ကြ်န္ေတာ္တို႔ စိမ္းကားစရာ မလိုေတာ့ဘူး
ကံၾကမၼာဆီက တရားသျဖင့္ကိုလုယူဖို႔
သက္တံဟာ ဆက္လက္ထြန္းခဲ့ျပီ
ကြ်န္မတို႔ စိမ္းကားစရာမလိုေတာ့ဘူး
ငိုေၾကြးတယ္ဆိုတာ လူသားေတြရဲ႕ အရံႈးခံအလုပ္သက္သက္မဟုတ္ေၾကာင္း
သက္ေသျပဖို႔ သက္တံကို ေကာင္းကင္မွာ ခ်ိတ္ဆဲြခဲ့ျပီ
လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္ေပါင္း ၄ဝဝ က သက္တံဟာ ေျပာခဲ့တယ္
လူတို႔ ၾကယ္တို႔ကေလးတို႔ လင္းလက္ဖို႔
ေမတၱာေရာင္ျပန္ လိုတဲ့အေၾကာင္း
လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္ေပါင္း ၄ဝဝ က သက္တံဟာ ေျပာခဲ့တယ္
ဘဝဟာ ကိုယ့္အတၱအတြက္ သက္သက္
ခ်စ္ဖို႔ မဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း
လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္ေပါင္း ၄ဝဝ က သက္တံဟာ ေျပာခဲ့တယ္
စနစ္တက် စီထားတဲ့ဝါက်ေတြထက္
ေႏြးေထြးတဲ့ လက္ဖဝါးတစ္စံု လိုအပ္တဲ့အေၾကာင္း
ေလာကမွာ ဘယ္ပံုဘယ္နည္းေနထိုင္ပါလို႔
မာသာထရီဆာက မွာမသြားဘူး
ဘယ္လို ေပးဆပ္ရမယ္ဆိုတာပဲ ျပသသြားခဲ့တယ္
လူေတြကို ဘယ္လိုရက္ရက္စက္စက္ မုန္းတီးရမယ္လို႔
မဲလ္ကြန္အိတ္စ္က လံႈ႕ေဆာ္မသြားဘူး
ဘယ္လိုခ်စ္ရမယ္ ဆိုတာပဲ သင္ၾကားခဲ့တယ္
ဒီလိုနဲ႔ ခံနိုင္သမွ် ဝန္ကို သယ္ပိုးရင္း
သက္တံတစ္စင္းရဲ႕ ေရးထြင္းျခင္းခံရသူေတြဟာ
နတ္ဝင္ပူးသလို
စာနာမႈေတြနဲ႔ ရူးခဲ့တယ္
ဒီလိုနဲ႔ ေမသက္ႏြယ္ကို ဒုကၡေတာထဲက ဆဲြထုတ္နိုင္ခဲ့ျပီ
ဒီလိုနဲ႔ ျမနဒီလည္း ရယ္စရာေမာစရာေတြေျပာနိုင္ခဲ့ျပီ
ဒါဟာ
ေလာကရဲ႕နွလံုးသားကို ပြင့္ေဝေစတဲ့ ဂီတတစ္ခု
ဒါဟာ
လူ့ျဖစ္အင္ကို ျပန္သတိရေစတဲ့ ေစ့ေဆာ္မႈတစ္ခု
ဒါဟာ
ေလာကကိုခ်စ္ဖို႔ အခြင့္ေရးတစ္ခု
ဒါဟာ လူ့အဖဲြ႕အစည္းရဲ႕ထြန္းကားတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခု
အမ်ဳိးေကာင္းသမီးတို႔ ပုခက္လဲႊေသာလက္တို႔
ေသာကေတြ ေၾကာက္ရံြ႕ၿခင္းေတြ စြန္႔ပစ္ျပီး
သက္တံေပၚမွာ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾက
ကြ်န္မတို႔ စိမ္းကားစရာ မလိုေတာ့ဘူး
ေမတာတရားကို ရင္ဘတ္နဲ႔ ထြန္ယက္စိုက္ပ်ဳိးဖို႔
လာသြားစို႔
အျပစ္မဲ့ရင္ခြင္ေတြဆီ အၾကင္နာ မ်ဳိးေစ့ၾကဲဖို႔
လာသြားစို႔
ဘဝဆိုတာ ဓားတစ္လက္ရဲ့ အေရာင္လို
ဖ်တ္ခနဲ လက္ျပီးကြယ္ေပ်ာက္သြားရင္ေတာင္
ဘယ္ေနပူပူ ဘယ္မိုးရြာရြာ လာသြားစို႔
ကြ်န္ေတာ္တို့ စိမ္းကားစရာမလိုေတာ့ဘူး
ကြ်န္မတို႔ စိမ္းကားစရာမလိုေတာ့ဘူး ။ ။
ေဇာ္သက္ေထြး
No comments:
Post a Comment