လမ္းမေပၚက သက္ၿပင္းသံမ်ား

ဒီ ဘေလာ့ေပၚ ခင္ဗ်ား ၿဖတ္ေလွ်ာက္တဲ့အခါ သမုိင္းမွတ္တုိင္ေတြကုိ ၿဖတ္ရမယ္ ။ စိတ္အပန္းေၿဖစရာ မဟုတ္တဲ့ လူမႈပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ သက္ၿပင္းသံေတြကုိ ခင္ဗ်ား ၾကားရ နာရ လိမ့္မယ္ ။ အဲဒီအသံေတြကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ရင္ဘတ္ထဲ အထိေရာက္ဖုိ႔ ရည္ရြယ္ပါတယ္ ။

Photos

ကုိယ့္ဒုကၡေတြကုိ ၿပန္စစ္ဖုိ႔ ပ်င္းတဲ့အခါ ၊ သူတစ္ပါး ဒုကၡေတြကုိ ကြန္ပစ္ၿပီး ကုိယ့္ခႏၶာေပၚ တင္ယူလာပါတယ္ ။ ခင္ဗ်ား ဒုကၡ ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ဒုကၡေတြဟာ ဘာမွ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ေတြးမိတဲ့ အခါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အတူရယ္ေမာၾကရေအာင္ပါ။ ကမၻာၾကီးက ဆလုိက္ထုိးၿပတာ ခံစားၾကည့္ၾကရင္းေပါ့

Wednesday, December 25, 2013

ငွက္စုန္း

(၁)

သည္ရြာကေလးကို လူေတြက လက္ပေဒါ လို႔ပဲေခၚတယ္။ တကယ္စာနဲ႔ေပနဲ႔ ေရးရင္ေတာ့ လက္ပံေတာ ျဖစ္ရမွာေပါ့ေလ။ ဖိတ္စာေတြဘာေတြမွာ လက္ပံေတာ ရြာေန အဘဦးဖိုးေဂါင္ကို အမွဴးထား၍…. ဘာညာစသည္ျဖင့္ ရိုက္ရင္ေတာ့ လက္ပံေတာလို႔ ရိုက္ၾကတာေပမယ့္ လူေတြပါးစပ္ကေတာ့ လက္ပေဒါ ေခၚတာပါပဲ။ လက္ပေဒါ ဆိုရင္လည္း သည္ရြာကို ညႊန္းမွန္းသိတယ္။ ခက္တာက ရြာကိုသာသိတာပါ ၊ သြားတာေတာ့ ဘယ္သူမွ မသြားခ်င္ဘူး။ သြားရတာလည္း လြယ္တာမဟုတ္ဘူး။

ဆည္ေျမာင္းလက္တံေျမာင္းကို ကန္႔လန္႔ျဖတ္ရတာလည္း ရွိတယ္။ လက္တံေျမာင္းၾကီးကလည္း တစ္ခါတစ္ခါ ပဲခ်ိန္ ၊ ႏွမ္းခ်ိန္ ေရလႊတ္ထားရင္ လူ႔ခါးေစာင္းေလာက္ ေရရွိေနတာဆိုေတာ့ ေတာ္ရံုလူက ေတာ္ရံုကိစၥနဲ႔ မျဖတ္ၾကဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေဝးတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ေျမာင္းကူးအုတ္တံတားေဟာင္းၾကီး ရွိေပမယ့္ ဘယ္သူက အဲသည့္ သြားကူးေနမွာတုန္း။ ေဝးသမွ ေတာ္ေတာ့္ကုိေဝးတာ။ ကူးပါျပီတဲ့။ တစ္ဖက္ကမ္းေရာက္လို႔ ျပီးေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ ေျပာင္းေတာၾကီးျဖတ္ရေသးတာ။ ေျပာင္းေတာထဲ မေရာက္ခင္ ပတ္ၾကားအက္ေနတဲ့ လယ္ေတာေျခာက္ေျခာက္ၾကီးထဲကို ေတာ္ေတာ္ေလး ဆင္းရေသးတယ္။ ျပီးမွ ေျပာင္းခင္းထဲ ေရာက္တယ္။ ေျပာင္းခင္းကို ျဖတ္ျပီးရင္ လက္ပေဒါရြာစပ္ကို ေရာက္ျပီ။ ယာခင္းေျမနီစပ္က ကိုလံုးထန္းရြက္တဲဟာ လက္ပံေတာရဲ႕ ရြာဦးဆိုင္းဘုတ္ပဲ။

ဒါေပမယ့္ ပါးစပ္က ေျပာရတာ လြယ္တာကလား။ တကယ္သြားေတာ့ သည္ေလာက္ လြယ္တာမဟုတ္ဘူး။ ဒါျဖင့္ရင္ စက္ဘီးနဲ႔ သြားပါလား ဆိုေတာ့လည္း စက္ဘီးစီးစရာကိုပဲ လမ္းမရွိတာ။ ျမင္းလွည္းေတာ့လည္း ျဖစ္ျဖစ္မည္ သြားရင္ ရေပမယ့္ အုတ္တံတားရွိတဲ့ေနရာထိက ေဝးေတာ့ ျမင္းလွည္းက လက္ပေဒါ ဆိုတာနဲ႔။ “အားေပါင္ဗ်ာ” လုပ္ေတာ့တာ။ ဒါက လက္ပေဒါကို သြားဖို႔ ကိုယ့္ဘက္က စဥ္းစားတာ။ လက္ပေဒါ ဘက္ကေတာ့ စဥ္းစားေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ေျမာင္းလက္တံၾကီးေက်ာ္ျပီး ကမ္းေပၚတက္လိုက္မွ ျမစ္ေလာင္း ဧရိယာထဲ ေရာက္တာဆိုေတာ့ လာရတာပဲ။ ကူးရတာပဲ။ က်ားတံဆိပ္ မီးျခစ္တစ္ဖာနဲ႔လည္း ေျမာင္းေရထဲ ကူးရတာပဲ။ ဘီအုိစီဖေယာင္းတိုင္ေလး တစ္တိုင္နဲ႔လည္း ေျပာင္းခင္းထဲ ေျမြမေၾကာက္ ၊ ကင္းမေၾကာက္ ကူးရတာပဲ။ လင္က ကြင္းၾကိဳကြင္းၾကားထဲက ထိုးလာတဲ့ၾကြက္ကို ခုတ္ထစ္ျပီး ရင္ႏွစ္ျခမ္းခြဲ ၊ မီးရဲရဲမွာကင္ျပီးရင္ ကင္ထားတဲ့ တုတ္တံမည္းမည္းနဲ႔ပင္ ထမီရင္လ်ားၾကီးနဲ႔ ျမစ္ေလာင္းကို ေျပးေရာင္းရတာကလည္း ၾကြက္ရရင္ ရသလိုကိုး။

မီးျခစ္တစ္ဖာ ၊ ဖေယာင္းတစ္တိုင္နဲ႔ ျမစ္ေလာင္းသြားရလို႔ လက္ပေဒါမွာ အိမ္ဆိုင္မရွိဘူးလားဆိုေတာ့လည္း မရွိဘူး။ အိမ္ဆိုင္ေနေနသာသာ ဖ်ားလို႔ ၊ နာလို႔ ေဆးခန္း၊ ေဆးရံု မရွိတာထား ၊ က်ားေခါင္းေလး ၊ ခ်မ္းေအးေလး တစ္ထုပ္ေလာက္ ဝယ္ခ်င္လို႔ေတာင္ ကိုယ္ခြဲမရွိရင္ အဖ်ားတက္ၾကီးနဲ႔ ေျပးရတဲ့ရြာကိုး။ လက္ပေဒါရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ေရာင္းကုန္ကေတာ့ လယ္ၾကြက္ ၊ ကြင္းၾကြက္ကို တုတ္ႏွစ္ေခ်ာင္း ထိပ္ဆိုင္ခ်ည္ျပီး ကင္ထားတဲ့ၾကြက္ကင္ပဲ။ ၾကြက္ကင္သြားေရာင္း ၊ ေရာင္းရတဲ့ ပိုုက္ဆံနဲ႔ ဆန္ႏို႔ဆီႏွစ္ဘူး ၊ သံုးဘူး ဝယ္ျပီး ျပန္လာတာဟာ ျမစ္ေလာင္းနဲ႔ လက္ပေဒါရဲ႔ ကုန္ၾကမ္းေပး ၊ ကုန္ေခ်ာယူ ဆက္ဆံေရးပဲ။ ျမစ္ေလာင္းက လူေတြကလည္း လက္ပံေတာ ၾကြက္ကင္မ်ားေတာ့ ၾကိဳက္တယ္။ ၾကိဳက္တဲ့ အခ်ိန္ယူသာလာခဲ့။ ေနာက္ဆံုး လူေတြအိပ္ခ်ိန္ဆိုရင္ေတာင္ ဘံုဆိုင္ကိုသာ ႏႈိး ၊ ယူတယ္။ ပိုက္ဆံမယူခ်င္ပါဘူး ဆိုရင္ ဆန္ႏွစ္ဘူး ခ်င္ေပးတယ္။ လက္ပေဒါမွာ ၾကြက္ကင္ဟာ ပိုက္ဆံပဲ။ လက္ပံေတာမွာ ၾကြက္တြင္းရွာတာဟာ ပိုက္ဆံရွာတာပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ဆန္ရွာတာပဲ။

ျမစ္ေလာင္းဆုိတာကေတာ့ သည္နားတေၾကာမွာ တိုက္နယ္ရြာၾကီးဆိုေတာ့ ဂတ္တဲရွိတယ္။ စာသင္ေက်ာင္းရွိတယ္။ တူတူတန္တန္ေစ်းကေလး ရွိတယ္။ ေက်းလက္က်န္းမာေရး ေဆးခန္းရိွတယ္။ ဆန္စက္ေတာင္ တစ္လံုးလား ၊ ႏွစ္လံုးလားရွိတယ္။ ထားပါေတာ့။ ေသာင္သာတယ္။ ဆိုေတာ့ကာ ျမစ္ေလာင္းသူ ၊ ျမစ္ေလာင္းသားက ေစ်းထဲမွာ ေယာက္်ား၊ မိန္းမ အေရာင္မြဲမြဲေတြ႔ရင္ ဒါ လက္ပေဒါက ဆိုတာ သိေတာ့ ၊ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာရင္ေတာင္ “လူကိုက လက္ပေဒါကာလာနဲ႔” လို႔ ေျပာတတ္ၾကတာေတြလည္း ရွိတယ္။ လက္ပေဒါက လူေတြဟာ ဆင္းရဲၾကတာကို ေျပာခ်င္တာပါ။ ဆင္းရဲေပမယ့္ လက္ပေဒါသားေတြဟာ ရိုးသားၾကတယ္။ ျမစ္ေလာင္းဂါတ္တဲက လက္ပေဒါကို တရားခံသြားဖမ္းရတယ္ဆိုတာ တစ္ခါမွ မရွိခဲ့ဖူးဘူး။ လက္ပေဒါက တဲကေလးေတြဟာ ဘာတံခါးမွ မရွိတာေတာင္မွ သစ္သားေယာင္းမတစ္ေခ်ာင္း မေပ်ာက္ဖူးဘူး။

ရြာသားအားလံုးကေတာ့ ၾကြက္ထိုးစားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သည္ဆည္ေျမာင္း လက္တံၾကီးကို ဖာဖို႔ ေထးဖို႔ ျပဳဖို႔ ျပင္ဖို႔ ရာသီအလိုက္ ခန္႔ထားတဲ႔ အလုပ္သမားေတြလည္း ရွိတယ္။ သူတို႔ကို သည္အရပ္က “ေျမာင္းေလ်ွာက္” လို႔ ေခၚတယ္။ ေျမာင္းၾကီးတေလ်ာက္ လမ္းေလ်ွာက္ရင္း ေျမာင္းက်ိဳးတာ ၊ ေျမာင္းပဲ့တာ လုိက္ဖာရတဲ့လူေတြဆုိေတာ့ ေျမာင္းေလ်ွာက္လို႔ ေခၚတာလည္း မမွားဘူး။ ခက္တာက သည္အလုပ္က မိုးတြင္းမွာမွ ခဏေလးခန္႔တာ။ ေႏြမွာ အလုပ္မရွိဘူး။ ကိုယ့္ဟာကုိယ္ရွာလုပ္ပဲ။ ရွာစားပဲ။ ရွာေသာက္ပဲ။ လက္ပေဒါကို ခရီးၾကံဳမွာရင္လည္း ရတယ္။

“လက္ပေဒါက ေျမာင္းေဆာက္ဘံုတီးကို ေျပာလိုက္စမ္းပါကြာ၊ နက္ဖ်င္ညွ အေဆ့ေက်ာင္းကို လာပါလို႔….. ျမင့္ေလာင္းက စံထြန္းအလွဴမတိုင္ခင္ ေျမညွိခ်င္လို႔ လို႔ …. ေႏွာ” လို႔ မွာလိုက္ရံုပဲ။ ေျမာင္းေဆာက္ဆိုတာ ေျမာင္းေလွ်ာက္လို႔ ေျပာတာပါ။ နက္ဖ်င္ ဆိုတာ မနက္ျဖန္။ ညွ ဆိုတာ ည။ အေဆ့ေက်ာင္းဆိုတာ အေရွ႕ေက်ာင္း ၊ ေႏွာ…ဆိုတာက ေနာ….ကိုေျပာတာပါ။ သူတို႔ခ်င္းကေတာ့လည္း အဆင္ကိုေျပလို႔ပါ။ ဒါဆို လက္ပံေတာက ေျမာင္းေလ်ွာက္ကိုဘံုတီးက ေပါက္တူးကိုင္ျပီး ျမစ္ေလာင္းကို သံုးေလးရက္ ကူးသြားတာပါပဲ။ ေျပာခ်င္တာက လက္ပေဒါက လူေတြဟာ အဲသလို လူေတြ။ လက္ပေဒါဟာ အဲသလို ရြာကေလး။

(၂)

လက္ပေဒါဟာ ရွိလွရင္ အိမ္ေျခ ၂၀ ေက်ာ္ပါပဲ။ လက္ပံပင္ၾကီးတစ္ပင္တည္း ရြာထိပ္ရွိေနတာကို ဘယ္သူက လက္ပံေတာလုပ္ထားတာလဲ ဘယ္သူမွ မသိဘူး။ ဒါက အေၾကာင္းလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ နာမည္ရွိတာပဲ ေတာ္လွျပီ။ ေနာက္ ရြာအေနာက္က သဂၤ်ဳိင္းရာကေလးရွိတယ္။ သည္သဂၤ်ဳိင္းရာကေလးက လက္ပေဒါသဂၤ်ဳိင္းသက္သက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ လက္ပေဒါေနာက္ေဝးေဝးက ၾကက္ဆူပင္ ၊ မိုးႏွံကုန္း ၊ ပ်ဥ္းမကုန္း ရြာေတြကလည္း လူမွေသရင္ ဒီသဂၤ်ဳိင္းလာတာပဲ။ သဂၤ်ဳိင္းစပ္မွာ ေညာင္ပင္အိုၾကီး တစ္ပင္ရွိတယ္။ တစ္ျခမ္းးက ေျခာက္ေတာင္ေနပါျပီ။ တစ္ျခမ္းက ေျခာက္လို႔ တစ္ျခမ္းက စိမ္းလို႔။ ထားပါေတာ့ ၊ အပင္ကလည္း ၾကီးၾကီးဆိုလို႔ လက္ပံေတာမွာ သည္လက္ပံပင္နဲ႔ ဒီေညာင္ေျခာက္ပင္ ႏွစ္ပင္ပဲရွိတယ္။

တစ္ေန႔ေတာ့ လူဦးေရ တစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ ဆင္းဆင္းရဲရဲေနရတဲ့ ၊ သစ္ပင္ၾကီးႏွစ္ပင္နဲ႔ လက္ပေဒါမွာ လူေသမႈစျဖစ္တယ္။ လူေသမႈကို ေျပာတာေနာ္။ လူသတ္မႈမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ဟာသူ ေနရင္းထိုင္ရင္းေသတာကို ေျပာခ်င္တာ။ ဟ… လူေနတဲ့ရြာပဲ ၊ လူေသတာေျပာစရာရွားလို႔ ေမးခ်င္ရင္လည္း ေမးဖို႔ပဲ။ ဒါေပသိ လက္ပေဒါမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ၊ အစိတ္ကတည္းက ကေန႔ထိ တစ္ခါမွ လူေသဖူးတာမဟုတ္ဘူး။ နာမည္ကသာ လက္ပေဒါသဂၤ်ဳိင္း ၊ လက္ပေဒါသား၊ လက္ပေဒါသူ တစ္ေယာက္မွ ေျမက်ဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္အစိတ္ ဟိုဘက္ကေတာ့လညး္ ရွိခ်င္ရွိမယ္။ ဒါေတာ့ဘယ္သူမွ မေျပာႏိုင္ဘူး။ မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ သည္ႏွစ္ေပါင္း အစိတ္ သံုးဆယ္ေလာက္ထဲမွာေတာ့ မေသဖူးေသးဘူး။ ဒါေတာ့ ေသခ်ာတယ္။

တစ္ညေတာ့ လက္ပေဒါရြာကို ကန္႔လတ္ျဖတ္ ပ်ံသြားတဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္က စူးစူးၾကီးေအာ္ရင္း လက္ပေဒါညကို ခပ္ျပင္းျပင္းပုတ္ႏႈိးလိုက္တယ္။ သည္ငွက္ေအာ္သံမ်ိဳးကို လက္ပေဒါက အင္မတန္ဆင္းရဲတဲ့လူေတြ မၾကားဖူးတာၾကာျပီ။ သည္ရြာက လူေတြကလည္း ဟိုဘက္က တစ္တဲ ၊ သည္ဘက္က တစ္အိမ္ ၊ လက္ပေဒါလာစုရင္းက ေနၾကရတာဆိုေတာ့ ကိုယ္ျဖတ္သန္းၾကီးျပင္းခဲ့ရာ ငယ္ဘဝတုန္းကေတာ့ ၾကားဖူးၾကတာခ်ည္းေပါ့။ ဒါဟာ ငွက္စုန္းတစ္ေကာင္ရဲ႕ ေအာ္သံဆိုတာေလာက္ေတာ့ သိတာေပါ့။ သည္ေကာင္မွ အေပၚကျဖတ္ေအာ္ရင္ ၊ ဒါမွမဟုတ္ လူမမာအိမ္ေခါင္က ျဖတ္ေအာ္ရင္ ဒါဟာ မဂၤလာမရွိဘူး ဆိုတာေလာက္ေတာ့ သိတာေပါ့။ က်က္သေရ မရွိဘူးဆိုတာေလာက္ေတာ့ သိတာေပါ့။ အဲသည္ညက သိျခင္းနဲ႔ ေၾကာက္ျခင္းဟာ တစ္ခ်ိန္တည္းျဖစ္တယ္။

