အရိုးထိေအာင္ေအးေသာညဥ့္ေလထုဒါဏ္ကိုပခံုးႀကံဳ႕ေကြးရင္းလက္သီးတင္းတင္းဆုတ္ရင္းႏွင့္သူတို႔က ျမစ္ဟုေခၚေသာေရစီးေၾကာင္းတခုေဘးတြင္ က်မမိုက္မိုက္ ကမ္းကမ္းႏွင့္မတုန္မလႈပ္ထိုင္ေနမိသည္။ တဆတ္ဆတ္ ရိုက္ေနေသာသြားမ်ားကို လည္းၿငိမ္သက္ေအာင္ အံကိုတင္းတင္း ႀကိတ္ကာကြယ္ရ
ေသးသည္။
က်မထိုင္ေနေသာ ေက်ာက္သားခံုျဖဴကေလးသည္ခပ္ေနာက္ေနာက္ေရခဲတံုးတတံုးလိုျဖဴေဖြးေအးစက္
ေနသည္။ ျမစ္ကိုတိုက္ခတ္လာေသာေလကအကာအကြယ္မဲ့ေသာမ်က္ႏွာႏွင့္လည္ပင္းမ်ားကို တိုးေ၀ွ႔ လာေသာအခါ ၾကက္သည္းေတြျဖန္းျဖန္းထရသည္။
က်မေရွ႕တည့္တည့္ရွိေရစီးျငင္သာေသာအိုင္အို၀ါျမစ္သည္ က်မငယ္ငယ္ကေနထိုင္ ႀကီးျပင္းခဲ့ေသာ ေက်းလက္ေျခတံရွည္အိမ္ကေလး၏ေနာက္ေဖးရွိေခ်ာင္းႏွင့္အရြယ္တူေလာက္ရွိသည္။ က်ီေလာင္ေလာင္ ျမစ္ေရကေတာ့ ေခ်ာင္းကေလးထဲမွာေႏြရာသီစီး ဆင္းေသာအင္းေရႏွင့္တူသည္။ ေခ်ာင္းနံေဘးမွာ လယ္ကြင္းေတြ၊ငရုတ္ခင္းေတြ၊ ေနၾကာ ခင္းေတြရွိသည္။ အဲဒီစိုက္ ခင္းေတြထဲမွာအလုပ္လုပ္ေနၾကသူ
ေတြက က်မ၏ သူငယ္ခ်င္းေတြ။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို က်မတို႔ညီအမလည္းငရုတ္သီးခူး ထြက္ရသည္။
မီးစႏွင့္ထိုးထားသလိုပူေလာင္ေသာေနေရာင္ေအာက္တြင္ပူေလာင္ေသာငရုတ္သီးေတြကို တေနကုန္ တကုတ္ကုတ္ခူးဆြတ္ရသည္။ ေန႔လည္ ၁၂နာရီေလာက္ဆိုအလုပ္နားၿပီး ထမင္းစုစားၾကသည္။ ဒန္ခ်ိဳင့္ ႏွင့္ထည့္လာေသာထမင္းႏွင့္ငါးပိရည္၊ အင္ဖက္ႏွင့္ထုတ္လာေသာထမင္းဟင္းႏွင့္အသီးအရြက္မ်ားကို
ေ၀မ်ွစားကာေထြရာေလးပါးေျပာၾကရေသာ ထိုအခ်ိန္ကတေန႔တာအတြင္း ေက်နပ္ဖြယ္ရာအေကာင္း ဆံုးသာအခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ထမင္းစားၿပီး ခ်ိန္ဆို စိုက္ပ်ိဳးေျမျပင္တေလ်ွာက္ထမင္းထုတ္ခဲ့ေသာ အင္ဖက္ေတြ ပ်ံ႕က်ဲက်န္ရစ္ေတာ့သည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ ထိုစိုက္ပ်ိဳးေျမထဲပ်ံ႕က်ဲေနတာကေတာ့အင္ဖက္မ်ားမဟုတ္
ေတာ့ပါ။ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္မ်ားပင္။ တခ်ိဳ႕ဆိုေလထဲမွာ ယိမ္းႏြဲ႕ကာ ကခုန္ေနၾကေသးသည္။
"ဒီလိုစိုက္ပ်ိဳးေျမေပၚမွာ ဘာျဖစ္လို႔ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေတြပစ္ၾကတာလဲ"
က်မကသူငယ္ခ်င္းမခင္ေမာ္ကိုအဲဒီလိုေမးေတာ့သူငယ္ခ်င္းကက်မကိုအရူးတေယာက္လိုၾကည့္သည္။
"ဒီေနရာမွာမပစ္လို႔ ဘယ္ေနရာမွာပစ္ရမလဲ"
က်မကသူ႔ကိုအရူးတေယာက္လိုျပန္ၾကည့္မိသည္။ၿပီးေတာ့မွက်မအမွားအတြက္ေနာင္တရသြားသည္။ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေတြက ဘာေတြျဖစ္လာႏိုင္သလဲသူတို႔မသိပါ။စီးပြားေရးသမားေတြအျမတ္မ်ားမ်ား ရေအာင္ မီးေသြးဖုတ္ေရာင္းၾကေသာဒီေရေတာ သစ္ပင္ေတြကို သူတို႔ကေခၽြးႏွင့္ရင္း၍ခုတ္ေပးေနၾကသည့္ အတြက္ဘာေတြျဖစ္လာႏိုင္သလဲသူတို႔မသိပါ။ သူတို႔သိတာကဒီေန႔အလုပ္လုပ္မွဒီေန႔ ထမင္းစားရမည္။
ေန႔စဥ္ ထမင္းနပ္မွန္ႏိုင္ဖို႔ ေန႔စဥ္အခ်ိန္ျပည့္အလုပ္လုပ္ေနရသျဖင့္ သူတို႔ဘာမွမေလ့လာႏိုင္ပါ။ ကမၻာႀကီး ၏အေျပာင္းအလဲေတြကို သူတို႔မၾကားႏိုင္မျမင္ႏိုင္ပါ။ သူတို႔ျမင္ေနရေသာစိုက္ပ်ိဳးေျမထဲမွာ လြင့္၀ဲေနသည့္ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေတြကိုလည္း အႏၱရာယ္ ရွိေသာအရာမ်ားဟု သတ္မွတ္ရေကာင္းမွန္းသူတို႔မသိၾကပါ။
