** ၾကယ္တံခြန္ **

လူ႔ခႏၶာဝန္ေတြက
ၾကယ္တံခြန္ေတြအေပၚ ပိပိက်တတ္လြန္းလို႔
အနည္းဆံုး ခုနွစ္ဆယ့္ငါးနွစ္ေျမာက္မွ
ေနာက္တစ္ေခါက္ ငါျပန္လာခဲ့မယ္ ။

ကဲကြာ ... ... ... ... ... ...
... ... ... ... ... ... ... ....
အခုကိုပဲ ငါျပန္ေရာက္လာျပီ ။
မူးျပီးမွ ငါေရာက္လာေတာ့
မင္းတို႔ကို ငါမသိ
ငါ့ကိုယ္ငါလည္း ငါမသိ ။

ဒါေပမယ့္ ငါက
မင္းတို႔ဘဝရဲ႕အလင္းေရာင္တန္းၾကီးေလ
မ်က္စိေတြ က်ိန္းစပ္ေလာက္ေအာင္
သိပ္ျပီး ေျပာင္လက္လြန္းေနရင္လည္း
ေနကာမ်က္မွန္တပ္ထားၾက
ငါက
မင္းတို႔ဘဝရဲ႕ အလင္းေရာင္ ။

ပင္လယ္လိႈင္းနဲ႔
မုန္တိုင္းရဲ႕ဆူညံမႈထဲ
ငါ့ရာဇဝင္
ငါ့အလင္းေရာင္ ၊ ငါ့အေမွာင္ထု
ငါ့အသံနဲ႔ ငါ့အမွန္တရား
ငါ့ရဲ႕ဓားကို ငါျမဳပ္ထားရဲ႕ ။

အၾကြင္းမဲ့ အမွန္တရားနဲ႔
အနာဂတ္ကို မစဥ္းစားမိေအာင္
စကားလံုးေတြ အိပ္ေပ်ာ္ေနစမ္းပါေစ ။

ေနာက္တစ္ေန႔ ညေနခင္းကို
မေန႔ကေန႔လည္ဟု ထင္မွတ္ကာ
အိပ္ရာကနိုးလာျပီး
အမွန္တရား ဘယ္မွာလဲ
ဘယ္မွာလဲေဟ့ အမွန္တရား
ေအာ္ဟစ္ျပီး ငါေမးမိရဲ႕ ။

ၾကည့္စမ္း
ဒါဟာ သူ႔အတၳဳပၸတၱိတစ္ဝက္တစ္ပ်က္ပါပဲတဲ့ေလ
ေျပာရဲလိုက္ပံုက
ဒီလိုေကာင္မ်ဳိးေတြေၾကာင့္ေပါ့
ရႈေမွ်ာ္ခင္းေတြကို ေက်ာေပးျပီး
ထိုင္တတ္တဲ့အက်င့္ ငါရခဲ့တာ
( ၾကယ္တံခြန္ေတြ ဘယ္လိုထိုင္တယ္ဆိုတာ
မင္းတို႔ ျမင္ဖူးၾကရဲ႕လား )

ပိုျပီးလူသားဆန္ေအာင္လို႔တဲ့ေလ
ငါ့ေရွ႕ မွာ ရူးရူးနွမ္းနွမ္းေတြ လုပ္ျပလိုက္
မိုက္မဲမႈခ်င္းျပဳိင္ဆိုင္လိုက္နဲ႔
သြားစမ္းပါ
ဒါမ်ဳိးေတြ ငါ လက္မခံပါဘူး ။

ၾကယ္တံခြန္ေတြရဲ႕ အနၲိမ ရည္မွန္းခ်က္ဟာ
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလာင္ကြ်မ္းေစျခင္းသာပဲ ။

အစီအစဥ္ အထားအသို အနုပညာကိစၥ
အိပ္ရာဝင္ေနာက္က်ျခင္းနဲ႔လည္းသက္ဆိုင္တယ္
အဓိပၸာယ္ရိွျခင္းေတြေနာက္ ငါမလိုက္ခဲ့တာ
နွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ ကာခဲ့ပါျပီ ။

ရမ္ ဆိုတဲ့ပုလင္းထဲမွာ
ရမ္မဟုတ္တာေတြထည့္ထားမွေတာ့
ငါ့ဘ ထဲ ငါ မဟုတ္တာေတြ ထည့္ထားတာ
ဘာမွမဆန္းေတာ့ဘူး ။

မင္းတို႔ရဲ႕ခႏၶာဝန္ေတြနဲ႔
ပိက်ေနတဲ့ ၾကယ္တံခြန္ၾကီး
လူသားဝါဒကို
သိပ္ျပီးခံတြင္းမေတြ႔လွတဲ့ ၾကယ္တံခြန္ၾကီးေပါ့ ။

ငါ့မွာရိွတဲ့ အလင္းေရာင္ေတြ
မင္းတို႔ေပၚ သက္ေရာက္ေနေသးသမွ်
မင္းတို႔ရဲ့အနားက
တစ္ဖဝါးမွ ငါမခြာေတာ့ဘူး
ငါက
အရက္မူးေနတဲ့ ျကယ္တံခြန္ၾကီးတစ္ခုသာေလ ။     ။

ပိုင္စိုးေဝ

ကလ်ာမဂၢဇင္း
ဇြန္၊ ၁၉၉၄