာတဲ့ ဇာတ္လမ္းမွာ ႏွားေစးေခ်ာင္းဆုိးလုိ႕
ခင္ဗ်ား ဘယ္လုိ လူစားလဲ။
လူေတြဘာျဖစ္ေနသလဲ
ခင္ဗ်ားမ်က္လုံးေတြ ကန္းထားျပန္တယ္
ခင္ဗ်ား ဘယ္လုိ လူစားလဲ။
မင္းသားေနရာမွာ ေျခစုံမရပ္ႏုိင္ရင္
တျခားဇာတ္ေကာင္ေတြက အလဲထုိးသြားလိမ့္မယ္
ခင္ဗ်ားအေတြးအေခၚက ငါအမွန္၀ါဒပဲ
ခင္ဗ်ားအျပဳအမူက အ၀ါေရာင္ဂ်ာနယ္လစ္ သိပ္ဆန္တာပဲ
ကၽြန္ေတာ္ ဒီလုိ ျမင္မိတယ္။
ခင္ဗ်ားဟာ
စတုိင္ပင္၀တ္ထားတဲ့ ေျမေခြး၊ လွ်ာအ႐ုိးမရွိတဲ့ လူရႊင္ေတာ္
က်မ္းစာအုပ္ထဲ နစ္ျမဳပ္ေနတဲ့ ပညာတတ္
မင္းသားေခါင္းေဆာင္းထားတဲ့ ဘီလူး
ဆက္ေျပာရရင္ စကားလုံးေတြ ေဖာင္းပြကုန္ေတာ့မယ္
ခင္ဗ်ားဘယ္လုိလူစားလဲ။
ေျဖပါ
ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္တာ တစ္ခုတည္းရယ္
အခုခင္ဗ်ားတပ္ထားတဲ့ မ်က္မွန္ဟာ ဘာတံဆိပ္လဲ။ ။
ေအာင္ရင္ၿငိမ္း
(စတုိင္သစ္ – ဇြန္၊၂၀၀၇)
No comments:
Post a Comment