သံလမ္းမဲ ့ရထား

 

အတိတ္ဟာ
ေမ့ၿပီး မသုံးဘဲထားထား
ဒါမွမဟုတ္
မုန္းၿပီး လႊင့္ပစ္ထားထား
အသြားထက္ေနတဲ့ ဓားတလက္ပါပဲ။

အရိပ္ဆုိတာ
အဲဒီ အတိတ္က လာတာျဖစ္ၿပီး
စိတ္နဲ႔ အနာဂတ္ထဲ
ခုိတြဲေနတဲ့ အရာေလ
တုိ႔အေၾကာင္း
တုိ႔ထက္ ပုိသိသူလည္း ျဖစ္ေနျပန္ရဲ႕။

ငါကေတာ့
ရည္းစားနဲ႔ ကြဲရင္
စာေတြ မီး႐ႈိ႕ပစ္သလုိမ်ဳိး
ကုိယ့္အရိပ္ကုိယ္
အသုံးမလုိေတာ့ဘူး ထင္တာနဲ႔
အဆုံးစီရင္ပစ္ခဲ့တယ္။

ဒါေပမယ့္
ဟုိး … ေဝးေဝးမွာ
ငါထားခဲ့တဲ့ အရိပ္တုိ႔
တေစၦလုိ လြင့္ေမ်ာလာၾကရင္
ပလတ္စတစ္ေကာက္ သံခၽြန္လုိ အေတြးနဲ႔
ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေပါက္ယူၿပီး
ရင္အုံထဲ
ပစ္ … ပစ္ ထည့္မိတာပဲကြယ္။
ရထားေရ …
ငါ့ကုိ သယ္သြားပါေတာ့။


(တစ္)

ေအဒီ (၆၅) ဆုိေတာ့
ငါ့ေျမရဲ႕ မဟာဘုတ္ေတြ
အသက္႐ႈက်ပ္ေနတုန္း ထင္ပါရဲ႕။

‘မန္မလင္း’ ဆုိတာ
‘ဗန္းေမာ္’ တဖက္ကမ္းက
တႏွစ္လုံး
ခ်မ္းေနတတ္တဲ့ ရြာကေလး။

(အဲဒီတုန္းကေတာ့)
ယမ္းေငြ႔ျခံဳၿပီး
ရင္ခုန္တတ္တဲ့ ေတာင္တန္းေတြနား
ခဏ ခဏ
အသက္႐ႈမွားရတဲ့ ရြာကေလးေပါ့။

ခြဲခြာစဥ္ ငယ္လြန္းလုိ႔
မ်က္စိထဲ ျမင္ဖူးၿပီး
အသိနဲ႔ မၾကည့္ခဲ့ရဘူးတဲ့
ဇာတိရြာကေလးလည္း ျဖစ္တယ္။

ၿပီးေတာ့
ျပကၡဒိန္ ဇယားကြက္ေတြထဲ
ဘဝဝုိင္ကုိ
တခြက္ၿပီးတခြက္ ျဖည့္ဖုိ႔
(ငါ့ရဲ႕)
ေန႔ေစ့လေစ့ ရြာကေလးပါပဲကြယ္။

(ႏွစ္)

ဘဝဟာ
မရခင္
တစုံတခု ျဖစ္ႏုိင္တယ္။

ရၿပီးရင္ေတာ့
ဒီထက္ပိုတဲ့ အျဖစ္ေတြထဲ
ရင္ခုန္ေနရတာပဲ မဟုတ္လား။

မိဘ ႏွစ္ပါးရဲ႕
လွ်ာနဲ႔သြား ပဋိပကၡဟာ
ငါ့ဘဝအေပၚ
မုန္တုိင္းတခုလုိ က်လာခ်ိန္
ငါ့ဇီဝအိမ္
တႏွစ္သားေလ။

လွပတဲ့
အိမ္ေထာင္ေရးကုိ ထုဆစ္ဖုိ႔
(သူတုိ႔)
စိတ္ကူး စိတ္သန္းေတြ
ပါးလ်ခဲ့တာပဲျဖစ္မယ္။

မုန္တုိင္းစဲေတာ့
(အေဖနဲ႔အေမ)
ပစၥည္းေတြ ခြဲေနၾကေတာ့တယ္။

အိမ္ေထာင္မႈ ဘုရားတည္
ေဆးမင္ရည္ စုတ္ထုိး … တဲ့။
ေက်းလက္ သင္႐ုိးေတြ
မေက်ညက္ခဲ့တဲ့ အေမဟာ
(ေနာက္ဆုံး)
ဧရာဝတီ အားကုိးၿပီး
ျမစ္႐ုိးအတုိင္း စုန္ဆင္းခဲ့ေပါ့။

ေခါင္းေပၚမွာ အဝတ္ထုပ္
(ငါ့ကုိ) ရင္ခြင္ထဲထည့္ၿပီး လက္နဲ႔ပုတ္လုိ႔
အႁမႊာျဖစ္လာမယ့္ ငါ့ညီေတြကုိ
ဝမ္းနဲ႔ လြယ္လာခဲ့ရတယ္။

ဒီအေၾကာင္းေတြကုိ
ေနာက္မွ ျပန္သိရၿပီး
အရင္ဆုံး ေတြးမိတဲ့အခါတုိင္း
(ဒီတုန္းက)
တုိ႔သားအမိတေတြကုိ
အေဖ့ထက္ ပုိခ်စ္သူဟာ
‘ဧရာဝတီ’ ပဲျဖစ္မယ္ ထင္မိတယ္။