အဲသည္မွာတင္ တစ္ရြာလံုးက ငွက္စုန္းသံၾကားတာနဲ႔ အိပ္ယာထဲ လွဲေနရာက ထၾကတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း “ဖြဟဲ့…. နင့္ဒဏ္နင္ခံ … နင့္ဒဏ္နင္ခံ” လို႔ ေရရြတ္ၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ မိသားစုေတြဟာ မီးတိုင္ခြက္ေရာင္နီက်င္က်င္ ၊ မႈန္တိမႈန္မႊားထဲမွာ တစ္ေယာက္ရဲ႕မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ လိုက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ မိန္းမကလည္း ေယာက္်ားကို “ေတာ္ေနေကာင္းပါတယ္ေနာ္” ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ၾကည့္တာ။ ေယာက္်ားကလည္း “နင္ ေနရထိုင္ရတာ ေကာင္းရဲ႕လား မိေသးရာ” ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ၾကည့္ေနတာ။ နီးစပ္ရာ ကိုယ့္ကေလးေတြရဲ႕ နဖူးေတြကိုလည္း မွတ္မွတ္ရရၾကီး စမ္းလိုက္ၾကတာလည္း လက္ပေဒါက တဲကေလးေတြထဲမွာ အားလံုး အတူတူေလာက္ ေနမွာပါပဲ။

ေအးေလ။ ညဘက္ထြက္တဲ့ ညငွက္တစ္ေကာင္က သူ႕ဟာသူ သူ႕ငွက္လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ ပ်ံသန္းရင္း ေအာ္ဟစ္လုိက္တဲ့အသံဟာ လူေတြအားလံုး ငုတ္တုတ္ထ ထိုင္ၾကရတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ျပိဳင္တူ တစ္စံုတရာ ေရရြတ္လိုက္ရတယ္။ သည္ငွက္သံကပဲ ေသျခင္းတရားကို ကိုက္ခ်ီျပီး ရြာကေလးေပၚမွာ ပစ္ခ်ထားခဲ့တာမ်ိဳးလို႔ မ်က္ႏွာထားေတြ ျဖစ္သြားၾကရတယ္ ဆိုတာကလည္း စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ရယ္ေတာ့လည္း ရယ္စရာၾကီးေပါ့ေလ။

(၃)

ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ ရယ္စရာ မဟုတ္ပါဘူး။ လက္ပေဒါမွာ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ေပ်ာက္ကြယ္ေနတဲ့ ေသျခင္းတရား ရုတ္တရက္ေရာက္လာတာဟာ ရယ္ေမာစရာ ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။ လူေသတာဟာ ႏွစ္သက္စရာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပသိ လက္ပေဒါမွာ လူက တကယ့္ကို အဲ့သည္ညက ေသတယ္။ ေသတဲ့လူက လွတင္ လို႔ ေခၚတယ္။ ေျမာင္းေလွ်ာက္ပါပဲ။ လက္ပေဒါကို ငွက္စုန္းျဖတ္သြားျပီး လူေတြအားလံုးက အိပ္ေမာက်ေနခ်ိန္မွာ လွတင္ ၾကြက္ထိုးတဲ့ မွိန္းကိုေထာက္ရင္းသူ႔တဲကို ျပန္ေရာက္လာတယ္။

“ျမေမ… ထစမ္း ၊ ငါ့ကို အေကာင္ကိုက္လိုက္လို႔”

ဒါပဲ ေျပာႏိုင္တယ္။ တဲဝမွာ ဝုန္းကနဲ လဲသြားတယ္။ သူ႔မိန္းမ ျမေမက ႏိုင္သေလာက္ေပြ႔ျပီး တဲအတြင္းဘက္ကို သြင္းတယ္။ အေကာင္ကိုက္လိုက္တယ္ ဆိုတဲ့ေနရာေတြကို ရွာၾကည့္တယ္။ လယ္ထဲ ကြင္းထဲ ၾကြက္သြားထိုးတဲ့သူ အေကာင္ကိုက္တာ ေျခဖ်ားဘက္ျဖစ္ရမွာေပါ့လို႔ တြက္ရင္း ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဆးလိပ္မီးနဲ႔ထိုးထားလို႔ အသားစေတြလန္ေနနဲ႔ ညာဘက္ ေျခဖခံုဟာ ေမာက္ေမာက္ၾကီးေယာင္ကိုင္းေနတယ္။

“ကိုလွတင္… ကိုလွတင္…”

မရဘူး။ ေခၚလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ေတာ္ေတာ့္ကို ေဝးတဲ့ေနရာေလာက္က ငွက္စုန္းထိုုးသံၾကီး တစ္ခ်က္ၾကားျပီး ဘာၾကာတုန္း လွတင္ေသေရာ။ မျမေမ ငိုသံက ငွက္စုန္းထက္က်ယ္ေတာ့ အားလံုးႏႈိးကုန္ၾကေရာ။ မျမေမတို႔ တဲကေလးေရွ႕ကို စုစုေဝးေဝးေရာက္လာၾကတယ္။ မိုးမလင္း တလင္း ညၾကီးသန္းလြဲမွာ လက္ပေဒါက လူေတြဟာ ေသသူရဲ႕ေျခေထာက္က ဒဏ္ရာကိုမၾကည့္ဘူး။ မဲနက္ေနတဲ့ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ငွက္တစ္ေကာင္ကို ရွာေနၾကတာထင္ပါရဲ႕။

“မနက္ ျမစ္ေလာင္းက ဘုန္းၾကီးပင့္ဖို႔စီစဥ္ကြာ”

တစ္ေယာက္က အၾကံေပးတယ္။ လက္ပေဒါမွာ သရဏဂံုတင္စရာ ဘုန္းၾကီးမွ မရွိတာကိုး။

(၄)

လက္ပေဒါမွာ ငွက္စုန္းၾကီးေအာ္လို႔ ငါးရက္ေတာင္ မျပည့္ေသးဘူး။ လက္ပေဒါမွာပဲ ေနာက္တစ္ေယာက္ေသျပန္ေရာ။ ေသတဲ့လူက က်င္စိန္တဲ့။ အရက္သမားပါ။ လက္ပေဒါမွာ လူေကာင္းသူေကာင္းခ်ည့္ ရိုးရိုးသားသားေနတယ္ ဆိုေပမယ့္ အရက္ကေလးတျမျမနဲ႔ လူလည္းရွိတာေပါ့ေလ။ ျပီးေတာ့ရြာမွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသာမရွိတယ္။ ဘံုဆိုင္ကေလးေတာ့ရွိတယ္။ က်င္ဆိုင္ေသတာကလည္း ဆန္းတယ္။ အဲ့သည္ ညဦးက က်င္စိန္အရက္ကေလးေထြေထြနဲ႔ သီခ်င္းေတြဆိုရင္းက တဲေရွ႕ကြပ္ပ်စ္ကေလးမွာ လွဲရင္းက မူးမူးနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာပါ။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာပဲ ေသေနတယ္။ မနက္ခင္း က်င္စိန္နဲ႔ သိုးေက်ာင္းသြားေနက် ထြန္းေပၚ လာႏႈိးေတာ့ ႏႈိးမရေတာ့ဘူး။ စမ္းၾကည့္ေတာ့ မာေတာင့္ေနျပီ။

“က်င္စိန္ေတာ့ ေသျပန္ျပီ… အင္း… ငါထင္တယ္ ၊ ညက ငွက္စုန္းထိုးကတည္းက တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ ဆိုတာ”

“ဟာ… ဘၾကီးကလည္း ဘယ္တုန္းက ထိုးလို႔တံုး ၊ ညက မထိုးပါဘူး”

“ထိုးပါေသာ္ေကာ ေမာင္ရာ ၊ ညက ေလေတြ တဝူးဝူး ေအာ္တိုက္ေနတာ အၾကာၾကီး ၊ ေလေလးလည္း ျငိမ္ေရာ ငွက္စုန္းထိုးလိုက္တာ သံျပာၾကီးနဲ႕”

က်င္စိန္႔ အေလာင္းေရွ႕ေရာက္ေနတဲ့ လက္ပေဒါသားေတြ အားလံုး ငိုင္သြားၾကတယ္။ အင္မတန္ ၾကမ္းတမ္းခက္ခဲတဲ့ သည္ေနရာကေလးကို အင္မတန္ ဆင္းရဲက်ပ္တည္းၾကတဲ့ သည္ေနရာစုကေလးကို ေသမင္းက ဘယ္လိုရွာေတြ႔သြားရတာတဲ့လဲ။ သည္ငွက္စုန္းကေကာ ဘယ္သူက လႊတ္လိုက္တာလဲ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တစ္ခါမွေတာင္ မၾကားဘူးတဲ့ ငွက္ေအာ္သံၾကီးဟာ ဘယ္က ဘယ္လို ေရာက္လာရတာတဲ့လဲ။ မသိဘူး။ သူတို႕ ဘာမွကို မသိတာပါ။ သူတို႔ ဘယ္လိုမွကို ဥာဏ္မမီႏိုင္တာကိုပဲ ေတြးေနၾကတာ အၾကာၾကီး။ ျပီးေတာ့ ကိုယ့္တဲကေလးေတြဆီကို ကိုယ္ျပန္ၾကတယ္။

လက္ပေဒါသားေတြ ၾကြက္ေကာင္းေကာင္းမထိုးႏိုင္ဘူး။ ေျမာင္းေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္ႏိုင္ၾကဘူး။ သည္ညေကာ ငွက္စုန္းလာဦးမွာလား ၊ လာရင္ေကာ ေအာ္ဦးမွာလား ၊ ေအာ္ရင္ေကာ ေသဦးမွာလား ၊ ေသရင္ေကာ … ဘယ္သူလဲ။

(၅)

က်င္စိန္ေသလို႔ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာေတာ့ လူေတြဟာ ငွက္စုန္းကို ေမ့သြားၾကတယ္။ လက္ပေဒါမွာ လူေသတာဟာ ေျပာစရာေတာ့ျဖစ္သြားတာေပါ့ေလ။ လက္ပေဒါသားေတြဟာ သည္အေၾကာင္းကို အခုေတြးရင္ အခုေၾကာက္ၾကတယ္။ ငွက္စုန္းကလည္း မလာျပန္ဘူး။ တခ်ိဳ႕ညေတြက်ေတာ့လည္း ရြာစပ္ကျဖတ္ပ်ံသြားရင္း ခပ္ေဝးေဝးက ေအာ္သံေလာက္နဲ႔ ျပီးသြားတာမ်ိဳးပဲရွိတယ္။ သည္အေတာအတြင္း လက္ပေဒါက ကေလးေတြအားလံုးရဲ႕လည္ပင္းမွာ ကႏုကမာခြံလိုလို လက္မေလာက္ ေယာက္သြားခြံကေလးေတြ တပ္ၾကလို႔။ သည္လိုနဲ႕ ေနလာၾကရာက တစ္ညေတာ့ အားလံုးက ေမ့ေနၾကတဲ့ ငွက္စုန္းဟာ လက္ပေဒါရြာေပၚက တည့္တည့္ၾကီးေအာ္သြားျပန္ေရာ။ ေအာ္တာမွ စူးစူးရဲရဲၾကီး။ ဂီး ကနဲေအာ္သံဟာ ေတာ္ရံုလူမမာရဲ႕အသက္ဝိညာဥ္ကို ကိုင္ညွစ္ျပီး သူ႔ႏႈတ္သီးၾကီးနဲ႔ တေပါက္ေပါက္ ထိုးဆိတ္လိုက္သလိုေအာ္သြားတာမ်ိဳး။

“ဖြဟဲ့… နင့္ဒဏ္နင္ခံ… နင့္ဒဏ္နင္ခံ”

နင့္ဒဏ္နင္ခံသာေျပာတာ။ ငွက္စုန္းက ခံဖို႔သာ လက္ပေဒါသားေတြက တဖြဖြရြတ္ေနတာ။ တကယ္ခံေနရတာက သူတို႔ပဲ။ အဲ့သည္ညက လ က လက္သည္းျခစ္ရာေလာက္ကေလးနဲ႔ ည။ ေျပာင္းခင္းဘက္က ကြင္းေလက တေသြးေသြးနဲ႕ည။ ဆည္ေျမာင္းလက္တံၾကီးထဲမွာ ေရမရွိခ်ိန္ဆိုေတာ့ ကေလးေတြေတာင္ ေျပာင္းခင္းၾကီးေက်ာ္ျပီး ေျမာင္းေျခာက္ထဲ ကစားေနတဲ့ည။ ငွက္စုန္းထိုးသံၾကီးဟာ လက္တံေျမာင္းတဲကေလးေတြေပၚကို ဗံုးၾကဲလိုက္သလို ၊ မိုးၾကိဳးမ်ားပစ္ခ်လိုက္သလို က်လာေတာ့ ကေလးေတြအားလံုးဟာ လက္တံေျမာင္းႏႈတ္ခမ္းေပၚေျပးတက္ရင္း ေျပာင္းခင္းကို ညေမွာင္ေမွာင္ထဲမွာ ေက်ာ္ျဖတ္ရင္း တဲစုကေလးေတြရွိရာကို ေျပးလာၾကတယ္။ မိဘေတြကလည္း ေျပာင္းစပ္ခင္းက ၾကိဳရင္းက ေျပးလာတဲ့ကေလးေတြရဲ႕ ရင္ပတ္က ကမာခြံကို အရင္စမ္းၾကည့္ၾကတယ္။

“ဟဲ့… ငကြန္း … ဘယ္မွာလဲ … နင့္”

မေအလုပ္သူေတြထဲက ေအာ္လိုက္သံဟာ လက္ပေဒါညထဲမွာ တုန္ခါေနတယ္။

“ဘယ္မလဲ ငါေမးေနတယ္ေလ… ဘယ္မလဲ”

ငကြန္းက မ်က္လံုးေတြေၾကာင္ေနျပီး မေအလုပ္သူကို ၾကည့္ေနတာကလြဲရင္ သူ႔လည္ပင္းကို သူစမ္းေနတာပဲရွိတယ္။ ဘာမွ မေျပာဘူး။ မေျပာႏိုင္ဘူး။ သည္လိုနဲ႔ လက္ပေဒါဟာ ခဏေလး ျငိမ္သက္သြားတယ္။ အဲ့သည္ညက ကုိယ္ေတြျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူျပီး ငကြန္းကေလးေသတယ္။

သည္တစ္ခါေတာ့ လက္ပေဒါဟာ ေခ်ာက္ခ်ားသြားခဲ့ၾကတယ္။ ထိတ္လန္႕ေၾကာက္ရြံ႕ေနၾကတယ္။ ညေမွာင္ျပီဆိုတာနဲ႔ လက္ပေဒါမိုးေကာင္းကင္ေပၚက ျဖတ္သန္းသြားမယ့္ ငွက္တိရစ ၦာန္ တစ္ေကာင္ကို ဘာမဟုတ္ညာမဟုတ္ ေၾကာက္ေနၾကတယ္။ သည္ငွက္ကပဲ လက္ပေဒါကို ေသျခင္းလက္ေဆာင္ေတြ ေကာင္းကင္က ခ်ခ်ေပးေနတာကိုး။

ပထမ လွတင္ေသတယ္။ ေနာက္ က်င္စိန္ေသတယ္။ ခုတစ္ခါ ငကြန္းကေလးေသျပန္ျပီ။ ေနာက္ဘယ္သူေသဦးမွာလဲ။ လက္ပေဒါသဂၤ်ဳိင္းမွာ လက္ပေဒါသား သံုးေယာက္ေတာင္ ေရာက္ေနျပီေကာ။ လက္ပေဒါသဂၤ်ဳိင္းက ေနာက္ဘယ္သူ႔ကို မ်က္စပစ္ေနျပန္ျပီလဲ။ ဘယ္သူမွ မေျပာႏိုင္ဘူး။ သည္ငွက္စုန္းၾကီးေအာ္ေနသ၍ လက္ပေဒါသူ လက္ပေဒါသားေတြဟာ ေန႔လား ညလား ၊ သူလား ငါလား ဘယ္သူမွ မေျပာႏိုင္ဘူး။

(၆)

တစ္ရြာလံုးမွာ အသက္အၾကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ဘၾကီးေသာင္က ပရိတ္ေတြရြတ္တယ္။ ေမတၱာေတြပို႔တယ္။ မ်က္စိမျမင္ ဘာမျမင္နဲ႔ ရြာကို တတ္သမ်ွ မွတ္သမွ် စည္းခ်ေပးတယ္။ လက္ပေဒါသူ လက္ပေဒါသားေတြကလည္း ကြင္းၾကိဳ ကြင္းၾကား ၾကြက္ထိုးေနရလို႔ ေမ့ေနတဲ့ ဘုရားရွိခုိးအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ရတတ္သမွ်ရြတ္ၾကတယ္။ သည္လိုနဲ႔ တစ္ေန႔ေတာ့ ဘၾကီးေသာင္က လက္ပေဒါသားေတြကို လူစုတယ္။ သူ႔သေဘာထားကို ေျပာတယ္။

“ဘၾကီးေတာ့ အိပ္မက္ေတြလည္း မေကာင္းဘူး။ အတိတ္နမိတ္မ်ားလည္း မေကာင္းဘူး။ သည္ေတာ့ ဘၾကီးတတ္သမွ် မွတ္သမွ် စည္းေတာ့ခ်ျပီးျပီ။ ဒါေပမယ့္ သည္ငွက္ေတြ ေရာက္မလာဘူး ဘယ္သူမွ မေျပာႏိုင္ဘူး။ သည္ေတာ့ ငါတုိ႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။”

ေျမာင္းေလွ်ာက္သမား ကိုခင္ကလည္း သူ႔သေဘာထားကို ခ်ျပတယ္။

“ငွက္ေအာ္လို႔ ေသတာမဟုတ္ဘူး… ဘၾကီးရာ လူေသတာ ေသေန႔ေစ့ ေသတာပါပဲ။ ငွက္က လူ႔ဝိညာဥ္ကို မႏႈတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါ ဘၾကီးတို႔က ဥပါဒ္ဒါန္စြဲေနတာ။ ဒါေၾကာင့္ ဥပါဒ္ျပန္ျဖစ္ေနတာ”