အခုေတာ့ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေတြေ၀့၀ဲေနတာမဟုတ္သည့္အေမရိက၏ေတာရိုင္းေျမျပင္ကို က်မေရာက္ ခဲ့ၿပီ။ အိုင္အို၀ါကိုေရာက္ၿပီးေနာက္တေန႔မွာပဲ ငွက္နီၿခံ ( Red Bird Farm) ကို Nature walk အေနႏွင့္ က်မတို႔ သြားရသည္။ Red Bird Farmသည္ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေတြေ၀့၀ဲမေနတာကလြဲလ်ွင္ ျမန္မာျပည္ကေတာအုပ္ေျမမ်ားႏွင့္သိပ္မကြာျခားလွပါ။ က်မေရွ႕မွ သြားေနေသာစာေရးဆရာ တဦးက
ေရသန္႔ဗူးအလြတ္တခုကို ျမက္ရိုင္းအုပ္ေတြထဲလႊင့္ပစ္လိုက္သည္။
"ဒါ ဘယ္သူပစ္လိုက္တာလဲ"
ခ်က္ျခင္းပဲေမးျမန္းသံတခုထြက္ေပၚလာသည္။
" I am sorry"
"ဒီလိုမလုပ္ပါနဲ႔ "
ႏွာေခါင္းမွာဖန္စီနားကပ္ေလးတပ္ထားၿပီးဆံပင္ကိုအမည္းေရာင္ဆိုးထားေသာဂ်ာမာန္မေလးက မ်က္ႏွာ ထားတင္းတင္းႏွင့္ထိုသို႔႔ေျပာသည္။ၿပီးေတာ့အဖိုးတန္သစ္ခြခင္းထဲက်သြားေသာေက်ာက္တံုးတတံုးကို
ေကာက္ယူသလို ေရသန္႔ဗူးခြံကိုေကာက္ယူလိုက္သည္။
က်မဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာေတာ့ငါးေတြေကာက္ခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းအားခ်ိန္ေရာက္ တိုင္းအိမ္ေနာက္ ေဖးေခ်ာင္းကေလးမွာ က်မတို႔ငါးမ်ွားခဲ့ၾကသည္။ ငါးမ်ွားရာမွာက်မပါႏိုင္ေပမယ့္ေခ်ာင္းေရထဲငုတ္ၿပီးငါးစမ္း ရာမွာေတာ့ က်မမပါႏိုင္ခဲ့ပါ။ က်မ၏ အိမ္နီးျခင္းသူငယ္ ခ်င္းေမသင္းလဲ့ႏွင့္ေမတင္ေအးက ေရနည္းေသာ ေႏြရာသီကာလ၏ေနာက္က်ိေနေသာေခ်ာင္းထဲမွာေရငုတ္ၿပီးငါးစမ္းသည္။ အခါမ်ားစြာေတြမွာ ေရထဲဲငုတ္ သြားၿပီးျပန္ေပၚလာခ်ိန္ဆို သူတို႔လက္ထဲမွာငါးတေကာင္ပါလာတတ္ၿမဲျဖစ္သည္။
"ဒီတခါေတာ့ကပ္သပိုးေဟ့"
"ငါးဇင္ရိုင္းတေကာင္လာေတာ့မယ္ေနာ္ သတိထားေကာက္"
"ငါးခူေနာ္၊ ငါးခူ.."
ေခ်ာင္းေရျပင္ေအာက္ကႏြံႏုန္းအနည္ေတြၾကားမွာငါးတေကာင္ကိုစမ္းမိဆုတ္ကိုင္ထားရံုရွိေသး သူတို႔က မိထားတာဘာငါးလဲသိေနၿပီ။ စိတ္ညစ္စရာေကာင္းေအာင္အံ့ၾသ ရတာက သူတို႔ေျပာတာဘယ္ေတာ့မွ မလြဲျခင္းပင္။ သူတို႔ ကမ္းေပၚပစ္တင္ေပးေသာ ရႊံ႕ႏုန္းအနည္မ်ားႏွင့္လံုးေထြးေနသည့္ငါးေတြကို က်မက ကမ္းေပၚမွဆီးေကာက္ကာ ၀ါးပလိုင္းထဲထည့္ေပးရသည္။ ငါးေတြ၏ အသက္ကိုသတ္ျဖတ္ရာမွာကူညီ
ေပးေနသည့္ က်မကိုအဘြားကဆူေလ့ရွိသည္။ ဒါေပမယ့္ ႏုန္းအနည္အႏွစ္ေတြႏွင့္ေရာေထြးျပီး တျဖတ္ ျဖတ္ခုန္ေနသည့္ငါးကိုရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ေကာက္ ဖမ္းရသည့္အရသာက အဘြားအဆူခံရတာထက္ ပိုရင္ခုန္စရာေကာင္းေလေတာ့က်မလည္းတံငါနားနီး တံငါျဖစ္ေတာ့သည္။
က်မသူငယ္ခ်င္းေတြလိုမ်က္ႏွာကေလးပဲေရျပင္ေပၚေဖာ္ၿပီး၊တခါတရံေရေအာက္ငုတ္ ၿပီးေျခလက္ေတြႏွင့္ ေခ်ာင္းေရျပင္ေအာက္ပိုင္းရႊံ႕ႏုန္းအနည္ေတြၾကားမွာယိမ္းႏြဲ႕ကူး ခတ္ေနသည့္ငါးေတြကိုမိေအာင္ဖမ္းရလ်ွင္ ဘယ္ေလာက္မ်ားစိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းလိုက္ေလမလဲ။ ပီတိကို စိတ္ကူးႏွင့္ပံုေဖာ္ေနစဥ္ က်မညာဖက္ ေျခမထိပ္မွာေအာင့္ကနဲျဖစ္သြားသည္။ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ။ ေမတင္ေအးလွမ္းပစ္ေပးေသာ ငါးဇင္ရိုင္း၏
ေဘးဆူးေတာင္က က်မညာဖက္ေျခမထိပ္ကိုမွ တည့္တည့္၀င္စိုက္ရသတဲ့။ တစစေယာင္ရမ္းကာကိုက္ခဲ လာသည့္ေျခမကိုကိုင္ရင္း က်မတည လံုးေအာ္ဟစ္ငိုခဲ့ရသည္။ အဘြားကအဆိပ္ႏိုင္ေဆးရြက္ဟုေခၚေသာ အရြက္တမ်ိဳးကိုႀကိတ္ေျခကာ ဒါဏ္ရာေပၚမွာအံုေပးသည္။
