ညထဲက သတို႔သမီး

ည ဆိုတာ
မိန္းမနဲ႔ ေယာက်ာ္းတို႔ရဲ့
ခြန္အားျပည့္ ရမၼက္ခြက္ကို
မို်းဆက္ ျပန္႔ ပြားမႈ ေသရည္နဲ႔ျဖည့္စြက္
အိမ္မက္ ပြင့္ဖူး
ေသာက္ၾကဴးၾကတာျဖစ္တယ္ ။
ညဆိုတာ
သူအို သူမင္းတို႔
ေလညင္းေမြးေမြး
ဇီဝ ေဆးေတြ
အားေမြး အရည္ေဖ်ာ္
သက္ ရာေက်ာ္ဖို႔
ေပ်ာ္ဝင္ေစတာ ျဖစ္တယ္။
ည ဆိုတာ
ဒ႑ာ ပံုေျပာ
ကေလးတို့ ေပ်ာ္ေမာတဲ့
အိမ္မက္ေတာ ျဖစ္တယ္။
ည ဆိုတာ
လုလင္ ပ်ဳိရဲ႕ အာရံုေၾကာ အသစ္
အခ်စ္နဲ႔ လွႈပ္ရွား
နွလံုးသား အိမ္မက္ ေတာင္ေပၚ
တိမ္ေမွာင္ မည္းမည္း
လွ်ပ္ ရဲရဲမွာ
မာန္ဟုန္ ဇဲြနဲ႔
ခ်စ္ပဲြခံရာ ျဖစ္တယ္ ။
ည ဆိုတာ
သတို႔သားရဲ႕
ခြန္အားကို
တိုးပြား သန္စြမ္းေစတဲ့
ေတာင္တန္းၾကီး ျဖစ္တယ္ ။
ည ဆိုတာ
အပ်ဳိစင္ သတို႔သမီးရဲ႕
ခ်စ္မီး လံွ်ဝင္းေနတဲ့ ေမတၲာအိမ္ကို
တိမ္လို သိမ္ေမြ႕
လက္ တစ္ေပြ႕နဲ႔
မ်ဳိးေစ့ စိုက္ေမြး
ေျမေစး ဖြာဖြာ
သား တစ္ရာရဲ႕
ေျမယာေကာင္း ျဖစ္ေစရဲ႕ ။

ၾကည္ေအာင္
စာေပဂ်ာနယ္။ ၁၉၉၅ . နိုဝင္ဘာ

ျပကၡဒိန္

ရာဇဝင္ေတာအုပ္ထဲမွာ
အမွန္တရားနဲ႔ စီးခ်င္းထိုးဖို႔
ခိ်န္းဆိုထားသတဲ့ ။

အမွန္တရား ဆိုတာ
ခိ်န္းထားတဲ့ အခိ်န္ထက္
အျမဲ ေနာက္က်ေလ့ရိွတဲ့
သူရဲေကာင္း ျဖစ္တယ္ ။

စစ္ပဲြ၊ျငိမ္းခ်မ္္းေရး
ေဘာဂေဗဒနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ
အဲဒီ ေရာင္စံုဖိုင္တဲြေတြၾကား နစ္ျမဳပ္ေနရာက
လူဟာ
အလန္႔တၾကား ထ ထ ရပ္
အခိ်န္ မၾကာခဏ ၾကည့္တတ္လာတယ္ ။

ျမျမင့္မိုရ္
 သရဖူ ၊ ၁၉၉၅ ၊ အမွတ္(၁၆)

စိုင္းဝင္းျမင့္၏ စိတၲဇကို ေလ့လာျခင္း

စိုင္းဝင္းျမင့္၏ စိတၲဇကို ေလ့လာျခင္း
“ Men are so necessarily mad, that not to be
mad would amount to another form of madness.”

ဗန္ဂိုး (Van Gogh) ဟာ အရူးပဲ။ အားေတာက္ (Artaud) လည္းအရူးပဲ။ ရွူးမန္း (Schumann)ေရာ ဘာထူးလဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို့ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခ်စ္ခင္ေလးစားရတဲ့ အရူးေတြ ျဖစ္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆို ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ရူးသြပ္ျခင္းဟာ အနုပညာရဲ႕ ၾကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္မႈ ျဖစ္လာခဲ့လို႔ပဲ။ သူတို့ရဲ့ ရူးသြပ္မႈဟာ သူတို႔ရဲ႕ သူတို႔ရဲ႕ ေလးနက္မႈ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ စိတၲဇကို ခ်ဥ္းကပ္ရတာ အင္မတန္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတယ္။ သူတို႔ဟာ အလြန္ျပင္းထန္တဲ့သူေတြ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီလို ျပင္းထန္မႈေၾကာင့္ပဲ သူတို႔ရူးသြပ္ သြားခဲ့ၾကတယ္။ အနုပညာဟာ တစ္ခါတစ္ရံ အဲဒီလိုပဲ ။
စိုင္းဝင္းျမင့္ဟာ ရူးသြပ္ျခင္းကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့သူ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူဟာ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္လာ ခဲ့တယ္။ သူဟာ “ သူစိမ္း” ဆိုတဲ့ သူ့ရဲ႕ပထမကဗ်ာစာအုပ္မွာကတည္းက တစ္စံုတစ္ရာ ေျပာဖို႔ ၾကဳိးစားေန သူ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ဒုတိယ ကဗ်ာစာအုပ္ ထြက္လာျပန္တယ္။ အဲဒီကဗ်ာေတြမွာ သူ့ဇာတ္လိုက္ (စိုင္းဝင္းျမင့္)ရဲ႕ ထိတ္လန္႔စိုးရိမ္မႈ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေပ်ာက္ဆံုးေနပံု၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္နဲ႔ ကင္းကြာေနပံု၊ ေသ ဆံုးေနတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ၊ အသက္ရွင္ျခင္းရဲ႕ နာက်င္မႈေတြနဲ႔ ကယ္တင္လို႔ မရနိုင္တဲ့ လူ့အျဖစ္...စတာေတြ ကို ျမင္ရတယ္။ ျပီးေတာ့...အလြမ္း၊ ကံမေကာင္းျခင္း၊ အခ်စ္ကင္းမဲ့မႈ၊ ဆင္းရဲနြမ္းပါးျခင္း၊ မ်က္ရည္ေတြ၊ စိတ္ေလလြင့္ ရႈပ္ေထြးျခင္းေတြ...စတာေတြ စတာေတြ။ ကြ်န္ေတာ္ မၾကဳိက္တဲ့ကဗ်ာေတြပါေပမယ့္ ကဗ်ာ အမ်ားစုဟာ ခငဗ်ားတို႔ ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ၾကိဳက္ျခင္း၊ မၾကိဳက္ျခင္းကို လ်စ္လူ်ရႈထားတဲ့ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ မေျပာမျဖစ္တဲ့ ေဝဒနာေတြ ျဖစ္တယ္။ စိုင္းဝင္းျမင့္ဟာ ျပႆနာရိွတဲ့အတြက္ ေျပာစရာရိွေနတယ္။ ခင္ဗ်ား တို႔၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ နားမေထာင္လည္း ေျပာေနမယ့္ သူျဖစ္တယ္။ အဲဒါဟာ ဒုတိယကဗ်ာစာအုပ္မွာ သိသာ သြားျပီ။ စာအုပ္အမည္က “ တစ္ေယာက္တည္းစကား”။ ေသခ်ာသြားျပီ။ သူ့ရဲ႕ေလးနက္မႈကို ကြ်န္ေတာ္တို့ လ်စ္လ်ဴရႈလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီထက္ေသခ်ာတာကေတာ့ ျမန္မာေမာ္ဒန္ကဗ်ာမွာ ကြ်န္ေတာ္တို့ သူ့ကို ဥေပကၡၡာျပဴလို႔ မရေတာ့ဘူး။
နံပါတ္စဥ္ တပ္ထားတဲ့ သူစိမ္းကဗ်ာေတြရဲ႕ အေရးပါတဲ့ theme တစ္ခုက “ ကင္းကြာျခင္း ခံစားမႈ” (sense of alienation) ၿဖစ္တယ္။ ကဗ်ာေတြကို confessional toneနဲ႔ ဖန္တီးထားတယ္။ “ သူစိမ္း-၁၃ ”မွာ သူဆိုတဲ့ တတိယနာမ္စားကို ေတြ႕ရတယ္။ က်န္တဲ့သူစိမ္းကဗ်ာေတြမွာေတာ့ ငါ (ပထမ နာမ္စာ ျဖစ္ သြားျပန္တယ္။ စိုင္းဝင္းျမင့္ရဲ႕ ဇာတ္လိုက္ဟာ မိသားစုကို ေက်ာခိုင္းခဲ့တယ္။ အဲဒီလို အိမ္နဲ႔ေဝးျပီးေနာက္ သူ့ကိုယ္သူနဲ႔လည္း တစ္စစ ကင္းကြာလာခဲ့တယ္။ သူဟာ အသက္ရွင္ရက္နဲ႔ ေသဆံုးခဲ့တယ္။ စိတ္နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ မကပ္။ သူ႔ကိုယ္သူ မမွတ္မိ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖို႔ေတာ့ သူဟာ စိတ္မတည္ျငိမ္တဲ့၊ သူ႔ကိုယ္သူနဲ႔ ကင္းကြာေနတဲ့၊ အနုပညာကို စဲြလန္းလြန္းတဲ့၊ အသက္ရွင္ျခင္းကို ျငီးေငြ႔ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္။ သူ႔ၿပႆနာရဲ႕အစကို “ သူစိမ္း - ၅ ” မွာ ေတြ႔ရတယ္။

“ ငါ့ရဲ႕ လူ့ အျဖစ္ကို
အမႈဖြင့္လိုက္တာ ဘယ္သူလဲ
မျပီးနိုင္ မစီးနိုင္ ျငီးစီစီရွည္လ်ား ”

အဲဒီအမႈအတြက္လိုက္တဲ့ ေရွ႕ေနကို ေနာက္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲမွာ အခုလို ေတြ႔ရတယ္။
“ အမႈသြား အမႈလာ မေကာင္းဘူး။
ငွားမိတဲ့ ေရွ႕ေနက ထစ္အ ရွည္လ်ား ”
ဒီေနရာမွာ စိုင္းဝင္းျမင့္ရဲ႕ ေလသံက kafkaဆန္ေနတယ္ (kafkaesque ျဖစ္တယ္)။ သူဟာ သူ မက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ အမႈအတြက္ တရားခံျဖစ္ေနရေပါ့။

စိုင္းဝင္းျမင့္ ဟာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္နဲ႔ မတူျပန္ဘူး။ စိုင္းဝင္းျမင့္ရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္က အရက္မေသာက္ဘူး။ ေဆးလိပ္မေသာက္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ သူ့ဇာတ္ေကာင္ကို ကြ်န္ေတာ္တို့ ပိုစိုးရိမ္ခဲ့ရတယ္။ သူဟာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ျပီးတစ္ဆိုင္ ေလွ်ာက္ထိုင္တယ္။ တစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာလို႔ ။ ဒါမွ မဟုတ္ တိတ္ဆိတ္လို႔။ တစ္ခါတေလလည္း လမ္းေတြထဲ ဥဒဟိုသြားလို႔ ။ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့ တစ္ေန ရာရာမွာ ငူငူငိုင္ငိုင္ျကီး ရပ္ေနျပန္ေရာ။ သူဟာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္လို ေပါက္ကဲြေလ့မရိွဘူး။ အရက္မူးျပီး ေသြးဆိုးေလ့မရိွဘူး။ သူဟာ အေပၚယံ ျငိမ္သက္တဲ့၊ သူ့ကိုယ္သူ မရူးေအာင္ စိတ္ထိန္းေနရတဲ့၊ အေတြး ေတြ ေယာက္ခာက္ခတ္ေနတဲ့ ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီအတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို့ သူ့ကို ပို စိုးရိမ္ခဲ့ရတယ္။

“ ေရွ႕မွာ
ဝရန္တာ
ဝရန္တာေရွ႕မွာ
ဓါတ္ၾကဳိး
ငါ့စိတ္ေတြ အစိုးမရခ်င္ဘူး ”
အဲဒီလိုsuicidal tendency မ်ဳိးကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထိတ္လန္႔စြာ ေတြ႕ရိွရပါတယ္။
ေဆးလိပ္၊ အရက္ မေသာက္ေပမယ့္ စိုင္းဝင္းျမင့္ရဲ႕ ဇာတ္လိုက္ဟာ ဖဲသမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ တယ္။ ဖဲခ်ပ္ေတြဟာ သူ့အဖို႔ ကံၾကမၼာျဖစ္တယ္။ သူပြတ္တဲ့ ဖဲခ်ပ္ေတြကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနာက္ကေန ျမင္ ရတဲ့အခါတိုင္း သူ့ရဲ႕အဆင္မေျပတဲ့ ကံတရားကို ေတြ႔ၿမင္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ ေလာင္းကစားေသြး ပါတဲ့သူ ျဖစ္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ကံမလိုက္ေပမယ့္ သူဟာ ဖဲထုပ္ထဲက ေနာက္ဖဲတစ္ခ်ပ္ကို ထပ္ျပီး ၾကည့္ခ်င္သူသာ ျဖစ္တယ္။ သူနွင့္ အားခ်င္းမမွ်တဲ့ ကံၾကမၼာကို အျမဲတမ္း ေလာင္းေၾကးထပ္ ယွဥ္ျပဳိင္ေန ျပန္တယ္။ 