ဆိုေတာ့ လာစုမိတဲ့ လက္ပေဒါသူ လက္ပေဒါသားေတြက ကိုယ္ခင့္ကို ေဒါကန္ၾကတယ္။ အေရးထဲမွာ ရြာလာျပီး ကန္႔လန္႔တိုက္ေနတဲ့ ေကာင္ပါလားဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႕ ကိုခင့္ကို ဝိုင္းၾကည့္ၾကတယ္။ ကိုခင္ကေတာ့ ဂရုမစိုက္ပါဘူး။ ဆင္ႏွစ္ေကာင္ေဆးလိပ္ေတာင္ တေထာင္းေထာင္းဖြာေနလိုက္ေသးတယ္။ သူ႔ေလးေထာင့္မ်က္ႏွာၾကီးထဲက မ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးေတြနဲ႔ လူေတြကိုေတာင္ ျပန္ၾကည့္ေနလိုက္ေသးတယ္။

ခက္တာက ဘၾကီးေသာင္ကသာ ဘာလုပ္မလဲ ေမးေနတာ ဘယ္သူက ဘာလုပ္တတ္မွာတုန္း။ ငွက္စုန္း ဘယ္နားေနမွန္းသိရင္လည္း ေကာင္းသားကလား။ ညွိလို႔ႏႈိင္းလို႔ ရရင္လည္း ေကာင္းသားကလား။ ေတာင္းပန္လို႔ တိုးလွ်ဳိးလို႔ ရရင္လည္း ေကာင္းသားကလား။ ဒါေပမယ့္ ဒါက လူလူခ်င္းကိစၥ မဟုတ္ဘူး။ ငွက္နဲ႔ လူေတြ ရဲ႕ နားမလည္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥ။ ဒါက ျမစ္ေလာင္းဂါတ္တဲနဲ႔လည္း မဆိုင္ဘူး။ ျမစ္ေလာင္းသူၾကီးနဲ႔လည္း မပါတ္သက္ဘူး။ ေျမက်င္းထဲက ၾကြက္ကိုသာ မွိန္းနဲ႔ထိုးတတ္ၾကတဲ့ လက္ပေဒါသားေတြဟာ ေကာင္းကင္က ငွက္ကို ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး။

“သည္လိုလုပ္ခ်င္တယ္”

တစ္ကုိယ္လံုးေပြးေတြနဲ႔ အကြက္လည္ေနတဲ့ စံျမက စကားစတယ္။ အားလံုးက စံျမကို အာရံုေရာက္သြားၾကတယ္။ စံျမက လက္ဖ်ံေပၚက ေပြးဒဂၤါးေတြကို လက္သည္းနဲ႔ ကုတ္ဖဲ့ေနရင္းကေျပာတယ္။

“က်ဳပ္တို႔ရြာမွာ ငွက္ခိုလို႔ရတာ သစ္ပင္ၾကီးႏွစ္ပင္ပဲရွိတယ္။ ရြာထိပ္က လက္ပံပင္နဲ႔ သဂၤ်ဳိင္းစပ္က ေညာင္ေျခာက္ပင္ ၊ သည္ႏွစ္ပင္မရွိရင္ ငွက္မေနႏိုင္ဘူး။ ငွက္စုန္းဟာ ေညာင္ပင္မွာရွိရင္ရွိ ၊ မရွိရင္ လက္ပံပင္မွာ ရွိမယ္။ သည္ေတာ့…”

စံျမက စကားေတြကို ရပ္ထားတယ္။ သည္ေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ … ဘာျဖစ္သလဲ…။ လက္ပေဒါသားေတြက စံျမကိုပဲ ေငးေနၾကတယ္။

“သည္ေတာ့ ဒီႏွစ္ပင္ကို လွဲခ်င္တယ္”

ဒါပါပဲ။ စံျမက ဒါပဲ ေျပာျပီး ေပြးစေတြကို ေတာက္ထုတ္ေနတယ္။ လူေတြအားလံုးဟာ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဟုတ္သားပဲ။ စံျမေလာက္ေတာင္ ငါတို႔ ဘာလို႔ မေတြးမိရတာလဲ။

“ေကာင္းတယ္ကြာ ၊ စံျမ မင္းတာဝန္ယူႏိုင္မလား”

“ယူႏိုင္ပါတယ္။ ဒါက သံုးေလးေယာက္ဝိုင္းလိုက္ရင္ ျပီးတဲ့ကိစၥပဲ ၊ ဒါေပမယ့္… ”

လူေတြကေတာ့ နားမလည္ဘူး။ ခုတ္လိုက္ရင္ျပီးမယ့္ ကိစၥပဲ။ ဟာ ဒါေပမယ့္လည္း….။ ဘာလဲ မလုပ္ခ်င္တာလား။ မလုပ္ခ်င္ရင္ ေဘးဖယ္ေန။ ငါတို႔ လုပ္စမ္းမယ္။ သစ္ေခါင္းထဲေတြ႔မယ့္ ငွက္စုန္းေတာ့လား ျမစ္ေလာင္းအရက္နဲ႔ေတြ႔ျပီေပါ့။ လူေတြက ေဒါသနဲ႕ ေတြးေနၾကတာပါ။

“ဒါေပမယ့္… ေညာင္ပင္ကို ဘယ္သူ ခုတ္ရဲလို႔လဲ ၊ ကၽြန္ေတာ္မခုတ္ရဲဘူး။ ေညာင္ပင္မွာ တစ္ရြာလံုးက ကိုးကြယ္ထားတဲ့ နတ္ကြန္းေတြျပည့္ေနတာ၊ က်ဳပ္မလုပ္ရဲဘူး။”

ဟာ… ဒါလည္း ဟုတ္သားပါလား။ လူေတြအားလံုးငိုင္သြားလိုက္ၾကတာ ေတာ္ေတာ့္ကိုၾကာတယ္။ သည္ေညာင္ပင္ကလည္း တစ္ျခမ္းသာေျခာက္ေနတာ တစ္ရြာလံုးက စင္ကေလး ေနရာလပ္မက်န္ေအာင္ ရိုက္ထားျပီး ကုိယ့္အစြဲနဲ႕ကိုယ္ ကိုးကြယ္ေနၾကရတဲ့ေညာင္ပင္။ ညေနေမွာင္ျပီဆိုတာနဲ႔ မီးကေလး တလက္လက္ နဲ႔ ရွိေနတတ္တဲ့ ေညာင္ပင္။ တစ္ႏွစ္ တစ္ခါ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္နဲ႕ မိသားစု ဝတ္မပ်က္ ပူေဇာ္ ပ သ ေနရတဲ့ ေညာင္ပင္။

ဒါကို ခုတ္ရမယ္လို႔ ျဖစ္လာေတာ့ ခုတ္ဖို႔ ေနေနသာသာ ဘယ္သူမွ စိတ္ေတာင္မကူးရဲဘူး။ သည္ေညာင္ေခါင္းထဲမွာ ငွက္စုန္းရွိမယ္ မရွိမယ္ကလည္း ေသခ်ာတာမဟုတ္ဘူး။ ေညာင္ပင္က ရြာကို မီးနဲ႕တိုက္မွာက အရင္ကိုး။ သည္လိုနဲ႕ လက္ပေဒါသူ လက္ပေဒါသားေတြဟာ ငွက္စုန္းရွာမလား။ ေညာင္ပင္ခုတ္မလား ဆိုတဲ့ ျပႆနာၾကီးနဲ႕ ေတြ႔ေနၾကတယ္။

“က်ဳပ္ခုတ္မယ္… ေညာင္ပင္ကို က်ဳပ္ခုတ္မယ္”

ကိုခင္။ သူ႔ေလးေထာင့္ မ်က္ႏွာၾကီးနဲ႕ မ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းကို ေမွးထားရင္းက တစ္ခြန္းတည္း ထ ေအာ္တယ္။ လူေတြအားလံုးဟာ ေညာင္ပင္ခုတ္ဖို႔ကိစၥ ကိုယ္က ခုတ္ဖို႔ေနေနသာသာ ခုတ္ကြာ… လုိ႔ေတာင္ မေျပာရဲတဲ့လူေတြကိုး။ ကိုခင္က ခုတ္မယ္ဆိုေတာ့ ဝမ္းထဲက ေက်နပ္ၾကေပမယ့္ ပါးစပ္က မေျပာရဲဘူး။

“က်ဳပ္ဒါေတြ ယံုတာမဟုတ္ဘူး။ ငွက္ေအာ္လို႔ လူေသတာလည္း က်ဳပ္မယံုဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတို႔ ယံုတယ္မဟုတ္လား။ ယံုလို႔လည္း ငွက္ေနတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ေညာင္ပင္က်ေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ မခုတ္ရဲၾကျပန္ဘူး ၊ ဘာေတြလဲ ခင္ဗ်ာတို႔ ၊ က်ဳပ္ခုတ္ေပးမယ္။ အုိဗ်ာ… က်ဳပ္က ခုတ္ေနမွာမဟုတ္ဘူး ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ တစ္ခုပဲ ေျပာလိုက္မယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ကိုးကြယ္ထားတဲ့ နတ္ကြန္းစင္ေတြ ကေန႔ညေနေစာင္း အျပီးျဖဳတ္ထား။ မနက္ျဖန္မနက္ က်ဳပ္က ေညာင္ပင္ေခါင္းထဲ ေရနံထည့္ျပီးမီးရႈိ႕မွာ။ ကန္ေတာ့ခ်င္တဲ့သူ ကေန႔ အျပီးကန္ေတာ့ထား။ လက္ပေဒါမွာ မနက္ျဖန္ ေညာင္ပင္လည္းမရွိေစရဘူး။ ေညာင္ေခါင္းထဲ ငွက္စုန္းေနတယ္ဆုိရင္ ငွက္စုန္းလဲ မသာေပၚျပီသာမွတ္”

(၇)

အဲသည္တုန္းက တကယ္လည္း လက္ပေဒါသားေတြက လက္ပံပင္ကို ခုတ္တယ္။ ကိုခင္က ေညာင္ပင္ကို မီးရႈိ႕တယ္။ လက္ပံပင္ကေတာ့ ငုတ္တိုေတာင္ မက်န္ေတာ့ပါဘူး။ ထင္းဖဲ့စိုက္ၾကတာနဲ႔ကို ေနာက္ေခတ္ကေလးေတြက ၾကည့္ခ်င္လို႔ေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး။ ေညာင္ပင္ကေတာ့ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။ ကိုခင္ကလည္း ေညာင္ေခါင္းထဲ ေရနံထည့္ျပီး မီးရႈိ႕ခဲ့တာပါပဲ။ ေညာင္ပင္တစ္ပင္လံုးလည္း မည္းခ်ိတ္ျပီး နလန္မထူဘဲ ေသသလိုျဖစ္သြားခဲ့တာပါပဲ။ ဘာငွက္တစ္ေကာင္ တစ္ျမီးမွလည္း မေတြ႔ခဲ့ဘူးလို႔ ေျပာၾကတာပါပဲ။ အခုေတာ့ ကိုခင္ေတာင္ လက္ပေဒါမွာ ဘၾကီးခင္ ျဖစ္ေနပါျပီ။ ႏွစ္ေပါင္းကလည္း သံုးဆယ္သီသီ ေက်ာ္ခဲ့ျပီကိုး။ ႏွစ္ကလည္း နည္းေတာ့တာမွ မဟုတ္ဘဲေလ။

ဒါေပမယ့္ အဲသည္ ေညာင္ပင္က မေသဘူး။ အငုတ္က ျပန္တက္လာတဲ့ အကိုင္းေလးကေန စလိုက္တာ အခုေတာ့ ရြက္အုပ္ဖားဖားနဲ႕ ေဝေဝဆာဆာၾကီးကို ျဖစ္လို႔။ ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ နတ္ကြန္းေက်ာင္းေဆာင္ကေလးေတြလည္း ျပန္ေရာက္လာျပီ။ ညဘက္မီးကေလး တလက္လက္နဲ႔လည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွန္းေတာ့ မသိဘူး ပူေဇာ္သူက ပူေဇာ္လို႔။

ေအးေလ။ လက္ပေဒါကလည္း အရင္ လက္ပေဒါမွ မဟုတ္ေတာ့တာ။ ဗီဒီယိုေတြ ဘာေတြနဲ႔ လက္ပေဒါ ျဖစ္သြားခဲ့ျပီကိုး။ ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္အတြင္းမွာ လက္ပေဒါလည္း ဘာသားမို႔လို႔တုံး။

မေန႔တစ္ေန႔ကေတာ့ လက္ပေဒါမွာ ဘၾကီးခင္ေသတယ္။ လူေတြက ဘၾကီးခင္ေသတာ လူၾကီးပဲ လူၾကီးေရာဂါပဲေပါ့ေလ။ ဘယ္သူမွ သိပ္လည္း ခံစားမေနပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သတိထားမိတဲ့လူေတြေျပာတာက ဘၾကီးခင္ေသတဲ့ညက ငွက္စုန္းထိုးေသးသတဲ့။ ငွက္စုန္းကလည္း ေညာင္ေခါင္းကေလးထဲက ထြက္တာတဲ့။

ေသေတာ့ မေသခ်ာပါဘူး။ လက္ပေဒါက ေနာက္ေပါက္ေတြက အဲ့သည္ညက ဗီဒီယိုရံုထဲေရာက္ေနၾကတာကိုး။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း ၁၉၉၆ ၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ မွာ ေဖာ္ျပသြားတဲ့ ဆရာေနဝင္းျမင့္ရဲ႕ဝတၳဳတိုေလးပါ။

ၾကက္သားဟင္းတစ္ခြက္ ( ၀တၳဳတုိ ) ေနမ်ဳိး

** ၾကက္သားဟင္းတစ္ခြက္ ( ၀တၳဳတုိ ) ** ေနမ်ဳိး

(က)

ကေလးေတြအေမ ေစ်းကျပန္လာျပီ။ ခါတိုင္းဆိုလွ်င္ သူေစ်းကျပန္လာတိုင္း ကၽြန္ေတာ္က မသိက်ဳိးကၽြံျပဳ ေလ့ရွိပါသည္။ ဘာ၀ယ္ခဲ့သလဲ ေမးျမန္းေလ့မရွိ။ သူ႔ထံမွ မရိုးႏိုင္ေသာ ကုန္ေစ်းႏႈန္းပံုျပင္ေဟာင္းၾကီးကို လည္း နားေထာင္ရန္ ျငီးေငြ႕ေနပါ ျပီ။ ဒီေန႔ကေတာ့ ကေလးေတြအေမကို ကၽြန္ေတာ္က ေမးျဖစ္ေအာင္ ေမးလိုက္သည္။

“ ပါခဲ့လားေဟ့ ”

သူကဆြဲျခင္းေတာင္းကို ျမွင့္၍ ေမးေငါ့ျပလိုက္သည္။ ၀ယ္လာခဲ့ျပီေပါ့။ ကေလးႏွစ္ေယာက္က လည္း သူတို႔အေမကို အလုအယက္၀ိုင္းေမးၾကသည္။

“ အေမ တံုးတံုးပါခဲ့လား ” တဲ့ ။

သမီးငယ္ေလးက အကဲဆံုးေပါ့ ။

“ ဒီမွာ ေအာ္အီးအီးအြတ္ေလ သမီးရဲ႕ ”

ဒီကေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစု ၾကက္သားဟင္းခ်က္စားၾကမည့္ အစီအစဥ္မွာ ေသခ်ာသေလာက္ ျဖစ္သြားပါျပီ ။

(ခ)

မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ တဒံုးဒံုးထုေထာင္းကာ ကေလးေတြအေမက ခ်က္ျပဳတ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က စုတ္တံခ်ည္ထားေသာ ကြန္ပါတစ္လက္ျဖင့္ ဇယားကြက္ ကိန္းဂဏန္းမ်ားကို ေရးဆြဲေနသည္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ အရိပ္ထဲမွာ ေဆာ့ကစားေနၾက ၏။ ခဏၾကာေတာ့ ဂ်င္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴအုပ္ထားေသာ ဟင္းအိုး၊ ၾကက္သားဟင္းနံ႔က ပ်ံ႕လႈိင္လာျပီ။ ေစးေစးပိုင္ပိုင္ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္၊ ျမိဳးျမိဳးျမက္ျမက္ ဟင္းကေလးတစ္တံုး၊ သည္ထက္ပိုျပီး ဘာေတြမ်ားလိုအပ္ပါေသးသလဲကြယ့္ တနဂၤေႏြေန႔ေရ….. ။

(ဂ)

“ သမီးကို ေဟာဒီအတံုးၾကီးၾကီးထည့္ေပး ”

“ သားကိုလည္း ေဟာဒီအတံုးထည့္ေပးရမွာ ”

ကေလးေတြအေမက သားႏွင့္သမီးကို သူတို႔စိတ္တိုင္းက် ဟင္းတံုးမ်ားခပ္ထည့္ေပးလိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေ၀စုက လည္ေခ်ာင္းရိုးႏွင့္ ဦးေခါင္း။ သူမအတြက္ကေတာ့ ေျခေထာက္ရိုးႏွင့္ အေတာင္ပံ ။

“ တို႔က ညေနမွ ေကာင္းေကာင္းစားရေအာင္ေနာ္ ။ ခု ကေလးေတြပဲ စားပါေစေတာ့ေနာ္ ” တဲ့ ။

ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက ႏွစ္သိမ့္သလို ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း “ေခါင္းစားရင္ မင္းျဖစ္ သတဲ့” ဟုေျပာကာ ကၽြန္ေတာ့္ေ၀စုဟင္းတံုးကို အားရပါးရ ကိုက္၀ါးပစ္လိုက္ပါသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တနဂၤေႏြေန႔ရဲ႕ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ထမင္း၀ိုင္း ကေလးပါပဲ။

(ဃ)

ေန႔လည္ခင္း

ေအာက္ထပ္မွာ ကေလးေတြႏွင့္ သူတို႔အေမက တေရးတေမာအိပ္ေနၾကသည္။ အေပၚထပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ကြန္ပါ၊ စုတ္တံ၊ ေဆးခြက္မ်ားျဖင့္ ဇယားကြက္ဆက္လက္ေရးဆြဲေနသည္။ အဲဒီေနာက္မွာ ေတာ့ “ ဂလံု..ဂလြမ္ ”ႏွင့္ ေအာက္ထပ္ မွအသံကို ပီပီသသၾကားလိုက္ရသည္။ ဆက္၍ …

“ အယ္ေတာ္.. ကုန္ပါျပီ..ကုန္ပါျပီ။ ဟဲ့..ေခြး… ဟဲ့…ေခြး…””ဟူေသာ ကေလးေတြအေမရဲ႕ေအာ္သံကို ၾကားလိုက္ ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေတာ့ သေဘာေပါက္ လိုက္သည္မို႔ ေလွကားမွ အျမန္ေျပးဆင္းလာခဲ့သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက တဟုန္ထိုးေျပး ထြက္လာ
ေသာ ေခြးမၾကီးတစ္ေကာင္။ ပါးစပ္ထဲမွ ဟင္းတံုးမ်ားကို ေျပးရင္းလႊား ရင္း ျမိဳခ်ေနသည္။ အုတ္ခဲ က်ဳိးႏွစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ေကာက္ကိုင္ကာ ေခြး မၾကီးေနာက္သို႔ေျပးလိုက္သြားသည္။ ၀င္းထရံေပါက္ေကြ႕၍ တံခါးမၾကီး မွ ေျပးအထြက္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွ အုတ္နီခဲက ၀ွီးခနဲေျပးသြား သည္။ ေခြးမၾကီး၏၀မ္းဗိုက္ကို တည့္တည့္မတ္မတ္ ထိမွန္သြားပါ၏။ မွတ္ထားကြ။ ဂိန္ခနဲေအာ္ျမည္ကာ ေခြးမၾကီးပက္လက္လန္ သြားသည္။
ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ျပန္မထႏိုင္ေသး။ ေနာက္ထပ္က်န္ရွိေနေသးေသာ အုတ္နီခဲျဖင့္ ထုဖို႔ ခ်ိန္ရြယ္လိုက္သည္။ ေခြးမၾကီးက တဂိန္ဂိန္ေအာ္ျမည္ ရင္း လူးလဲထဖို႔ ၾကိဳးစားေန၏။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲ က အုတ္နီခဲကို ပို၍ တင္းတင္းဆုပ္လိုက္သည္။ ေခြးမၾကီးကို ဆက္၍မထုျဖစ္လိုက္ေတာ့ပါ။ ဘာေၾကာင့္ မွန္းမသိ။ ေခြးမၾကီးနာနာက်င္က်င္ ေအာ္ျမည္သံက ကၽြန္ေတာ့္ကို တမ်ဳိးတစ္မည္ ေျပာင္းလဲခံစားရေစခဲ့ပါ သည္။

(င)

ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက ကၽြန္ေတာ့္အနီးသို႔ ေရာက္လာသည္။

“ ဟင္းေတြ တစ္တံုးမွမရွိေတာ့ဘူး။ အကုန္ ကုန္သြားျပီ။ အဲဒီေခြးမ ၀င္စားသြားတာ ”

“ ငါ ခဲနဲ႔တစ္ခ်က္ ထုလိုက္တယ္ ”

“ေအး….”

ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက တစ္ခြန္းေျပာလိုက္၏။ ျပီးမွ-

“ေခြးမၾကီးက ဇီးနဲ႔ ။ သနားပါတယ္ဟာ… ေနာ္ ”

“ေအး ”

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း တစ္ခြန္းျပန္ေျပာလိုက္ပါသည္။

(စ)

ထိုေန႔က ညစာကို ဘာဟင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စားခဲ့ၾကပါလိမ့္။ အတိအက်မမွတ္မိေသာ္လည္း ပဲျပဳတ္ႏွင့္ ဘယာေၾကာ္ တစ္ခုခုသာျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ခါတိုင္းလို လက္ဖက္သုပ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါ သည္။ ။

ေနမ်ဳိး

ပ်င္းရိသူ - ၂ ေနမ်ဳိး

** ပ်င္းရိသူ - ၂ ** ေနမ်ဳိး

ပ်င္းရိသူအေၾကာင္း အတၳဳပၸတၱိေရးရင္
မင္ကုန္သက္သာတယ္
အေၾကာင္းက သူဟာဘာမွ ဟုတၱိပတၱိမလုပ္လို႔ပဲ
ပ်င္းရိသူဟာ မနက္မိုးလင္းျပီလားလို႔
ျခင္ေထာင္ထဲကေန လွမ္းၾကည့္တယ္
ပ်င္းရိသူဟာ ေနထြက္လာျပီလားလို႔
ျခင္ေထာင္ထဲကေန လွမ္းၾကည့္တယ္
ပ်င္းရိသူဟာ ေနေျပာက္ေတြ နံရံမွာေရြ႕လ်ားေနျပီလားလို႔
ျခင္ေထာင္ထဲကေန လွမ္းၾကည့္တယ္
နာရီၾကီးက ေဒါင္ေဒါင္ဒင္ဒင္ျမည္ေတာ့
ပ်င္းရိသူဟာ ျခင္ေထာင္ကိုလွပ္ျပီး နားေထာင္တယ္
ဘယ္ႏွခ်က္ျမည္သြားမွန္းမသိဘူး၊ အမ်ားၾကီးပဲ
ပ်င္းရိသူဟာ ျပီးေအာင္မဖတ္ရေသးတဲ့စာအုပ္ကို
ဒီအတိုင္းထားတယ္
ပ်င္းရိသူဟာ အိပ္ရာကထထခ်င္း ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာသိတယ္
သူက ေဆးလိပ္တိုမီးခိုးထြက္ေအာင္လုပ္တတ္တယ္ေလ။ ။

ေနမ်ဳိး

(မ်ဳိးေရ ထ ထ၊ မ်ဳိးေရ ထ ထ လို႔မနက္မနက္ႏႈိးတတ္တဲ့ ခ်စ္ဇနီးအစ္မ မ၀င္းေမသို႔)
2002.7.17

ေၾကာင္ ေနမ်ဳိး

** ေၾကာင္ ** ေနမ်ဳိး

သူဟာေၾကာင္တစ္ေကာင္ျဖစ္တယ္လို႔
ေျပာၾကတယ္
သူဟာ ငါးတစ္ေကာင္မွ မစားဖူးဘူး
သူ႔ အေဖလဲ ငါးတစ္ေကာင္မွ မစားဖူးဘူး
သူ႔ အဘိုးလဲ ငါးတစ္ေကာင္မွ မစားဖူးဘူး
( သူဟာေၾကာင္တစ္ေကာင္ျဖစ္တယ္ လို႔ေျပာၾကတယ္ )
သူ႔ ရန္သူေတြကသူ႔ အေၾကာင္းေရးဖြဲ႔ထားတဲ့
ကဗ်ာေတြဖတ္ၿပီးသူငိုတယ္
ဒါေပမယ့္ သူဟာေၾကာင္တစ္ေကာင္ျဖစ္တယ္
သူူဟာျပင္သစ္ဘာသာနဲ႔ေခ်ာင္းဆိုးျပီး
ဂ်ာမန္ဘာသာနဲ႔သန္းေ၀တယ္
“ ေၾကာင္တစ္ေကာင္၏တစ္ေန႔တာ ” စာအုပ္ကို
ျမန္မာဘာသာနဲ႔ထုတ္ေ၀ခဲ့တယ္
အဲဒီစာအုပ္ဟာ အေရာင္းစြံခဲ့ေလေတာ့
သူဟာ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ျဖစ္ေၾကာင္းပိုေသခ်ာလာတယ္
ကုတ္အကၤ်ီအႀကီးႀကီးထဲမွာ
သူ႔ကိုယ္လံုးေသးေသးေလးဟာျမဳပ္ေနတတ္ၿပီး
သူ႔ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္မႈေတြကို
ကုတ္အကၤ်ီဘယ္ဘက္အိတ္ထဲမွာ
ထည့္ထားတတ္တယ္
( ညာဘက္အိတ္ထဲမွာေတာ့မက္ေဒါနားနဲ႔လီနင္ရဲ႕ဓာတ္ပံုေတြရွိတယ္ )
သူ႔ကိုမယံုၾကည္သူေတြက ၅.၂စင္တီရွိတဲ့
ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးကိုအတုႀကီးလို႔ေျပာၾကတယ္
ဒါေပမယ့္သူလက္သည္းေတြကိုေတာ့
အားလံုးေၾကာက္ရြံ႕ၾကရဲ႕
သူဟာၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကိုခုန္အုပ္ႏိုင္တယ္
ပင္လယ္ထဲကေမ်ာလာတဲ့စံပယ္ပန္းေလးတစ္ပြင့္ကို
ဟိုတယ္တစ္ခုေပၚကေနၿပီးအနံ႕ခံႏိုင္တယ္
စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ပုန္းေအာင္းေနတဲ့၀ါက်တစ္ေၾကာင္းကို
မွန္ေျပာင္းတစ္လက္နဲ႔ၾကည့္တတ္တယ္
(သူဟာေၾကာင္တစ္ေကာင္ျဖစ္တယ္ လို႔ေျပာၾကတယ္)
သူဟာမနက္တိုင္းႏြားႏို႔မွန္မွန္ေသာက္တယ္
ေလကို၀၀ရႈသြင္းတယ္ ၊ သတင္းစာဖတ္တယ္ ၊ ေပါင္ခိ်န္တယ္
ေရႊေစ်းအတက္အက်ကိုမွတ္သားတယ္ ၊
ၿပီးရင္ ေဂါက္ရုိက္တယ္ၿပီးရင္
ဘီယာေသာက္တယ္
ေခတ္ေပၚကဗ်ာ(မာရ္နတ္မင္းေမ့ေဆးျပယ္ေသာအခါ ) ဖတ္တယ္
နတိၳ၀ါဒီေတြဆီဖုန္းဆက္တယ္
သူဟာေရခဲေသတၲာထဲ ေဆာင္းကိုသိမ္းထားၿပီး
မီးလင္းဖိုထဲမွာ ေႏြကို၀ွက္ထားတယ္
ေရခ်ဳိးခန္းထဲမွာေတာ့ မိုးဟာရြာသြန္းအၿမဲ
၀က္သစ္ခ်ပင္ႀကီးက အရြက္ေတြေၾကြေတာ့
သူအသက္၄၀ ရွိၿပီ
ေႏြတစ္ရက္မွာ သူဟာ
မိန္းမတစ္ေယာက္လဲေလွ်ာင္းေနတဲ့ အခန္းတံခါးေသာ့ကို
လႊင့္ပစ္ၿပီးပင္လယ္ဆီ ခရီးထြက္လာခဲ့တယ္
ငါးတစ္ေကာင္အေၾကာင္းေဟာေျပာဖို႔ပါ ။

ေနမ်ိဳး

Tuesday, December 24, 2013

ဘ၀ထဲက ရတနာ၊ ရင္ထဲက ကဗ်ာ (၄၂) ( တင္မုိး )

** ဘ၀ထဲက ရတနာ၊ ရင္ထဲက ကဗ်ာ (၄၂) ** ( တင္မုိး )

၂၅-၉-၂၀၀၄ စေနေန႔က က်ေနာ္တုိ႔ ေလာ့စ္အိန္ဂ်လိစ္ၿမိဳ႕မွာ ပၪၥမအႀကိမ္ေျမာက္ ျမန္မာစာေပ ေဟာေျပာပြဲ က်င္းပၾကပါတယ္။ စာဆုိေတာ္ပြဲေတြ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲသဲ က်င္းပေလ့ရွိတဲ့ အမိေျမကုိ လြမ္းမိပါေသးရဲ႕။

ဆရာေမာင္သစ္ဆင္း (သင့္ဘ၀)၊ ျမန္မာစာပါေမာကၡ ဦးေစာထြန္း (ေစာလူ)၊ စာေရးဆရာႀကီး ေမာင္သာရနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔တေတြ ျမန္မာစာေပ ဖြ႕ံၿဖိဳးရွင္သန္ေရးကိစၥေတြ ေဟာခဲ့ေျပာခဲ့ၾကပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတြ ႀကီးစုိးတဲ့ကာလက စတင္ခဲ့တဲ့ စာဆုိေတာ္ပြဲအစဥ္အလာဟာ အခု အခါမွ ႏုိင္ငံတကာအထိ နယ္ပယ္က်ယ္၀န္းလာခဲ့ၿပီျဖစ္ပါတယ္။ မေမ့ႏုိင္ဘဲ ယေန႔တုိင္စြဲၿပီး စာဆုိပြဲ ႏႊဲေနၾကတာကုိေတာ့ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ၾကရမွာမလဲြပါ။

(၂)
“စာဆုိ” ဆိုတာ ဆရာႀကီး စစ္ကိုင္းဦးဘုိးသင္းက “မင္းနဲ႔ျပည္သူေတြကုိ အျမင္မေတာ္တာေတြ႕ရင္ စာနဲ႔ ဆုိဆုံးမတတ္သူျဖစ္တယ္” လုို႔ အနက္ဖြင့္ေဟာေျပာခဲ့တာ မွတ္မိပါေသးတယ္။ မႏၱေလး ဓမၼဗိမာန္ စာဆုိေတာ္ အခမ္းအနားမွာ ေဟာေျပာခဲ့တာပါ။ “အဲ … မင္းလုိလုိက္၊ မင္းႀကိဳက္ေရးၿပီး အခြင့္အေရး တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္လုပ္ေနရင္ေတာ့ “စာဆုိ”မေခၚထုိက္ဘူးဗ်။ စာဖား၊ စာေမွာင္၊ စာအေခ်ာင္ ကေလာင္သမား ေတြကုိ “စာဆုိ” လုိ႔မေခၚဘူးဗ်” လုိ႔ ဆရာႀကီးဦးဘုိးသင္းက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မိန္႔ၾကားခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ႏုိင္ငံမွာ “ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း” လို သီလ၊ သိကၡာ၊ သမာဓိနဲ႔ျပည့္စံုတဲ့ စာဆုိႀကီး ေပၚေပါက္ခဲ့တာဟာ တုိင္းျပည္ရဲ႕က်က္သေရျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးဟာ တုိင္းျပည္ရဲ႕မိဘသဖြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ပါတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အာဏာပိုင္ေတြကိုလည္း “မေကာင္းျမစ္ထာ၊ ေကာင္းရာၫႊန္လတ္” ဆုိတဲ့အတိုင္း သြန္သင္ဆံုးမခ့ဲပါတယ္။ တခါသားမွာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုက ဆရာႀကီးမိႈင္းကုိ “ဆရာႀကီး … က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ေခြးမသားလုိ႔ေခၚၿပီး ဆံုးမပါဦး” လုိ႔ ကန္ေတာ့ၿပီး ေျပာခဲ့ဖူးတာ သတိရမိပါေသးတယ္။

အဲဒီအခါမွာ ဆရာႀကီးက “ေမာင္ႏု …၊ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တာ ပုတီးစိပ္တာမဟုတ္ဘူးကြ၊ တုိင္းျပည္မွာ တရားမွ်တမႈ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ထြန္းကားေအာင္ ခ်ီးျမႇင့္သင့္တာခ်ီးျမႇင့္၊ ႏွိမ့္ခ်သင့္တာ ႏွိမ့္ခ်ဆိုတဲ့ နိဂၢဟ၊ ပဂၢဟတရား က်င့္သံုးရတယ္။ ပုတီးခ်ည္းစိပ္ေနလုိ႔ ႏုိင္ငံအေရး မၿပီးေသးဘူးကြဲ႕” ဆိုတဲ႔ အဓိပၸာယ္နဲ႔ ဆံုးမၾသ၀ါဒ ေပးခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဆရာႀကီးက ျပည္တြင္းစစ္မီးေလာင္ၿမိဳက္ေနတာကုိ မ႐ႈဆိတ္ႏုိင္လုိ႔ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္ႂကြၿပီး ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးတရားေတြ ေဟာေနတဲ့ကာလပါ။ ဆရာႀကီးက လြတ္လပ္ေရး ပန္းတိုင္ေရာက္ေအာင္ အသက္ေသြးေခၽြးနဲ႔ရင္းၿပီး လုပ္လာခဲ့ၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြခ်င္း အခုမွ ေသြးကြဲၿပီး စစ္ခင္းေနၾကတာ မသင့္ေတာ္ေၾကာင္း၊ သူမနာ ကိုယ္မသာ၊ အျပစ္ေတြကုိ သင္ပုန္းေခ်ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ၾကေစလုိေၾကာင္း၊ အာဏာရေနတဲ့ မင္းတုိ႔တေတြကလည္း မာန္တင္းၿပီး အခ်င္းခ်င္း သတ္ျဖတ္ ေခ်မႈန္းျခင္း မျပဳသင့္ေၾကာင္း ေဟာၾကားခဲ့ပါတယ္။ “ဆရာမေသခင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရတာ ျမင္ခ်င္ပါတယ္” လုိ႔ တမ္းတရွာပါတယ္။

“ယခင္အခါ ထမ္းပုိးတည့္တည့္ ထမ္းခဲ့ၾကတဲ့ စုိးနဲ႔သန္းကုိလဲ၊ တမ်ဳိးကြဲ႕လြမ္းသူ ဆရာဖေအမွာျဖင့္ မာပါေစ သာပါေစ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းခဲ့တဲ့အျပင္” ရယ္လုိ႔ ေတာတြင္းသူပုန္ေတြအေပၚမွာ ေမတၱာထား႐ံုမက “ကမၻာေအးေစတီဒါယကာ ေမာင္ေရႊႏုကုိလဲ၊ ေအာင္ေဇယ်တုလို႔ ႁမြက္လုိက္ကဲ့” လုိ႔လည္း အစုိးရကုိ ေမတၱာပို႔သခဲ့ပါတယ္။

(၃)
ကံအားေလ်ာ္စြာ အစာရွာရင္း မဲနယ္အိုးထဲက်လုိ႔ ႐ုပ္ေတြမမွတ္မိႏိုင္ေအာင္ အသြင္ေျပာင္းသြားတဲ့ ေတာထဲကေခြးကုိ ေတာတိရစၦာန္ေတြက ထူးထူးဆန္းဆန္း တန္ခိုးႀကီးတဲ့သတၱ၀ါထင္ၿပီး ေတာဘုရင္ ေျမႇာက္မိၾကသတဲ့။