"အဲဒါငရဲႀကီးတာေပါ့။ ကိုယ့္ေျခမထိပ္ကေလးထိတာေတာင္ဒီေလာက္နာရင္ သူမ်ား အသက္ေတြ တျဖတ္ ျဖတ္နဲ႔ လူးလြန္႔ရုန္းကန္ၿပီးမွေသေအာင္လုပ္တာဘယ္ေလာက္ ခံစားရမလဲစဥ္းစားၾကည့္"
ေအာ္ရင္းဟစ္ရင္း အဘြားအဆူကိုခံရင္းမွပင္ ပလိုင္းထဲမွတျဖတ္ျဖတ္ခုန္ေနေသာငါးေတြကိုျမင္ေယာင္လာ သည္။ က်မက ငါးမဟုတ္ေလေတာ့ငါးေတြေသကာနီး ဘယ္ေလာက္ခံစားရမလဲဆိုတာမသိနိုင္ပါ။ ဒါေပ မယ့္ တေနကုန္နီးပါးေခ်ာင္းထဲမွာ ငါးစမ္းခဲ့ရေသာက်မသူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ထမင္း၀ိုင္းကိုခံစားမိခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပင္။ သူတို႔ထမင္း ၀ိုင္းမွာ သူတို႔စမ္း၍ရခဲ့ေသာငါးမ်ားမပါပါ။ သူတို႔ရခဲ့ေသာငါးေတြကိုေရာင္း၍ ပိုက္ဆံျဖစ္၊ အဲဒီပိုက္ဆံကဆန္ျဖစ္။ အဲဒီဆန္ကျဖစ္ေသာထမင္းႏွင့္ သူတို႔ အိမ္ေနာက္ေဖးကြက္လပ္မွာ သဘာ၀အတိုင္းေပါက္ေနေသာကန္စြန္းရြက္ေတြကို ဟင္းအျဖစ္ဖန္တီးလိုက္ေတာ့ သူတို႔အတြက္အသက္ ဆက္ႏိုင္ေသာညစာျဖစ္ခဲ့ၿပီ။
က်မကတကိုယ္ေကာင္းဆန္စြာပင္ ငါးေတြေသရတာကို ကိုယ္ခ်င္းမစာနိုင္ေပမယ့္ ငါးဖမ္းရင္းအသက္ေမြး ရေသာ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြထမင္း၀ိုင္းမွာငါးဟင္းမစားႏိုင္ တာကိုေတာ့ရင္နာရသည္။ သူတို႔လိုဘ၀ျခင္း ဆင္သူ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြအမ်ားႀကီးရွိသည္။ သူတို႔လိုဘ၀မ်ိဳးႏွင့္ က်မသူငယ္ခ်င္းမဟုတ္သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိသည္။ သူတို႔ ထမင္း၀ိုင္းေတြကိုရင္နာေနမိတာႏွင့္ပဲက်မေျခေထာက္ဆီအာရံုျပန္ေရာက္ခ်ိန္ မွာေတာ့ ေျခေထာက္မွတစစ္စစ္အနာကေလ်ာ့ပါးစျပဳေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ပူေလာင္ေနရာမွတျဖည္းျဖည္းေႏြး လာ၊ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။
က်မေျခေထာက္မွာေနာက္တခါေႏြးေထြးမႈကိုခံစားရခ်ိန္မွာေတာ့ ငါးဇင္ရိုင္းအဆိပ္ပ်ယ္သျဖင့္ခံစားရေသာ ေႏြးေထြးမႈမဟုတ္ဘူးဆိုတာသိလိုက္သည္။ က်မလည္း ရြာေနာက္ေဖးေခ်ာင္းရိုးကေနအိုင္အို၀ါျမစ္နံေဘး ကိုျပန္ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ ငါးေဘးဆူးေတာင္စူးခဲ့ေသာေျခမ၏ထိပ္မွာပင္ညွင္းသက္သက္၊ယားက်ိက်ိေႏြးေထြးမႈကို ခံစားရသည္။ ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေပႏွစ္ဆယ္ခန္႔အကြာရွိမီးတိုင္အလင္းေရာင္ေၾကာင့္က်မေျခမကိုတရံႈ႕ရံႈ႕ နမ္းေနေသာယုန္ကေလးတေကာင္ကိုျမင္ရသည္။ အိုး.မီးခိုးရင့္ေရာင္ကေလး။ မ်က္လံုးေၾကာင္ေတာင္၊ နားရြက္ေထာင္ေထာင္ႏွင့္ က်မေျခေထာက္ကိုစူးစူးစမ္းစမ္း ၾကည့္ေနသည္။ငါးမ်ား၏အထိအေတြ႕ႏွင့္ ကြာေသာထူးထူးဆန္းဆန္း အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ က်မေက်ာက္ရုပ္လိုၿငိမ္ၿငိမ္ေလးဆက္ထိုင္ေနမိသည္။
ေတာ္ၾကာသူထြက္သြားဦးမယ္။ ယုန္ကေလးကက်မေျခေထာက္ကို သူ႔အစာမဟုတ္မွန္းသိသြားခ်ိန္မွာ
ေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ႏွင္းစိုေနေသာျမက္ဖုတ္ေတြၾကားေျပး၀င္ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္။