စိုင္းဝင္းျမင့္ရဲ႕ ဇာတ္လိုက္ဟာ ရန္ကုန္မွာ က်င္လည္ခဲ့တယ္။ သူဟာ ရန္ကုန္ကို သင္ယူခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ဟာ အနုပညာသမားတစ္ေယာက္အတြက္ ျပဌာန္းစာအုပ္တစ္အုပ္ ျဖစ္တယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေတြ၊ နီယြန္ဆိုင္းဘုတ္ေတြ၊ တိုးေဝွ႔ေနတဲ့ လူေတြ၊ ဆူညံေနတဲ့ ေမာ္ေတာ္ကားေတြ၊ ရွည္လ်ားတဲ့ မိုးေန႔ မိုး ညေတြ၊ ဓါတ္မီးတိုင္ေအာက္က မိန္းမပ်က္ေတြ...စတာေတြနဲ႔ ရန္ကုန္ဟာ သင္ယူလို့မဆံုး။ ရန္ကုန္ဟာ ပါရီလို မလွဘူး။ ရြက္ၾကမ္းေရက်ဳိမွ်သာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ေခတ္ရဲ့ အသိပညာနဲ့၊ ဖက္ရွင္နဲ့၊ အထက္တန္းက်မႈနဲ႔ ၊ ပါးနပ္မႈမာယာနဲ့ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ရြက္ၾကမ္းေရက်ဳိမ်ဳိး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မၾကိုက္ေပ မယ့္ ေရွာင္လဲြလို႔မလြတ္နိုင္တဲ့ ရြက္ၾကမ္းေရက်ဳိမ်ဳိး ။ ရန္ကုန္ဟာ အနုပညာရွင္ေတြကို ေမြးဖြားေပးတယ္။ ရန္ကုန္ဟာ အနုပညာရွင္ေတြကို ေသဆံုးေစတယ္။ ရန္ကုန္ဟာ သူ့ေမွာ္နဲ႔ သူ့ပဥၥလက္နဲ႔ လွပေနတဲ့ ျမဳိ႕ ၾကီးတစ္ျမဳိ႕ ျဖစ္တယ္။ စိုင္းဝင္းျမင့္ဟာ ရန္ကုန္ကို ဖဲြ႔ဆိုခဲ့တယ္။

“ တစ္တဲြတည္းေန ဝဋ္ဒုကၡမ်ား
အခန္းတံခါးနဲ႔ ေလွကား
အျမဲတမ္း ေသာ့ခတ္ထားတယ္ ။
နံရံမွာ တစ္ေရာင္ထဲ စိတ္ေလစိတ္လြင့္
လမ္းက အသံမႈန္ အသံစလြင့္
တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အသင့္ျပင္ထားတဲ့
တဲြေလာင္းက် လူေခၚေခါင္းေလာင္းျကိုးမ်ား
မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ အခန္းတဲြမ်ားမွာလည္း
ကိုယ့္အေတြးအေခၚလို လမ္းမေမွ်ာ္မ်ား
အေခါင္းထဲ အေလာင္းမရိွသလို
အျမဲတမ္း အဝတ္အထည္မ်ား ”
(ျမဳိ႕တြင္းေျပာ အေဝးေျပာ)

အဲဒီကဗ်ာကု္ ၾကည့္ရင္ ျမဳိ႕ၿပရဲ့ မလံုျခံဳမႈ (sense of insecurity) ၊ ျခိမ္းေျခာက္ခံေနရမႈ (sense of threat) ၊ အထီးက်န္ေနတဲ့ ျမဳိ႕ၿပလူသားမ်ား (lonely crowd) ၊ ျမဳိ႕ၿပ လူလတ္တန္းစာဘဝရဲ႕ ျငီးေငြ႕ ဖြယ္ေကာင္းမႈ၊ ဘဝရဲ႕ အနွစ္သာရ ကင္းမဲ့မႈ စတာေတြကို ေတြ႕ ရတယ္။

တစ္ခါတေလလည္း လူအုပ္ထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေပ်ာ္ေအာင္လုပ္ေနရတဲ့ ကဗ်ာဆရာကို အခုလို ေတြ႕ရျပန္တယ္ ။

“ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ထား
လူအုပ္ထဲ ျဖတ္ေလွ်ာက္
တစ္ေယာက္တည္းမေနနဲ႔
စိတ္ကို မနည္းထိန္းထား''
(တစ္ေယာက္တည္းစကာ
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ေလသံဟာ ေအးစက္လာခဲ့တယ္။ သူ့ရဲ႕ အေစာပိုင္း စိုးရိမ္ထိတ္ လန္႔မႈ (anxiety) ဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ စိတ္ဓါတ္က်မႈ (depression) အျဖစ္ ကူးေျပာင္းလာခဲ့တယ္။ သူဟာ ခံစားခ်က္ ကင္းမဲ့လာခဲ့တယ္။ ပိုျပီး မေပ်ာ္မရႊင္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
''တစ္ျမဳိ႕လံုး ကြ်န္ေတာ္ လွည့္ပတ္ၾကည့္ျပီးျပီ
တစ္ခု တစ္ေကာင္ တစ္ေယာက္
ကြ်န္ေတာ့လို ေျခာက္ေသြ႕ေနတာ မေတြ႕ဘူး''
(ကြ်န္ေတာ့နာမည္ကိုခ်ေရးမိတယ္...စကားလံုးမ်ား

သူဟာ မၾကာခဏ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္လာတယ္။ စိတ္ေတြ ပိုမိုပံ့်လြင့္လာခဲ့တယ္။
“ ေနေရာင္ျခည္ဟာ
သစ္ရြက္ေတြၾကားက ေလွ်ာက်ေနတယ္
ငါ့စိတ္ေတြ တအားပံ့်လြင့္တာပဲ ”
(တျခားေသာ-၃)
''အခန္းအျပင္ဘက္မွာ
ေျခသံတရွပ္ရွပ္ မၾကားရဘူးလား
စားပဲြေပၚ တင္ထားတဲ့ပန္းအိုး
က်မကဲြဘူးလား
နံရံမွာ
ၾကမ္းခင္းမွာ
အရိပ္ဟာ မေခ်ာက္ခ်ားဘူးလား ”
(တျခားေသာ-၃)
သူဟာ ေသျခင္းတရားကိုေတာင္ ထိကိုင္မိလာတယ္။

“ အခု
နွင္းေတြ အရမ္းက်ေနတယ္
အေဝးေျပးကားေတြ ရပ္ထားရတယ္
မျမင္ရျခင္း ၾကိဳးတစ္စ
ငါလွမ္းဆဲြလိုက္တယ္ ”
(တျခားေသာ-၃)

ဒါ့အျပင္ ကဗ်ာဆရာဟာ မျမဲျခင္းကို သိျမင္လာခဲ့တယ္။
“ ငါ ထိမိစမ္းမိသမွ်ဟာ စီးဆင္းေနေတာ့
ငါ ဘယ္လိုမွ ေပါ့ဆလို႔မရဘူး
ဘယ္အရာဟာ ၾကာၾကာခံမလဲ
ငါ ျပဳလုပ္မယ္ ”

စိုင္းဝင္းျမင့္ရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ဟာ ေမာ္ဒန္လူသား ျဖစ္တယ္။ သူ့ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ အဇၩတၲဟာ ေမာ္ဒန္လူသားရဲ႕ အဇၩတၲ ျဖစ္တယ္။ သူဟာ သိစိတ္နယ္ပယ္ရဲ႕ အဆံုးနားထိ ေလွ်ာက္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီ ေနရာကေန ရူးသြပ္ျခင္း(insanity) ၊ သတ္ေသျခင္း (suicide) ၊ မသိနိုင္ေသာအရာ (the unknown) စတာေတြကို လွမ္းကိုင္ၾကည့္ဖို႔ ၾကိဳးစားၾကည့္ခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ သူဟာ တစ္ေယာက္တည္း စကားေတြ ေျပာေနခဲ့တယ္။ သူ့ရဲ႕ တစ္ေယာက္တည္းစကားကို ခင္ဗ်ားတို႔ ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မၾကားေအာင္ နားပိတ္ထား လို႔ မရဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူက ခင္ဗ်ားတို႔ ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ စိတ္ထဲကေန ေျပာေနတာကိုး ။

မိုးဂ်ာနယ္
အမွတ္(၂)၊ ၂ဝဝ၄
ေအာင္ခင္ျမင့္
 ေခတ္ျပဳိင္ျမန္မာကဗ်ာကို ခ်ဥ္းကပ္ျခင္း မွ

မ်က္ႏွာဖုံးနဲ႔ေကာင္

ေၾကာင္သူေတာ္ေတြ ဟာ တစ္ကယ္ေတာ့
ၾကြက္ကုိ မခုိးခ်င္ပါဘူးတဲ့

သူ႔လက္ေလးေတြကုိ ေၿမၾကီးနဲ႔ပုတ္ခါ ၊ လႈပ္ခါ
လက္သည္းေလးေတြေသြးေနတာ
ရီေတာ့ ရီရသား ။

Bo Han

ဇာတိရနံ႔

ငါေမြးဖြားရာ မြန္ေက်းရြာတစ္ခု ၊
ဧရာဝတီ စိမ္းျမဖန္ကဲြ၊ ခဲြအက္စီးလ်က္
ျမစ္လက္တက္ေဘး၊ ရံႊ႕ေစးေပ်ာ့ဖတ္
ဇလပ္ပင္တန္း ၊ ျမစ္ကမ္းကိုင္းက်
အိမ္ေခါင္းရင္းမွ ၊ ကြမ္းသီးျခံက
အိမ္ေရွ႕ကမ္းစပ္၊ ေစာင္းလ်ားသီးရႊ
လႊမ္းမိုးရိပ္အုပ္၊ ေလွဆိပ္တံတား
သမၺာန္ေလွမ်ား ၊ ေလွာ္ခတ္သံၾကား
စပါးကီ်က၊ အိမ္ေဘးမွလ်င္
လယ္တစ္ခြင္လံုး၊ ၾကည့္၍မဆံုး
ကနစိုငုတ္၊ နီပုပ္အျမစ္
ဗ်ဳိင္းအုပ္နားရာ၊ ကဏန္းခိုရာ
အစိမ္းထဲမွ၊ အနီကြက္ၾကား ။

ကြမ္းျခံလြန္ေသာ္
အုတ္စီလမ္းမွ၊ သြားရသည္ကား
အဘိုးအဘြား၊ တည္ထားလွဴထား
ျခေသၤ့နတ္လမ္း၊ စၾကၤန္ခန္းနွင့္
လက္ရန္းေလွကား၊ စိန္ေထာင္သြားနွင့္
ကြ်န္းသားတိုင္လံုး ၊ ေရႊေရာင္ျပက္ဖံုး
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ၊ ကိုရင္ဝတ္ခဲ့ ။

ငါ့အေဖာ္ကား
ေက်းသားဇလပ္သီး၊ ဖားပုဇြန္လံုး
လင္းေၿမြနက္ေမွာင္၊ ေခ်ာေျပာင္ကဲြ်ေမွ်ာ့
ရံႊ႕ေပ်ာ့ငါးေျပး ၊ အေဝးပံ်သြား
ဗ်ဳိင္းအုပ္မ်ားနွင့္၊ ၾကဳိၾကာငွက္မ်ား
ေကာက္ရိုးရနံ႔ ၊ ဒိုက္ခဲြ်နံ႔
ငွက္ေပ်ာရြက္နံ႔ ၊ ခိုေခ်းနံ႔
ေၾကးစည္သံ ၊ ဆန္ဖြပ္သံ
ေလွခတ္သံ၊ ႏြားအာ္သံ
ဂရို႕ခ်ဳိးသံ ၊ စပါးေလာင္းသံ
အစိမ္းလယ္ကြင္း၊ အဝါတလင္း၊
အျပာမိုးသား၊ ေန႔မ်ား လမ်ား ၾကယ္မ်ား
ျဖတ္သန္းသြားခဲ့၊ လႈပ္ရွားရင္ခုန္
ငါ့အားေမြးဖြား၊ ေတာေက်းလက္ ။

ငါ့အေမက
လယ္ေျမသမီး၊ ငါ့အေဖက
ဘလုတ္ဘရားသား၊ အဝယ္ေတာ္ပဲြစား
အေဖသြားရာ၊ ျမဳိ႕ၿပသြားေန
ဗႏၶဳလဂ်ာနယ္ ၊ တိုက္နွင့္မေဝးျပီ ။
ကီလီလမ္းမွ၊ ဝီလံွ်လမ္းၾကား
ျဖတ္သန္းေျပာင္းေရႊ႕ ၊ ဓာတ္ရထားလမ္းတြင္
ေက်ာက္ခဲတင္ခဲ့ ၊ မီးေတာက္လက္လာ
ငါေစာင့္ၾကည့္ရာ ၊ ေပ်ာ္စရာပ
အမ်ဳိးသားေက်ာင္း ၊ မက္ေသာဒစ္ေက်ာင္း
ယူနီဗာစီတီေက်ာင္း၊ ပညာသင္ျကား
ေက်ာင္းသားဘဝ၊ ျမဳိ႕ၿပမွာသာ ငါၾကီးျပင္းခဲ့ရ ။

