(၁)
ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ကဗ်ာကုိ သတိရမိတယ္။
တက္လူသာလွ်င္
ျမန္မာျပည္မ၊ အားသစ္ရ၍
ေဇယ်ေအာင္လံ ထူမည္တည္း … တဲ့။
ဟုတ္ပါရဲ႕။ တက္လူေခၚတဲ့ လူငယ္တက္သစ္စေတြ ႀကိဳးစားအားထုတ္ပါမွ ငါတုိ႔ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြ အားသစ္အင္သစ္ရၿပီး ေအာင္လံတခြန္ထူမွာ မုခ် .. တဲ့။
ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕အင္အားဟာ လူငယ္မ်ား၊ ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္တယ္။ လူငယ္ေက်ာင္းသားေတြေဆာင္ခဲ့လုိ႔
ဖ႐ိုဖရဲမျဖစ္ေစနဲ႔။ ညီၫြတ္ဖုိ႔အေရးႀကီးတယ္။ ညီၫြတ္ရင္ မုိးကုိတက္ၿပီး ဒူးနဲ႔တိုက္ႏုိင္တယ္။
(၂)
“ညီၫြတ္ေရး” … တဲ့။ အလြန္လွပတဲ့ စကားကေလးပါ။ စကားလွသေလာက္ လက္ေတြ႕က်င့္သံုးဖုိ႔ အေတာ္ခက္တယ္။ “ညီၫြတ္ၾကပါ” လုိ႔ ေျပာရင္းေဟာရင္း အစိတ္စိတ္အႁမႊာႁမႊာ ကြဲခဲ့ၾကၿပီ။ အခ်င္းခ်င္းသတ္ၾကျဖတ္ၾက ႏွိပ္စက္ၾကလုိ႔ ဒုကၡေတြရင္ဆုိင္ခဲ့ၾကရၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေနာင္တမရေသး၊ သတိမရေသး။ “မာန္တေရွးေရွး၊ တေသြးေသြးႏွင့္၊ ႏြားေခ်းထက္၀ယ္၊ ဖားသူငယ္” သုိ႔ လူတြင္က်ယ္ ေတြမ်ားခဲ့ၿပီ။ ဘယ္မွာရင္ၾကားေစ့ႏိုင္ပါ့။ ဘယ္မွာ ေအာင္လံကုိင္ႏိုင္ပါ့။
သူတလူ ငါတမင္းမုိ႔ ျပည္သူေတြဖ်င္းခဲ့ၿပီ။ ကိုယ့္သမုိင္းကုိေတာင္မွ လွန္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့။ “ဗမာကတမ်ဳိး၊ ရွမ္းကတဖံု၊ ကရင္ကတနဲျဖစ္ေနရင္ ဒီႏုိင္ငံႀကီးဟာ ဟုိႏုိင္ငံႀကီးျဖစ္သြားမယ္” လု႔ိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း က က႐ုဏာေဒါေသာနဲ႔ ႀကိမ္းေမာင္းခဲ့ဖူးၿပီ။ “တုိ႕ဗမာ၊တခ်ဳိ႕၀ါစာကမာနဲ႔” လို႔ ဆရာႀကီးသခင္ကုိယ္ေတာ္ မိႈင္းကလည္း ၀ါစာကမာ ဗမာေတြအေၾကာင္း ညည္းညဴခဲ့ဖူးၿပီ။ တရားရၾကပါရဲ႕လား။ သတိေကာ ထားမိၾကပါရဲ႕လား။ ပုရြက္ဆိတ္ေလာက္မွ ဥာဏ္မရွိတာကုိေကာ စဥ္းစားမိၾကပါရဲ႕လား။ အင္း … အင္း။
(၃)
လြတ္လပ္ေရးရခဲ့တယ္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္က။ လြတ္လပ္ေရးရတာ ညီၫြတ္ခဲ့ၾကလုိ႔ မဟုတ္လား။ ဟုတ္ပါေပ့။ ညီၫြတ္လုိ႔ ျပည္လြတ္ခဲ့ရတယ္။ နယ္ခ်ဲ႕သမားနဲ႔ဖက္ဆစ္မ်ားကုိ တုိက္ထုတ္ႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္။ လြတ္လပ္ေရးေအာင္စည္သံမွ မစဲေသး။
ျပည္တြင္းစစ္မီး ေတာက္ေလာင္ခဲ့တာ အခုအထိ။ လြတ္လပ္တယ္ဆုိခါမွ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကြဲၾကၿပဲၾက။ ျပည္သူေတြ ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ခဲ့ၾကတာ ကိုယ္ေတြ႕မဟုတ္လား။ ခါးသီးလွတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ဒဏ္ အခုထိခံရဆဲ။ ေသနတ္သံမစဲေသး။ တုိက္ပြဲကမဆံုးေသး။ ေသြးေတြကစီးဆင္းဆဲ။
