က်ားနာတစ္ေကာင္ရဲ႕အတၳဳပၸတၱိ

ကုိယ့္က်န္းမာေရး ကုိယ္မယုံရတဲ့ဘ၀မွာ
ေနာက္ထပ္ ဘာကုိ ယုံရဦးမွာလဲ။

စာလုံးေတြကုိ စုပ္ယူရင္း
လူျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့ရ
ပီပီသသေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။

ေန႕စဥ္နဲ႕အမွ် ၀တၱရားေတြ ထူထပ္ဖိစီး
ၾကာလာေတာ့ ၀ဋ္ေႂကြးေတြျဖစ္
ေဟာဒီနာက်ည္းဖြယ္ႏွစ္ေတြအတြင္း
ျငင္းဆန္ခဲ့ရတာ ခပ္မ်ားမ်ား
လက္ခံႏုိင္စရာ နည္းပါးလြန္းတယ္။

တခ်ဳိ႕လူေတြအတြက္ လိုအပ္ခ်င္ လုိအပ္လိမ့္မယ္
လက္၀တ္ရတနာ
ဒါမွမဟုတ္ အားျဖည့္အခ်ိဳရည္
ဒါမွမဟုတ္ ယာဥ္ေမာင္းလုိင္းစင္။

ကၽြန္ေတာ့္အတြက္
အေရးတႀကီး လုိအပ္ေနတာ မ်က္ရည္
ကုိယ့္မ်က္ရည္ ကုိယ္ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့တာ
ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ၾကာၿပီ။

ရန္ကုန္ရဲ႕ ေျမေအာက္ေလာကမွာ က်င္လည္ခဲ့သူတစ္ေယာက္
အေရွ႕ေတာင္အာရွက ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွာ
ခႏၶာကုိယ္သာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံႏုိင္ခဲ့။

သက္တမ္းေတြကုိ ဘာနဲ႕တုိင္းတာၾကမလဲ
ပတ္သတ္ဖူးခဲ့တဲ့ မိန္းမေတြနဲ႕လား
ရွာေဖြခဲ့သမွ် ေငြစကၠဴေတြနဲ႕လား
သတင္းစာေတြနဲ႕ပဲလား။

ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း
ကုိယ့္နာမည္ေရွ႕မွာ ဘာမွ မရွိ
ကုိယ့္နာမည္ေနာက္မွာလည္း ဘာမွ မရွိ
ပကတိ အထီးက်န္မႈမွာ
ေလသံကုိ ေလွ်ာ့ခ်ထားခဲ့ပါတယ္။

ညက
စပါတာကတ္ကုိ ျပန္ဖတ္တယ္
သီခ်င္းေတြကုိ တ၀တၿပဲ ထုိင္ေသာက္တယ္
ကုိယ့္ကုိကုိယ္ သစၥာေဖာက္ဖုိ႕ ႀကိဳစားၾကည့္တယ္
(ဒါေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ပါဘူး)။

ခုေတာ့
ဆုိင္းဘုတ္ေတြၾကားမွာ
မင္းေရာ ငါပါ အသက္႐ႈမွားခဲ့ၾကၿပီ

ၾကည္ေမာင္သန္း
ဇန္န၀ါရီ ၁၉၉၇