မေတာ္တဆ မဲနယ္အိုးထဲက်မိတဲ့ေခြးကလည္း ေသြးနားထင္ေျမာက္ၿပီး ေဟာက္လား၊ ႀကိမ္းလား၊ ကုိက္လား၊ သတ္ျဖတ္လားနဲ႔ အစြမ္းေတြျပေနတယ္ဆုိပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔လုိ ေခြးမ်ဳိးတူသတၱ၀ါပဲလုိ႔ ဇာတိကုိ မွတ္မိမယ္ထင္တဲ့ ေခြးအခ်င္းခ်င္းကုိလည္း ရက္ရက္စက္စက္ ကိုက္သတ္ႏွိမ္နင္းေစသတဲ့။ ဒီလုိရက္စက္လြန္းတဲ့ သတၱ၀ါဟာ ျမင့္ျမတ္တဲ့မင္းမ်ဳိးရာဇာေတာ့ မျဖစ္တန္ရာဘူးလုိ႔ ေခြးညီလာခံမွာ တီးတုိးတုိင္ပင္ၾကသတဲ့။ ဒီအခါ အသက္ႀကီးၿပီး ဥာဏ္ပညာရွိတဲ့ ဘုရားေလာင္းေခြးမင္းက ေခြးဘုရင္ရဲ႕ နန္းဇာတိသ႐ုပ္ကုိေပၚေအာင္ အႀကံထုတ္ၿပီး လက္သိပ္ထုိးတုိင္ပင္သတဲ့။
အဲဒီအခါမွာ အာဏာျပင္းတဲ့ ရာဇာမင္းကလည္း ဟိန္းသံ၊ ၿခိမ္းသံ၊ ႀကိမ္းေမာင္းသံေပးလုိ႔ ဟန္ေရး၀ါေရးျပေနတုန္းဘုရားေလာင္းနဲ႔ တုိင္ပင္ထားၾကတဲ့ ေခြးအေပါင္းက ႐ုတ္တရက္ ထၿပီးအူၾကသတဲ့။ အဲဒီအခါမွာ ရာဇပလႅင္ေပၚက ေခြးယုတ္မာဘုရင္ဟာ မေနသာမထိုင္သာ အူထဲကယားလာၿပီး ရာဇပလႅင္ေပၚကဆင္းၿပီး အူပါေလေရာ။ ဒီေတာ့မွ “ဒီေကာင္လဲ ငါတုိ႔လုိ ေခြးမ်ဳိးပဲ။ ေခြးမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္း ရက္စက္ရေကာင္းလား” ဆုိၿပီး ၀ုိင္း၀န္း ကုိက္သတ္လုိက္ၾကေတာ့မွ ဇာတ္သိမ္းသြားရသတဲ့။

ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းက ဟိေတာပေဒသက်မ္းလာ ေခြးပံုျပင္ျပၿပီး ဆံုးမခဲ့ပါတယ္။ မတန္မရာ ေနရာရေနတ့ဲသူေတြဟာ “ျဗဟၼာ့ဘံု ႏြားခုန္တက္သလုိ” တက္လာၿပီး တုိင္းျပည္မ်က္ႏွာကုိ မေထာက္ဘဲ စစ္မီးေတာက္ႀကီးကုိ မၿငိမ္းသတ္ခဲ့ရင္ တုိ႔ႏုိင္ငံ ဘယ္မွာတည္ေဆာက္ႏုိင္ေတာ့မွာလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ညီညီၫြတ္ၫြတ္ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ႏုိင္ငံႀကီးကုိ တည္ေဆာက္ၾကပါလုိ႔ ဆရာမွာခ်င္တယ္” လုိ႔ တုိင္းျပည္ရဲ႕ မိဘအရာ၊ ဆရာအရာမွာေနၿပီး စာေပၾသ၀ါဒ ေႁခြခဲ့ဖူးပါတယ္။ ။

ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၁၃၇)၊ ေအာက္တုိဘာ ၂၀၀၄

ဘ၀ထဲက ရတနာ၊ ရင္ထဲက ကဗ်ာ (၄၄) ( တင္မုိး )

(၁)
ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ကဗ်ာကုိ သတိရမိတယ္။

တက္လူသာလွ်င္
ျမန္မာျပည္မ၊ အားသစ္ရ၍
ေဇယ်ေအာင္လံ ထူမည္တည္း … တဲ့။

ဟုတ္ပါရဲ႕။ တက္လူေခၚတဲ့ လူငယ္တက္သစ္စေတြ ႀကိဳးစားအားထုတ္ပါမွ ငါတုိ႔ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြ အားသစ္အင္သစ္ရၿပီး ေအာင္လံတခြန္ထူမွာ မုခ် .. တဲ့။

ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕အင္အားဟာ လူငယ္မ်ား၊ ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္တယ္။ လူငယ္ေက်ာင္းသားေတြေဆာင္ခဲ့လုိ႔ အတိတ္ကေအာင္ခဲ့ၿပီ။ အနာဂတ္မွာလည္း လူငယ္ေတြေဆာင္မွ ေအာင္မွာပဲ။ အဲ … တခုေတာ့ရွိရဲ႕။ အင္အားေတြမၿပိဳကြဲေစနဲ႔။
ဖ႐ိုဖရဲမျဖစ္ေစနဲ႔။ ညီၫြတ္ဖုိ႔အေရးႀကီးတယ္။ ညီၫြတ္ရင္ မုိးကုိတက္ၿပီး ဒူးနဲ႔တိုက္ႏုိင္တယ္။

(၂)
“ညီၫြတ္ေရး” … တဲ့။ အလြန္လွပတဲ့ စကားကေလးပါ။ စကားလွသေလာက္ လက္ေတြ႕က်င့္သံုးဖုိ႔ အေတာ္ခက္တယ္။ “ညီၫြတ္ၾကပါ” လုိ႔ ေျပာရင္းေဟာရင္း အစိတ္စိတ္အႁမႊာႁမႊာ ကြဲခဲ့ၾကၿပီ။ အခ်င္းခ်င္းသတ္ၾကျဖတ္ၾက ႏွိပ္စက္ၾကလုိ႔ ဒုကၡေတြရင္ဆုိင္ခဲ့ၾကရၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေနာင္တမရေသး၊ သတိမရေသး။ “မာန္တေရွးေရွး၊ တေသြးေသြးႏွင့္၊ ႏြားေခ်းထက္၀ယ္၊ ဖားသူငယ္” သုိ႔ လူတြင္က်ယ္ ေတြမ်ားခဲ့ၿပီ။ ဘယ္မွာရင္ၾကားေစ့ႏိုင္ပါ့။ ဘယ္မွာ ေအာင္လံကုိင္ႏိုင္ပါ့။

သူတလူ ငါတမင္းမုိ႔ ျပည္သူေတြဖ်င္းခဲ့ၿပီ။ ကိုယ့္သမုိင္းကုိေတာင္မွ လွန္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့။ “ဗမာကတမ်ဳိး၊ ရွမ္းကတဖံု၊ ကရင္ကတနဲျဖစ္ေနရင္ ဒီႏုိင္ငံႀကီးဟာ ဟုိႏုိင္ငံႀကီးျဖစ္သြားမယ္” လု႔ိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း က က႐ုဏာေဒါေသာနဲ႔ ႀကိမ္းေမာင္းခဲ့ဖူးၿပီ။ “တုိ႕ဗမာ၊တခ်ဳိ႕၀ါစာကမာနဲ႔” လို႔ ဆရာႀကီးသခင္ကုိယ္ေတာ္ မိႈင္းကလည္း ၀ါစာကမာ ဗမာေတြအေၾကာင္း ညည္းညဴခဲ့ဖူးၿပီ။ တရားရၾကပါရဲ႕လား။ သတိေကာ ထားမိၾကပါရဲ႕လား။ ပုရြက္ဆိတ္ေလာက္မွ ဥာဏ္မရွိတာကုိေကာ စဥ္းစားမိၾကပါရဲ႕လား။ အင္း … အင္း။

(၃)
လြတ္လပ္ေရးရခဲ့တယ္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္က။ လြတ္လပ္ေရးရတာ ညီၫြတ္ခဲ့ၾကလုိ႔ မဟုတ္လား။ ဟုတ္ပါေပ့။ ညီၫြတ္လုိ႔ ျပည္လြတ္ခဲ့ရတယ္။ နယ္ခ်ဲ႕သမားနဲ႔ဖက္ဆစ္မ်ားကုိ တုိက္ထုတ္ႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္။ လြတ္လပ္ေရးေအာင္စည္သံမွ မစဲေသး။
ျပည္တြင္းစစ္မီး ေတာက္ေလာင္ခဲ့တာ အခုအထိ။ လြတ္လပ္တယ္ဆုိခါမွ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကြဲၾကၿပဲၾက။ ျပည္သူေတြ ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ခဲ့ၾကတာ ကိုယ္ေတြ႕မဟုတ္လား။ ခါးသီးလွတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ဒဏ္ အခုထိခံရဆဲ။ ေသနတ္သံမစဲေသး။ တုိက္ပြဲကမဆံုးေသး။ ေသြးေတြကစီးဆင္းဆဲ။

ယခင္အခါ ထမ္းပိုးတည့္တည့္ ထမ္းခဲ့ၾကတဲ့၊
စုိးနဲ႔သန္းကုိလဲ၊ တမ်ဳိးကြဲ႕ လြမ္းသူ ဆရာဖေအမွာျဖင့္
“မာပါေစ သာပါေစ ဆုမြန္ေတာင္းခဲ့ရ” သတဲ့။
ဆရာႀကီးမိႈင္းရဲ႕ ေမတၱာေရစင္။

ကမၻာေအးေစတီ ဒါယကာ ေမာင္ေရႊႏုကုိလဲ “ေအာင္ေဇယ်တု … ေအာင္ေဇယ်တု…” လုိ႔ ႁမြက္ခဲ့ပါသတဲ့။ မိႈင္းရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတရား၊ ညီၫြတ္ေရးတရားကုိလည္း မည္သူကမွ နားမ၀င္ခဲ့ပါကလား။ မိႈင္းလည္း ဆံုးၿပီ။ စုိးနဲ႔သန္းလဲ မရွိၿပီ။ ေမာင္ေရႊႏုလည္းမရွိၿပီ။ ေၾသာ္ … တေလာက ဗိုလ္မႉးေအာင္တုိ႔၊ ဦးၾကည္ေမာင္တုိ႔ေတာင္ သမုိင္း၀င္ပုဂၢိဳလ္ေတြ ကြယ္လြန္ကုန္ၾကပါပေကာ။ မ်ားလွၿပီ။

အခုထက္ထိ ျပႆနာမရွင္းႏုိင္ေသး။ ျပည္တြင္းစစ္ပြဲ မၿငိမ္းႏုိင္ေသး။ ျပည္သူေတြက ေျပးရတုန္း၊ ပုန္းရတုန္း၊ ငတ္ရျပတ္ရတုန္း။ ရြာေတြ၊ ယာေတြစြန္႔ၿပီး ေတာင္ေျမာက္၀ဲယာ ေျပးစရာေနရာ ရွာေနရတုန္းပါကလား။ ေမာလိုက္တာ။

ေမာလဲေမာ၊ မုိက္လဲမုိက္ဆဲကို။
မေနာျဖဴတဲ့ ေတာသူဒကာမတုိ႔မွာလဲ
ေမာမူဟေတြနဲ႔ ေက်ာပူၾကလုိ႔
ေဇာဆူႂကြတုန္းပါကလားဟ႐ို႕။

(၄)
ခုတေလာ သတင္းေတြက စိတ္၀င္စားစရာ။ သြားေလသူ ဦးေန၀င္းႀကီးေမြးခဲ့တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ေျပးေပါက္မွားေနၾကသတဲ့။ သူတုိ႔ႏွိပ္စက္ခဲ့တဲ့ အက်ဥ္းသားေတြကုိ လႊတ္ေပးၾကသတဲ့။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ မင္းကုိႏုိင္လြတ္ၿပီ…တဲ့။ ၀မ္းသာစရာ သတင္းေရာင္ျခည္ေတြ ျဖာလာတယ္။ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြအားလံုး လႊတ္ရမွာေပါ့။ ေထာက္လွမ္းေရးက မတရားဖမ္းထားတာခ်ည္းပဲ။ ေထာက္လွမ္းေရးဥပေဒျဖစ္တဲ့ ေခတ္ဆုိးကုိေက်ာ္ျဖတ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနၾကတယ္။ ေကာင္းေလစြ။

စစ္တပ္ဟာ ျပည္သူသာအမိ၊ ျပည္သူသာအဖ ျဖစ္ရမယ္။ ျပည္သူကုိသာ ကုိးကြယ္ရာလု႔ိ မွတ္ယူရမယ္။ “ညီၫြတ္ေရးဆုိလုိ႔ ဓားျပေတြညီၫြတ္တာကို မဆုိလိုဘူး” ဆိုတဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္စကားကုိ မေမ့ေစရ။ ျပည္သူကုိအက်ဳိးျပဳတဲ့လူေတြ ညီၫြတ္ရမယ္။ အမ်ဳိးသားညီၫြတ္ေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတည္ေဆာက္ရမယ္။ တုိ႔တေတြနာခဲ့တာၾကာၿပီ။ နာတာရွည္ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။
ဒီနာတာရွည္ကုိ ကုမွျဖစ္မယ္။ ကမၻာေပၚမွာ သူ႔ထက္ငါ တည္ေဆာက္ေနၾကခ်ိန္မွာ တုိ႔က မသာအိမ္မွာ ေနာင္ဂ်ိန္ဇာတ္ခင္းေနလုိ႔ ေတာ္ပါ့မလား။ ဒီမုိကေရစီေအာင္လံလႊင့္ထူၿပီး ျပည္သူေတြမ်က္ႏွာႀကီးတဲ့ ေခတ္ေရာက္ပါေစ။ ။

ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၁၃၉)၊ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၄

ဘ၀ထဲက ရတနာ၊ ရင္ထဲက ကဗ်ာ (၄၆)

(၁)
ငယ္ငယ္တုန္းက ဆရာေတာ္ဦးအာစာရေက်ာင္းမွာ “ဓမၼစၾကာ” ကုိ အလြတ္က်က္မွတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဓိပၸာယ္ေတြ ဘာေတြမသိ။ အရအမိက်က္မွတ္ၿပီး

“ဘိကၡေ၀၊ ရဟန္းတုိ႔ …။ ေဒြေမဘိကၡေ၀ အႏာၱပဗၺဇိေတန နေသ၀ိတဗၺာ။ အစြန္းတရားႏွစ္ပါးကုိ ေရွာင္ရွားအပ္ကုန္၏”လို႔ တညံညံတစာစာနဲ႔ ပါဠိစာေတြ၊ ျမန္မာအနက္ေတြ ေအာ္ဟစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

အသက္ႀကီးေတာ့မွ “အစြန္းတရား” ဆုိတာ သေဘာက်လာပါတယ္။ အစြန္းေရာက္တာကုိ ဗုဒၶက ႏွစ္သက္ေတာ္မမူဘူး။ မဇၥ်ိမပဋိပဒါလို႔ေခၚတဲ့ အလယ္အလတ္က်င့္စဥ္ကုိ ႏွစ္သက္ေတာ္မူတယ္။ ဓမၼစၾကာဟာ ဗုဒၶရဲ႕တရားဦးမုိ႔ သူ႔တရား၊ သူ႔လမ္းစဥ္၊ သူ႔႕က်င့္စဥ္ေတြကုိ ပၪၥ၀ဂၢီငါးပါးကုိ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တာလုိ႔ သိလာရတယ္။ သိေတာ့ ဒီတရားကို ႀကိဳက္သြားတာေပါ့။

(၂)
ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံရဲ႕အသက္ဟာ လြတ္လပ္မႈပဲ။ ႏုိင္ငံေရးလြတ္လပ္ခြင့္၊ လူမႈေရးလြတ္လပ္ခြင့္၊ ဘာသာေရးလြတ္လပ္ခြင့္ရွိရမယ္။ လြတ္လပ္စြာယံုၾကည္ႏုိင္တယ္။ ကုိးကြယ္ႏုိင္တယ္။ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ဘုရားကုိ လြတ္လပ္စြာပူေဇာ္၀တ္ျပဳႏုိင္တယ္။

မိမိလြတ္လပ္ခြင့္ဟာ သူတပါးကုိေတာ့ ထိပါးခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ မျဖစ္ေစရဘူးေပါ့။ ငါ့အယူနဲ႔မတူ၊ ရန္သူလုိ႔ သေဘာမထားရဘူးေပါ့။ ငါယူသလုိ သူတကာေတြ ယူရမယ္။ ငါယံုၾကည္တာသာ အမွန္တရားလုိ႔ ခါးခါးသီးသီး မျဖစ္ေစရဘူးေပါ့။

လူသားမွာ ႀကိဳက္ရာယံုၾကည္ပုိင္ခြင့္ရွိတယ္။ ခရစ္ယာန္၊ ဟိႏၵဴ၊ မူဆလင္၊ ဗုဒၶဘာသာ ကုိယ္ႀကိဳက္ရာ ယံုစတမ္း၊ ဘာသာတရားကုိ မယံုရင္လည္း မယံုၾကည္မကုိးကြယ္ဘဲ ေနခြင့္ရွိစတမ္း။ ဒါမွ တရားမွ်တမွာ မဟုတ္လား။

ကိုယ့္အယူ သူ႔အယူ မတူညီခ်င္ရွိပါေစ။ ပန္းေတြေရာင္စံုပြင့္သလုိ ကမၻာေျမႀကီးဟာ လွပေနမွာပဲ။ အခ်င္းခ်င္း အႏုိင္မက်င့္စတမ္း။ အမ်ားက အားနဲ႔ဖိၿပီး လူနည္းစုအေပၚ ဗုိလ္က်အႏုိင္မယူစတမ္း။ မိမိတုိ႔စိတ္ႀကိဳက္ တုိက္ခိုက္ပံုသြင္းၿပီး အခ်င္းခ်င္းမညႇဥ္းဆဲစတမ္း။ လူသားတဦးဟာ သူ႔ကမၻာေျမကုိ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ေနထုိင္ခြင့္၊ ဖန္တီးခြင့္ရွိတယ္။ အဓိကကေတာ့ လူသားနဲ႔ လူ႕ကမာၻကုိ အက်ဳိးျပဳဖုိ႔ပါပဲ။ ေကာင္းက်ဳိးေတြဖန္တီးေနဖုိ႔ပါပဲ။ ကမၻာႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေအာင္၊ စည္ပင္ေအာင္ ကိုယ့္နည္း ကုိယ့္ဟန္နဲ႔ တည္ေဆာက္ေနဖုိ႔ပါပဲ။

(၃)
တကုိယ္ေတာ္ကုိယ္က်ဳိး၊ တသင္းတဖြဲ႕ ကိုယ္က်ဳိးရရွိမႈကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဘာသာေရး၊ ႏိုင္ငံေရးတုိ႔ကုိ လက္ကုိင္ျပဳကာ အတင္းအဓမၼ လႊမ္းမုိးခ်င္တတ္ၾကတယ္။ ဓားမုိး ေသနတ္မုိးနဲ႔ အာဏာတန္ခုိးျပခ်င္ တတ္ၾကတယ္။ အမ်ားစုအေပၚမွာ အၾကမ္းဖက္ရန္လုိၿပီး အလုိမတူဘဲ အႏုိင္က်င့္ခ်င္တတ္ၾကတယ္။ အဲဒါဟာ “အစြန္းေရာက္” တာပဲ။ “အၾကမ္းဖက္” တာပဲ။ “အာဏာရွင္စနစ္” ထူေထာင္တာပဲ။ အဲဒီလုိ အျပဳအမူဟာ လူ႔အခြင့္အေရးကုိ ခ်ဳိးေဖာက္တာပဲ။ လူ႔ျဖစ္စဥ္ရဲ႕ အႏၱရာယ္ပါပဲ။