ညေနကလည္းအၿမီးတဖြားဖြားႏွင့္ရွဥ့္ကေလးေတြကို လူသြားလမ္းနံေဘးမွာပဲတလႊားလႊားေတြ႔ရေသး သည္။ အိုင္အို၀ါျမစ္တေလ်ာက္မွာလည္းဘဲေတြကေအးေအးလူလူ အစာရွာလို႔။ တခ်ိဳ႔ကအစာလုရင္း၊ တခ်ိဳ႕ကခ်စ္သူလုရင္း ရန္ျဖစ္လို႔။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ စိတ္သေဘာတူမ်ွခ်စ္ခြန္းတုန္႔ လွယ္လို႔။ က်မေရာက္ေန တာအေမရိကားတဲ့လား။ ဒါးမ တေခ်ာင္းႏွင့္သစ္ပင္ေတြၾကားတိုး၀င္ ကာအဘြားေခါင္းေလ်ွာ္ဖို႔တေရာ္
ေခ်ာင္း လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ရေအာင္ရွာ ခုတ္ခဲ့ရသည့္ရြာနေဘးကေတာအုပ္ကေလးထဲေရာက္ေနသလို ခံစားရသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာအေမရိကားအစစ္ပါပဲ။
"အိုင္အို၀ါကဘယ္လိုေနသလဲ"
ညဆယ့္ႏွစ္နာရီေလာက္ႀကီးမွာGtalkကတဆင့္စကားေျပာခဲ့ရသည့္ျမန္မာျပည္တြင္းမွ
သူငယ္ခ်င္း၏ေမးခြန္းျဖစ္သည္။
"အိုင္အို၀ါကသိပ္ေအးခ်မ္းတာပဲ။ ျမစ္ေဘးမွာသဘာအတိုင္းေလ်ွာက္သြားေနတဲ့ဘဲေတြအမ်ားႀကီး၊ ရွဥ့္ကေလးေတြလည္းအမ်ားႀကီး၊ ယုန္ကေလးေတြကလည္းလမ္းေဘးေတြမွာေလ်ွာက္ သြားေနၾကတယ္"
"ျမန္မာျပည္မွာအဲဒီအတိုင္းဆိုသိပ္ေကာင္းမွာပဲ"
က်မကၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို သူခံစားသြားရၿပီဟုထင္ကာေမးလိုက္သည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ခ်က္စားမွာေပါ့ဟ။ ယုန္သားကသိပ္ခ်ိဳတာ။ ဘဲသားကလည္းသိပ္ေကာင္းတာ။"
က်မရုတ္တရက္ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိလိုက္ပါ။ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား၏သနားၾကင္နာတတ္မႈႏွင့္အကုသိုလ္ ကင္းစင္လိုမႈစရိုက္ေကာင္းမ်ားကို ဘယ္သူေတြ၊ဘာေတြကမ်ားဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္တာလဲ။ ေသခ်ာတာက
ေတာ့ သူတို႔မွာစားစရာလံုလံုေလာက္ေလာက္ ရွိေနလ်ွင္ ေအးခ်မ္းစြာေပ်ာ္ပါးေနသည့္တရိစၦာန္ေလးေတ ကို သတ္ျဖတ္စားဖို႔စိတ္ကူးမိမွာမဟုတ္ဘူးထင္သည္။ သူငယ္ခ်င္းစကားကိုရယ္ေမာမိလိုက္ေပမယ့္ က်မငိုခ်င္ေနသည္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား အိုင္အို၀ါေရာက္မွခဏခဏငိုခ်င္ေနမွန္းမသိေတာ့ပါ။
မေန႔ညကလည္းက်မငိုခဲ့သည္။ ညဦးပိုင္းမွာက်င္းပသည့္ပါတီကေလးမွာက်မ၀ိုင္ျဖဴႏွစ္ခြက္ေသာက္ခဲ့ သည္။ ရုတ္တရက္ႀကီးေအးစိမ့္လာေသာအိုင္အို၀ါ၏ရာသီဥတုက ၀ိုင္ျဖဴေၾကာင့္ေႏြးေထြးခဲ့ရသည္။
ေနေရာင္ႏွင့္ေတြ႕ေတာ့ေရခဲေတြအရည္ေပ်ာ္သလို က်မရင္ထဲတြင္ေအးခဲေနသည့္ ၀မ္းနည္းမႈေတြက ၀ိုင္ျဖဴႏွင့္ေတြ႔ေတာ့မ်က္ရည္မ်ား အျဖစ္ေပ်ာ္က်လာသည္။မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ပင္ေအးစက္ေနသည့္ ညထဲမွာေႏြးေထြးေသာလက္ေတြကိုက်မဆုတ္ကိုင္နိုင္ခဲ့သည္။တကမၻာလံုးက လက္ေတြကိုကိုယ္စားျပဳ သည့္လက္ေတြ။ အာဂ်င္တီးနားက၊ ရုရွားက၊ ခ်က္က၊ မြန္တာနီဂရိုက၊မေလးရွားက၊ ေဟာင္ေကာင္ က...။...က။ သူတို႔လက္ေတြထဲကေမတၱာတရားႏွင့္စာနာနားလည္မႈက က်မ ခႏၵာကိုယ္ထဲကိုအင္အား မ်ားအျဖစ္စီး၀င္ကုန္သည္။ သူတို႔က က်မခံစားမႈကိုသိသတဲ့။ က်မကိုနားလည္သတဲ့။ က်မကိုသိတာ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကိုသိတာပဲေပါ့။ က်မကိုနားလည္တာျမန္မာ လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ဘ၀ကိုနားလည္တာပဲေပါ့။