ၾကည့္ေလ
အေမ့မ်က္ရည္ပူေတြ
သူ႔ေက်ာေပၚ ျပဳတ္က်တာေတာင္
မသိဟန္ေဆာင္ေနခဲ့တယ္။

(ၿပီးေတာ့) သူ မျမင္ဘူးေသးတဲ့
ငါ့ညီေတြကုိ ေတြးၿပီး
ရင္ေလးေနလုိ႔
သူ႔ေျခလွမ္းေတြ ေႏွးေကြးတာ ျဖစ္မေပါ့။

အုိ … ခ်စ္ရဲ႕
ငါ့ … ဧရာဝတီ
(ဘယ္ေတာ့မွ)
မင့္ … နာမည္
ငါ ေမ့မွာမဟုတ္ေတာ့။

ဒီတုန္းက
အေမ့ပါးျပင္ေပၚ စီးဆင္းတဲ့
အခ်စ္မဲ့
အိမ္ေထာင္ေရး ေခ်ာ္ရည္ျမစ္ဟာ
ရက္စဲြသစ္ေတြ ေရးခ်င္ေရးေနလိမ့္မယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
(အိမ္သစ္တက္ခ်င္တဲ့
အေဖ့ ေျခေထာက္ေတြရယ္
အေလးခ်ိန္မဲ့
အေမ့ မာနေတြရယ္)
တို႔ အသိုက္အျမံဳရဲ႕
ရင္တုန္ ပန္းတုန္ ရက္စဲြကို
ဆုတ္ျဖဲလုိက္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။


(သံုး)

ဘယ္သူဟာ
ဘဝ စာမ်က္ႏွာဖြင့္ရင္
ျပ႒ာန္းမႈ အနိမ့္အျမင့္ကို
ျငင္းပယ္ခြင့္ ရႏိုင္ၾကသလဲ။

‘ဟသၤတ - ပုသိမ္’ သြား
မီးရထားလမ္းေပၚ
ေက်ာခင္းေနတဲ့ အဘိုးအိုဟာ
အဂၤလိပ္ေခတ္လုပ္
သမိုင္းဝင္ ႐ိႈးတံတားႀကီးပါပဲ။

အဲဒီတံတားႀကီး
သူ႔ဇရာမ်က္လံုး ေထာင့္ကပ္လို႔
လွမ္းၾကည့္ေနတတ္တဲ့ ရြာဟာ
‘ဒါးက’ … တဲ့
ငါ့ … ဒုတိယ ခိုလႈံရာ။

တႀကိမ္တည္း
ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေမြးေပးဖို႔
လက္တုန္ေနတဲ့ ၾကားက
ငါ့ညီ အႁမႊာႏွစ္ေကာင္ကို
တံငါေစာင္ကေလးနဲ႔ ပတ္ၿပီး
ေလာကထဲ အေရာက္ပို႔ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။

က်ယ္လြန္းတဲ့
ေက်းလက္ျခံႀကီးထဲ
အဘိုးရယ္
အဘြားရယ္
အေမရယ္
ငါရယ္ ငါ့ညီ အႁမႊာႏွစ္ေကာင္ရယ္
ပိုက္ကြန္တလက္ရဲ႕ ေစာင့္ေရွာက္မႈၾကား
႐ိုးသားစြာ လွပခဲ့ေပါ့။

ဒီရြာမွာ
ဗ်ည္း သရ
အပင့္ အသတ္ေတြ အေၾကာင္း
ေခါင္းေလာင္းသံ ခ်ဳိျမျမနဲ႔
စၿပီး
စာလံုးေပါင္း ခဲ့ရတယ္။

မိုးခ်ဳပ္ရင္
အိမ္ေအာက္မွာ ငုတ္တုတ္
ေခတ္ကလည္း ခပ္လႈပ္လႈပ္ရယ္။

ညဆို
မ်က္စိမႈန္တတ္တဲ့
ေသနတ္ေတြေၾကာင့္
မီးတုတ္ မီးခြက္နဲ႔ လမ္းထြက္ရတယ္။

“တေန႔
ငါတို႔ဆီ ျပန္လာႏိုင္ဖို႔
အခု
ငါတို႔ဆီက ထြက္ခြာရဦးမယ္” ဆိုၿပီး
စုထားသမွ် ေငြေၾကး
တခ်ဳိ႕ တဝက္နဲ႔
အေမ … ၿမိဳ႕တက္သြားတယ္။

ငါ့အဘိုးကေတာ့
မိုးလင္းရင္ ကြန္တလက္ ထမ္း
ေရထဲက ငါးေတြ ဖမ္းေနတုန္းေပါ့။

အဘိုး ပိုက္ကြန္ၾကား ၿငိတဲ့
လမ္းမသိ ငါးတေကာင္တေလဟာ
ငါ ျဖစ္လာမလားလုိ႔
(ဒီတုန္းက)
ဘယ္ေတြးမိပါ့မလဲကြယ္။