သဲကႏၱာရမုန္တုိင္းလုိ ႐ိုင္းခ်င္တုိင္း႐ိုင္း၊ မိႈင္းတုိက္ခ်င္တုိုင္းတုိက္၊ မုိက္မဲတဲ့ေမာဟကုိ ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး ဘုရားသခင္ရဲ႕ တရားပလႅင္ေပၚကုိ ဓားနဲ႔ဆင္ၿပီးပို႔တာကုိ မႏွစ္ၿမိဳ႕ႏုိင္ပါဘူး။ လူျဖစ္စဥ္ရဲ႕ အႏၱရာယ္ပဲ မဟုတ္လား။

(၄)
လူ႕ဘ၀ျဖစ္စဥ္ေတြေပၚမွာ ကဗ်ာဥာဏ္၀င္ၿပီး မီးခုိးႂကြက္ေလွ်ာက္ ေရာက္ရာေပါက္ ကဗ်ာေရးမိတာက ဒီလုိပါ။

“ကိုယ္ပုိင္ဥာဏ္
ကုိယ္ပုိင္လြတ္လပ္ခြင့္
သင့္မသင့္ခ်င့္ခ်ိန္ၿပီး
သူ႔အိမ္ကုိ ကုိယ့္အိမ္မမွတ္
သူ႔ဇရပ္ကုိ ကိုယ့္ဇရပ္မလုပ္
ကုိယ့္အဆံုးအျဖတ္နဲ႔ကိုယ္
လက္၀ါးကပ္တုိင္ ထူခ်င္ထူမယ္
ေစတီတဆူ တည္ခ်င္တည္မယ္
မုတ္ဆိတ္က်င္စြယ္ေတြနဲ႔
ေတာၿမိဳင္လယ္ သြားခ်င္သြားမယ္
အမွားကလြတ္လမ္း၊
တရားက ကၽြတ္တမ္း
စူးစမ္းၾက ရွာေဖြၾကမယ္
ေရႊစိတ္ေတာ္ႀကိဳက္သလုိပ …” လုိ႔ ေရးမိတယ္။

“ကုိယ့္အခန္းမွာ၊
ကုိယ္သာလွ်င္ ျပ႒ာန္း
ကုိယ့္လမ္းမွာ သ႐ုပ္ေဆာင္
မာနေတြ မေထာင္နဲ႔
အေမွာင္ကုိ ေရွာင္ႏုိင္ရမယ္”
လုိ႔လည္း မိမိဘ၀ မိမိျပ႒ာန္းခြင့္ရတဲ့ေပၚ မာနမေထာင္လႊားဖုိ႔ ေရးမိတယ္။

“သေဗၺ သတၱာ ကမၼသကာ
ကံသာလွ်င္ အမိ၊ ကံသာလွ်င္အဖ
ကံပစ္ခ်ရာေန
ကံကေပးတဲ့ အေမြကိုစား
ကံတရားကုိ ယံုၾကည္တယ္။
ကံသည္သာ အလုပ္
အလုပ္သည္သာ အဟုတ္
ေကာင္းမႈလုပ္ေတာ့ ေကာင္းက်ဳိးစံ
မေကာင္းမႈလုပ္ေတာ့ ဆုိးက်ဳိးခံ
ကိုယ္ဖန္တီးတဲ့ ကိုယ့္ၾကမၼာကံ”
လုိ႔ ဖြဲ႔မိတယ္။
ျမန္မာလူထုဟာ ကံၾကမၼာကုိ ယံုစားေပမယ့္ မပံုစားဘူးလို႔ ဆုိရမယ္ထင္တယ္။ “ကံယံု၍ ဆူးပံုမနင္းရာ” တုိ႔၊ “ၾကမၼာေဆာင္ေတာ့ သားေကာင္ေတာင္ဆိတ္ျဖစ္” ရေသးသတဲ့။ “ကံၾကမၼာၿဂိဳဟ္စီးေတာ့၊ ကိုယ္ထီးေတာင္ ေႁမြမွတ္လုိ႔ခုန္” ရေသးသတဲ့။

(၅)
ဒီေတာ့ ကဗ်ာက “ဗုဒၶ၀ႏၵနာ”၊ ဓမၼစၾကာအေျခခံၿပီး ကာရံေတြရွာရင္း ဒီလုိနိဂံုးခ်ဳပ္မိတယ္။

“ကံၾကမၼာ ယံုကုိးၿပီး
ခ်ဳံတုိးလုိ႔မရ။
ဥာဏေရွ႕ေဆာင္
မီးေရာင္တလက္လက္နဲ႔
ခရီးရည္ခ်ီတက္မယ္။
အမ်က္မပါ၊ ရမၼက္မပါ
ငါ့လက္နက္ဟာ ငါ့လံု႔လမပါ
ငါ့လက္နက္ဟာ ငါ့လံု႔လေပါ့
ဗုဒၶကုိ ဦးခ်။
လူ႔ဘ၀လွလိမ့္မယ္” တဲ့။

မွန္ပါတယ္။ လူ႔ဘ၀ခရီးမွာ အမ်က္ေဒါသ မတင္းမွျဖစ္မယ္။ ရမၼက္ေလာဘ ကင္းမွျဖစ္မယ္။ ေမတၱာစိတ္၊ အခ်စ္စိတ္အေျခခံၿပီး ဖန္တီးလုပ္ေဆာင္ၾကမွသာ လူ႔ဘ၀ဟာ သုခခ်မ္းသာနဲ႔ဲျပည့္စံုၿပီး လူ႔ဘံုအလွ ႀကံဳၾကရမွာမဟုတ္လား။ ။

ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၁၄၁)၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၀၅

Wednesday, November 27, 2013

စစ္တုရင္ ပြဲ

စစ္တုရင္ ပြဲ ဂ်ိဳေဇာ္
------------------
* စစ္တုရင္ ကစားပြဲ
မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္
နယ္ ရွစ္ေကာင္ ရင္ေပါင္ တန္း
ေရွ႕တန္း မွာ ထား
ရထား ဘယ္ညာ
အတြင္းမွာ ဘစ္ေရွာ႕
အတြင္းမွာ ျမင္းႏွစ္ေကာင္
အလယ္ေကာင္ ကြင္းနဲ႕ကင္း
စစ္တလင္း ဆိုမွေတာ႕
သူျဖဴ လ်ွင္ ငါ မည္းေပါ႕ ။
* ႏွစ္ဘက္စလံုး
ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္ သံုးၾက
အရွံဳးကို အမုန္းလုပ္
အမုန္းကို အၿပံဳးအုပ္
ပရိယာယ္ ေဝဝုစ္နဲ႕
အရုပ္ေတြ ခင္းက်င္း
အနိဳင္ အရွံဳး သတင္းနဲ႕
စစ္တလင္း မွာ အ ေျဖရွာ ။
* တစ္ပြဲၿပီး တစ္ပြဲ
သဲသဲမဲမဲ သတ္ၾက ရ
ႏွစ္ဘက္စလံုးက အရုပ္ေတြ
အတံုးအရံုး ေသၾက ရ
မ်က္စိေအာက္က ကစားခံု
ေသြးစြန္းေနတဲ႕ ကစားခံု
ျမန္မာျပည္ေျမပံု ျဖစ္သြား
( ျမတ္စြာဘုရား ....)
အရုပ္မ်ား ရဲ႕ မ်က္ႏွာ
ဆက္ၿပီး မၾကည္႕ရဲေတာ႕ပါ
ဆက္ၿပီး မၾကည္႕ ရက္ေတာ႕ပါ ။ ။

ဂ်ိဳေဇာ္

27/11/13

Monday, October 28, 2013

ညေရစီး - ခက္မာ

Illustrated by Than Htay Maung

အရိုးထိေအာင္ေအးေသာညဥ့္ေလထုဒါဏ္ကိုပခံုးႀကံဳ႕ေကြးရင္းလက္သီးတင္းတင္းဆုတ္ရင္းႏွင့္သူတို႔က ျမစ္ဟုေခၚေသာေရစီးေၾကာင္းတခုေဘးတြင္ က်မမိုက္မိုက္ ကမ္းကမ္းႏွင့္မတုန္မလႈပ္ထိုင္ေနမိသည္။ တဆတ္ဆတ္ ရိုက္ေနေသာသြားမ်ားကို လည္းၿငိမ္သက္ေအာင္ အံကိုတင္းတင္း ႀကိတ္ကာကြယ္ရ
ေသးသည္။

က်မထိုင္ေနေသာ ေက်ာက္သားခံုျဖဴကေလးသည္ခပ္ေနာက္ေနာက္ေရခဲတံုးတတံုးလိုျဖဴေဖြးေအးစက္
ေနသည္။ ျမစ္ကိုတိုက္ခတ္လာေသာေလကအကာအကြယ္မဲ့ေသာမ်က္ႏွာႏွင့္လည္ပင္းမ်ားကို တိုးေ၀ွ႔ လာေသာအခါ ၾကက္သည္းေတြျဖန္းျဖန္းထရသည္။

က်မေရွ႕တည့္တည့္ရွိေရစီးျငင္သာေသာအိုင္အို၀ါျမစ္သည္ က်မငယ္ငယ္ကေနထိုင္ ႀကီးျပင္းခဲ့ေသာ ေက်းလက္ေျခတံရွည္အိမ္ကေလး၏ေနာက္ေဖးရွိေခ်ာင္းႏွင့္အရြယ္တူေလာက္ရွိသည္။ က်ီေလာင္ေလာင္ ျမစ္ေရကေတာ့ ေခ်ာင္းကေလးထဲမွာေႏြရာသီစီး ဆင္းေသာအင္းေရႏွင့္တူသည္။ ေခ်ာင္းနံေဘးမွာ လယ္ကြင္းေတြ၊ငရုတ္ခင္းေတြ၊ ေနၾကာ ခင္းေတြရွိသည္။ အဲဒီစိုက္ ခင္းေတြထဲမွာအလုပ္လုပ္ေနၾကသူ
ေတြက က်မ၏ သူငယ္ခ်င္းေတြ။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို က်မတို႔ညီအမလည္းငရုတ္သီးခူး ထြက္ရသည္။

မီးစႏွင့္ထိုးထားသလိုပူေလာင္ေသာေနေရာင္ေအာက္တြင္ပူေလာင္ေသာငရုတ္သီးေတြကို တေနကုန္ တကုတ္ကုတ္ခူးဆြတ္ရသည္။ ေန႔လည္ ၁၂နာရီေလာက္ဆိုအလုပ္နားၿပီး ထမင္းစုစားၾကသည္။ ဒန္ခ်ိဳင့္ ႏွင့္ထည့္လာေသာထမင္းႏွင့္ငါးပိရည္၊ အင္ဖက္ႏွင့္ထုတ္လာေသာထမင္းဟင္းႏွင့္အသီးအရြက္မ်ားကို
ေ၀မ်ွစားကာေထြရာေလးပါးေျပာၾကရေသာ ထိုအခ်ိန္ကတေန႔တာအတြင္း ေက်နပ္ဖြယ္ရာအေကာင္း ဆံုးသာအခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ထမင္းစားၿပီး ခ်ိန္ဆို စိုက္ပ်ိဳးေျမျပင္တေလ်ွာက္ထမင္းထုတ္ခဲ့ေသာ အင္ဖက္ေတြ ပ်ံ႕က်ဲက်န္ရစ္ေတာ့သည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ ထိုစိုက္ပ်ိဳးေျမထဲပ်ံ႕က်ဲေနတာကေတာ့အင္ဖက္မ်ားမဟုတ္
ေတာ့ပါ။ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္မ်ားပင္။ တခ်ိဳ႕ဆိုေလထဲမွာ ယိမ္းႏြဲ႕ကာ ကခုန္ေနၾကေသးသည္။

"ဒီလိုစိုက္ပ်ိဳးေျမေပၚမွာ ဘာျဖစ္လို႔ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေတြပစ္ၾကတာလဲ"

က်မကသူငယ္ခ်င္းမခင္ေမာ္ကိုအဲဒီလိုေမးေတာ့သူငယ္ခ်င္းကက်မကိုအရူးတေယာက္လိုၾကည့္သည္။

"ဒီေနရာမွာမပစ္လို႔ ဘယ္ေနရာမွာပစ္ရမလဲ"

က်မကသူ႔ကိုအရူးတေယာက္လိုျပန္ၾကည့္မိသည္။ၿပီးေတာ့မွက်မအမွားအတြက္ေနာင္တရသြားသည္။ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေတြက ဘာေတြျဖစ္လာႏိုင္သလဲသူတို႔မသိပါ။စီးပြားေရးသမားေတြအျမတ္မ်ားမ်ား ရေအာင္ မီးေသြးဖုတ္ေရာင္းၾကေသာဒီေရေတာ သစ္ပင္ေတြကို သူတို႔ကေခၽြးႏွင့္ရင္း၍ခုတ္ေပးေနၾကသည့္ အတြက္ဘာေတြျဖစ္လာႏိုင္သလဲသူတို႔မသိပါ။ သူတို႔သိတာကဒီေန႔အလုပ္လုပ္မွဒီေန႔ ထမင္းစားရမည္။
ေန႔စဥ္ ထမင္းနပ္မွန္ႏိုင္ဖို႔ ေန႔စဥ္အခ်ိန္ျပည့္အလုပ္လုပ္ေနရသျဖင့္ သူတို႔ဘာမွမေလ့လာႏိုင္ပါ။ ကမၻာႀကီး ၏အေျပာင္းအလဲေတြကို သူတို႔မၾကားႏိုင္မျမင္ႏိုင္ပါ။ သူတို႔ျမင္ေနရေသာစိုက္ပ်ိဳးေျမထဲမွာ လြင့္၀ဲေနသည့္ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေတြကိုလည္း အႏၱရာယ္ ရွိေသာအရာမ်ားဟု သတ္မွတ္ရေကာင္းမွန္းသူတို႔မသိၾကပါ။

အခုေတာ့ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေတြေ၀့၀ဲေနတာမဟုတ္သည့္အေမရိက၏ေတာရိုင္းေျမျပင္ကို က်မေရာက္ ခဲ့ၿပီ။ အိုင္အို၀ါကိုေရာက္ၿပီးေနာက္တေန႔မွာပဲ ငွက္နီၿခံ ( Red Bird Farm) ကို Nature walk အေနႏွင့္ က်မတို႔ သြားရသည္။ Red Bird Farmသည္ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေတြေ၀့၀ဲမေနတာကလြဲလ်ွင္ ျမန္မာျပည္ကေတာအုပ္ေျမမ်ားႏွင့္သိပ္မကြာျခားလွပါ။ က်မေရွ႕မွ သြားေနေသာစာေရးဆရာ တဦးက
ေရသန္႔ဗူးအလြတ္တခုကို ျမက္ရိုင္းအုပ္ေတြထဲလႊင့္ပစ္လိုက္သည္။

"ဒါ ဘယ္သူပစ္လိုက္တာလဲ"

ခ်က္ျခင္းပဲေမးျမန္းသံတခုထြက္ေပၚလာသည္။

" I am sorry"

"ဒီလိုမလုပ္ပါနဲ႔ "

ႏွာေခါင္းမွာဖန္စီနားကပ္ေလးတပ္ထားၿပီးဆံပင္ကိုအမည္းေရာင္ဆိုးထားေသာဂ်ာမာန္မေလးက မ်က္ႏွာ ထားတင္းတင္းႏွင့္ထိုသို႔႔ေျပာသည္။ၿပီးေတာ့အဖိုးတန္သစ္ခြခင္းထဲက်သြားေသာေက်ာက္တံုးတတံုးကို
ေကာက္ယူသလို ေရသန္႔ဗူးခြံကိုေကာက္ယူလိုက္သည္။

က်မဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာေတာ့ငါးေတြေကာက္ခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းအားခ်ိန္ေရာက္ တိုင္းအိမ္ေနာက္ ေဖးေခ်ာင္းကေလးမွာ က်မတို႔ငါးမ်ွားခဲ့ၾကသည္။ ငါးမ်ွားရာမွာက်မပါႏိုင္ေပမယ့္ေခ်ာင္းေရထဲငုတ္ၿပီးငါးစမ္း ရာမွာေတာ့ က်မမပါႏိုင္ခဲ့ပါ။ က်မ၏ အိမ္နီးျခင္းသူငယ္ ခ်င္းေမသင္းလဲ့ႏွင့္ေမတင္ေအးက ေရနည္းေသာ ေႏြရာသီကာလ၏ေနာက္က်ိေနေသာေခ်ာင္းထဲမွာေရငုတ္ၿပီးငါးစမ္းသည္။ အခါမ်ားစြာေတြမွာ ေရထဲဲငုတ္ သြားၿပီးျပန္ေပၚလာခ်ိန္ဆို သူတို႔လက္ထဲမွာငါးတေကာင္ပါလာတတ္ၿမဲျဖစ္သည္။

"ဒီတခါေတာ့ကပ္သပိုးေဟ့"

"ငါးဇင္ရိုင္းတေကာင္လာေတာ့မယ္ေနာ္ သတိထားေကာက္"

"ငါးခူေနာ္၊ ငါးခူ.."