ေက်ာင္းထြက္ျပီးက
ကတၲရာလမ္း၊ ေျပာင္လက္နက္ေက်ာ
အဂၤေတေခ်ာ ၊ ကတၲီပါျမက္ခင္း
ဝင္းပဖိတ္လံွ် ၊ ဖန္ေရာင္မွန္ေရာင္
ေဆာင္ကူးစၾကၤန္၊ အုတ္ၾကြပ္နီၾကန္
မိုးေရမစြတ္၊ သြားရလာရ
ေပါင္ဒါနံ႔ ၊ ေရေမႊးနံ႔ နႈတ္ခမ္းနီနံ႔ ၊
ပါးနီနံ႔ ဝီစကီနံ႔ ၊ ဘီယာနံ႔
ေမာ္ေတာ္ကားသံ၊ အေနာက္ေတးသံ
ဂ်ပ္စ္ဘင္သံ၊ ေလလိႈင္းသံ
ယစ္ေဝပန္းလ်၊ ျဖတ္ျဖတ္ရြရြ
ျမဳိ႕ၿပမွာ၊ ၾကီးျပင္းခဲ့ရ
ေဒါက္တာဇီးဗားဂိုး ဇာတ္ကားမွ
ဘာရီကီနို အိမ္ၾကီးကို သတိရ ။

တိမ္တိုက္ေပၚမွ
ျမင္ရစက္ေျပာက္၊ ေအာက္သို႔ ငံု႔ၾကည့္
မိမိျဖတ္ရာ၊ ျမဳိ႕ၿပျပည္ရြာ
သမုဒၵရာ၊ နက္ျပနုရင့္
စိမ္းဝါလယ္ကြင္း၊ ေလွကားတစ္စင္း
ပီကင္းစိုက္ျပီ၊ ေကာ္ေဇာနီခင္း
လည္စည္းနီမ်ား၊ ပန္းစည္းေပးဆက္
ျဖတ္သန္းျပန္ရာ၊ ဂိုဘီသဲကနၲာရ ။

မြန္ဂိုလီယ၊ ေအးျမနွင္းခဲ
တဲြေလာင္းခိုနား၊ နွာေခါင္းဖ်ားမွ
ဆိုက္ေဘးရီးယား၊ ေရခဲလြင္ျပင္
ၾကယ္နီဆင္သ၊ ကရင္မလင္
ျမားနီညရထား၊ ပစ္သြားျမန္ယာဥ္
လီနင္ဂရက္၊ ဝန္းယွက္တံတား
ေခ်ာင္းမ်ားစီးရစ္၊ စိမ္းသစ္ေခြကြ်န္း
ဒနီးဗားျမစ္ေဘး၊ ေမးတင္ေတာင္ေစာင္း
ဘုရားရိွခိုးေက်ာင္း၊ ေရႊေရာင္ျပဳိးၿပက္
ကိယက္ျမဳိ႕မွ၊ ပရဟာသို႔
ျမဳိ႕ၿပရဲတိုက္၊ ဗုဒၶဂါယာ
ဗာရာဏသီ၊ ဂဂၤါျမစ္ဝွမ္း
သြားလာလွည့္လည္၊ ျမဳိ႕ၿပျပည္မ်ား
ဆီြဒင္တစ္ေခါက္၊ ေနာက္ဆံုးေရာက္ခဲ့ ၁၉၆၂ ။

၇၅ နွစ္
ပိေတာက္သစ္၊ စိန္ပန္းသစ္
နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ျမဳိ႕ၿပမွာေန
ေမြးေျမနွင့္စိမ္း၊ ဇလပ္နွင့္စိမ္း
ေက်းငွက္နွင့္စိမ္း၊ လယ္ကြင္းနွင့္စိမ္း
ေဘာက္တူနွင့္စိမ္း၊ ေမွ်ာ့နက္နွင့္စိမ္း
ေမြးရက္တစ္ေန့ မိတ္ေဆြေတြ႕ဆံု
ေက်းလက္ဓေလ့၊ ထမင္းဝိုင္းမွာ
ေရာက္တတ္ရာရာ၊ လြတ္လပ္စြာေျပာ
ျပဳံးကာရယ္ကာ၊ ေနရာမထ
ဓမၼသုခ၊ မဲဇာအနီး
ဘုန္းျကီးေက်ာင္းမွာ၊ ဖိတ္စာမကမ္း
သတိရသူ၊ ခ်စ္ခင္သူမ်ား
သတင္းၾကားနွင့္ လာေရာက္ၾကျပီ
ေမြးရာအိမ္ၾကီး၊ ပ်က္ျပဳိစီးလည္း
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းနွင့္၊ ပိေတာက္ပြင့္နွင့္
လက္ဖက္ရည္ဝိုင္း၊ ကဗ်ာဝိုင္းနွင့္
ဇာတိရနံ႔ ၊ ထံုေမႊးေနဆဲကို ။

ဒဂုန္တာရာ ( ၃. ၆. ၉၄ )

ဒီကဗ်ာထဲက အေၾကာင္းအရာေတြက ခင္ဗ်ားကိုပဲ ရည္ညြန္းပါတယ္

ပါးစပ္ထဲ အသားေရာက္ရင္ ဝါးရမယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားသိတယ္
က်ည္ဆန္မပါဘဲ ရန္သူပစ္လို႔မရဘူးဆိုတာလည္း ခင္ဗ်ားသိတယ္
ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားဟာ ခပ္တံုးတံုးခပ္အအ
ခင္ဗ်ားမွာ ေျခေတြလက္ေတြမရိွဘူး ဒီထက္ဆိုးတာ ခင္ဗ်ားမွာ ဦးေခါင္းမရိွဘူး
ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္လည္မ်ဳိကို သူတို႔ဖိညွစ္ေနၾကျပီလို႔ ခင္ဗ်ားေအာ္တာေပါ့
ခင္ဗ်ားဟာ ကိုယ့္တြင္းကိုယ္တူးျပီး ပိုေမွာင္တဲ့ေနရာဆီသြားေနတာပဲ
ခင္ဗ်ားသာ ဆရာဝန္ျဖစ္ရင္ ခဲတံကိုခဲြစိတ္ဓားနဲ႔ခြ်န္မွာပဲ မဟုတ္လား
အကယ္၍ ဂီတသမားျဖစ္ရင္ တင္းနစ္ေဘာလံုးကိုတေယာနဲ႔ရိုက္ျပေနေလာက္ျပီ
ခင္ဗ်ားဟာ ပညာကို ဘယ္ေျမၾကီးကတူးရမွန္းသိေပမယ့္ တူးစရာလက္နက္ကို မတီထြင္တတ္ဘူး
ေဘာလံုးကို ခင္ဗ်ားသေဘာက်တာ သဘာဝက်ပါတယ္
လိမ္လိုက္ ေခါက္လိုက္ ဆဲြေျပးလိုက္ ခိ်န္သားကိုက္ဂိုးသြင္းလိုက္နဲ႔ခင္ဗ်ားက အေတာ္ဟန္က် ခဲ့တာကိုး
ဓားမပါပဲ ထင္ခုတ္သြားရတာ အရသာရိွလြန္းတယ္လို႔ ခင္ဗ်ားေျပာခဲ့တယ္
ဒါအေခ်ာင္သမားပဲ
တစ္ခုခုခက္ခဲလာျပီဆို ခင္ဗ်ားက တင္းနစ္ရံုထဲဝင္သြားတယ္
ဟိုပို႔လိုက္ ဒီပို႔လိုက္ဟာ ခင္ဗ်ားက်င့္သံုးေနက် ကစားနည္းတစ္မ်ဳိးပဲမဟုတ္လား
တကယ္ေတာ့ ခင္ဗ်ာဟာ လူေတာ္တစ္ေယာက္ပါ
လူ့အဖဲြ႕အစည္းနဲ႔ လူ့ပတ္ဝင္က်င္ကို ခင္ဗ်ားေကာင္းေကာင္းနားလည္တယ္
ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားဟာ ခပ္တံုးတံုးခပ္အအ
ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္လည္မ်ဳိကို သူတို႔ဖိညွစ္ေနျပီလို႔ ခင္ဗ်ားေအာ္တာေပါ့
ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ခ်င္းေတြ႕ရင္ ခင္ဗ်ားအေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္
ခင္ဗ်ားမွာ ေျခေတြလက္ေတြမရိွဘူး ဒီထက္ဆိုးတာ ခင္ဗ်ားမွာ ဦးေခါင္းေတြမရိွဘူး
အကယ္၍ ကြ်န္ေတာ္တို႔ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ေတြမွားေနတယ္လို႔ ခင္ဗ်ားထင္ရင္လည္း
မွန္ေပးဖို႔ကြ်န္ေတာ္တို့မွာ အစီအစဥ္မရိွေတာ့ဘူး
ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုရင္
ကြ်န္ေတာ္တို႔ လည္မ်ဳိကို သူတို႔ ဖိညွစ္ေနျပီလို႔ ခင္ဗ်ားေအာ္သလို
ခု ... ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္မ်ဳိကိုလည္း ခင္ဗ်ားကဖိညွစ္ေနျပီေလ...။

ဥတၲရာေအာင္

“ နတ္စကား ”

အလြန္ခ်ဳိၿမိန္ျပီး
အရည္ရႊမ္းျပီး
အနံ႔အရသာထူးကဲေသာ
အလြမ္းမ်ား မ်ားစြာ ထူထဲျကြယ္ဝေသာ
ေလာကၾကီးမွာ
ကြ်န္ေတာ္ေပ်ာ္မိပါျပီ ။
အဆံုးအရံႈးမ်ားကိုလည္း
ဆုလာဘ္မ်ားလို
ဂုဏ္ယူတတ္ပါျပီ ။
ဒဏ္ရာမ်ားရလာလွ်င္
ရင္ထဲမွာ ပန္းေတြပြင့္ရဲခဲ့တဲ့ သတၱိ
ကြ်န္ေတာ္ ရရိွခဲ့ပါျပီ ။ ။

သုခမိန္လိႈင္ ( မေဟသီ-ၾသဂုတ္၊၂ဝဝ၁)

“ မိမိခိုင္ကို မနိွပ္စက္နဲ႔ ”

မိန္းမဆိုတာ
ေတာင့္ခ်င္သေလာက္ေတာင့္
ဓာတ္တိုင္ဆိုတာ
ေျဖာင့္ခ်င္သေလာက္ေျဖာင့္
ၾကည့္ေကာင္းတယ္ ။
မၾကည့္ရင္ မျမင္ဘူး
မသြားရင္မေရာက္ဘူး
နားလည္မႈက မိသားစုမွာ အခရာက်တယ္ ။
မိမိခိုင္ကို မနိွပ္စက္နဲ႔ကြာ
အရက္ေသာက္ျပီး ေရးတဲ့ကဗ်ာက
အရက္ရဲ႕တိုက္စားမႈကို ဘယ္ေလာက္ခံမွာလဲ ။
ေဘာလံုးသမားနဲ႔ တံတားေဆာက္ေဆာက္
အင္ဂ်င္နီယာနဲ႔ ေဘာလံုးကန္ကန္
အိမ္ကို မိုးၾကီးခ်ဳပ္မွ ျပန္ျပန္မလာနဲ႔ ။
ငါတို႔ေပၚ မီွတည္တဲ့
ငါတို႔ သားသမီးရဲ႕ ဒုက သုခ
အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးၿပျပီး
ဝင္ရိုးစြန္းဝက္ဝံလို တစ္ကိုယ္ေကာင္း မဆန္နဲ႔ ။
ျမန္မာစာသည္ တို႔စာ
ျမန္မာစကားသည္ တို႔စကား
အခ်စ္အေၾကာင္းေတာ့ ငါလည္းေျပာလို႔ရတယ္
အေရးၾကီးတာ အလုပ္ပဲ ။

ႏြယ္စိမ္းေဝ

မေန႔က ပံုျပင္ရဲ႕ အဆက္

ကုကၠိဳပင္ေတြ
လသာရင္ ငိုတဲ့ေၾကာင္း
ေတာင္ကုန္းေလးက
မေဟာင္းေသးတဲ့
ေတးတစ္ပုဒ္ကို ျငီးလို႔ ။

လိေမၼာ္သီးတစ္လံုး
“ ၿဗဳန္း ” ဆို
အေရွ႕ဆီက ထြက္တာနဲ႔
တဲရွင္တို႔
ေတာင္ကုန္းေလးေဘးက
ထြက္သြားၾက ။