အေမကေတာ့
ဘဝကုိ တေယာက္တည္းတုိက္ရင္
အငုိက္မိမွာစုိးလုိ႔ ထင္ပါရဲ႕။

အေမ့ရဲ႕ ဒုတိယ အိမ္ေထာင္ဘက္ဟာ
သူ႔ကားကုိ
သူကုိယ္တုိင္ ေမာင္းတတ္သတဲ့။
ရြာကေန ငါတုိ႔ ၾကားရတယ္။

အေရွ႕ဘက္မွာ ရထားလမ္း
အေနာက္ဘက္က်ေတာ့ ျမစ္
ပုိက္ေထာင္၊ ကြန္ပစ္၊ ေစ်းေရာင္းနဲ႔
(ဘဝကုိ)
ကုန္းေၾကာင္းေလွ်ာက္သူတုိ႔ ေနထုိင္ရာ
အဲဒီရြာကေလးထဲ
အေမ လွမ္းပုိ႔တဲ့ ႏုိ႔ဆီေတြ
ထမင္းနဲ႔ နယ္စား
အေမ့ အစ္မႀကီးရဲ႕
ေထာက္ပံ့သမွ်ေတြ ဝတ္ဆင္လုိ႔
(ဘဝကုိ)
မနာက်င္တတ္ခဲ့ျပန္ဘူး။

အေစ့က်ဲသူ ထက္
ေျမႀကီးက သစ္ပင္ကုိ ပုိခ်စ္သလုိမ်ဳိးလုိ႔
အေမ့ကုိ
ဒီလုိ ငါျမင္ပါရဲ႕။

(ေလး)

မွတ္မွတ္ရရ
ပထမတန္း ေျဖၿပီးစေပါ့။

 ေႏြဟာ
 အိမ္ေခါင္မုိးေတြကုိ ကုတ္ျခစ္
သက္ငယ္ေတြနဲ႔
ရန္ျဖစ္ေနၾကရဲ႕။

ဘဝမ်ား
ရြာဘုရားပြဲမွာ ျပသြားတဲ့
မ်က္လွည့္အတုိင္းပါပဲကြယ္။

ဒုတိယတန္းတက္ေတာ့
(ရန္ကုန္)
ထီ႐ုံးဝန္းထဲက ေက်ာင္းမွာ။

မေန႔က …
လမ္းမဲ့ ေရနည္းငါးတေကာင္
ဒီကေန႔ …
ဘဝနဲ႔ အသက္ကုိ
ေမတၱာနဲ႔ လင္းလက္လုိသူတုိ႔ရဲ႕
ေမြးစားသား။

ငါဝတ္ထားတဲ့
သကၠလပ္ ေဘာင္းဘီတုိကလည္း
ရြာကလုိက္လာတဲ့ အနာေတြေၾကာင့္
ေဒါပြေနၿပီ ထင္ပါရဲ႕။

(ဒါေပမယ့္)
ငါ့ညီ အႁမႊာႏွစ္ေကာင္
မ်က္ေတာင္ ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္နဲ႔
ဘူတာမွာ လက္ျပက်န္ရစ္ခဲ့တာ။

ရထားက
တံတားႀကီးေပၚ ျဖတ္ေတာ့
ရြာကုိ ဆတ္ခနဲ ၾကည့္ရင္း
မ်က္ေတာင္တခ်က္ ခတ္မိတာ။

(ငါး)

လူဟာ
အသက္ အသိရွိတဲ့
႐ုပ္ဝတၳဳ အစုအေဝးပဲ မဟုတ္လား။

မပ်က္စီးေသးသေရြ႕
(အားလုံးရဲ႕)
ထိေတြ႔ျခင္းကုိ ခံရတတ္တယ္။

အခ်ိန္ကေတာ့
‘ယုဇန ႐ုပ္ရွင္႐ုံ’
မီးထဲခုန္မခ်ခင္ ထင္တာပဲ
အေဖ ရန္ကုန္ေရာက္လာတယ္။
ငါ့ ျမင္ေတာ့
မ်က္ရည္နဲ႔ အရင္ႏႈတ္ဆက္တယ္။

ဘယ္ေလာက္ေဝးေဝး
ေသြးဟာ စကားေျပာသတဲ့။

(ဒါေပမယ့္)
ငါ့ … ဆြံ႔အ ႏႈတ္ခမ္းတုိ႔
စကားလုံးမဲ့
အျပံဳးမဲ့
ေဝးရတဲ့ ႏွစ္ေတြထဲ
အေဖ ဘာလုပ္ေနသလဲ ဆုိတာရယ္
ငါနဲ႔ ငါ့ညီေတြကုိ ခ်စ္တဲ့စိတ္
(သူ႔ရင္ထဲ)
ဘယ္ေလာက္ထိ ဖိတ္က်ႏုိင္သလဲ ဆုိတာရယ္
ဒါေတြပဲ
ထပ္ကာထပ္ကာ ေတြးေနမိေတာ့တယ္။

ဒုတိယအႀကိမ္
အေဖ ငါ့ဆီေရာက္လာေတာ့
(သူ႔) ဒုတိယ အိမ္ေထာင္ဖက္နဲ႔
မိတ္ဆက္ေပးတယ္။

အၾကည့္က
ေခတ္ေပၚနားဆြဲေတြ လႈပ္ယမ္းပုံမ်ဳိး
ဧည့္သည္ဆန္ဆန္ အျပံဳးနဲ႔
(ငါ့ကုိ)
ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ပဲ ခ်စ္သူ။