ေခ်ာင္းေရျပင္ေအာက္ကႏြံႏုန္းအနည္ေတြၾကားမွာငါးတေကာင္ကိုစမ္းမိဆုတ္ကိုင္ထားရံုရွိေသး သူတို႔က မိထားတာဘာငါးလဲသိေနၿပီ။ စိတ္ညစ္စရာေကာင္းေအာင္အံ့ၾသ ရတာက သူတို႔ေျပာတာဘယ္ေတာ့မွ မလြဲျခင္းပင္။ သူတို႔ ကမ္းေပၚပစ္တင္ေပးေသာ ရႊံ႕ႏုန္းအနည္မ်ားႏွင့္လံုးေထြးေနသည့္ငါးေတြကို က်မက ကမ္းေပၚမွဆီးေကာက္ကာ ၀ါးပလိုင္းထဲထည့္ေပးရသည္။ ငါးေတြ၏ အသက္ကိုသတ္ျဖတ္ရာမွာကူညီ
ေပးေနသည့္ က်မကိုအဘြားကဆူေလ့ရွိသည္။ ဒါေပမယ့္ ႏုန္းအနည္အႏွစ္ေတြႏွင့္ေရာေထြးျပီး တျဖတ္ ျဖတ္ခုန္ေနသည့္ငါးကိုရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ေကာက္ ဖမ္းရသည့္အရသာက အဘြားအဆူခံရတာထက္ ပိုရင္ခုန္စရာေကာင္းေလေတာ့က်မလည္းတံငါနားနီး တံငါျဖစ္ေတာ့သည္။

က်မသူငယ္ခ်င္းေတြလိုမ်က္ႏွာကေလးပဲေရျပင္ေပၚေဖာ္ၿပီး၊တခါတရံေရေအာက္ငုတ္ ၿပီးေျခလက္ေတြႏွင့္ ေခ်ာင္းေရျပင္ေအာက္ပိုင္းရႊံ႕ႏုန္းအနည္ေတြၾကားမွာယိမ္းႏြဲ႕ကူး ခတ္ေနသည့္ငါးေတြကိုမိေအာင္ဖမ္းရလ်ွင္ ဘယ္ေလာက္မ်ားစိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းလိုက္ေလမလဲ။ ပီတိကို စိတ္ကူးႏွင့္ပံုေဖာ္ေနစဥ္ က်မညာဖက္ ေျခမထိပ္မွာေအာင့္ကနဲျဖစ္သြားသည္။ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ။ ေမတင္ေအးလွမ္းပစ္ေပးေသာ ငါးဇင္ရိုင္း၏
ေဘးဆူးေတာင္က က်မညာဖက္ေျခမထိပ္ကိုမွ တည့္တည့္၀င္စိုက္ရသတဲ့။ တစစေယာင္ရမ္းကာကိုက္ခဲ လာသည့္ေျခမကိုကိုင္ရင္း က်မတည လံုးေအာ္ဟစ္ငိုခဲ့ရသည္။ အဘြားကအဆိပ္ႏိုင္ေဆးရြက္ဟုေခၚေသာ အရြက္တမ်ိဳးကိုႀကိတ္ေျခကာ ဒါဏ္ရာေပၚမွာအံုေပးသည္။

"အဲဒါငရဲႀကီးတာေပါ့။ ကိုယ့္ေျခမထိပ္ကေလးထိတာေတာင္ဒီေလာက္နာရင္ သူမ်ား အသက္ေတြ တျဖတ္ ျဖတ္နဲ႔ လူးလြန္႔ရုန္းကန္ၿပီးမွေသေအာင္လုပ္တာဘယ္ေလာက္ ခံစားရမလဲစဥ္းစားၾကည့္"

ေအာ္ရင္းဟစ္ရင္း အဘြားအဆူကိုခံရင္းမွပင္ ပလိုင္းထဲမွတျဖတ္ျဖတ္ခုန္ေနေသာငါးေတြကိုျမင္ေယာင္လာ သည္။ က်မက ငါးမဟုတ္ေလေတာ့ငါးေတြေသကာနီး ဘယ္ေလာက္ခံစားရမလဲဆိုတာမသိနိုင္ပါ။ ဒါေပ မယ့္ တေနကုန္နီးပါးေခ်ာင္းထဲမွာ ငါးစမ္းခဲ့ရေသာက်မသူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ထမင္း၀ိုင္းကိုခံစားမိခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပင္။ သူတို႔ထမင္း ၀ိုင္းမွာ သူတို႔စမ္း၍ရခဲ့ေသာငါးမ်ားမပါပါ။ သူတို႔ရခဲ့ေသာငါးေတြကိုေရာင္း၍ ပိုက္ဆံျဖစ္၊ အဲဒီပိုက္ဆံကဆန္ျဖစ္။ အဲဒီဆန္ကျဖစ္ေသာထမင္းႏွင့္ သူတို႔ အိမ္ေနာက္ေဖးကြက္လပ္မွာ သဘာ၀အတိုင္းေပါက္ေနေသာကန္စြန္းရြက္ေတြကို ဟင္းအျဖစ္ဖန္တီးလိုက္ေတာ့ သူတို႔အတြက္အသက္ ဆက္ႏိုင္ေသာညစာျဖစ္ခဲ့ၿပီ။

က်မကတကိုယ္ေကာင္းဆန္စြာပင္ ငါးေတြေသရတာကို ကိုယ္ခ်င္းမစာနိုင္ေပမယ့္ ငါးဖမ္းရင္းအသက္ေမြး ရေသာ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြထမင္း၀ိုင္းမွာငါးဟင္းမစားႏိုင္ တာကိုေတာ့ရင္နာရသည္။ သူတို႔လိုဘ၀ျခင္း ဆင္သူ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြအမ်ားႀကီးရွိသည္။ သူတို႔လိုဘ၀မ်ိဳးႏွင့္ က်မသူငယ္ခ်င္းမဟုတ္သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိသည္။ သူတို႔ ထမင္း၀ိုင္းေတြကိုရင္နာေနမိတာႏွင့္ပဲက်မေျခေထာက္ဆီအာရံုျပန္ေရာက္ခ်ိန္ မွာေတာ့ ေျခေထာက္မွတစစ္စစ္အနာကေလ်ာ့ပါးစျပဳေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ပူေလာင္ေနရာမွတျဖည္းျဖည္းေႏြး လာ၊ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။

က်မေျခေထာက္မွာေနာက္တခါေႏြးေထြးမႈကိုခံစားရခ်ိန္မွာေတာ့ ငါးဇင္ရိုင္းအဆိပ္ပ်ယ္သျဖင့္ခံစားရေသာ ေႏြးေထြးမႈမဟုတ္ဘူးဆိုတာသိလိုက္သည္။ က်မလည္း ရြာေနာက္ေဖးေခ်ာင္းရိုးကေနအိုင္အို၀ါျမစ္နံေဘး ကိုျပန္ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ ငါးေဘးဆူးေတာင္စူးခဲ့ေသာေျခမ၏ထိပ္မွာပင္ညွင္းသက္သက္၊ယားက်ိက်ိေႏြးေထြးမႈကို ခံစားရသည္။ ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေပႏွစ္ဆယ္ခန္႔အကြာရွိမီးတိုင္အလင္းေရာင္ေၾကာင့္က်မေျခမကိုတရံႈ႕ရံႈ႕ နမ္းေနေသာယုန္ကေလးတေကာင္ကိုျမင္ရသည္။ အိုး.မီးခိုးရင့္ေရာင္ကေလး။ မ်က္လံုးေၾကာင္ေတာင္၊ နားရြက္ေထာင္ေထာင္ႏွင့္ က်မေျခေထာက္ကိုစူးစူးစမ္းစမ္း ၾကည့္ေနသည္။ငါးမ်ား၏အထိအေတြ႕ႏွင့္ ကြာေသာထူးထူးဆန္းဆန္း အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ က်မေက်ာက္ရုပ္လိုၿငိမ္ၿငိမ္ေလးဆက္ထိုင္ေနမိသည္။
ေတာ္ၾကာသူထြက္သြားဦးမယ္။ ယုန္ကေလးကက်မေျခေထာက္ကို သူ႔အစာမဟုတ္မွန္းသိသြားခ်ိန္မွာ
ေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ႏွင္းစိုေနေသာျမက္ဖုတ္ေတြၾကားေျပး၀င္ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္။

ညေနကလည္းအၿမီးတဖြားဖြားႏွင့္ရွဥ့္ကေလးေတြကို လူသြားလမ္းနံေဘးမွာပဲတလႊားလႊားေတြ႔ရေသး သည္။ အိုင္အို၀ါျမစ္တေလ်ာက္မွာလည္းဘဲေတြကေအးေအးလူလူ အစာရွာလို႔။ တခ်ိဳ႔ကအစာလုရင္း၊ တခ်ိဳ႕ကခ်စ္သူလုရင္း ရန္ျဖစ္လို႔။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ စိတ္သေဘာတူမ်ွခ်စ္ခြန္းတုန္႔ လွယ္လို႔။ က်မေရာက္ေန တာအေမရိကားတဲ့လား။ ဒါးမ တေခ်ာင္းႏွင့္သစ္ပင္ေတြၾကားတိုး၀င္ ကာအဘြားေခါင္းေလ်ွာ္ဖို႔တေရာ္
ေခ်ာင္း လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ရေအာင္ရွာ ခုတ္ခဲ့ရသည့္ရြာနေဘးကေတာအုပ္ကေလးထဲေရာက္ေနသလို ခံစားရသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာအေမရိကားအစစ္ပါပဲ။

"အိုင္အို၀ါကဘယ္လိုေနသလဲ"

ညဆယ့္ႏွစ္နာရီေလာက္ႀကီးမွာGtalkကတဆင့္စကားေျပာခဲ့ရသည့္ျမန္မာျပည္တြင္းမွ

သူငယ္ခ်င္း၏ေမးခြန္းျဖစ္သည္။

"အိုင္အို၀ါကသိပ္ေအးခ်မ္းတာပဲ။ ျမစ္ေဘးမွာသဘာအတိုင္းေလ်ွာက္သြားေနတဲ့ဘဲေတြအမ်ားႀကီး၊ ရွဥ့္ကေလးေတြလည္းအမ်ားႀကီး၊ ယုန္ကေလးေတြကလည္းလမ္းေဘးေတြမွာေလ်ွာက္ သြားေနၾကတယ္"

"ျမန္မာျပည္မွာအဲဒီအတိုင္းဆိုသိပ္ေကာင္းမွာပဲ"

က်မကၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို သူခံစားသြားရၿပီဟုထင္ကာေမးလိုက္သည္။

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"

"ခ်က္စားမွာေပါ့ဟ။ ယုန္သားကသိပ္ခ်ိဳတာ။ ဘဲသားကလည္းသိပ္ေကာင္းတာ။"

က်မရုတ္တရက္ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိလိုက္ပါ။ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား၏သနားၾကင္နာတတ္မႈႏွင့္အကုသိုလ္ ကင္းစင္လိုမႈစရိုက္ေကာင္းမ်ားကို ဘယ္သူေတြ၊ဘာေတြကမ်ားဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္တာလဲ။ ေသခ်ာတာက
ေတာ့ သူတို႔မွာစားစရာလံုလံုေလာက္ေလာက္ ရွိေနလ်ွင္ ေအးခ်မ္းစြာေပ်ာ္ပါးေနသည့္တရိစၦာန္ေလးေတ ကို သတ္ျဖတ္စားဖို႔စိတ္ကူးမိမွာမဟုတ္ဘူးထင္သည္။ သူငယ္ခ်င္းစကားကိုရယ္ေမာမိလိုက္ေပမယ့္ က်မငိုခ်င္ေနသည္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား အိုင္အို၀ါေရာက္မွခဏခဏငိုခ်င္ေနမွန္းမသိေတာ့ပါ။

မေန႔ညကလည္းက်မငိုခဲ့သည္။ ညဦးပိုင္းမွာက်င္းပသည့္ပါတီကေလးမွာက်မ၀ိုင္ျဖဴႏွစ္ခြက္ေသာက္ခဲ့ သည္။ ရုတ္တရက္ႀကီးေအးစိမ့္လာေသာအိုင္အို၀ါ၏ရာသီဥတုက ၀ိုင္ျဖဴေၾကာင့္ေႏြးေထြးခဲ့ရသည္။
ေနေရာင္ႏွင့္ေတြ႕ေတာ့ေရခဲေတြအရည္ေပ်ာ္သလို က်မရင္ထဲတြင္ေအးခဲေနသည့္ ၀မ္းနည္းမႈေတြက ၀ိုင္ျဖဴႏွင့္ေတြ႔ေတာ့မ်က္ရည္မ်ား အျဖစ္ေပ်ာ္က်လာသည္။မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ပင္ေအးစက္ေနသည့္ ညထဲမွာေႏြးေထြးေသာလက္ေတြကိုက်မဆုတ္ကိုင္နိုင္ခဲ့သည္။တကမၻာလံုးက လက္ေတြကိုကိုယ္စားျပဳ သည့္လက္ေတြ။ အာဂ်င္တီးနားက၊ ရုရွားက၊ ခ်က္က၊ မြန္တာနီဂရိုက၊မေလးရွားက၊ ေဟာင္ေကာင္ က...။...က။ သူတို႔လက္ေတြထဲကေမတၱာတရားႏွင့္စာနာနားလည္မႈက က်မ ခႏၵာကိုယ္ထဲကိုအင္အား မ်ားအျဖစ္စီး၀င္ကုန္သည္။ သူတို႔က က်မခံစားမႈကိုသိသတဲ့။ က်မကိုနားလည္သတဲ့။ က်မကိုသိတာ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကိုသိတာပဲေပါ့။ က်မကိုနားလည္တာျမန္မာ လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ဘ၀ကိုနားလည္တာပဲေပါ့။

က်မ၏ျမန္မာသူငယ္ခ်င္းတေယာက္အေၾကာင္းေျပာျပလ်ွင္လည္း သူတို႔စာနာနားလည္မွာပါပဲ။ ေနာ္ေ၀ မွာနိုင္ငံေရးခိုလံႈခြင့္ႏွင့္ေနထိုင္ေနသည့္သူငယ္ခ်င္းကက်မအေမရိကားေရာက္ေနသည္ဆိုတာသိသည္ ႏွင့္ဆက္သြယ္လာသည္။ မိခင္ေျမကိုဘယ္ အခ်ိန္ေရာက္မွျပန္ခြင့္ရမည္မသိႏိုင္ရွာေသာသူငယ္ခ်င္းက သူမခံစားရမႈေတြကိုဖြင့္ဟလာသည္။ သူမအေတြ႔အႀကံဳေတြကိုေျပာျပလာသည္။ သူမေနထိုင္သည့္တိုင္း ျပည္ကဘယ္ေလာက္ေအးေၾကာင္း၊ သူမဘယ္လိုပညာသင္ရပံု၊ ဘယ္လိုရပ္တည္ရပံု၊ ဘယ္လိုေပ်ာ္ေအာင္ ေနရပံုေတြကိုေျပာရင္းမွ မိသားစုပါတီေလးတခုဆီသူမေရာက္ သြားရပံုကိုပံုေဖာ္ျပ သည္။

"ရင္းႏွီးသူေတြခ်ည္းပဲစုလုပ္တဲ့ပါတီေသးေသးေလးပါဟာ။သိပ္စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းတယ္။ ကေလးေတြ ကျမက္ခင္းေပၚမွာအပူအပင္မဲ့ေဆာ့လို႔။ လူႀကီးေတြကလည္း၀ိုင္ေသာက္ရင္းစကားစျမည္ေျပာလို႔။ ဒီလိုဆို ေတာ့လည္းလူ႔ဘ၀ႀကီးကေနေပ်ာ္စရာပါလားလို႔ေတြးေနရင္း ျဗဳန္းကနဲငါ့တိုင္းျပည္အေၾကာင္းကို သတိရ သြားတယ္။ ငါ့မိသားစု၀င္ေတြ၊ င့ါသူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းကိုသတိရသြားတယ္။ ငါကဒီမွာ ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္း ၀ိုင္ေသာက္ရင္းၾကည္ႏူးေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာငါ့ အေမကေစ်းေရာင္းေနရတယ္။ ငါ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ သမီးေလးက ႏို႔ဆာလို႔တက်ီက်ီငိုေနရတယ္။သမီးကေလးရဲ႕အေမငါတို႔ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ေတာင့္တင္း နာက်င္ေနတဲ့နို႔အံုကခံစားမႈသမီးကေလးကိုလြမ္းဆြတ္ ရင္းကပဲဒီကေန႔ညအဖမ္းခံရမယ့္ေဘးကလြတ္
ေအာင္ဘယ္မွာသြားအိပ္ရပါ့ မလဲလို႔ ပူပင္စိုးရိမ္ေနရရွာတယ္။ တျခား ငါတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း အခ်ဳပ္ခန္းေတြထဲမွာ၊ စစ္ေၾကာေရးစခန္းေတြထဲမွာ၊ ေထာင္ေတြထဲမွာ။ ငါမခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူးသူငယ္ခ်င္း ရယ္။"

သူငယ္ခ်င္းေကသီ၏ရိုက္သံမ်ားသည္ ေလထုကိုျဖတ္ ၿဂိဳလ္တုစေလာင္းကိုေက်ာ္၍ လ်ွပ္စစ္နားၾကပ္မွ တဆင့္ က်မ ရင္ထဲ၀င္ေရာက္လာခဲ့သည္။က်မလည္းခုေတာ့သူ႔လို ခံစားေနရၿပီ။ ဒါေပမယ့္က်မမွာသူ႔လို ကိုယ့္ဘာသာစကားႏွင့္ေစးေစးပိုင္ပိုင္ေျပာျပ တိုင္တည္စရာသူငယ္ခ်င္းတေယာက္မွအတူရွိမေနပါ။ က်မမျမင္ရေပမယ့္မည္းေမွာင္ ေကာ့ရႊန္းေသာမ်က္ေတာင္ထူထူမ်ားၾကားမွယိုစီးက်လာမည့္ေကသီ့ မ်က္ရည္ေတြကိုႏွလံုးသားႏွင့္တို႔ထိခံစားႏိုင္ေလသည္။ ေလာေလာဆယ္က်ေနသည့္ က်မမ်က္ရည္
ေတြကိုေတာ့မတူကြဲျပားေသာကမၻာေျမ၏အစိတ္အပိုင္းအရပ္ရပ္မွေရာက္လာၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ခံစားတို႔ထိနိုင္ၾကေလသည္။

"ခက္ေရ.. ဘာျဖစ္လို႔လဲကြယ္..။"

မြန္တာနီဂရိုကသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ခ်စ္ခင္ဖြယ္အၿပံဳးနဲ႔စကားသံ။

"သူငိုဖို႔လိုတယ္။ ငိုပါေစ။"

ရုရွားကသူငယ္ခ်င္းရဲ႕စာနာနာလည္မႈ..။

"မင္းနဲ႔အတူ ငါတို႔အားလံုးရွိတယ္။ အိုေကေနာ္..။"

အာဂ်င္တီးနားကသူငယ္ခ်င္းရဲ႕အားေပးသံ..။

ဒါဟာငါ့မိသားစုပဲဟုေတြးမိသည့္ခဏမွာ ရုတ္တရက္ၾကည္ႏူးသြားေပမယ့္ဒါဟာငါ့ရဲ႕တကယ့္မိသားစု မဟုတ္ဘူးဟု ဆန္းစစ္မိသြားသည့္အခ်ိန္မွာေတာ့ၾကည္ႏူးမႈကို နာက်င္မႈကဖံုးလႊမ္းသြားျပန္သည္။ က်မတို႔တေတြကေလာေလာဆယ္အခိုက္အတန္႔ မွာေတာ့မိသားစုျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ သို႔ေသာ္ တိုေတာင္းေသာအခိုက္အတန္႔ျဖစ္သည္။ ေတြ႕ႀကံဳဆံုကြဲတဲ့။ မၾကာခင္ခြဲခြာၾကရဦးမည္။ ဒါေပမဲ့ေလာေလာ ဆယ္အခိုက္ အတန္႔အတြင္းက်သည့္မ်က္ရည္မ်ား အတြက္အားေပးေဖာ္ေတြရွိေနတာကပဲက်မ၏ ကံေကာင္းမႈျဖစ္သည္။