ယခင္အခါ ထမ္းပိုးတည့္တည့္ ထမ္းခဲ့ၾကတဲ့၊
စုိးနဲ႔သန္းကုိလဲ၊ တမ်ဳိးကြဲ႕ လြမ္းသူ ဆရာဖေအမွာျဖင့္
“မာပါေစ သာပါေစ ဆုမြန္ေတာင္းခဲ့ရ” သတဲ့။
ဆရာႀကီးမိႈင္းရဲ႕ ေမတၱာေရစင္။
ကမၻာေအးေစတီ ဒါယကာ ေမာင္ေရႊႏုကုိလဲ “ေအာင္ေဇယ်တု … ေအာင္ေဇယ်တု…” လုိ႔ ႁမြက္ခဲ့ပါသတဲ့။ မိႈင္းရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတရား၊ ညီၫြတ္ေရးတရားကုိလည္း မည္သူကမွ နားမ၀င္ခဲ့ပါကလား။ မိႈင္းလည္း ဆံုးၿပီ။ စုိးနဲ႔သန္းလဲ မရွိၿပီ။ ေမာင္ေရႊႏုလည္းမရွိၿပီ။ ေၾသာ္ … တေလာက ဗိုလ္မႉးေအာင္တုိ႔၊ ဦးၾကည္ေမာင္တုိ႔ေတာင္ သမုိင္း၀င္ပုဂၢိဳလ္ေတြ ကြယ္လြန္ကုန္ၾကပါပေကာ။ မ်ားလွၿပီ။
အခုထက္ထိ ျပႆနာမရွင္းႏုိင္ေသး။ ျပည္တြင္းစစ္ပြဲ မၿငိမ္းႏုိင္ေသး။ ျပည္သူေတြက ေျပးရတုန္း၊ ပုန္းရတုန္း၊ ငတ္ရျပတ္ရတုန္း။ ရြာေတြ၊ ယာေတြစြန္႔ၿပီး ေတာင္ေျမာက္၀ဲယာ ေျပးစရာေနရာ ရွာေနရတုန္းပါကလား။ ေမာလိုက္တာ။
ေမာလဲေမာ၊ မုိက္လဲမုိက္ဆဲကို။
မေနာျဖဴတဲ့ ေတာသူဒကာမတုိ႔မွာလဲ
ေမာမူဟေတြနဲ႔ ေက်ာပူၾကလုိ႔
ေဇာဆူႂကြတုန္းပါကလားဟ႐ို႕။
(၄)
ခုတေလာ သတင္းေတြက စိတ္၀င္စားစရာ။ သြားေလသူ ဦးေန၀င္းႀကီးေမြးခဲ့တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ေျပးေပါက္မွားေနၾကသတဲ့။ သူတုိ႔ႏွိပ္စက္ခဲ့တဲ့ အက်ဥ္းသားေတြကုိ လႊတ္ေပးၾကသတဲ့။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ မင္းကုိႏုိင္လြတ္ၿပီ…တဲ့။ ၀မ္းသာစရာ သတင္းေရာင္ျခည္ေတြ ျဖာလာတယ္။ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြအားလံုး လႊတ္ရမွာေပါ့။ ေထာက္လွမ္းေရးက မတရားဖမ္းထားတာခ်ည္းပဲ။ ေထာက္လွမ္းေရးဥပေဒျဖစ္တဲ့ ေခတ္ဆုိးကုိေက်ာ္ျဖတ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနၾကတယ္။ ေကာင္းေလစြ။
စစ္တပ္ဟာ ျပည္သူသာအမိ၊ ျပည္သူသာအဖ ျဖစ္ရမယ္။ ျပည္သူကုိသာ ကုိးကြယ္ရာလု႔ိ မွတ္ယူရမယ္။ “ညီၫြတ္ေရးဆုိလုိ႔ ဓားျပေတြညီၫြတ္တာကို မဆုိလိုဘူး” ဆိုတဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္စကားကုိ မေမ့ေစရ။ ျပည္သူကုိအက်ဳိးျပဳတဲ့လူေတြ ညီၫြတ္ရမယ္။ အမ်ဳိးသားညီၫြတ္ေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတည္ေဆာက္ရမယ္။ တုိ႔တေတြနာခဲ့တာၾကာၿပီ။ နာတာရွည္ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။
ဒီနာတာရွည္ကုိ ကုမွျဖစ္မယ္။ ကမၻာေပၚမွာ သူ႔ထက္ငါ တည္ေဆာက္ေနၾကခ်ိန္မွာ တုိ႔က မသာအိမ္မွာ ေနာင္ဂ်ိန္ဇာတ္ခင္းေနလုိ႔ ေတာ္ပါ့မလား။ ဒီမုိကေရစီေအာင္လံလႊင့္ထူၿပီး ျပည္သူေတြမ်က္ႏွာႀကီးတဲ့ ေခတ္ေရာက္ပါေစ။ ။
ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၁၃၉)၊ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၄
No comments:
Post a Comment