အဲဒီေနာက္
ငါတုိ႔ဆီ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ဖုိ႔
အေဖ့ ေျခလွမ္းေတြ
ေက်ာက္႐ုပ္ျဖစ္သြားတယ္ ထင္ရဲ႕။

တုိ႔ညီအစ္ကုိေတြဟာ
(သူ႔ဘဝရဲ႕)
ဖ်က္မရတဲ့ စာလုံးေတြ အျဖစ္နဲ႔ပဲ
ေလာကထဲ
သိမ္းထားျခင္း ခံခဲ့ရေတာ့တယ္။

(ေျခာက္)

လူတေယာက္ရဲ႕
ဇာတာ လမ္းေၾကာင္းကုိ
ဓားနဲ႔ ေျမာင္းေဖာ္
အျမင့္ကုိ လွမ္းေခၚလုိ႔ မရႏုိင္ဘူး။

အခ်ိန္ကာလ က
အသိကုိ ျပ႒ာန္း
သူ႔လမ္းဟာ
သူ႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ၾကမ္းခ်င္ၾကမ္းမယ္
(ဒါမွမဟုတ္)
ေခ်ာေမြ႔ေကာင္း ေခ်ာေမြ႔မယ္။

ေမြးစားမိဘေတြဟာ
ငါ့အနာဂတ္ရဲ႕
အျမင့္မားဆုံး အရပ္ေဒသကုိ
ေမွ်ာ္ၾကည့္
ေမတၱာကုိ ရွိသမွ်ေပးၾကရဲ႕။

ဒါေပမယ့္
(ၾကက္မႀကီးက ဘယ္ေလာက္ဝပ္ဝပ္
အခ်ိန္တန္ေတာ့
ေရထဲဆင္းခ်င္တဲ့ ဘဲကေလးလုိ)
အေမ့ကုိ ငါ လြမ္းလွေပါ့။

အေမ့အိမ္ဟာ
လက္ရွိေနထုိင္ရျခင္းထက္
အဆမ်ားစြာ မွိန္ေစဦးေတာ့
ငါ ေပ်ာ္မယ္။

ဒီလုိနဲ႔
ေမြးစား မိဘေတြရဲ႕
 ေဆး႐ုံလုိ တုိက္ႀကီးထဲကေန
ေျပး ထြက္ လာခဲ့မိတယ္။

စိတ္ကူးအိပ္မက္တုိ႔ ခ်ဳိၿမိန္မႈထဲ
ဝ့ံရဲရသမုိ႔
အဲဒီညကုိ
ခုထိ … ဦးညြတ္ ေနမိေပါ့။

(ခုနစ္)

သမုိင္းလမ္းဆုံ
ေႂကြရည္သုတ္စက္႐ုံ အေနာက္ကုိ
မီးမေလာင္ခင္
ငွက္ေပ်ာေတာလုိ႔ ေခၚၾကတယ္။

အဲဒီရပ္ကြက္မွာ
အေမ ေနပါတယ္။

အေမ့အိမ္ … တဲ့
က်ိန္ေျပာရင္ေတာင္ ယုံမွာ မဟုတ္ဘူး။

အိမ္ရွင္ရဲ႕ အိမ္သာနဲ႔နီးတယ္
အဲဒီအိမ္သာထက္ နည္းနည္းပဲႀကီးတယ္။
အေမ့အိမ္က စားပြဲဟာ
တေန႔ကုိ
တာဝန္ႏွစ္ခု ယူရတယ္။

တစ္ခုက
သူ႔ေက်ာေပၚမွာ
ငါတုိ႔ ထမင္းျပင္စားတယ္။

တုိ႔အိပ္ေတာ့
အိမ္ေရွ႕တံခါးေပါက္ကုိ
သူ႔ေက်ာနဲ႔ ပိတ္ၿပီး
တညလုံး ငုတ္တုတ္ထုိင္ေနရတယ္။

အေမက
သူ႔ဘဝထဲ ငါ့ မေခၚခ်င္ဘူး။

တကယ္တမ္း
ငါ တုိးဝင္ေတာ့လည္း
အေမ မျငင္းႏုိင္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။

ငါသိတာကေတာ့
ဓာတ္ေလးပါး အစုရဲ႕
အမ်ဳိးမ်ဳိး ျပဳျပင္မႈၾကားမွာ
(ကုိယ္ဝန္ေဆာင္ မိန္းမလုိ)
သစ္ေစ့ေတြ ကုန္းထလာၾကမယ္
ၿပီး … အပင္ေပါက္ရဲ႕။

အဲဒီ အပင္ကေလး
ေျမႀကီးနဲ႔ ေဝးမွာေၾကာက္ၿပီး
(ခဲြစုိက္လုိ႔လည္း မရ)
အျမစ္နဲ႔ ကုပ္တြယ္ထားသလုိမ်ဳိး
အေမ့ ရင္ထဲ
အခ်စ္နဲ႔ ငါ တုိးဝင္ခဲ့တာ။

ေျမႀကီးကုိ ယုံၿပီး
ဘဝကုိ လုံျခံဳေစခ်င္တာေလ။

ညဥ့္နက္ရင္
ေဟ့ … မီးထြန္း … မီးထြန္း … ဆုိၿပီး
တတိယေျမာက္
ငါ … ေကာက္ရတဲ့ အေဖဟာ
ဆုိက္ကားသိမ္းၿပီး အိမ္ျပန္လာတတ္တယ္။