ေႏြေလေျပ မေၾကာက္
မိုးေရထဲေလွ်ာက္
နွင္းေဝေဝေအာက္
ေခြ်းေပါက္တို႔ က်ရင္း
အလုပ္လုပ္ ၊ လုပ္ၾကရေပါ့ ။

ေတာင္ကုန္းေလး ပုခံုးက
ပန္းသီးတစ္လံုး ျပဳတ္က်ဆဲ
တဲအိမ္ေတြဆီျပန္လာၾက ။

ဒါဟာလည္း
ကမၻာျကီးေပၚက
ဘဝမွ်င္မွ်င္ တဲရွင္ေတြရဲ့
ေန့တဓူဝေပါ့ကြယ္။

တဲအိမ္ေလးမ်ား
ခရီးထြက္တဲ့ညက
သစ္ရြက္ကေလးေတြ
ေလညွင္းလာေပမယ့္
ေတးမသီနိုင္ရွာခဲ့ ။

ေတာင္ကုန္းေလးရဲ႕ေဘးက
သူ့အေဖၚတဲအိမ္ေလးနဲ႔
ခဲြရက္ၾကတာ
ဝမ္းနည္းတဲ့အေၾကာင္း ...
ကုကၠိဳပင္ေတြ
လသာရင္ ငိုတဲ့ေၾကာင္း
ေတာင္ကုန္းေလးက
မေဟာင္းေသးတဲ့
ေတးတစ္ပုဒ္ကို ျငီးလို႔
ေနညိဳညိဳဆို ငိုငိုေနတတ္သတဲ့ ...။

ေအာင္လြန္းျမဳိင္

ေကာင္းကင္နွင့္ လဲြခန္း

ေကာင္းကင္
အျပာေရာင္သန္းျပီး
ၾကည္ႏူးဖြယ္ အဆင္ေသြးမ်ဳိးစံုနဲ႔
သာယာေနတာက
မိုးတိမ္ေတြေပါ့ ။

ေျမေပၚက
ဒုကၡအစိုင္အခဲေတြကိုေတာ့
လူေတြလို႔
မိတ္ဆက္မေပးၾကပါစို႔နဲ႔ ။

သုခမိန္လိႈင္
(၁၉၉၅ မေဟသီမဂၢဇင္း)

ထမ္းထားခ်င္ခဲ့တဲ့ ကမၻာ

လဲြေခ်ာ္မႈေတြဟာ
အဲဒီက စခဲ့တာပါပဲ
ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းက
ကမၻာၾကီးကို ထမ္းခ်င္ခဲ့တာေလ ...... ။
ဒါနဲ႔
သမုဒၵရာေတြကိုျဖတ္ဖို႔
တိုက္ၾကီးေတြကို ပတ္ဖို႔
ဖတ္ရႈေလ့လာ
မာကိုပိုလိုကို သိခဲ့
ကိုလံဘတ္(စ္)ကိုသိခဲ့
ရိုဒင္ကို သိခဲ့
ဗန္ဂိုးကိုသိခဲ့
ဒါေပမဲ့
မိဘေမတၱာ ဆိုတာ
ဘတ္စ္ကားနာမည္ မွတ္လိုမွတ္
ပိဋကတ္လည္း အာဂံုမေဆာင္နိုင္
ကိုယ္ဘာေကာင္ဆိုတာလဲ
ကိုယ့္ဟာကိုယ္မသိ
အမွားေတြကို ပိပိရိရိ က်ဴးလြန္ရင္း
အလဲြလဲြအေခ်ာ္ ၾကီးျပင္းလာ
ခုခိ်န္မွာေတာ့
လူဟာလည္း ေထာင္းလေမာင္းေၾက
စိတ္ေတြလည္း ေျခကုန္လက္ပန္းက် ။
အင္း....ဘဝဆိုတာ တိုက္ပဲြပါပဲ
ဒါေပမဲ့ လူဆိုတာကလည္း
ဒဏ္ရာရေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေလ ..... ။
ကမၻာၾကီးေရ
ခင္ဗ်ားကိုထမ္းဖို႔ ေနေနသာသာ
က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္ေတာင္ အနိုင္နိုင္ဗ်ာ ။ ။

မင္းခ်စ္သူ(ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာဇြန္ ၁၉၉၇)

လူအျဖစ္ ရဲ႕ ေတး

အလိုရမက္ေတြနဲ႔ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး တြန္႔ေခါက္
အေမႊးအမွ်င္ထူထူ
ေဟာဒီ - အေလနေတာ အသားတံုးၾကီး
ၾကာျပီ ။

မီးကြ်မ္းသစ္တံုးတစ္စလို ျပီးဆံုးသြားမွာလား ........
ကစားပဲြတစ္ခုသာသာမွ် ....
အဲသလို အၾကိမ္ၾကိမ္ ေမွာက္မွားရင္း
အစကိုမသိႏူိင္တဲ့ ဆက္ထံုးေတြထဲ
မေန႔ကအတိုင္းျဖစ္ခဲ့ျပီ ။
အနုပညာေျမာက္မႈ ဘဝနဲ႔တူေပမဲ့
ဘဝဟာအနုပညာမေျမာက္လွပါဘူး ။
အဲဒီမသိသားဆိုးဝါးမႈ ေတြေလ
ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္ပါးရဦးမွာလဲ
စမ္းေခ်ာင္းကေလးကိုသာ ခူးဆြတ္ဖို႔ အလိုရိွသင့္ရဲ႕ ။
ဘယ္သူ ေျဖာင့္တန္းခဲ့ပါသလဲ
ကမ္းပါး မရိွသူေတြအလ်ားဆန္႔ၾကေပေတာ့
စင္ၾကယ္မႈျဖင့္သာေပါက္ေရာက္စို႔
လူ့ဘဝဟာ
ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္လို႔မရေပဘူး ။

ေမာင္ေဆးရိုး

ဟန္ ပ်က္ ျခင္း

ဆယ္ေျခာက္အဆင္နဲ႔
ဘဝကိုရင္မခုန္ခ်င္လို႔
ေနာက္တစ္ဖဲ ထပ္ဆဲြလိုက္ခါမွ
ဆယ္ဖဲက တက္လာ ။ ။

စိုင္းဝင္းျမင့္
(ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ ၊ နိုဝင္ဘာ ၁၉၉၇)

ရွည္ၾကာစဲြျမဲ

ငယ္ငယ္ကတည္းက စဥ္းစားရင္း အေျဖရွာမိခဲ့တယ္
မိုးေကာင္းကင္ၾကီးရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ ဘာေတြရိွပါလိမ့္
ၾကယ္ပြင့္ကေလးေတြေတြထဲမွာ ဘာေတြရိွပါလိမ့္ ။

ငယ္ငယ္ကတည္းက စဥ္းစားရင္း အေျဖရွာခဲ့မိတယ္
လူေတြဟာ အလုပ္လုပ္ၾကတာတူပါလ်က္
ဆင္းရဲသူကမတရားဆင္းရဲတတ္ျပီး
ခ်မ္းသာသူက မတရားခ်မ္းသာတတ္တာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ ။

ငယ္ငယ္ကတည္းက စဥ္းစားရင္း အေျဖရွာ
ေလာကၾကီးထဲ လူေတြဘာေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာပါလိမ့္
ငါရယ္လို႔ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာသလဲ ။

စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္း ၾကီးျပင္းခဲ့
ၾကီးလာေပမဲ့ အေျဖက စိတ္တိုင္းမက်
ေသခ်ာတာတစ္ခုေတာ့ ရိွတယ္.....
ကိုယ္ေနထိုင္တဲ့ ကမၻာကို ခ်စ္ေနေသးတာပဲ
ေသခ်ာတာတစ္ခုေတာ့ ရိွတယ္.....
ခ်စ္ခ်င္းေမတၱာ ရိွေနခဲ့လို႔ ေနေပ်ာ္တာေပါ့
ေမးခြန္းေတြ မ်ားမ်ားလာလို႔ ဘဝသန္စြမ္းေနတာေပါ့ ။ ။

ထြန္းေဝျမင့္

မိုးရြာေတာ့မည္

ရြာမည္လားမိုး ၊ အစိုးမရ
လိမ့္အိက်ဆင္း ၊ ေၾကကဲြျခင္းလား
ထိန္းမထားတတ္ ၊ တရစပ္နဲ႔
မရပ္မနားရြာပါေလ ။

ျငိမ္သက္ညိုေမွာင္ ၊ ျပိဳမေယာင္နဲ႔
ၾကာခဲ့ျပီပဲ ၊ သိမ္းဆည္းထားခိုက္
တရိႈက္ရိႈက္စ ၊ ရြာခ်မလို
စြတ္စိုလဲ့ရည္ ၊ ဖဲြ႕သီခိုခိ်တ္
ေၾကကဲြရိပ္မွာ
စိတ္ခ်လက္ခ်ရြာလိုက္ေလ ။

ဘာသာျပဳိၾကဲ ၊ မေပၚက္ကဲြနဲ႔
သဲသဲစိတ္စိတ္ ၊ ခပ္တိတ္တိတ္ရြာ
ေျဖသာေအာင္ထိ ၊ အခြင့္ရိွခိုက္
ရြာလိုက္ပါေလ ၊ မိုးေရေတြထဲ
စဲတဲ့အထိ ၊ ကြ်န္ေတာ္ရိွမယ္
နားလည္တည္စြမ္း
ခမ္းသြားေအာင္သာရြာပါေလ ။

အတားသက္သက္ ၊ မထားရက္ေသာ
မိုးစက္ေတာၾကား ၊ ခံစားေဝမွ်
ေနပါ့မယ္ေလ ၊ေဝဒနာဟာ
အေျဖရွာခက္ ၊ တြက္မရရင္
ရြာခ်င္လားမိုး ၊ အျငဳိးမထား
အခါးမဖက္ ၊ မိုးေရစက္နဲ႔
ျငိမ္သက္ညင္သာ ၊ ရြာလိုက္ေလေနာ္
ကြ်န္ေတာ္ရိွမယ္ ၊ နားလည္တည္စြမ္း
ခမ္းသြားေအာင္သာရြာပါေလ ။ ။

ေအာင္ဒင္

ကြ်နု္ပ္ ခ်ာလပတ္လည္ေနေသာ ခက္ၾကီး တစ္ဆယ့္နွစ္ပါးကိစၥ

ခက္တာက
သူေတာင္းစား ခြက္ေပ်ာက္ေနတာကို မသနားဘဲ
သူေဌး သေဘၤာေမွာက္တာကို
မ်က္နွာလို မ်က္နွာရလုပ္တဲ့... ကိစၥ

ေဖာင္ျခမ္းကဲြ ကိုယ္ေဖာ့နည္းကို
မရမကက်င့္သံုးျပီး
ဘူးေတာင္းေရနစ္နည္းကိုေတာ့
အသံုးမဝင္ဘူး... ဟဲ့ လို႔ .. ပစ္ပယ္ထားတဲ့ကိစၥ

ပုန္းေနေပမဲ့
ရွာသူမရိွရင္ နာတယ္ဆိုတဲ့
ဆရာျမဳိ႕မျငိမ္းေျပာတဲ့
ခိုးလုိးခုလု ကိစၥ

ဖိုးသူေတာ္မ်က္စိလည္ေလ
ဆြမ္းဆန္ရေလဆိုတဲ့ စကားမွာ
ဖိုးသူေတာ္ တကယ္ မ်က္စိလည္တာလား
မ်က္စိလည္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလား
ဝိဝါဒမကဲြတဲ့ ကိစၥ

ခက္တာက
စာေတာ ေပေတာမွာလည္း
ေၾကာင္ကို အေတာင္ပံတပ္ေပးလိုက္သလိုပဲဆိုတဲ့ ကိစၥ
က်ားေသကို အသက္သြင္းေပးလိုက္သလိုဆိုတဲ့ ကိစၥ
အနိစၥ သေဘာနဲ႔
ကိစၥ ေခ်ာ(ေလွ်ာ)တယ္ဆိုတာ
နေဘ စစ္ မစစ္ ကိစၥ
လူကို ေခြးကိုက္ျခင္းနဲ႔
ေခြးကို လူကိုက္ျခင္းဆိုတာ
ဘယ္ဟာ သတင္းျဖစ္မွန္းမသိတဲ့ကိစၥ
ငိုရခက္၊ ရီ (ရယ္) ရခက္ဆိုတာ
ဘယ္လိုမ်က္နွာထားၾကီးမွန္းမသိတဲ့ကိစၥ ။

ေမာင္နွင္းခိုင္
ဧျပီ ၊၂ဝဝ၆

စီးကရက္ေသာက္ျခင္း အနုပညာ

ရွင္ ကြ်န္မကို တစ္လိပ္ျပီးတစ္လိပ္ ေသာက္ပစ္တယ္။
ရွင္ ကြ်န္မကို တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ ေသာက္ပစ္တယ္ ။
ကြ်န္မ ဘဝကို ပထမဆံုးေလာင္ကြ်မ္းေစခဲ့တာ ရွင္။
ရွင့္မ်က္နွာေရွ႕ကေန မၾကာခဏ ေမာင္းထုတ္ခံရတာ ကြ်န္မ ။
ၾကမ္းေပၚလႊင့္ပစ္ျပီး ေျခေထာက္နဲ႔ နင္းေျခခဲ့ခံရ အၾကိမ္ၾကိမ္ ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျပာမႈန္ေတြအျဖစ္ အမိႈက္ပံုးထဲမွာ ။

ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မဘဝကို ကြ်န္မ ေက်နပ္မိပါတယ္ ။
ရွင့္နႈတ္ခမ္းဖ်ားကေန တယုတယ
မီးခိုးေငြ႔ကြင္းေလးေတြအျဖစ္ လွလွပပ
စိတ္လိုလက္ရ ရွင္မႈတ္ထုတ္ေနတတ္တဲ့
ဟိုးအရင္အခိ်န္ေတြကို ျပန္ေတြးမိရင္ေပါ့ ။

ျမင့္မိုးေအာင္

** ၿမန္မာမေလး မ, ယဥ္ေက်း **

ဘုရား တရား သံဃာ
ရတနာ ျမတ္သံုးပါးနဲ ့
ဆရာသမား မိဘ
အနႏၱာ အနႏၱကို
အၿမဲဦးခ် သတိတရနဲ ့
တုပ္ကြရွိခိုး ျမတ္ႏိုးေလ့ရွိတဲ့ အမူအရာ
ဗုဒၶဘာသာ အစဥ္အလာပါ ။

သမီးကေလး အိပ္ယာကႏိုးရင္
ဘုရား ရွိခိုးရဲ႕လား ။

ဘုရားစဥ္မွာ အၿမဲလမ္းဖို ့
ပန္းေရခ်မ္းမွ ကပ္ရဲ႕လား ။

ကိုယ္မစားခင္ စားဦးတင္ဖို ့
ဆြမ္းေတာ္ပဲြမွ ျပင္ရဲ႕လား ။

ကမၻာသားေတြ ေမတၱာေဝ
ဒူေ၀ေ၀သံ သာရဲ႕လား ။

မိမိျပဳသမွ် လွဴဒါန
အမွ် အမွ် ေ၀ရဲ႕လား ။

ေရလိုေအးလို ့ ပန္းလိုေမႊး
ၿငိမ္းေအးၾကည္သာ ရွိရဲ႕လား ။

ကိုယ္မွဳႏွုတ္မွဳ၊ စိတ္မွဳ
သာဓုသံဆို ခ်ဳိရဲ႕လား ။

ျမန္မာျပည္သူ၊ စိတ္ထားျဖဴ
လူႏွင့္လူခ်င္း၊ ခ်စ္ခင္ရင္း
သတင္းေမႊးပ်ံ ့ ႏူးညံ့တယ္ ။

ေလာကဓံေကြ ့၊ ဘယ္လိုေတြ ့ေတြ ့
မေရြ ့မ႑ိဳင္ ၊ မယိမ္းယိုင္
စိတ္ခိုင္ခိုင္လဲ ထားပါတယ္ ။

စာရိတၱအက်င့္ ၊ ဇာတိျမင့္
ဥာဏ္နဲ ့ ယွဥ္ကာ၊ မွ်တစြာ
ငါ၏အေရး ၊ သူ ့အေရး
တေျပးညီညီ က်င့္ပါတယ္ ။

ဗုဒၶသားေကာင္း၊ သမီးေကာင္း
စိတ္ေကာင္းေမြးမွ၊ စာေကာင္းရ
စိတ္လွေစမွု၊ လံုးလျပဳ
စိတ္ႏုသူလဲ မဟုတ္ေခ်
အေနရဲေအာင္ ေနပါတယ္ ။

ျမန္မာမေလး မ,ယဥ္ေက်း
သတင္းပ်ံ ့ေမႊး၊ ဂုဏ္ပ်ံ ့ေမႊး
ေ၀းနီးေက်ာ္ေစ ခ်င္ပါတယ္။

 တင္မိုး

** ၾကင္နာမႈ **

ငါ့မ်က္ရည္
ဆဲသည္ကိုလည္း သူမႈခဲ ။

ငါ့မ်က္ရည္
ဆိုသည္ကိုလည္း သူမႈခဲ ။

ငါ့မ်က္ရည္
နင္းသည္ကိုလည္း သူမႈခဲ ။

ငါ့မ်က္ရည္
ႏွိမ္သည္ကိုလည္း သူမႈခဲ ။

ခုတခါမူ
ငဲ့ညွာေထာက္ရႈ ၊ ၾကင္နာမႈေၾကာင့္
ဥကာ လည္ကာ ၊ ၀ိုင္းကာ လာသည္
ငါ့မွာ အံၾကိတ္ထားရ၏ ။ ။

မင္းသု၀ဏ္

** ေလလြင့္သူရဲ႕တိမ္ **

မုန္းတီးမႈမ်ား
ေန႔စဥ္ စားသံုးရင္း
ခြန္အားသစ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။

ႏွစ္သံုးဆယ္ၾကာတဲ့ မီးလွ်ံမ်ား
ေလတိုက္စားလို႔ ၿငိမ္းလုၿပီ ။

လြဲေခ်ာ္သြားတဲ့ နာရီမ်ားအတြက္
အိပ္မက္ေတြကို ႐ွက္တိုင္း
အနက္႐ႈိင္းဆံုးဆိုတဲ့ ေသာကမ်ား
ဘုရား တ,ရင္း စိန္ေခၚခဲ့ရၿပီ ။

ဂုဏ္သိကၡာေတြ ေၾကမြၿပီး
စီးထားတဲ့ ဖိနပ္ေအာက္
အမွန္တရားေတြ ေမွာက္က်သြားတဲ့အခါ
ဘ၀ဆိုတာ ေကာလဟလပါပဲ ။

ေ႐ႊ႐ွာသူမ်ား
ေငြ႐ွာသူမ်ား
ေနရာယူသူမ်ား
အားလံုးရဲ႕ေနာက္မွာ
ငါ ……
ေလဆာေရာင္ျခည္ေသနတ္နဲ႔
လူသတ္ခ်င္တယ္ ။

ဒါေပမယ့္
ဘာေတြမွ ေတြးမေနနဲ႔
တိမ္ေတြရဲ႕ကိစၥ
ရာသီေတြရဲ႕ ကိစၥ
ေလာကကို မေတာင္းဆိုလိုက္ေလနဲ႔
ဣေျႏၵႀကီးတဲ့ ေကာင္းကင္လို ေနလိုက္ေပါ့ ။ ။

ဂ်ဴး။
မာယာမဂၢဇင္း၊ မတ္လ၊ ၁၉၉၈၊ အတြဲ ၃၊ အမွတ္ ၁

ကဗ်ာဆရာ၏ ရိိုုုးးေျဖာင့့္္မႈ ( ဒဂုန္တာရာ )

ကဗ်ာဆရာ၏ ရိိုုုးးေျဖာင့့္္မႈ  ( ဒဂုန္တာရာ )

(က)

လြန္ခဲ့ေသာ ၁ဝ နွစ္ေက်ာ္ေလာက္က စ၍ ေခတ္ေပၚ ျမန္မာ စာေပ
ေလာကတြင္ ကဗ်ာသစ္ အားထုတ္မႈ တစ္ရပ္ လူငယ္မ်ား ေဆာင္ရြက္
ေနျကသည္ကို သတိျပဳမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားမိသည္။ ကဗ်ာ
ပံုသဏၭာန္သစ္ တီထြင္ဆန္းသစ္မႈျပဳၿခင္းကို ကြ်န္ေတာ္ အားေပးခ်င္သည္ ၊
စိတ္လည္း စိတ္ဝင္စားသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ သူတို႔၏ အေရးအဖဲြ႔မ်ားကို
တတ္နိုင္သေလာက္ ဖတ္ရႈ ေလ့လာခဲ့သည္ ။ ခံစားမႈေတြ႔ေသာ အေရးအဖဲြ႔
မ်ဳိးကို ရွာၾကည့္မိသည္ ။ ေတြ႔သည့္အခါ ေတြ႔သည္ ။ ယင္းသည္ ကြ်န္ေတာ္
တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္ ။ ခံစားသူတို႔လည္း ခံစား
ၾကပါလိမ့္မည္ ။ ၾကိဳက္သူတို႔လည္း ၾကိဳက္ပါလိမ့္မည္ ။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္
မဂၢဇင္းတိုင္းတြင္ ယင္းသို႔႔ေသာ အေရးအဖဲြ႔ ကဗ်ာအမ်ဳိးအစားမ်ားကို
ထင္ရွားစြာ ေတြ႔နိုင္ျခင္းျဖစ္သည္ ။
ကြ်န္ေတာ္စိတ္ဝင္စား၍ ဖတ္ၾကည့္ေသာအခါ နုပ်ဳိပြင့္သစ္စ လူငယ္
တို႔သည္ ယင္းအေရးအဖဲြ႔မ်ဳိးကို ေရးသားေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္ ။
ကြ်န္ေတာ္က အယ္ဒီတာတစ္ဦးကို ေမးၾကည့္သည္ ။ “ ခင္ဗ်ား နားလည္
သလား ၊ ခင္ဗ်ား နားလည္လို႔ ထည့္သလား ” ဟု ေမးသည္ ။ သူက ေျပာ
သည္။ “ နားေတာ့မလည္ဘူး ၊ ဒါေပမဲ့လို႔ ထည့္ရတယ္ ၊ စာဖတ္ ပရိသတ္
ရိွတယ္ ထင္တယ္ ။ ”
ယေန႔ေခတ္သည္ စာဖတ္ပရိသတ္ရိွမွသာလွ်င္ ရပ္တည္နိုင္မည္
မဟုတ္ပါလား ။

ထိုအယ္ဒီတာသည္ ရိုးသားသည္ ၊ အျခားအယ္ဒီတာမ်ားကိုေတာ့
ကြ်န္ေတာ္ မေမး ၊ ကိစၥမရိွ ။ ေခတ္ဆိုသည္က အမ်ဳိးမ်ဳိးရိွသည္ မဟုတ္ပါ
လား ။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ကဗ်ာလႈပ္ရွားမႈက ရိွေနသည္ဟု နားလည္
လိုက္သည္ ၊ မည္သည့္ဘက္သို႔ ဦးတည္သြားေနၾကသလဲ ၊ ကြ်န္ေတာ္
စိတ္ဝင္စားသည္ ။ သူတို႔သည္ ကဗ်ာသစ္ကို စိတ္ဝင္စားသည္ကို ေတြ႔ရ
သျဖင့္ ေက်နပ္မိသည္ ။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ကေလာက္ တီထြင္ဆန္းသစ္
ၾကသလဲ၊ ကြ်န္ေတာ္စိတ္ဝင္စားေသာ ေမးခြန္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က
တစ္စံုတစ္ရာ အသစ္ဆီသို႔ ဦးတည္ေနေသာ လႈပ္ရွားမႈက မွန္သည္ ၊
လႈပ္ရွားေနဆဲဟု ကြ်န္ေတာ္နားလည္လိုက္သည္ ။ ကူးခပ္ေနၾကသည္ ၊
သို႔ေသာ္ ကမ္းစပ္သို႔ ေရာက္ျပီလား ၊ ကြ်န္ေတာ္ အျမင္က ေတာ့
မေရာက္ေသး ၊ ကူးခပ္ေနဆဲ ၊ လႈပ္ရွားေနဆဲဟု ယူဆသည္ ။
သေဘာတူသူလည္း ရိွမည္ ၊ မတူသူလည္း ရိွမည္ ။ ယင္းကာလကို
ကြ်န္ေတာ္က ၾကားကာလဟု ယူဆသည္ ။ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ကမ္းစပ္ေရာက္ျပီ
ဟု ေျပာသံၾကားရသည္ ။ ကြ်န္ေတာ္ သိပ္သေဘာမတူခ်င္ ၊ ကိစၥမရိွ ။
ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း သေဘာမွ်သာ ျဖစ္၍ တျခားသူတို႔နွင့္
သေဘာခ်င္း တူခ်င္မွ တူမည္ ။ လြန္ခဲ့ေသာ ၁ဝ နွစ္ခန္႔က ပုတီးကုန္း
ကိုစိန္ဝင္း၊ ကိုေအာင္ေဝးတို႔နွင့္ ဆံုၾကစဥ္ ကိုစိန္ဝင္းက ယေန႔ ေမာ္ဒန္
ကဗ်ာနွင့္ ပတ္သက္ျပီးေမးသည္။ တခ်ဳိ႕ကို ကြ်န္ေတာ္ နားလည္သည္ ။
ကဗ်ာသည္ စကားေျပသို႔ ေလွ်ာက်မသြားသင့္ဟု ေျဖလိုက္သည္ ။
အရိႏၵမၼာ မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပသည္ ။
ယင္းစကားရပ္ကို အဓိပၸာယ္ေကာက္သူအခ်ဳိ႕က ကြ်န္ေတာ္ေမာ္ဒန္
(သူတို႔ အေခၚ) ယခုေတာ့ ေခတ္ေပၚဟု ေျပာင္းေခၚသူကေခၚၾကျပီ ၊
ေမာ္ဒန္ကို ဆန္႔က်င္သည္ဟု ကြယ္ရာတြင္ ေျပာသည္ဟုသိရသည္ ။
ကိစၥမရိွ ၊ ကြ်န္ေတာ္ ကေတာ့ သူတို႔သည္ ယေန႔တိုင္ပင္ ဆန္းသစ္ဖန္တီးမႈ
ကို ရွာေဖြေနၾကဆဲဟု ယူဆမိသည္ ။ ေျပာင္းလဲေနဆဲကာလဟု သတ္မွတ္
ထားသည္ ။