က်မ၏ျမန္မာသူငယ္ခ်င္းတေယာက္အေၾကာင္းေျပာျပလ်ွင္လည္း သူတို႔စာနာနားလည္မွာပါပဲ။ ေနာ္ေ၀ မွာနိုင္ငံေရးခိုလံႈခြင့္ႏွင့္ေနထိုင္ေနသည့္သူငယ္ခ်င္းကက်မအေမရိကားေရာက္ေနသည္ဆိုတာသိသည္ ႏွင့္ဆက္သြယ္လာသည္။ မိခင္ေျမကိုဘယ္ အခ်ိန္ေရာက္မွျပန္ခြင့္ရမည္မသိႏိုင္ရွာေသာသူငယ္ခ်င္းက သူမခံစားရမႈေတြကိုဖြင့္ဟလာသည္။ သူမအေတြ႔အႀကံဳေတြကိုေျပာျပလာသည္။ သူမေနထိုင္သည့္တိုင္း ျပည္ကဘယ္ေလာက္ေအးေၾကာင္း၊ သူမဘယ္လိုပညာသင္ရပံု၊ ဘယ္လိုရပ္တည္ရပံု၊ ဘယ္လိုေပ်ာ္ေအာင္ ေနရပံုေတြကိုေျပာရင္းမွ မိသားစုပါတီေလးတခုဆီသူမေရာက္ သြားရပံုကိုပံုေဖာ္ျပ သည္။
"ရင္းႏွီးသူေတြခ်ည္းပဲစုလုပ္တဲ့ပါတီေသးေသးေလးပါဟာ။သိပ္စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းတယ္။ ကေလးေတြ ကျမက္ခင္းေပၚမွာအပူအပင္မဲ့ေဆာ့လို႔။ လူႀကီးေတြကလည္း၀ိုင္ေသာက္ရင္းစကားစျမည္ေျပာလို႔။ ဒီလိုဆို ေတာ့လည္းလူ႔ဘ၀ႀကီးကေနေပ်ာ္စရာပါလားလို႔ေတြးေနရင္း ျဗဳန္းကနဲငါ့တိုင္းျပည္အေၾကာင္းကို သတိရ သြားတယ္။ ငါ့မိသားစု၀င္ေတြ၊ င့ါသူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းကိုသတိရသြားတယ္။ ငါကဒီမွာ ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္း ၀ိုင္ေသာက္ရင္းၾကည္ႏူးေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာငါ့ အေမကေစ်းေရာင္းေနရတယ္။ ငါ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ သမီးေလးက ႏို႔ဆာလို႔တက်ီက်ီငိုေနရတယ္။သမီးကေလးရဲ႕အေမငါတို႔ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ေတာင့္တင္း နာက်င္ေနတဲ့နို႔အံုကခံစားမႈသမီးကေလးကိုလြမ္းဆြတ္ ရင္းကပဲဒီကေန႔ညအဖမ္းခံရမယ့္ေဘးကလြတ္
ေအာင္ဘယ္မွာသြားအိပ္ရပါ့ မလဲလို႔ ပူပင္စိုးရိမ္ေနရရွာတယ္။ တျခား ငါတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း အခ်ဳပ္ခန္းေတြထဲမွာ၊ စစ္ေၾကာေရးစခန္းေတြထဲမွာ၊ ေထာင္ေတြထဲမွာ။ ငါမခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူးသူငယ္ခ်င္း ရယ္။"
သူငယ္ခ်င္းေကသီ၏ရိုက္သံမ်ားသည္ ေလထုကိုျဖတ္ ၿဂိဳလ္တုစေလာင္းကိုေက်ာ္၍ လ်ွပ္စစ္နားၾကပ္မွ တဆင့္ က်မ ရင္ထဲ၀င္ေရာက္လာခဲ့သည္။က်မလည္းခုေတာ့သူ႔လို ခံစားေနရၿပီ။ ဒါေပမယ့္က်မမွာသူ႔လို ကိုယ့္ဘာသာစကားႏွင့္ေစးေစးပိုင္ပိုင္ေျပာျပ တိုင္တည္စရာသူငယ္ခ်င္းတေယာက္မွအတူရွိမေနပါ။ က်မမျမင္ရေပမယ့္မည္းေမွာင္ ေကာ့ရႊန္းေသာမ်က္ေတာင္ထူထူမ်ားၾကားမွယိုစီးက်လာမည့္ေကသီ့ မ်က္ရည္ေတြကိုႏွလံုးသားႏွင့္တို႔ထိခံစားႏိုင္ေလသည္။ ေလာေလာဆယ္က်ေနသည့္ က်မမ်က္ရည္
ေတြကိုေတာ့မတူကြဲျပားေသာကမၻာေျမ၏အစိတ္အပိုင္းအရပ္ရပ္မွေရာက္လာၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ခံစားတို႔ထိနိုင္ၾကေလသည္။
"ခက္ေရ.. ဘာျဖစ္လို႔လဲကြယ္..။"
မြန္တာနီဂရိုကသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ခ်စ္ခင္ဖြယ္အၿပံဳးနဲ႔စကားသံ။
"သူငိုဖို႔လိုတယ္။ ငိုပါေစ။"
ရုရွားကသူငယ္ခ်င္းရဲ႕စာနာနာလည္မႈ..။
"မင္းနဲ႔အတူ ငါတို႔အားလံုးရွိတယ္။ အိုေကေနာ္..။"
အာဂ်င္တီးနားကသူငယ္ခ်င္းရဲ႕အားေပးသံ..။