အေမက
သူ႔ … တတိယေျမာက္ရဲ႕
ဒုတိယကေလး
(ငါ့ညီေလး)ကုိ ေက်ာပုတ္
ျခင္ေထာင္ထဲ
(အခ်ဳိမႈန္႔ေတြ ထုပ္ေနရာက)
ထၿပီး
မီးခြက္ ျပတတ္တယ္။

တကယ္ေတာ့ ငါ့အေမဟာ
သူ႔ ကုိယ္က်င့္တရားေတြကုိ
ျခင္ေထာင္ထဲ ဝင္ၿပီး
အခ်ဳိမႈန္႔လုိ ထုပ္
အေရာင္း အဝယ္ လုပ္ေနတာေလ။

တေန႔
အမွန္တရားဟာ
ေက်ာင္းကျပန္လာမယ့္ ငါ့ မေစာင့္ဘဲ
အေမ့ကုိ ေခၚသြားေတာ့တယ္။

“ဘာ …
အရီးေလးက ခုမွသိသလား
အ ပါ့ရွင္ … အ ပါ့
ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ
အခ်ဳိမႈန္႔…အခ်ဳိမႈန္႔နဲ႔
ဒီေကာင္မ … ေဆးေျခာက္ေရာင္းေနတာ”

တုိ႔ရပ္ကြက္ရဲ႕
နံနက္ခ်ိန္ခါ ေတးဟာ
အေမ့ သတင္းနဲ႔ပဲ
ပ်က္ယြင္းခဲ့ရေပါ့။

ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္
တိမ္ဆံမွ်င္မွာ စံပယ္ပြင့္ေတြ
လြင့္ခ်င္တုိင္း လြင့္ေနၾက
အိမ္တံစက္ၿမိတ္က
လရိပ္ ေလ်ာက်
အဲဒီလုိညရဲ႕ ရင္ခုန္သံတုိးတုိးထဲ
ဘဝကုိ
ခုိတြဲ ထားခ်င္မေပါ့။

ေနာက္ေတာ့
ေက်ာက္ဆည္ ေက်ာက္ထုစခန္းမွာ
(ငါးႏွစ္တိတိ)
အမွန္တရားကုိ ထုခြဲရွာေဖြဖုိ႔
အေမ ေရာက္သြားေတာ့တယ္။

ငါလည္း
စတုတၳေျမာက္ ခုိလႈံရာအရပ္ကေန
ေလျပင္းျပင္းထဲ
ေနရင္း စြန္႔ေျပးရတဲ့
သစ္ရြက္ကေလး ျဖစ္သြားေပါ့။

မိဘ ႏွစ္ပါးရဲ႕
အတုိဆုံး လမ္းမ်ားေပၚမွ လြင့္ခဲ့သူ
အသိအေတြး တဝက္ တပုိင္းမုိ႔
ထင္ရာစုိင္းခ်င္စိတ္ေတြလည္း
ရင္ထဲ ဖိတ္က်မိေသးရဲ႕။

(ရွစ္)

‘ဟသၤာတ - ၾကံခင္း’ သြား
မီးရထားလမ္းေပၚက
ဆုံကုန္းတံတားႀကီးရဲ႕ အေနာက္
ကုိးမုိင္ေပါက္တဲ့ ခရီးဟာ
‘ကြင္းေကာက’္ … တဲ့
ငါ့ရဲ႕
ပဥၥမေျမာက္ ခုိလႈံရာ။

ဆည္းဆာဟာ
ဟုိး … အေနာက္
႐ုိးမ ေတာင္ေပၚကေန
အဲဒီရြာ ‘နန္ကသူ’ ေခ်ာင္းထဲ
ေရဆင္းခ်ဳိးၿပီးမွ ျပန္တတ္တယ္။

သုံးရာသီရဲ႕ ဝႆန္
ေခ်ာင္းေရလွ်ံၿပီလားဆုိရင္
႐ုိးမဆီက ထင္းေျခာက္
ေကာက္ၿပီး ယူလာတတ္တဲ့ ေခ်ာင္းကေလး။

ငါ့ ကဗ်ာရဲ႕
ပထမ စာလုံး
႐ုိးမကုိ ေခါင္းအုံးအိပ္တဲ့
ေခ်ာင္းကေလးလည္း ျဖစ္တယ္။

႐ုိးမကုိ ယုံလုိ႔
ဘဝကုိ ပုံအပ္ထားၾက
ေဆးၿမီးတုိ စနစ္နဲ႔
ေရွးနည္းကုိ ခ်စ္ၾက
႐ုိးအတဲ့ ေက်းလက္သားတုိ႔ေနထုိင္ရာ။

ေလးႀကိမ္တိတိ
မီးပုံထဲ ခုန္ဆင္းမိရာက
အက်ႌ၊ လုံခ်ည္သစ္ေတြ
လဲဝတ္ခဲ့ရတဲ့ ေက်းလက္ရြာ။

အမည္း
အညိဳ
ကာကြယ္ေရး
အျဖဴ
သမုိင္းေခတ္ ေျခသံျပင္းျပင္းတုိ႔
ျဖတ္နင္းခံရတဲ့ ေက်းလက္ရြာ …။