(ခ)

မနွစ္က ကဗ်ာစာအုပ္တစ္အုပ္၏ အမွာတြင္ ကိုေအာင္ခိ်မ့္က သူ၏
ေခတ္ေပၚကဗ်ာနွင့္ ပတ္သက္၍ သူ၏ အေတြ႔အၾကံဳမွရရိွေသာ အယူ
အဆကို ေဖာ္ျပလိုက္သည္ ။ ကြ်န္ေတာ္ ဝမ္းသာသြားသည္။ ေက်နပ္သြား
သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဆယ္နွစ္ေက်ာ္ကတည္းက သိခ်င္ေနေသာ အေျဖကို
သူက ရိုးေျဖာင့္စြာ ေျဖၾကားလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်နပ္ျခင္း
ျဖစ္ရသည္ ။
ကြ်န္ေတာ္ သူတို႔ကို ေျပာသည္မွာ ၾကာျပီ ။ ခင္ဗ်ားတို႔ အေတြ႔အၾကံဳ
ကို ေရးၾကဟု ေျပာသည္ ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔မေရးၾက ။ ယခု ေရးေဖာ္ရ၍
ကဗ်ာ ေလ့လာေရးနွင့္ပတ္သက္၍ အေရးၾကီးေသာ ရိုးေျဖာင့္ေသာ စကား
ရပ္ကို ၾကားရေပျပီ ။ ကြ်န္ေတာ္ ယခုေမာ္ဒန္ဟုေခၚေသာ ကဗ်ာ
ေရးဖဲြ႔သူမ်ားနွင့္ ေတြ႔ခ်င္သည္မွာ ၾကာျပီ ။ သို႔ေသာ္ လူတိုင္းကို ေမးရန္
မသင့္ဟု ကြ်န္ေတာ္ ရံြ႕ေနမိသည္ ။သူတို႔၏အလုပ္ကို စစ္ေဆးသည့္သေဘာ
သက္ေရာက္မွာစိုး၍ ျဖစ္သည္ ။ တတ္နိုင္သမွ် စူးစမ္းၾကည့္ရသည္ ။
သို႔ေသာ္ တခ်ဳိ႕အေျဖကို မေက်နပ္။ သူတို႔ ရင္ထဲမွာရိွတာ မေျပာဟု
ေတြးၾကည့္ေနသည္ ။ ကိုေအာင္ခိ်မ့္က “ ေခတ္ေပၚကဗ်ာ ” ဆိုတာ “ ကဗ်ာ
ဖဲြ႔နည္းက်မ္း ” မရိွခဲ့ဘဲ နိုင္ငံျခားကဗ်ာ စာေၾကာင္းလိုက္ အတန္းလိုက္
ဘာသာျပန္ ကဗ်ာပံုသဏၭာန္ကို ခံတြင္းေတြ႔ခဲ့ရာမွ (၁ဝ)နွစ္စီ လူငယ္မ်ား
တစ္ဦး ကဗ်ာ တစ္ဦးလွမ္းၾကည့္ကာ အလြတ္သေဘာ စာေပအနုပညာဝိုင္း
မ်ားမွာ ဖလွယ္နီွးေနွာၾကကာ ကမၻာေပၚက လြတ္လပ္တဲ့ အနုပညာ
လႈပ္ရွားတင္ဆက္မႈမ်ားကို အျမင္အၾကားျဖင့္ မီွးယူအတုခိုးကာ ေရးသား
ရွင္သန္တဲ့ အနုပညာျဖစ္ပါတယ္ ။ ”  ဟု ေဖာ္ျပသည္ ။
သူ၏ ကဗ်ာအယူအဆမ်ားကို ရိုးေျဖာင့္စြာ ေဖာ္ျပသည္ ။ ကို
ေအာင္ခိ်မ့္ကို ကိုးကားျခင္းမွာ အျခားေၾကာင့္မဟုတ္။ သူတို႔သည္
ယေန႔ေခတ္ ေမာ္ဒန္ ၊ ယခု ေခတ္ေပၚဟု သံုးေနေသာ ကဗ်ာအမ်ဳိးအစား
ကို စတင္ေရးဖဲြ႔ရာမွာ ထင္ရွားသူ တစ္ေယာက္၏ ရိုးေျဖာင့္ေသာ ေဖာ္ျပ
ခ်က္လည္းျဖစ္၍ ကိုးကားျခင္းျဖစ္သည္ ။ ေခတ္ေပၚဟု သံုးနႈန္းေသာ
စကားရပ္မွာ ယေန႔ သူတို႔ေခတ္ျပဳိင္ေရးဖဲြ႔ေသာ ကဗ်ာမ်ားကို
ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ နားလည္လိုက္သည္ ။ သို႔ေသာ္
ေခတ္ေပၚနွင့္ပတ္သက္၍ ကြ်န္ေတာ္၏အကဲျဖတ္ခ်က္နွင့္ ထပ္တူျဖစ္မျဖစ္ကို
ကြ်န္ေတာ္ေမး မၾကည့္ျဖစ္ ။ ကြ်န္ေတာ္က ၂ဝ ရာစုနွစ္အစ
ဆရာၾကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏ ကဗ်ာမွစ၍ ေခတ္ေပၚကဗ်ာ စတင္
ေမြးဖြားလာသည္ဟု အကဲျဖတ္သူ ျဖစ္သည္ ။
ကဗ်ာဖဲြ႔နည္းက်မ္းမရိွခဲ့ဘဲ ဟူ၍ေျပာျခင္းမွာ ရိုးေျဖာင့္စြာ ေျပာျခင္း
ျဖစ္သည္ ။ ကြ်န္ေတာ္နွင့္ သေဘာခ်င္းတူသည္ ။ ကမ္းစပ္မွမေရာက္ေသးဘဲ
ဘယ္နွယ္ေရကူးနည္းကို ေျပာနိုင္မွာလဲ ၊ ကမ္းစပ္ေရာက္ျပီဆိုလွ်င္ေတာ့
မည္သို႔ မည္ပံု ကမ္းစပ္ေရာက္ရသည္ကို ေျပာျပနိုင္မည္ ။ ယင္း အေတြ႔
အၾကံဳေၿပာျပခ်က္သည္ ေခတ္ေပၚကဗ်ာ၏ ဥပေဒ ၊ ကဗ်ဴပေဒသဟု
ဆိုနိုင္သည္ ။ ယင္းသည္ သဘာဝက်သည္ ။ ဥပေဒဆိုသည္မွာ
တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ မဟုတ္ ၊ အားလံုး အတြက္ျဖစ္သည္ ၊ ယင္းသည္
အတတ္ပညာ ။ ယင္းနည္းနာျဖင့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ျပီးေျမာက္ေအာင္
ဘယ္လိုေရးဖဲြ႔သလဲ ၊ ခံစားသလဲ ၊ ေမႊးျမသလဲ ၊ ကဗ်ာရနံ႔ရိွလွ်င္ အနုပညာဟု
ေခၚရေပမည္ ။
ဥပေဒဆိုသည္မွာ တန္းတူညီမွ် သေဘာသက္ေရာက္ရေပမည္ ။
သို႔ေသာ္ ဥပေဒတြင္ ျခြင္းခ်က္ေတာ့ ရိွတတ္သည္ ။ ျခြင္းခ်က္သည္
ဥပေဒျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသခံျခင္းျဖစ္သည္ဟု ပညာရွင္တစ္ဦး၏
အဆိုအမိန္႔လည္း ရိွခဲ့ဖူးသည္ ။ ျခြင္းခ်က္ဆိုသည္ကေတာ့ တစ္ေသာင္းမွာ
တစ္ခု ၊ တစ္သန္းမွာတစ္ခု၊ ျခြင္းခ်က္ ရိွလာလွ်င္ ဥပေဒအသစ္ကို ျပန္လည္
ျပင္ဆင္ ျပဳစုရေပသည္ ။
ကိုေအာင္ခိ်မ့္တင္ျပခ်က္တြင္ နိုင္ငံျခားမွ ဘာသာျပန္ကဗ်ာမ်ားကို
အတု ယူ၍ေရးဖဲြ႔သည္ဟု ရိုးေျဖာင့္စြာ တင္ျပခ်က္ကို ေက်နပ္သြားသည္ ။
တစ္ခုပဲ ရိွသည္ ။ သူက ဘာသာျပန္ကဗ်ာဟု ေရးသည္ ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့
ဘာသာျပန္ ကဗ်ာဟု မေရး ၊ ကဗ်ာဘာသာျပန္ဟု နားလည္သည္ ၊ ကိစၥ
မရိွ ။ နိုင္ငံျခားကဗ်ာ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို အားက်ကာ ေရးဖဲြ႔သည့္ အဓိပၸာယ္
ဟု ကြ်န္ေတာ္ နားလည္သည္ ။ ဤသည္ကား ဘာသာျပန္ကဗ်ာ မဟုတ္ဘဲ ၊
တိုက္ရိုက္ဘာသာျပန္၊ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ (သို႔မဟုတ္) မူရင္း ဘာသာျဖင့္
ေရးဖဲြ႔ေသာ ကဗ်ာမ်ားကို ဖတ္ျပီးလွ်င္ သူတို႔ မည္သို႔ ေရးမည္နည္းဟုလည္း
ဆက္လက္၍ စဥ္းစားမိေသး သည္ ။
ေခတ္စမ္းကဗ်ာသည္ အေနာက္နိုင္ငံကဗ်ာမ်ားကို အဂၤလိပ္
ဘာသာျဖင့္ ဖတ္၍ ေဒါင္လိုက္စီသည္ ။ ကဗ်ာရုပ္ပံုသဏၭာန္ကို ကြ်န္ေတာ္
တို႔ အစဥ္အလာအားျဖင့္ ဆက္ခံခဲ့ၾကသည္ ။ ဂနၴဝင္ေခတ္ကမူ ကဗ်ာ
လကၤာမ်ားကို ေပ၊ ပုရပိုက္တြင္ အလ်ားလိုက္သာလွ်င္ စီတတ္ၾကသည္ ။
ယင္းဂနၴဝင္သဏၭာန္ ျဖင့္ေတာ့ ရုပ္ပံုအားျဖင့္ ျခားနားသြားျပီဟု ဆိုနိုင္သည္ ။

(ဂ)

ကိုေအာင္ခိ်မ့္သည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ပထမမ်ဳိးဆက္ဆိုလွ်င္ သူက တတိယ
မ်ဳိးဆက္ ျဖစ္မည္ ။ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာမ်ားကို ဖတ္ေပးေနေသာ ဆယ္ေက်ာ္သက္
အရြယ္ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ကို ကြ်န္ေတာ္က “ သမီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း
ေျပာ အဘိုး သိခ်င္လို႔ ” ဟု ေမးသည္ ။ သူမက '“ (တစ္) နားမလည္ ၊ (နွစ္)
စနစ္မရိွ ၊ (သံုး) လူတိုင္းေရးနိုင္သည္ ” ဟု ေျပာသည္ ။ ေျပာသူက စတုတၴ
မ်ဳိးဆက္ သူမ၏ထင္ျမင္ခ်က္ကို ဘာသာျပန္ရမည္ ဆိုလွ်င္ ေခတ္ျပိဳင္
ကဗ်ာ (သို႔မဟုတ္) ေမာ္ဒန္ကဗ်ာသည္ စပ္နည္း မရိွေသး ။ လြယ္ကူေသာ
ပံုသဏၭာန္ ျဖစ္၍ လူတိုင္းေရးနိုင္သည္ ၊ နားမလည္ ဟူ၍ ျဖစ္သည္ ။
နားလည္ျခင္း မလည္ျခင္းကေတာ့ တစ္ဦးနွင့္တစ္ဦး တူခ်င္မွတူမည္ ။
စဥ္းစားစရာအျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ ကိုးကားလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္ ။ ကြ်န္ေတာ္က
ေတာ့ ယခင္အတိုင္းပင္ တခ်ဳိ႕နားမလည္ဟုသာ ေျပာခ်င္သည္ ။
ကိုေအာင္ခိ်မ့္၏ ကဗ်ာနွင့္ပတ္သတ္ေသာ သူ၏ေဖာ္ျပခ်က္သည္
ေခတ္ေပၚကဗ်ာ ဆန္းသစ္မႈအတြက္ စဥ္းစားစရာပင္ ျဖစ္သည္ဟု
ကြ်န္ေတာ္ တန္ဖိုးထားသည္ ။ ကဗ်ာသစ္က ကာရန္၏ေနရာတြင္ သီကံုး
ဆင္ယင္မႈ ကိရိယာသစ္တစ္ခု ဆန္းသစ္ေနျပီေလာ ဟူေသာေမးခြန္းကို
မေျဖနိုင္ေသးေသာ ကြ်န္ေတာ္သည္ ေခတ္ေပၚကဗ်ာသစ္ကို ေမွ်ာ္လင့္
ေစာင့္စားလ်က္ ၊ နားမလည္စရာေတြ အမ်ားၾကီးရိွေနေသးေသာ ကြ်န္ေတာ္
က ကဗ်ာရမၼက္ျဖင့္ ။
“ ကဗ်ာသစ္အေရးေတာ္ပံု ေအာင္ပါေစ။ ”