ျမန္မာျပည္မွက်ခဲ့သည့္မ်က္ရည္ေတြအတြက္ေရာ။ ဟင့္အင္း.။ ျမန္မာျပည္မွာက်မငိုေလ့မရွိပါ။ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာရွိစဥ္ကဘာေၾကာင့္မ်ားမ်က္ရည္က်လာေလာက္ေအာင္ကိုအင္အား မရွိရတာလဲ။ တခါတရံေဘးနားကသားကေလးႏိုးသြားမွာစိုးၿပီးတိတ္တိတ္ကေလးႀကိတ္ရိႈက္ခဲ့ရဖူးသည္။ ေၾကမြနာက်င္ ေနေသာ အေတြးေတြကေကာင္းကင္အႏွံ႔ပ်ံ႕က်ဲေနေသာလည္းလူကသင္ျဖဴးဖ်ာခင္းထားေသာ အိပ္ရာ ကေလးေပၚမွာ တုတ္တုတ္မလႈပ္ၿငိမ္သက္လ်ွက္။ သက္ျပင္းျဖည္းျဖည္းခ်၊ ႀကိတ္ရႈိက္။

ဒီအိုင္အို၀ါမွာေတာ့ျဖင့္ အားရပါးရငို။ အားရပါးရမ်က္ရည္သုတ္၊အားရပါးရရႈိက္။ငိုရလြန္းသျဖင့္ေမာပန္းၿပီး မ်က္ရည္ေတြအလုိလုိေျခာက္ကာႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။

မနက္လင္းအားႀကီးသံုးနာရီခြဲေလာက္မွာေတာ့အာရံုေတြရုတ္တရက္ႏိုးၾကားလာသည္။
အိပ္ေရး၀သြားၿပီ၊ စာထေရးမယ္ဟုစဥ္းစားလိုက္ခ်ိန္မွာပဲ ထိုအဘြားအိုကိုျမင္လိုက္တာျဖစ္သည္။ အနက္ေရာင္၀တ္စံု၀တ္ထားေသာအဘြားအိုက က်မကုတင္ေဘးမွာ ဒူးတေခ်ာင္းေထာင္၍ အက်အန ထိုင္ေနသည္။ က်မကိုမမိတ္မသုန္ၾကည့္လ်ွက္။ အား.. သူဘယ္သူလဲ။

ျပတင္းေပါက္ေဘးမွာေနာက္တေယာက္။ သူမကေတာ့သက္ လတ္တမ္းေလာက္။အနီေရာင္အကၤ် ီ၀တ္ ထားသည္။ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ကိုမွီရင္း က်မကိုခပ္ၿပံဳးၿပံဳးၾကည့္ေနသည္။ သူတို႔ဘယ္သူေတြလဲ။

က်မအိပ္ေနရာမွ၀ုန္းကနဲ ထထိုင္လိုက္သည္။ အိပ္ရာေဘးကမီးအုပ္ေဆာင္းကိုဖြင့္လိုက္သည္။ လႈပ္ခတ္ေ၀့၀ဲ စရာခန္းဆီး မရွိေသာျပတင္းေပါက္မွန္တံခါးမ်ားမွတဆင့္ ျမစ္နံေဘးမီးတိုင္မ်ားမွ အလင္းေရာင္၀ါက်င့္က်င့္ေတြထိုးေဖာက္၀င္ေနတာကိုသာျမင္ရသည္။ က်မအိပ္ရာေျခရင္းကအနက္ေရာင္ ေရခဲေသတၱာကို အနက္ေရာင္၀တ္အဘြားအိုဟု ထင္မိတာလည္း မျဖစ္တန္ရာပါ။ ဒါဆို သူတို႔ဘယ္သူေတြ လဲ..။

သူတို႔လိုပဲ က်မကိုမမိတ္မသုန္စိုက္ၾကည့္ေနသည့္အဘြားအိုတဦးကို လြန္ခဲ့သည့္ ၁၅ ႏွစ္ခန္႔က ႀကံဳဖူး သည္။ ပုသိမ္ၿမိဳ႕က၀ိပႆနာတရားစခန္းတခုမွာျဖစ္သည္။ က်မကထိုင္ၿပီးရႈမွတ္ခ်ိန္တြင္ ငိုက္ျမည္းတတ္ သေလာက္ စႀကၤန္ေလ်ွာက္ရႈမွတ္ခ်ိန္တြင္စိတ္ၾကည္လင္တတ္သမို႔စႀကၤေလ်ွာက္ရႈမွတ္ျဖစ္တာမ်ားသည္။

အဲဒီလိုရႈမွတ္ေနတုန္းမွာေပါ့။ တရားရိပ္သာစႀကၤလမ္း၏ တခုေသာတိုင္လံုးကိုမီွ၍ရပ္ေနေသာ ထိုအဘြားအို ကိုက်မျမင္လိုက္တာျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့သူမကိုက်မၾကည့္ေနတာမဟုတ္ပါ။ လမ္းေလ်ွာက္ရႈမွတ္ရင္း အာရံုအရ မလွမ္းမကမ္းမွာေယာဂီေရာင္၀တ္စံုႏွင့္ အဘြားအိုတေယာက္ရပ္ေနတာသိေနျခင္းျဖစ္သည္။

ၾကြတယ္၊ လွမ္းတယ္၊ ခ်တယ္။
ၾကြတယ္၊ လွမ္းတယ္၊ ခ်တယ္။

မွတ္သားရင္းကပင္သူမအနား က်မနီးလာၿပီ။ လက္တကမ္းအကြာေရာက္မွာ သူမ လက္ကက်မပခံုးကို လာထိသည္။ က်မသတိလက္လြတ္လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ဟင္...အဘြားအိုမွမဟုတ္ တာပဲ။ ပီျပင္ထင္ရွားလြန္းေသာအရိုးစု တခုကက်မပခံုးကို လာထိလိုက္တာေတာ့မဟုတ္တန္ရာပါ။ ဒါထင္တာပဲ၊ ျမင္တာမဟုတ္ဘူး။ တကယ္မဟုတ္ဘူး။ ျပန္မွတ္။

၀င္တယ္၊ ထြက္တယ္။
၀င္တယ္၊ ထြက္တယ္။

က်မက မနက္လင္းအားႀကီးမွာျမင္ခဲ့ရေသာ ျမန္မာမဟုတ္သည့္အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ဦးအေၾကာင္းကို က်မ၏ ဥေရာပသားသူငယ္ခ်င္းကိုေျပာျပေတာ့ သူကေမးသည္။

"သူတို႔ကိုျမင္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ မင္းမ်က္စိဖြင့္ထားလား၊ မ်က္စိမွိတ္ထားလား။"

"က်မ မမွတ္မိဘူး။"

"မင္းအိပ္မက္မက္ေနတာပါ။"

သူကသည္လိုေျပာရင္း က်မမ်က္ႏွာကိုစူးစူးစမ္းစမ္းၾကည့္ေနခ်ိန္မွာက်မကေတာ့လြန္ခဲ့ေသာ ၁၅ႏွစ္ခန္႔က ၾကားခဲ့ဖူးသည့္စကားတခြန္းကိုျပန္အမွတ္ရလာသည္။

"ငါ့ညီမကို မျမင္ရတဲ့အရပ္ေဒသက အမ်ိဳးသမီးႀကီးေတြကေစာင့္ေရွာက္တယ္။ ညီမရဲ႕ အိပ္မက္ထဲမွာျဖစ္ ေစ၊ အာရံုထဲမွာျဖစ္ေစ အမ်ိဳးသမီးႀကီးေတြကိုမၾကာခဏျမင္ရလိမ့္မယ္။"

က်မကိုအဲဒီလိုေျပာသူကိုယ္တိုင္က က်မအားေဖးမကူညီေနက်အမ်ိဳးသမီးႀကီးတဦး ပင္။

"ဟုတ္တယ္။ က်မအိပ္မက္ေတြထဲမွာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးေတြကိုခဏခဏေတြ႕ရတယ္။ က်မရဲ႕ အဘြား အပါအ၀င္ေပါ့။ သူတို႔ကက်မကိုေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူတို႔က က်မကိုဘာေၾကာင့္ေစာင့္ၾကည့္ေန ၾကတာလဲ။"

"ညီမကိုေစာင့္ေရွာက္ခ်င္လို႔ေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ ညီမဆီကတခုခုေတာင္းဆိုခ်င္လို႔ျဖစ္လိမ့္မယ္။"

" ရွင္.."

က်မ ၾကည္သည္းနည္းနည္းထသြားသည္။ က်မကအမိုက္အမွားေတြျပဳေလ့ရွိတတ္သူမို႔ က်မကိုေဖးမလမ္း ညႊန္ေစာင့္ေရွာက္ေပးခ်င္တာမ်ားလား။ က်မဆီကသူတို႔ေတာင္းဆိုစရာေတာ့ ဘာမွရွိမည္မထင္ပါ။ က်မ ညစဥ္ပဌာန္း ရြတ္ၿပီး ေမတၱာပို႔။ အမွ်ေပးေ၀ေနက်ပဲ။ က်မမွာ ေပးစရာဒါပဲရွိသည္။ က်မကိုအမ်ိဳးသမီး ေတြကေစာင့္ေရွာက္သတဲ့လား။ က်မကိုကူညီေဖးမေစာင့္ေရွာက္ေသာ အမ်ိဳးသားေတြလည္းအမ်ားႀကီး ရွိေနပါသည္။ ဒါဆို က်မကကံေကာင္းသူေပါ့။ သို႔ေသာ္ က်မကိုခ်စ္ခင္ေဖးမလို၍မဟုတ္ပဲေစာင့္ၾကည့္
ေနေသာအမ်ိဳးသမီးအမ်ိဳးသားေတြလည္းရွိေနပါသည္။

အိုင္အို၀ါသည္ပဥၥလက္ဆန္စြာ ေႏြေခါင္ေခါင္မွေဆာင္းဦးကိုေက်ာ္၍ ေဆာင္းစစ္စစ္ျဖစ္သြားျပန္သည္။
ေႏြရာသီ အပူခ်ိန္အပူခ်ိန္ ၁၀၄ ဒီဂရီဖာရင္ဟိုက္မွလာေသာျမန္မာမေလးသည္ ၃၀ ဒီဂရီ ဖာရင္ဟိုက္
ေအာက္အေအးထဲတြင္ အေနရခက္လွသည္။အခန္းထဲမွာေနတာနည္းနည္းၾကာလာတာႏွင့္ ေျခဖ်ား လက္ဖ်ားေတြေအးစက္လာသည္။ အျပင္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့ေနေရာင္က၀င္းပေနသည္။ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက ပူျပင္းလြန္းသျဖင့္ က်မမုန္းေသာေနေရာင္ျခည္ကို အိုင္အို၀ါမွာေတာ့ မက္ေမာ ရလြန္းျပန္သည္။ အိုင္အို၀ါမွာပူေသာေနက အေအးဒါဏ္ကိုသက္သာသလိုခံစားရေစသည္။ သို႔ေသာ္
ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာတိုက္ခတ္လာေသာေလကစိမ့္ေနျပန္သည္။ ေနပူတာကသပ္သပ္၊ ေလေအး တာကသပ္သပ္။

အခါမ်ားစြာမွာေတာ့ က်မအခန္းထဲမွလွမ္းျမင္ေနရေသာအိုင္အို၀ါျမစ္ကိုေငးၾကည့္မိတတ္သည္။ သည္လို
ေငးၾကည့္မိသည့္အခါတိုင္း ေအးစိမ့္သည့္ညတညမွာ က်မႏွင့္ အတူျမစ္နံေဘးမွာထိုင္ရင္းေျပာခဲ့သည့္ က်မသူငယ္ခ်င္းကိုးရီးယားက ကဗ်ာဆရာမ ရာဟီေဒါက္ေျပာခဲ့ေသာစကားေတြကိုျပန္ၾကားေယာင္သည္။

"မင္းက ျမစ္ကိုတကယ္ခ်စ္တာပဲ။ ဒီျမစ္ကမ္းနံေဘးကေနေငးၾကည့္ေနရတာကို သိပ္ႀကိဳက္တာပဲေနာ္။"

"ဟုတ္တယ္။"

ရာဟီေဒါက္က က်မကိုၿပံဳးၾကည့္ရင္းေျပာသည္။

"ညဖက္မွာစီးဆင္းတဲ့ျမစ္ေရဟာ သိပ္စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတယ္။ မင္းျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ။ အေပၚယံမ်က္ႏွာ ျပင္မွာေတာ့ေရစီးကျငင္သာႏုညံ့ေနတယ္။ဒါေပမယ့္ျမစ္ေအာက္ေျခအတြင္းသားကေတာ့လႈပ္ရွားရုန္းကန္ ေနတယ္။ အဲဒီလႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနမႈကမျမင္သာဘူး။ ျမစ္ကိုယ္တိုင္နဲ႔ျမစ္ေရစီးအေၾကာင္းေလ့လာေနသူ
ေတြပဲ သိႏိုင္တယ္။"

ျမစ္တဖက္တခ်က္မွအ၀ါေရာင္မီးတိုင္မ်ား၏အလင္းေၾကာင့္လိႈင္းမြမြေလးေတြကိုျမင္ေနရေသာ အိုင္အို၀ါ ျမစ္၏မ်က္ႏွာျပင္ကိုေငးၾကည့္ရင္း ရာဟီေဒါက္ကေျပာခဲ့တာျဖစ္သည္။ က်မကေတာ့ ကဗ်ာဆရာမပီသ
ေသာသူမမ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။ျမစ္ကိုေငးၾကည့္၍၀ခ်ိန္မွာေတာ့ က်မအခန္းထဲ ျပန္၍ မ်က္ႏွာမူလိုက္သည္။

အခန္းထဲမွာ စာေရး၊ စာဖတ္၊ တီၤဗီၾကည့္။
အေတြးေတြရြက္လႊင့္၊ သတင္းနားေထာင္။
ငိုေၾကြး၊ သက္ျပင္းရိႈက္၊ ဂူးဂဲလ္ေတာ့ခ္ေျပာ။

ေစာင္ပံုႀကီးေအာက္တိုးေ၀ွ႔ၿပီး အိပ္ဖို႔ႀကိဳးစားခ်ိန္မွာေတာ့က်မနားထဲမွာအသံေတြၾကားလာရသည္။ က်မမ်က္စိထဲ မွာပံုရိပ္ေတြျမင္လာရသည္။က်မျမင္ေနၾကားေနရတာက ကမၻာအ၀ွမ္းမွ ကံဆိုးသူလူသား မ်ား၏ နာက်င္ပူေဆြးငိုေၾကြးသံမ်ားႏွင့္ပံုရိပ္ေတြျဖစ္သည္။ ထိုအသံေတြပံုရိပ္ေတြျဖစ္လာေအာင္ ဘယ္သူဖန္တီးေနတာလဲ။ ဒါမွမဟုတ္ က်မတို႔ကပဲဖန္တီးခြင့္ျပဳေနတာလား။

အိပ္မက္ႏွင့္လက္ေတြ႔ဘ၀ေတြကဆင္တူရိုးမွားေတြျဖစ္ေနသည္။ က်မတို႔တေတြက က်မတို႔ျဖစ္ေစခ်င္ သလိုမျဖစ္ပဲ ျဖစ္ခ်င္သလိုျဖစ္ေနေသာကမၻာႀကီးထဲတြင္ ေနေနရေသာသူေတြျဖစ္သည္။ ျဖစ္ေစခ်င္သလိုျဖစ္မလာေသာဘ၀မ်ားအတြက္ ဘာကိုမွန္းမသိ၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွန္းမသိ မုန္းမိေသာ အမုန္းက က်မကိုနာက်င္ပင္ပန္းေစသည္။ သို႔ေသာ္ရင္ထဲတြင္ရွိႏွင့္ၿပီးေသာခ်စ္ျခင္းတရားက ထိုအမုန္း နတ္ဆိုးမ်ားကို တဖန္တိုက္ခိုက္ေမာင္းႏွင္ထုတ္ေနျပန္သည္။

က်မခႏၡာကိုယ္သည္ေစာင္ပံုႀကီးေအာက္တြင္တုတ္တုတ္မလႈပ္ၿငိမ္သက္ေနေသာ္လည္း က်မရင္ထဲတြင္ ေတာ့ နာက်င္၀မ္းနည္းမႈမ်ား၊ စိုးရိမ္ေသာကမ်ား၊ အမုန္းမ်ားအခ်စ္မ်ားျဖင့္လိႈင္းထန္လႈပ္ရွားလ်ွက္ရွိသည္။

ဒီလိုဆိုလ်ွင္ျဖင့္က်မကိုယ္တိုင္ကညေရစီးတခုျဖစ္ေနၿပီေပါ့။ က်မရင္တြင္းမွညေရစီးသည္ က်မအခန္း
ေဘးမွအိုင္အို၀ါျမစ္မွညေရစီးႏွင့္အၿပိဳင္တိတ္ဆိတ္ေသာဆူညံရုန္းကန္မႈမ်ားႏွင့္ လႈပ္ရွားစီးဆင္းလ်ွက္ ရွိသည္။

က်မတို႔တေတြက ျမစ္တစင္းအတြင္းအတူစီးဆင္းေသာေရစီးေၾကာင္းေတြျဖစ္ၾကမည္ဆိုလ်ွင္ က်မက ျမစ္ေအာက္ေျခမွစီးဆင္းေသာ ညေရစီးေၾကာင္းတခုျဖစ္ပါရေစ။

က်မၾကားေနရေသာငိုေႀကြးသံပိုင္ရွင္လူသားမ်ားကိုေတာ့ ညဖက္စီးဆင္းေသာျမစ္ေရစီး၏မ်က္ႏွာျပင္လို ႏုညံ့ျငင္ သာစြာစီးဆင္းခြင့္ရေစခ်င္ပါသည္။ ေအးျမေသာေရလို ၿငိမ္းခ်မ္းခြင့္ရေစခ်င္ပါသည္။

ငွက္စုန္း - ေန၀င္းၿမင့္

(၁)

(၂)

(၃)