အသိနဲ႔
မၾကည့္ခဲ့ရဘူးတဲ့
(ဇာတိထက္)
ပုိၿပီး ခ်စ္ရသမုိ႔
ေမြးစားဇာတိလုိ႔ အမည္တပ္
ငါ ေလးျမတ္ရာ
ေက်းလက္ရြာကေလး ျဖစ္တယ္။

ဒီရြာကေလးမွာပဲ
ကဗ်ာ ခ်စ္စိတ္တုိ႔
ငါ့ ဘယ္ဘက္အိတ္ထဲကေန
ႏိုးထ
ေလာကကုိ ေမွ်ာ္ၾကည့္တတ္လာတယ္။

အသစ္ေဖာက္တဲ့
‘ပုသိမ္ - မုံရြာ’ ကားလမ္းမႀကီး
သူ႔မ်က္စိေရွ႕က ျဖတ္သြားသမုိ႔
ၿမိဳ႕ျပေရာဂါ တဝက္နဲ႔
အဖ်ားတက္ေနတဲ့ ေက်းလက္ေပါ့။

အဲဒီ ေက်းလက္ကပဲ
ငါ့ အနာဂတ္ရဲ႕
လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ေလညင္း ျဖစ္ခဲ့တယ္။

ရင္ခုန္သံ အသစ္နဲ႔
လကၡဏာ အေရးအေၾကာင္းတုိ႔
အေျပာင္းလဲႀကီး ေျပာင္းလဲခဲ့ရာ အရပ္
သစၥာတရားနဲ႔
လူသား အေတြးအျမင္တုိ႔
ရွင္သန္ေစခဲ့ရာ အရပ္မုိ႔
ခုထိ
ေလးျမတ္ေနရဆဲ ျဖစ္တယ္။

ၿပီးေတာ့
ငါ့ဘဝရဲ႕
ဒုတိယ ႐ူးသြပ္မႈေတြ
ျဖစ္ထြန္းခဲ့တာလည္း
အဲဒီ ေက်းလက္ပါပဲကြယ္။

ဘဝမွာ
အႏုပညာက လြဲရင္
ငါ့ကုိ ႐ူးသြပ္ႏုိင္ေစတာ
မိန္းမေပါ့။

‘တင္မာဦး’ က
သူ႔ ျပည့္စုံမႈေတြနဲ႔
ငါ့ကုိ သိမ္းပုိက္ခ်င္တယ္။

‘မခ်ဳိေမာ္’ က်ေတာ့
ငါ တြက္မရတဲ့
သခ်ၤာတပုဒ္
တံခါးကုိ
သူ႔မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ခတ္ထားသူေလ။

ဒါပါပဲ
အဲဒီမိန္းမ ႏွစ္ေယာက္ပဲ
ဘဝရဲ႕
ဒုတိယ ႐ူးသြပ္မႈေတြ ျဖစ္ရဲ႕။

ဒါနဲ႔မ်ား
(၈၅) က်ေတာ့
‘ကြင္းေကာက္’ ကုိ
ငါ ပစ္ထားခဲ့ရျပန္ေရာ။

‘မခ်ဳိေမာ္’ ေရ …
ေတာင္တ႐ုိးမွာ
 မင္းထုိးတဲ့ ေခါင္းေလာင္းသံ
ထိမွန္၊ လႈပ္ခတ္
အားလုံး စာတတ္ၾကေစေတာ့။

ေနခဲ့ေတာ့
ပဥၥမေျမာက္ ခုိလႈံရာ …
ငါ မရွိေပမယ့္
စုပုံ ဘဝေဟာင္းထဲကေန
(ကြင္းေကာက္ေရ …)
မင္း ထ ေျမာက္ ႏုိင္ပါေစေတာ့။

ဒီလုိနဲ႔
ငါ့ မ်က္လုံးေတြထဲ
ငါ့ ရင္အုံထဲ
‘ကြင္းေကာက္’ ကုိ
လုံလုံျခံဳျခံဳ သိမ္းဆည္းလုိ႔
ခရီးတစ္ခု ထြက္ခဲ့ရျပန္တယ္။

ျပကၡဒိန္ထဲမွာ
ေခ်ာ္လဲရလြန္းလုိ႔
ညေနတုိင္း အသည္းကြဲၿပီး
မုန္တုိင္းကလည္း မိခ်င္ေသးတဲ့ေကာင္။

(ကုိး)

ေနာက္ဆုံး
အႏုပညာရဲ႕
မညႇာမတာ သိမ္းပုိက္ျခင္းထဲ
ငါ့ ခႏၶာ
ငါ့ အေသြးအသားကုိ ထုိးအပ္တယ္။

မင္းဟာ
ငါ့ရဲ႕ ဓာတ္ႀကီးေလးပါး ျဖစ္တယ္။

‘ေနေဇာ္ႏုိင္’ … တဲ့
‘ဟသၤတ ေမာင္ႏြယ္ထြဋ္’
သူလႊတ္တဲ့ ျမင္း႐ုိင္းတေကာင္။

(တစ္ဆယ္)

တုိ႔ ငယ္ငယ္က
ပုိက္ဆံေကာက္ရလုိ႔ ေဟာင္းေနရင္
ေျမႀကီးေပၚ ပစ္ခ်
ဖေနာင့္နဲ႔ ပြတ္တုိက္ရတာကုိ
မွတ္မိေသးရဲ႕။