ဒါဟာငါ့မိသားစုပဲဟုေတြးမိသည့္ခဏမွာ ရုတ္တရက္ၾကည္ႏူးသြားေပမယ့္ဒါဟာငါ့ရဲ႕တကယ့္မိသားစု မဟုတ္ဘူးဟု ဆန္းစစ္မိသြားသည့္အခ်ိန္မွာေတာ့ၾကည္ႏူးမႈကို နာက်င္မႈကဖံုးလႊမ္းသြားျပန္သည္။ က်မတို႔တေတြကေလာေလာဆယ္အခိုက္အတန္႔ မွာေတာ့မိသားစုျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ သို႔ေသာ္ တိုေတာင္းေသာအခိုက္အတန္႔ျဖစ္သည္။ ေတြ႕ႀကံဳဆံုကြဲတဲ့။ မၾကာခင္ခြဲခြာၾကရဦးမည္။ ဒါေပမဲ့ေလာေလာ ဆယ္အခိုက္ အတန္႔အတြင္းက်သည့္မ်က္ရည္မ်ား အတြက္အားေပးေဖာ္ေတြရွိေနတာကပဲက်မ၏ ကံေကာင္းမႈျဖစ္သည္။
ျမန္မာျပည္မွက်ခဲ့သည့္မ်က္ရည္ေတြအတြက္ေရာ။ ဟင့္အင္း.။ ျမန္မာျပည္မွာက်မငိုေလ့မရွိပါ။ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာရွိစဥ္ကဘာေၾကာင့္မ်ားမ်က္ရည္က်လာေလာက္ေအာင္ကိုအင္အား မရွိရတာလဲ။ တခါတရံေဘးနားကသားကေလးႏိုးသြားမွာစိုးၿပီးတိတ္တိတ္ကေလးႀကိတ္ရိႈက္ခဲ့ရဖူးသည္။ ေၾကမြနာက်င္ ေနေသာ အေတြးေတြကေကာင္းကင္အႏွံ႔ပ်ံ႕က်ဲေနေသာလည္းလူကသင္ျဖဴးဖ်ာခင္းထားေသာ အိပ္ရာ ကေလးေပၚမွာ တုတ္တုတ္မလႈပ္ၿငိမ္သက္လ်ွက္။ သက္ျပင္းျဖည္းျဖည္းခ်၊ ႀကိတ္ရႈိက္။
ဒီအိုင္အို၀ါမွာေတာ့ျဖင့္ အားရပါးရငို။ အားရပါးရမ်က္ရည္သုတ္၊အားရပါးရရႈိက္။ငိုရလြန္းသျဖင့္ေမာပန္းၿပီး မ်က္ရည္ေတြအလုိလုိေျခာက္ကာႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။
မနက္လင္းအားႀကီးသံုးနာရီခြဲေလာက္မွာေတာ့အာရံုေတြရုတ္တရက္ႏိုးၾကားလာသည္။
အိပ္ေရး၀သြားၿပီ၊ စာထေရးမယ္ဟုစဥ္းစားလိုက္ခ်ိန္မွာပဲ ထိုအဘြားအိုကိုျမင္လိုက္တာျဖစ္သည္။ အနက္ေရာင္၀တ္စံု၀တ္ထားေသာအဘြားအိုက က်မကုတင္ေဘးမွာ ဒူးတေခ်ာင္းေထာင္၍ အက်အန ထိုင္ေနသည္။ က်မကိုမမိတ္မသုန္ၾကည့္လ်ွက္။ အား.. သူဘယ္သူလဲ။
ျပတင္းေပါက္ေဘးမွာေနာက္တေယာက္။ သူမကေတာ့သက္ လတ္တမ္းေလာက္။အနီေရာင္အကၤ် ီ၀တ္ ထားသည္။ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ကိုမွီရင္း က်မကိုခပ္ၿပံဳးၿပံဳးၾကည့္ေနသည္။ သူတို႔ဘယ္သူေတြလဲ။
က်မအိပ္ေနရာမွ၀ုန္းကနဲ ထထိုင္လိုက္သည္။ အိပ္ရာေဘးကမီးအုပ္ေဆာင္းကိုဖြင့္လိုက္သည္။ လႈပ္ခတ္ေ၀့၀ဲ စရာခန္းဆီး မရွိေသာျပတင္းေပါက္မွန္တံခါးမ်ားမွတဆင့္ ျမစ္နံေဘးမီးတိုင္မ်ားမွ အလင္းေရာင္၀ါက်င့္က်င့္ေတြထိုးေဖာက္၀င္ေနတာကိုသာျမင္ရသည္။ က်မအိပ္ရာေျခရင္းကအနက္ေရာင္ ေရခဲေသတၱာကို အနက္ေရာင္၀တ္အဘြားအိုဟု ထင္မိတာလည္း မျဖစ္တန္ရာပါ။ ဒါဆို သူတို႔ဘယ္သူေတြ လဲ..။
သူတို႔လိုပဲ က်မကိုမမိတ္မသုန္စိုက္ၾကည့္ေနသည့္အဘြားအိုတဦးကို လြန္ခဲ့သည့္ ၁၅ ႏွစ္ခန္႔က ႀကံဳဖူး သည္။ ပုသိမ္ၿမိဳ႕က၀ိပႆနာတရားစခန္းတခုမွာျဖစ္သည္။ က်မကထိုင္ၿပီးရႈမွတ္ခ်ိန္တြင္ ငိုက္ျမည္းတတ္ သေလာက္ စႀကၤန္ေလ်ွာက္ရႈမွတ္ခ်ိန္တြင္စိတ္ၾကည္လင္တတ္သမို႔စႀကၤေလ်ွာက္ရႈမွတ္ျဖစ္တာမ်ားသည္။
အဲဒီလိုရႈမွတ္ေနတုန္းမွာေပါ့။ တရားရိပ္သာစႀကၤလမ္း၏ တခုေသာတိုင္လံုးကိုမီွ၍ရပ္ေနေသာ ထိုအဘြားအို ကိုက်မျမင္လိုက္တာျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့သူမကိုက်မၾကည့္ေနတာမဟုတ္ပါ။ လမ္းေလ်ွာက္ရႈမွတ္ရင္း အာရံုအရ မလွမ္းမကမ္းမွာေယာဂီေရာင္၀တ္စံုႏွင့္ အဘြားအိုတေယာက္ရပ္ေနတာသိေနျခင္းျဖစ္သည္။
ၾကြတယ္၊ လွမ္းတယ္၊ ခ်တယ္။
ၾကြတယ္၊ လွမ္းတယ္၊ ခ်တယ္။