ဒဂုန္တာရာ

ကတ္တေလာက္လူသား

လိုခ်င္သည္ျဖစ္ေစ…
ၿငိဳျငင္သည္ျဖစ္ေစ…
သည္ေနရာ ဇာတိေျမသို႔
လာမိေလတဲ့ လူသားငယ္ … ။

အလုိ… အူယားစရာေပ့ါ
လူသားသတၱ၀ါလို႔ ဆိုတဲ့
သ႑ာန္အျဖာျဖာ စရိုက္အသီးသီးကို
သံသရာ ၀မ္းၾကာတိုက္ႀကီးက ေမြးဖြား
မသိေမာဟတရားက ေမြးျမဴ
အယူ၀ါဒေတြက ေကၽြးေမြး
လူသားေတြ တျဖည္းျဖည္းႀကီးထြားလာ
တို႔လူသားေတြက တစ္ဖန္
ကိေလသာ အခိုးအလွ်ံေတြကို ဖန္တီး
ထိုအခိုးအလွ်ံေတြ ထူပြားလာေတာ့
လူသားကမၻာႀကီးကို ျပန္လည္ျခိမ္းေျခာက္
အိမ္း.. ေၾကာက္စရာ သမိုင္းဘီးရဟတ္ကြယ့္
၀ိုင္းႀကီးပတ္ပတ္ ဒူေ၀ေ၀.. ဆိုတာ
လူသားေတြရဲ႕ သံသရာေပ့ါ
ကံၾကမၼာ ဇာတ္၀င္ခန္းေတြက
အခန္းခန္း အသြယ္သြယ္ ။

လူတစ္ေယာက္ဟာ..
သူ ေရာက္လာတဲ့ ေနရာ
သူ ရွာေနတဲ့ အညႊန္း
သူ ထြန္းေနတဲ့ အလင္းတိုင္
သူ ထိုင္ေနတဲ့ အရပ္
သူ ဖတ္ေနတဲ့ စာအုပ္
သူ ထုတ္ေနတဲ့ မွတ္စု
သူ ျပဳေနတဲ့ အမႈထိုထိုကို
ဗဟု အဆိုေတြနဲ႔ ဘယ္လိုညွိေပမဲ့
လူ႔ နဂို အရွိတရားမွာေတာ့
သူ႔ကိုယ္သူ သိထားဖို႔ပါပဲ
အသိပြားရင္ အသြားလြယ္
အသိငယ္ရင္ အသြားဖင့္ …. ။

ဇာတိအသိုက္ကို လာမိခိုက္မွာ
စာၾကည့္တုိက္ပမာ ဂုဏ္ေဆာင္ရဲေစကြယ့္
ဘံု အေဆာင္ေဆာင္ထဲမွာ
ပံုေဆာင္ခဲေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားေပ့ါ
လူသားဆိုတာ “ ကတ္ကေလာက္ ” အလား
သံသရာ ထြက္ေပါက္တံခါးမွာ
ကံၾကမၼာ အထက္ေအာက္ မမွားရေအာင္
(ကိုင္း … ရြာစားေရ႕ ….)
ကတ္ကေလာက္တရား ပင့္ ။     ။


                           ေမာင္ခိုင္မာ

ကိုယ္ေပ်ာက္မိစၧာ

စိမ္းစိမ္းျမျမ
ေဒါသလက္ရြန္း
မ်က္၀န္းကေလး….. သင္ ။
မုန္းမုန္းေျမ့ေျမ့
အျပဳံးေသြ ့ႏြမ္း
ႏွုတ္ခမ္းကေလး….. သင္ ။
ခုိးခုိးခစ္ခစ္
အျပစ္ဖြဲ ့ဟန္
မဲ ့သံကေလး….. သင္ ။
ဆူဆူေလာင္ေလာင္
ရန္ေထာင္ေျခေဆာင့္
ဖေနာင့္ကေလး…. သင္ ။
ေတြးေတြးတိတ္တိတ္
စိတ္ေကာက္ေက်ာေပး
ေနာက္ေက်ာကေလး…. သင္ ။
ေဒါသမ်က္၀န္း
အမုန္းႏွုတ္ခမ္း
ရယ္သြမ္းမယ့္ဟန္
ရန္ေထာင္ေျခေထာက္
စိတ္ေကာက္ေက်ာျပင္
မိစၧာ…. သင္ ။
ခ်စ္ခင္သူတို့ ထမင္းပြဲ
ခ်စ္ခင္သူတို ့အသင္းထဲကို
သင္းကြဲေမွာက္လွန္
ခေလာက္ဆန္ဖို ့
(သင္ ဘယ္သူထံက…..)
ေထာက္ခံစာယူခဲ ့ပါသလဲ ။

ေမာင္ခုိင္မာ

** အၾကိဳက္တရားနွင့္ အျမိဳက္တရား **

ကြ်န္ေတာ့္သား
ပီေကဝါးရတာၾကိဳက္တယ္ ။

ကြ်န္ေတာ့္မယား
ခ်ဳိခါးခါး ခ်ဥ္စပ္စပ္
ေဗဒင္ဖတ္ခြင့္ရတဲ့
တစ္မတ္တန္ ဇီးထုပ္ကိုၾကိဳက္တယ္ ။

ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့
လက္ဖက္ရည္ခ်ဳိေပါ့
ဗားေတာ့ဗရက္ကဗ်ာ
သစၥာသီခ်င္း (ကိုေစာညိန္း)
ေဆးျပင္းလိပ္တစ္လိပ္
ဖိုဘီကိတ္ရဲ႕အျပံဳး
ထံုးေလးေလးနဲ႔
ေဆးေမႊးကြမ္းယာတစ္ယာ
အို - ဝမ္းသာပါတယ္မိတ္ေဆြ ။

အၾကိဳက္တရားဆိုတာ
လိုက္စားခြင့္ရိွတယ္
မိုက္မွားခြင့္ရိွတယ္
ေထြျပားခြင့္ ရိွတယ္
ေစစားခြင့္ ရိွတယ္
ေဘးဖယ္ခြင့္ ရိွတယ္
ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရိွတယ္
ငါးပိ နဲ႔ ဒံေပါက္
ခေမာက္ နဲ႔ ေခါက္ထီး
ရင္းနီွးခံစား
ဒါ အမွန္တစ္ရားေတာ့ မျဖစ္နိုင္ ။

ေက်ာ္သူကို ၾကိဳက္တဲ့
စရိုက္တူ ေကာင္မကေလးဟာ
“ ေမာင္ေလးေအာင္ ”
“ ေမာင္ယဥ္မြန္ ” ဆိုတာ
“ ဆိုလာ ” ေခြ်းနံ႔ေပ်ာက္ေဆးလို
ေမႊးသလားကိုကိုတဲ့ ။

လမ္းေဘးမွာထိုင္စား
ဝက္သားတုတ္ထိုး အရသာနဲ႔
ဦးပုညရဲ႕ ကဗ်ာရသ
ဒါႏႈိင္းရတရားမဟုတ္
ကိုယ့္အထုပ္ကိုထမ္း
ကိုယ့္စခန္းကိုယ္ဝင္ ။

ေမာင္ခိုင္မာ
မိုးေဝ၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၁၉၈၆

** ကၽြန္ုပ္ နွင့္ ေဖာင္တိန္ေစာင့္ ဘီလူး **

တစ္ညေနခင္း
ပ်င္းပ်င္း ရိွတာနဲ႔
စာၾကည့္ခုံမွာ ထိုင္
ငိုင္ငိုင္ ေငးေငး
ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြး
ေဖာင္တိန္ေလး ပြတ္သပ္
စိတ္လြတ္လပ္ေနတုန္း
ျဖဳန္းကနဲ ...
၀ုန္းကနဲ ...
မီးခိုးလုံးေတြ ထဲက
( မည္း ) မဲမဲ အေကာင္ႀကီးထြက္လာ ... ။

“ မေၾကာက္ပါနဲ႔ အရွင္ ...
(အကၽြန္ုပ္ ဟာ ...)
သခင္ရဲ႕ ေဖာင္တိန္ကို
အခ်ိန္ မေရြး ေစာင့္ရတဲ့
ေဖာင္တိန္ေစာင့္ ဘီလူးႀကီးပါ ... ။

“ သခင္ ...
ဘာလိုခ်င္ပါ သလဲ
ဒိန္ခဲ , မာဂ်ရင္း
ပီကင္း ဘဲကင္
ၾကက္ဆင္သား , ပါ့ဖ္
မလစ္လပ္ေစရပါ ”... ။

“သူမ်ား အဆီ အသား
မစားေကာင္းပါဘူးကြယ္ ... ” ။

“သခင္ ...
ဘာေသာက္ခ်င္ပါသလဲ
ေက်ာက္ဆူး ဘီယာ
စေကာ့ ၀ီစကီ
ေဂ်ာ္နီ လမ္းေလွ်ာက္
ႀကိဳက္ရာ ေရာက္ေစမယ္ ... ” ။

“ သူမ်ား မ်က္ရည္ေပါက္
မေသာက္ေကာင္းပါဘူးကြယ္ ... ” ။

“ သခင္ ...
ဘာစီးခ်င္သလဲ
ခရီးတြင္လွ
“ ထ ” ဆင္ထူး “ ဒ ” ေဒြး
ႀကိဳက္ရာေရြးပါ ... ” ။

“ သူမ်ားေက်ာကုန္း
အသုံး မခ်ရက္ဘူးကြယ္ ... ” ။

ကၽြန္ုပ္ ရဲ႕ ေဖာင္တိန္ေစာင့္
သေကာင့္သား ဘီလူးဟာ
ျပဴးတူးေၾကာင္ေတာင္နဲ႔
မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္
ကၽြန္ုပ္ကို က်ိန္ဆဲၿပီး
ေဖာင္တိန္ထဲေရာက္ ျပန္ေပ်ာက္သြား ... ။   ။

ေမာင္ခိုင္မာ
ရုပ္ရွင္ေအာင္လံ မဂၢဇင္း
စက္တင္ဘာလ၊၁၉၈၇-ခုနွစ္ ။

** ရြာလြမ္းခ်င္း **

ဘာပဲေသာက္ေသာက္
ေသာက္တတ္မွ ေကာင္းတာကလား ၊
ထန္းေရေသာက္တာေတာ့
ထန္းပင္ေအာက္မွာ အေကာင္းဆံုးပဲ ။

ထန္းပင္ရင္းက ျမက္ခင္းေပၚမွာ
ပဲၾကီးေလွာ္ၾကဲ ၊
ေဆးလိပ္ၾကဳိက္ရင္ ေဆးလိပ္ခဲ ၊
ေျခဆင္းလဲလူ အပူအပင္မရိွ ။

ပဲစိကို တစိစီေကာက္
အလ်ားေမွာက္ျပီး
ေသာက္တာကို
လက္ေခ်ာ္ျပီး ၊ ခြက္မေက်ာ္ရင္
ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္အတိ ၊
အလြန္စည္းစိမ္ရိွတာကလား ။

မိုးဦးက်စ
ပုတတ္က တစ္ေကာင္နွစ္ေကာင္
ရေအာင္အရင္ရွာရမယ္၊
ပုတတ္ကေလး နီက်င္က်င္
ႏြယ္ၾကိဳးရွည္နဲ႔ မငင္ေလနဲ႔
ေခြးျမင္ရင္ ခုန္ဟပ္မယ္ ၊ ဖုန္ကပ္မယ္
ခါးပံုစမွာ အသာေခြထည့္ပါ
ရြာအေျခထန္းတဲကိုေရာက္ရင္
ထန္းလ်က္ဖိုမွာကင္
ကင္ျပီးေတာ့ေထာင္း၊ ေထာင္းျပီးေတာ့ေၾကာ္ ။
ၾကက္သြန္နီနဲ႔ ၊ ၾကက္သြန္ျမိတ္နဲ႔
ငရုတ္သီးပြ ေလးစိတ္စိတ္
အိုးအဖံုးမပိတ္ဘဲ
မီးေလးမပူတပူမွာ
ဆီပူေလးတလိွမ့္ နွစ္လိွမ့္ လိွမ့္လိုက္ရင္
ကြယ္- ဆိမ့္လိုက္မယ့္ျဖစ္ျခင္း ။