ငါ့ ဘဝမွာ
ေကာက္ရသမွ် အခြင့္အေရးေတြ
လင္းလက္လုိသမုိ႔
ကုိယ့္ဖေနာင့္နဲ႔
ကုိယ္ ကုိယ့္ဘဝကုိ ပြတ္တုိက္ရသလုိမ်ဳိး
အျခားသူတုိ႔ရဲ႕
ပြတ္တုိက္ ခံရတာမ်ဳိးေတြ
ရွိခဲ့ေပါ့။

(လမ္းေဘး ေစ်းသည္
႐ုပ္ရွင္ ေၾကာ္ျငာသူ
ဖိနပ္သဲႀကိဳး အလုပ္သမား
ေက်ာပုိးအိတ္ ခရီးသည္
ဒီလုိနဲ႔
ေႏြဦးခ်စ္ သကၠရာဇ္ ငွက္တေကာင္
ေနာက္
ကားဂိတ္မွဴး
မဂၢဇင္း ေတာက္တုိမယ္ရ
ဘိလိယက္ခုံက ဒုိင္
ကဗ်ာဆရာ ေပါက္စ
ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္ ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသူ
အေဝးေရာက္ ငွက္တေကာင္ရဲ႕
ေတာင္ပံ တဖက္
ဗြီဒီယုိ မွတ္တမ္းတင္
အမည္မဲ့ အယ္ဒီတာ
ဇာတ္ညႊန္းေရးဆရာ ေပါက္စ)

ဒါေတြ အားလုံးဟာ
ခဏ ခဏ
ငါ့ကုိငါ ထုိးအပ္ခဲ့ဖူးတဲ့
အေပါင္ဆုံး လက္မွတ္ေတြ ျဖစ္တယ္။

(ဒါမွမဟုတ္)
ဘဝထဲက ထုတ္သုံးၿပီး
လႊင့္ပစ္ခဲ့ရတဲ့
ငါ့ … မီးျခစ္ဆံ အေဟာင္းေတြလည္း ျဖစ္ရဲ႕။

(တစ္ဆယ့္တစ္)

အခုေတာ့
ေမွ်ာ္လင့္ႏုိင္ခြင့္ေတြထဲ
အိပ္မက္ကုိ
အိပ္မက္ျပန္လုပ္ရမွာ မုန္းတယ္။

အိပ္ရာ မွားေနတဲ့
သိကၡာတရားေတြကုိ မုန္းတယ္။

အခ်ိန္ကေတာ့
ျပကၡဒိန္ ေျပာင္းတတ္သြားမွာပဲေလ။

အေမွာင္က
ဘာမွ မသယ္ေဆာင္ႏုိင္ခင္
ငါ့ ေကာင္းကင္ကုိ
ငါ ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ခဲ့တယ္။

လြတ္လပ္ ဘဝေပမယ့္
လွပ စိတ္ကူး စိတ္သန္းေတြ
အခ်ိန္ကာလရဲ႕
ျပ႒ာန္းမႈနဲ႔အတူ ႏုိးသမုိ႔
(ဘဝေတးဟာ)
တျဖည္းျဖည္း ခ်ဳိၿမိန္လာတယ္ ထင္မိရဲ႕။

ဒါေပမယ့္ …
တုိ႔ထက္ စင္ၾကယ္သူေတြေတာင္
ေမွာင္ေနဆဲ လမ္းေတာ့
ဘဝကုိ ပုံအပ္ၿပီး
အခ်ည္းႏွီး ငါ မျပဳႏုိင္ဘူး။

ငါက
တခ်ဳိ႕ ရက္စြဲေတြမွာ
ဘုံဆုိင္ထဲ ဝင္ပုန္းတတ္သူေလ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ငါ့ကုိ ထမ္းပုိးရာ
အႏုပညာရဲ႕ ပခုံးထက္
ရင္ခုန္သံတုိ႔ လင္းလက္ခဲ့ေပါ့။
လမ္းေတြကုိ
အလုိလုိ ငါ မွတ္မိလာခဲ့တယ္။

ျပဳေတာ့ …
ျပဳေတာ့ … အႏုပညာ
ငါ့ … ခႏၶာ
ငါ့ … အေသြးအသားကုိ ထုိးအပ္တယ္။

မင္းဟာ
ငါ့ရဲ႕ ဓာတ္ႀကီးေလးပါး ျဖစ္တယ္။

(တစ္ဆယ့္ႏွစ္)

ခ်စ္သူတုိ႔ …

စာသင္ခန္းထဲက
ခ်စ္ေသာ စံပယ္တုိ႔ …

ႏို႔ရည္မဲ့
ကြဲအက္ ႏႈတ္ခမ္းတုိ႔ …

မင္းတုိ႔ လမ္းေတြ
ဘယ္ေတာ့မွ ေမွာင္မက်ေစရ။

ဘယ္သူကမွ
မင္းတုိ႔ရဲ႕
သန္႔ရွင္းဘဝေတြေပၚ
မက်ဴးေက်ာ္ေစရ။

လွပတဲ့ အေတြးအျမင္ဟာ
ဘဝရဲ႕ သင္ၾကားခ်က္မ်ားနဲ႔သာ
ရင္မွာ ေပါက္ဖြားလာရျမဲ ျဖစ္တယ္။

ဘဝ
ဘဝခ်င္း ျမတ္ႏုိးရင္
သယ္ပုိးရတဲ့ဝန္က ေပါ့ပါးလိမ့္မယ္။

မိမိကုိ မိမိ
ယုံၾကည္လုိ႔ ရရင္
ယုံၾကည္ျခင္းဟာ
ခရီးအစစ္ေတြဆီ သြားဖုိ႔
ေျခေထာက္ေတြကုိ လမ္းျပလိမ့္မယ္။