မွတ္သားရင္းကပင္သူမအနား က်မနီးလာၿပီ။ လက္တကမ္းအကြာေရာက္မွာ သူမ လက္ကက်မပခံုးကို လာထိသည္။ က်မသတိလက္လြတ္လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ဟင္...အဘြားအိုမွမဟုတ္ တာပဲ။ ပီျပင္ထင္ရွားလြန္းေသာအရိုးစု တခုကက်မပခံုးကို လာထိလိုက္တာေတာ့မဟုတ္တန္ရာပါ။ ဒါထင္တာပဲ၊ ျမင္တာမဟုတ္ဘူး။ တကယ္မဟုတ္ဘူး။ ျပန္မွတ္။
၀င္တယ္၊ ထြက္တယ္။
၀င္တယ္၊ ထြက္တယ္။
က်မက မနက္လင္းအားႀကီးမွာျမင္ခဲ့ရေသာ ျမန္မာမဟုတ္သည့္အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ဦးအေၾကာင္းကို က်မ၏ ဥေရာပသားသူငယ္ခ်င္းကိုေျပာျပေတာ့ သူကေမးသည္။
"သူတို႔ကိုျမင္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ မင္းမ်က္စိဖြင့္ထားလား၊ မ်က္စိမွိတ္ထားလား။"
"က်မ မမွတ္မိဘူး။"
"မင္းအိပ္မက္မက္ေနတာပါ။"
သူကသည္လိုေျပာရင္း က်မမ်က္ႏွာကိုစူးစူးစမ္းစမ္းၾကည့္ေနခ်ိန္မွာက်မကေတာ့လြန္ခဲ့ေသာ ၁၅ႏွစ္ခန္႔က ၾကားခဲ့ဖူးသည့္စကားတခြန္းကိုျပန္အမွတ္ရလာသည္။
"ငါ့ညီမကို မျမင္ရတဲ့အရပ္ေဒသက အမ်ိဳးသမီးႀကီးေတြကေစာင့္ေရွာက္တယ္။ ညီမရဲ႕ အိပ္မက္ထဲမွာျဖစ္ ေစ၊ အာရံုထဲမွာျဖစ္ေစ အမ်ိဳးသမီးႀကီးေတြကိုမၾကာခဏျမင္ရလိမ့္မယ္။"
က်မကိုအဲဒီလိုေျပာသူကိုယ္တိုင္က က်မအားေဖးမကူညီေနက်အမ်ိဳးသမီးႀကီးတဦး ပင္။
"ဟုတ္တယ္။ က်မအိပ္မက္ေတြထဲမွာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးေတြကိုခဏခဏေတြ႕ရတယ္။ က်မရဲ႕ အဘြား အပါအ၀င္ေပါ့။ သူတို႔ကက်မကိုေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူတို႔က က်မကိုဘာေၾကာင့္ေစာင့္ၾကည့္ေန ၾကတာလဲ။"
"ညီမကိုေစာင့္ေရွာက္ခ်င္လို႔ေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ ညီမဆီကတခုခုေတာင္းဆိုခ်င္လို႔ျဖစ္လိမ့္မယ္။"
" ရွင္.."
က်မ ၾကည္သည္းနည္းနည္းထသြားသည္။ က်မကအမိုက္အမွားေတြျပဳေလ့ရွိတတ္သူမို႔ က်မကိုေဖးမလမ္း ညႊန္ေစာင့္ေရွာက္ေပးခ်င္တာမ်ားလား။ က်မဆီကသူတို႔ေတာင္းဆိုစရာေတာ့ ဘာမွရွိမည္မထင္ပါ။ က်မ ညစဥ္ပဌာန္း ရြတ္ၿပီး ေမတၱာပို႔။ အမွ်ေပးေ၀ေနက်ပဲ။ က်မမွာ ေပးစရာဒါပဲရွိသည္။ က်မကိုအမ်ိဳးသမီး ေတြကေစာင့္ေရွာက္သတဲ့လား။ က်မကိုကူညီေဖးမေစာင့္ေရွာက္ေသာ အမ်ိဳးသားေတြလည္းအမ်ားႀကီး ရွိေနပါသည္။ ဒါဆို က်မကကံေကာင္းသူေပါ့။ သို႔ေသာ္ က်မကိုခ်စ္ခင္ေဖးမလို၍မဟုတ္ပဲေစာင့္ၾကည့္
ေနေသာအမ်ိဳးသမီးအမ်ိဳးသားေတြလည္းရွိေနပါသည္။
အိုင္အို၀ါသည္ပဥၥလက္ဆန္စြာ ေႏြေခါင္ေခါင္မွေဆာင္းဦးကိုေက်ာ္၍ ေဆာင္းစစ္စစ္ျဖစ္သြားျပန္သည္။
ေႏြရာသီ အပူခ်ိန္အပူခ်ိန္ ၁၀၄ ဒီဂရီဖာရင္ဟိုက္မွလာေသာျမန္မာမေလးသည္ ၃၀ ဒီဂရီ ဖာရင္ဟိုက္
ေအာက္အေအးထဲတြင္ အေနရခက္လွသည္။အခန္းထဲမွာေနတာနည္းနည္းၾကာလာတာႏွင့္ ေျခဖ်ား လက္ဖ်ားေတြေအးစက္လာသည္။ အျပင္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့ေနေရာင္က၀င္းပေနသည္။ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက ပူျပင္းလြန္းသျဖင့္ က်မမုန္းေသာေနေရာင္ျခည္ကို အိုင္အို၀ါမွာေတာ့ မက္ေမာ ရလြန္းျပန္သည္။ အိုင္အို၀ါမွာပူေသာေနက အေအးဒါဏ္ကိုသက္သာသလိုခံစားရေစသည္။ သို႔ေသာ္
ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာတိုက္ခတ္လာေသာေလကစိမ့္ေနျပန္သည္။ ေနပူတာကသပ္သပ္၊ ေလေအး တာကသပ္သပ္။
အခါမ်ားစြာမွာေတာ့ က်မအခန္းထဲမွလွမ္းျမင္ေနရေသာအိုင္အို၀ါျမစ္ကိုေငးၾကည့္မိတတ္သည္။ သည္လို
