အသံဂုဏ္ရည္တစ္ခုကိုရဖို႔အတြက္ ေလကိုမႈတ္ထုတ္တယ္။
ငါကအိပ္ရာေပၚမွာဘယ္ညာလိွမ့္။ ပိတ္ထားတဲ့ငါ့မ်က္လံုးေတြဟာ
မုန္တိုင္းရဲ႕စာသားကို ဖတ္ေနခဲ့တယ္။
ကေလးငယ္ရဲ႕မ်က္လံုးေတြက အေမွာင္ထဲမွာၿပဴးက်ယ္လာ။
မုန္တိုင္းက သူ႔အတြက္တစ္ေဝါေဝါအာ္တယ္။
ခါယမ္းေနတဲ့မီးအိမ္ေတြကို သူတို႔နွစ္ဦးစလံုးသေဘာက်တယ္။
နွစ္ဦးစလံုးဟာ စကားေၿပာဆိုနုိင္ၿခင္းဆီေရာက္ဖို႔ လမ္းတစ္ဝက္မွာ။
မုန္တိုင္းမွာ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕လက္ေတြ၊အေတာင္ပံေတြရွိတယ္။
အေဝးတစ္ေနရာမွာေတာ့ ခရီးသြားေတြဟာ ေလကြယ္ရာဆီအေၿပးအလႊား။
အိမ္ဟာ ၎ရဲ႕နံရံေတြကိုစုစည္းထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့
အိမ္ရိုက္သံ ၾကယ္အစုအေဝးကို ထိစမ္းခံစားၾကည့္ေနတယ္။
ငါတို႔ရဲ႕အခန္းေတြထဲမွာ ညကၿငိမ္သက္လ်က္။
အဲဒီမွာ ေၿခသံေတြရဲ႕ပဲ့တင္ေၿခသံေတြဟာ
ေရကန္တစ္ခုေအာက္မွာနစ္ၿမဳပ္ေနတဲ့ သစ္ရြက္ေတြလို အနားယူလ်က္။
ဒါေပမယ့္အၿပင္ကညဟာေတာ့ စိတ္ၾကမ္းလူၾကမ္း။
ပိုၿပီးေမွာင္မိုက္တဲ့မုန္တိုင္းတစ္ခုက ငါတို႔ရဲ႕ကမာၻေပၚမွာမားမားရပ္ေနတယ္။
သူ႔ရဲ႕ပါးစပ္ေပါက္ကို ငါတို႔ရဲ႕ဝိညာဥ္ေပၚမွာတပ္ဆင္လိုက္ၿပီး
အသံဂုဏ္ရည္တစ္ခုကိုရဖို႔အတြက္ ေလကိုမႈတ္ထုတ္တယ္။ မုန္တိုင္းကငါတို႔ကို
ဗလာက်င္းသြားေအာင္မႈတ္ထုတ္လိုက္မလားဆိုၿပီး ငါတို႔ထိတ္လန္႔ၾကတယ္။
ေထာမတ္စ္ ထရန္စ(ထ)ရိုးမား
ၿမန္မာၿပန္-ေမာင္ေဒး
(ဆြီဒင္ကဗ်ာဆရာ Tomas Transtromer ရဲ႕ A Winter Night ကဗ်ာကိုၿပန္ဆိုပါတယ္)
No comments:
Post a Comment