ငါကေတာ့
ယုံၾကည္ျခင္းဟာ
ျမင္းတေကာင္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။

“ငါ့ျမင္း
မင့္ … ခြာသံ ျပင္းျပင္းမွာ
ျမစ္တုိ႔ စီးဆင္း ေနရမယ္”

(တစ္ဆယ့္သုံး)

ခ်စ္သူတုိ႔ …
(၆၅) ခုဖြား
ေရနည္းငါး တေကာင္
ျပကၡဒိန္ ဇယားကြက္ေတြထဲ
ခဏ ခဏ
ေခ်ာ္လဲခဲ့ဖူးတဲ့ ေကာင္၊

ကံတရားဟာ
ခ်န္ထားတာလား
က်န္သြားတာလား လုိ႔
စဥ္းစား ဆုံးျဖတ္
အေအးပတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေကာင္။

(ဒါေပမယ့္)
ငါ့ … ရက္စြဲတုိ႔
အေတြးအျမင္ ခပ္မြဲမြဲနဲ႔
ေျမညံ့ေတြေပၚမွာ လဲမက်ခဲ့ဘူး။

သူက
လူထုကုိ ခ်စ္ၿပီး
သူ႔ကုိ
လူထုက ခ်စ္တဲ့
ဝိဉာဥ္အစစ္ေတြရဲ႕ သမုိင္းဟာ
 ေျမ႐ုိင္းကုိ ေရႊျဖစ္ေစရဲ႕။

ငါ … ယုံတယ္။

ဦးေခါင္းထဲ
ခ်ဳံပုတ္ တခုရွိရင္
ဒုကၡေပးတတ္တဲ့ သတၱဝါေတြ
ပုန္းခုိတတ္တာပဲေလ။

မုန္းလုိက္တာ။

ဘဝဟာ
အႂကြင္းမဲ့ မွီခုိျခင္းနဲ႔
တံခါးကုိ တြန္းဖြင့္လုိ႔ မရဘူး။

ဘဝေႂကြးဟာ
အသိနဲ႔ ဆပ္ေနသမွ်
လွပစြာ ေပ်ာက္ကင္းသြားႏုိင္တယ္။
ဒါမွမဟုတ္
ေသြးနဲ႔ဆပ္မွ ေပ်ာက္လိမ့္မယ္။

ငါ့ အေမဆုိရင္
ေထာင္က်
သုံးခုလပ္ … မိန္းမႀကီးအျဖစ္
ကြမ္းယာဗန္းကုိ ယုံၿပီး
သူ႔ဘဝကုိ ပုံအပ္ထားေခ်ေပါ့။

ငါ့ အေဖက်ေတာ့
(သူ႔)
စတုတၳေျမာက္ ကမ္းေျခမွာ
ေလကေလး တခၽြန္ခၽြန္နဲ႔။

ငါကေတာ့
စာအုပ္ပုံၾကားမွာ
ပုိးဟပ္တေကာင္လုိ ဖ်ားနာခဲ့ရင္
ငါ့ကုိငါ အဆုံးစီရင္ဖုိ႔
ဓား႐ုိးေပၚ လက္တင္ထားသူေလ။

(တစ္ဆယ့္ေလး)

ခ်စ္သူတုိ႔ …

ဟုိးေဝးေဝးက
အရိပ္ေတြထဲ နာဖ်ားခဲ့သူမုိ႔
(ဘဝကုိ စိတ္ဝမ္းကြဲခဲ့ရင္)
ဒီကဗ်ာ
ငါ ေရးႏုိင္မယ္ မဟုတ္ေတာ့။

ဘဝရဲ႕
ျပ႒ာန္းမႈ အားလုံးဆီက
ရသအစစ္ကုိ
ရွာေတြ႔မွာ မဟုတ္ေတာ့။

ခရီးဆက္ဖုိ႔ထက္
(လမ္းရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြပဲ တြက္ေနရင္)
ဒီေနရာမွာ
ငါ့ကုိ ျမင္ရလိမ့္မယ္ မဟုတ္ေတာ့။

ဒါေပမယ့္
ငါ … ဟာ
ရထားတစင္းျဖစ္တယ္။

သံလမ္းရဲ႕
ျပ႒ာန္းခံ ရထားသက္သက္ေတာ့ မဟုတ္၊

ဘဝ
ဝန္ထုပ္ဝန္ပုိး အားလုံးသယ္ေဆာင္
အလင္း အေမွာင္
ေျခခ်င္းလိမ္ လမ္းေၾကာင္းေတြထဲ
မုိင္ႏႈန္းမဲ့ ခုတ္ေမာင္း
ဘူတာစဥ္ ဘယ္မွာ ဆုံးမယ္မသိသူ
သံလမ္းမဲ့ ရထားတစင္းပဲ ျဖစ္တယ္။

သံ လမ္း မဲ့ ရထား ဟာ
ငါ ျဖစ္ တယ္။ ။

ေနေဇာ္ႏုိင္
(၂၀၊ ေမ၊ ၁၉၉၄)

 by Daungkhit Burma (Notes) မွ