ေငးၾကည့္မိသည့္အခါတိုင္း ေအးစိမ့္သည့္ညတညမွာ က်မႏွင့္ အတူျမစ္နံေဘးမွာထိုင္ရင္းေျပာခဲ့သည့္ က်မသူငယ္ခ်င္းကိုးရီးယားက ကဗ်ာဆရာမ ရာဟီေဒါက္ေျပာခဲ့ေသာစကားေတြကိုျပန္ၾကားေယာင္သည္။
"မင္းက ျမစ္ကိုတကယ္ခ်စ္တာပဲ။ ဒီျမစ္ကမ္းနံေဘးကေနေငးၾကည့္ေနရတာကို သိပ္ႀကိဳက္တာပဲေနာ္။"
"ဟုတ္တယ္။"
ရာဟီေဒါက္က က်မကိုၿပံဳးၾကည့္ရင္းေျပာသည္။
"ညဖက္မွာစီးဆင္းတဲ့ျမစ္ေရဟာ သိပ္စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတယ္။ မင္းျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ။ အေပၚယံမ်က္ႏွာ ျပင္မွာေတာ့ေရစီးကျငင္သာႏုညံ့ေနတယ္။ဒါေပမယ့္ျမစ္ေအာက္ေျခအတြင္းသားကေတာ့လႈပ္ရွားရုန္းကန္ ေနတယ္။ အဲဒီလႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနမႈကမျမင္သာဘူး။ ျမစ္ကိုယ္တိုင္နဲ႔ျမစ္ေရစီးအေၾကာင္းေလ့လာေနသူ
ေတြပဲ သိႏိုင္တယ္။"
ျမစ္တဖက္တခ်က္မွအ၀ါေရာင္မီးတိုင္မ်ား၏အလင္းေၾကာင့္လိႈင္းမြမြေလးေတြကိုျမင္ေနရေသာ အိုင္အို၀ါ ျမစ္၏မ်က္ႏွာျပင္ကိုေငးၾကည့္ရင္း ရာဟီေဒါက္ကေျပာခဲ့တာျဖစ္သည္။ က်မကေတာ့ ကဗ်ာဆရာမပီသ
ေသာသူမမ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။ျမစ္ကိုေငးၾကည့္၍၀ခ်ိန္မွာေတာ့ က်မအခန္းထဲ ျပန္၍ မ်က္ႏွာမူလိုက္သည္။
အခန္းထဲမွာ စာေရး၊ စာဖတ္၊ တီၤဗီၾကည့္။
အေတြးေတြရြက္လႊင့္၊ သတင္းနားေထာင္။
ငိုေၾကြး၊ သက္ျပင္းရိႈက္၊ ဂူးဂဲလ္ေတာ့ခ္ေျပာ။
ေစာင္ပံုႀကီးေအာက္တိုးေ၀ွ႔ၿပီး အိပ္ဖို႔ႀကိဳးစားခ်ိန္မွာေတာ့က်မနားထဲမွာအသံေတြၾကားလာရသည္။ က်မမ်က္စိထဲ မွာပံုရိပ္ေတြျမင္လာရသည္။က်မျမင္ေနၾကားေနရတာက ကမၻာအ၀ွမ္းမွ ကံဆိုးသူလူသား မ်ား၏ နာက်င္ပူေဆြးငိုေၾကြးသံမ်ားႏွင့္ပံုရိပ္ေတြျဖစ္သည္။ ထိုအသံေတြပံုရိပ္ေတြျဖစ္လာေအာင္ ဘယ္သူဖန္တီးေနတာလဲ။ ဒါမွမဟုတ္ က်မတို႔ကပဲဖန္တီးခြင့္ျပဳေနတာလား။
အိပ္မက္ႏွင့္လက္ေတြ႔ဘ၀ေတြကဆင္တူရိုးမွားေတြျဖစ္ေနသည္။ က်မတို႔တေတြက က်မတို႔ျဖစ္ေစခ်င္ သလိုမျဖစ္ပဲ ျဖစ္ခ်င္သလိုျဖစ္ေနေသာကမၻာႀကီးထဲတြင္ ေနေနရေသာသူေတြျဖစ္သည္။ ျဖစ္ေစခ်င္သလိုျဖစ္မလာေသာဘ၀မ်ားအတြက္ ဘာကိုမွန္းမသိ၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွန္းမသိ မုန္းမိေသာ အမုန္းက က်မကိုနာက်င္ပင္ပန္းေစသည္။ သို႔ေသာ္ရင္ထဲတြင္ရွိႏွင့္ၿပီးေသာခ်စ္ျခင္းတရားက ထိုအမုန္း နတ္ဆိုးမ်ားကို တဖန္တိုက္ခိုက္ေမာင္းႏွင္ထုတ္ေနျပန္သည္။
က်မခႏၡာကိုယ္သည္ေစာင္ပံုႀကီးေအာက္တြင္တုတ္တုတ္မလႈပ္ၿငိမ္သက္ေနေသာ္လည္း က်မရင္ထဲတြင္ ေတာ့ နာက်င္၀မ္းနည္းမႈမ်ား၊ စိုးရိမ္ေသာကမ်ား၊ အမုန္းမ်ားအခ်စ္မ်ားျဖင့္လိႈင္းထန္လႈပ္ရွားလ်ွက္ရွိသည္။
ဒီလိုဆိုလ်ွင္ျဖင့္က်မကိုယ္တိုင္ကညေရစီးတခုျဖစ္ေနၿပီေပါ့။ က်မရင္တြင္းမွညေရစီးသည္ က်မအခန္း
ေဘးမွအိုင္အို၀ါျမစ္မွညေရစီးႏွင့္အၿပိဳင္တိတ္ဆိတ္ေသာဆူညံရုန္းကန္မႈမ်ားႏွင့္ လႈပ္ရွားစီးဆင္းလ်ွက္ ရွိသည္။
က်မတို႔တေတြက ျမစ္တစင္းအတြင္းအတူစီးဆင္းေသာေရစီးေၾကာင္းေတြျဖစ္ၾကမည္ဆိုလ်ွင္ က်မက ျမစ္ေအာက္ေျခမွစီးဆင္းေသာ ညေရစီးေၾကာင္းတခုျဖစ္ပါရေစ။
က်မၾကားေနရေသာငိုေႀကြးသံပိုင္ရွင္လူသားမ်ားကိုေတာ့ ညဖက္စီးဆင္းေသာျမစ္ေရစီး၏မ်က္ႏွာျပင္လို ႏုညံ့ျငင္ သာစြာစီးဆင္းခြင့္ရေစခ်င္ပါသည္။ ေအးျမေသာေရလို ၿငိမ္းခ်မ္းခြင့္ရေစခ်င္ပါသည္။