ပုတတ္လိုက္ရင္း
မပ်င္းေသးလို႔ အခိ်န္ရရင္
ဗိန္မတို႔ရွားေတာအစ
နဘူးခံ်ဳ ဆူးခ်ဳံ ဖြသြား
ပ်ားအံုေလးဘာေလးရွာေပါ့
ပ်ားလပို႔မမက္နဲ႔ ပ်ားသလက္ကိုညစ္
ပ်ားနို႔ရည္ ျဖဴပ်စ္ပ်စ္နဲ႔
ေျပာင္းဖူးနုရည္အနွစ္ကို
နွမ္းဆီစစ္စစ္နဲ႔ေၾကာ္ရင္
တဲေပၚက တိုက္ေပၚေရာက္သလိုပဲ
ေသာက္တာကယစ္၊ စားတာကအစ္နဲ႔
အယစ္ေတြရွည္ေပေရာ့ ။

ထန္းသမားၾကီးက ဦးခတဲ့ ၊
ဒူးက်ေအာင္ ထိုးကြင္းဟာ
ေၾကာင္အဆင္း ေၾကာင္အတက္နဲ႔
ထန္းတက္ရင္ အရက္မေသာက္
ထန္းေရေလာက္လဲမမက္
ေဆးရြက္ၾကီးပဲငံုတယ္
ျမဳံစိစိနဲ႔ စကားမေျပာဘူး
ဦးခက လူထူးပဲ ။

ထူးပံုကိုၾကံဳလို႔ေၿပာရဦးမယ္
တခါတုန္းကေပါ့
ထန္းတက္တာ ကိုယ္တံုးလံုးနဲ႔
ထန္းတက္ေနတုန္း မိုးမိေရာ
မိုးမိေတာ့ အေအးပတ္ေရာ
ထန္းတက္တာရပ္ျပီး ဖိနပ္မပါဘဲ
ရြာထဲကို အျမန္သုတ္ျပီး
က်ားဘမ္းပရုပ္ဆီ
အေဖ့ညီ ေက်ာင္းဆရာဆီမွာ
ေတာင္းျပီးမ်ဳိသတဲ့ ။

ပရုပ္ဆီမရိွရင္ ၊ ဘုန္းၾကီးဆီေျပး
ေရနံေခ်းတကေလာ္ကို
မ်ဳိေသာ္ေပ်ာက္၏ တဲ့ ။

ဆံပင္စုတ္ဖြား ၊ တင္တုတ္ကားနဲ႔
ထန္းသမားကေတာ္က၊ ရွင္ဂြက္ေထာ္တဲ့။
မေနာ္ႏြယ္ နို႔တဲြေလာင္းနဲ႔
ထန္းေရအိုးကို ေခါင္းမွာရြက္
ခါးထက္ခြင္ ကေလးတေကာင္။
ထန္းပလပ္ႏြားရုပ္ဆဲြ
နွပ္တဲြလဲ ဂ်ဳိးတန္းလန္းနဲ႔
ထန္းမ်ဳိးဆက္သစ္ ခ်စ္စရာေလးေတြက
တေကာင္နွစ္ေကာင္။

ရန္လံု ေအာင္နက္
ၾကြက္လိုက္ယုန္လိုက္
ရွဥ့္လိုက္ေပြးတူး
ေခြးဘီလူးက သံုးေကာင္ေလးေကာင္။
“ေကာင္ေလးေတြဘာလိုေသးတံုး ” တဲ့
တျပဳံၿပဳံး ေမးလားေမးရဲ႕
ထန္းေရဖိုးေပးလဲ မယူဖူးတဲ့
ငါလဲ တခါမွ မေပးဖူးပါဘူး ။

တခါတခါ ယုန္သား
တခါတေလ လင္းေျမြသား
သူၾကီးသား ငဝက္စားဖို႔တဲ့
ေျမြသားကို အလ်ဥ္နဲ႔နွပ္ျပီး
ခ်က္တတ္ရင္ ေကာင္းခ်က္ေတာ့ ၊
မခ်က္တတ္ရင္ေကာ
မခ်က္တတ္ရင္ အထူးမလုပ္နဲ႔
နူးရံုသာျပဳတ္ အေရဆုတ္ျပီး
ညက္ရံုေထာင္း
ဆီစိမ္းေလးေလာင္း ၊ ၾကက္သြန္ျမိတ္ေလးလီွး
လီွးတာေတာင္မေစာင့္ခ်င္ရင္
အပင္လိုက္ကိုက္ျပီး ၊ ထန္းေရနဲ႔ၿမည္းလိုက္ရင္
ရြာသူျကီး ဘုရားတကာလဲ
အနားလာျပီး ေရာတိေရာေယာင္နဲ႔
ေကာင္ေလးေတြ ရန္မျဖစ္ၾကနဲ႔
ရန္ျဖစ္တာ မေကာင္းဘူးတဲ့ ၊
ဒါ ေျပာင္းဖူးေၾကာ္လား
အင္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသားဟဲ့ ၊ ဘာဟဲ့
ညာဟဲ့
တစေလာင္း တဖလားငဲွ႔ၿပီး
သူအာေခါင္ထဲ ထည့္သြားမွာပါပဲ ။

သာနိုးတို႔ ၊ မိုးသူတို႔
လူပ်ဳိသိုးတသိုက္
တို႔ရြာကို လိုက္ျပီးလာေတာ့
တို႔စရိုက္ တို႔ဘာသာ
ျမဳိ႕သားေတြ လာပေကာလို႔
ထန္းေတာမွာ ဝါးကြပ္ပ်စ္ကို
ေလွ်ာ္အသစ္နဲ႔ ကြပ္ထားသတဲ့ ။

သူတို႔လဲျမဳိ႕ၿပန္
နို႔လွန္ျပီး ကေလးကိုတိုက္ရင္း
ၾကဳိက္ရာအမည္ စဥ္းစားေတာ့
သူ့သားကို သာနိုးတဲ့ ၊ မိုးသူတဲ့
ဂုဏ္ယူျပီးေပးခဲ့တာ ၊
ခုအခါ သာနိုးလဲထန္းတက္လို႔
မိုးသူလဲ ထန္းတက္လို႔
မ်ဳိးဆက္သစ္ေလးေတြေလ
ဒူးေတြေတာင္ ေခ်ာင္ေရာ့ေပါ့ ။

လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ေလးဆယ္
ကုန္လြယ္လိုက္တာ
မေန႔တေန႔ကလိုသာ ထင္ဆဲ
အဲ ... အဲဒီတုန္းက ငါ့အေဖလည္း ရိွေသးတယ္ေလ ။

ဒီလိုေပါ့ကြာ ၊ တခါတေလေပါ့တဲ့ ၊
ေသာက္ေတာ့ေသာက္ေလ၊ မမူးေစနဲ႔
ငါ့အေဖက
ငါ့ေကာင္ေတြကိုဆံုးမတယ္၊ ျပဳံးၿပတယ္ ။

ငါ့အေဖေရွ႕မွာ ငါထန္းေရမေသာက္ခဲ့ဘူး
ငါ့အေဖကြယ္ရာမွာေတာ့
ဆယ္ခါေလာက္လား၊ ဆယ့္ငါးခါေလာက္လား
ေမွာက္ေမွာက္မွားမွားနဲ႔
ေယာက္ဖ ငၾကြားနဲ႔ေပါ့
ေသာက္ေသာက္စားစား
နည္းနည္းပါးပါး လုပ္ဖူးရဲ့
ေသာက္တဲ့အခါ မမူးပါဘူး
မူးတဲ့အခါလည္း မရူးေစရပါဘူး
နတ္ရြာကအေဖ၊ ခြင့္လႊတ္ရွာေပလိမ့္မယ္ ။

ခုေတာ့ကြာ
ရြာမေရာက္တာ အေတာ္ၾကာျပီ
ဆယ္နွစ္တခါ ေရာက္ေကာင္းမွေရာက္ပါမယ္ ။

ရြာကိုသြားရင္
မိဘမဲ့သား ၆ဝ ေက်ာ္ အူေၾကာင္ၾကားကို
သနားၾကသတဲ့ ။

မနွစ္ကတေခါက္
ငါ့ရြာေရာက္ခဲ့တယ္ ။
ေရာက္ရင္ေရာက္ခ်င္း ထန္းေတာတြင္းကို ဆင္းခဲ့တယ္။
ထန္းပင္ေအာက္မွာ
ထန္းေရကေလး တငံုေလာက္
ေလးငါးဆယ္ငံုေလာက္ ေသာက္ခဲ့မိတယ္။
ကြယ္- အေဖ့ကို လြမ္းလို႔ပါ။

ေမာင္စြမ္းရည္
၇၊ ၃၊ ဝ၁ ျဗဴတီမဂၢဇင္း၊ ၂ဝဝ၁ ေမလ

ပလိန္းကိတ္ရဲ ့အရသာ

ကိုယ္ႏွင့္ေ၀းေသာေနေရာင္ျခည္ကို
ပူတယ္ေအးတယ္မေျပာလိုေတာ့..။

ကိုယ့္ႏွလုံးသားက
ကမၻာႏွင့္အမွ်ပြင့္ေသာပန္းရနံ ့တို ့စဲြတယ္
ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးရွိမလဲ ။

ဒီေန ့တနဂႍေႏြ
ေရေႏြးအိုးတစ္လုံးတည္မယ္
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေတြးမယ္
ထမင္းလည္းတစ္ခါပဲစားမယ္
ဒီထက္ေခၽြတာလို ့လည္းမရ
ဒီထက္အက်ယ္ခ်ဲ ့လို ့လည္းမရ ။

အလုပ္မရွိအလုပ္ရွာ
ကိုယ့္သိမ္ငယ္မႈ
ကိုယ္ၾကံဳရေသာမ်က္လုံးမ်ားနဲ ့
ကိုယ့္ဘ၀ဇာတ္ ။

ေရခ်ဳိးခါနီး
ကိုယ့္တစ္ကိုယ္လုံးကိုယ္အႏုစိတ္ျပန္ၾကည့္
ဘာေဆးမင္ေၾကာင္မွမရွိ ။ ။



ခင္ေဇာ္ျမင့္
ျမားနတ္ေမာင္
ဧျပီ.၂၀၀၃

** သူ ရဲ ေ က ာ င္ း ေ ခ တ္ ၊ သ စၥ ာ ေ ဖ ာ က္ ေ ခ တ္္ **

ငွက္ေရ...
သစ္ပင္တစ္ပင္လုံး
အရြက္ဆိုလို ႔
တစ္ရြက္မွမရွိေတာ့ဘူး။

ေျမႀကီးေအာက္
ေတာက္ပတဲ့အျမစ္ေတြသာ
႐ုန္းကန္တုန္းေပါ ့။

မင္းေသသြားတာေကာင္းတယ္

ငွက္။

ႏို ့မို ့ရင္
မင္းသီခ်င္း ‘‘အဆုံးသတ္တိုက္ပြဲ”
မူးမူးနဲ ့ေအာ္ေနတဲ့ငနဲေတြ
မင္းဆဲမိေနဦးမယ္။

မင္းဆိုးမင္းညစ္တို ့လက္မွာ
ေသသူကို
ရွင္သူ မနာလိုျဖစ္သတဲ့။

ျဖစ္မေပါ ့
ေသသူေတြက
နာမည္ေကာင္းနဲ ့ေသသြား
ေျမႀကီးထဲ
ဘယ္ေတာ့မွသစၥာမေဖာက္။

ရွင္သူေတြသာ
မထင္မွတ္ဘဲ
တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္
သစၥာေဖာက္သြား
မေသခင္
နာမည္ဆိုးနဲ ့ေပ်ာက္သြား။

ဒီေန ့က
တိုက္ပြဲမလို
ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ဖို ့သာလိုသတဲ့။

ေခတ္ႀကီးထဲ
တ၀ုန္း၀ုန္းခုန္ခ်
အတုံးအရံုး
ေၾကြျပေနလိုက္ၾကတာ
သစ္ပင္တစ္ပင္လုံး
အ႐ႈိးရာေတြခ်ည္းပါလား။

ငွက္ေရ...
သူတို႔ပဲ သူရဲေကာင္း
သူတို႔ပဲ သစၥာေဖာက္။

ေႁမြေပြးကိုက္တုန္းကမေသ
ျမက္ေရွာပတ္မွေသၾက
မတတ္ႏိုင္ဘူး။

မေသခင္
ေပ်ာက္ဆုံးေနတဲ့အနာဂတ္ကိုေတာ့
ေတြ ့ေအာင္ရွာရဦးမယ္။

အေမဇုန္ျမစ္ႀကီးရဲ ့
ေအာက္နက္နက္မွာ
ေနာက္ထပ္ အေမဇုန္ျမစ္ႀကီးတစ္စင္း
ရွိေနတယ္ဆိုတာ
(ေျမႀကီးေအာက္က)
မင္းအသိဆုံးေပါ့ကြာ။

ငွက္ေရ...
မင္းေသသြားတာေကာင္းပါတယ္။

ေျမႀကီးေအာက္မွာပဲ
စိမ္းစိုတဲ့အျမစ္ေတြနဲ ့
တို႔ေခတ္ကိုေရာက္ႏွင့္ေနဦးေပါ ့ညီေလးရာ။ ။

(ထူးအိမ္သင္ကြယ္လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ျပည့္အမွတ္တရ)

ေအာင္ေ၀း

ၾသဂုုတ္ ၁၃၊ ၂၀၁၃

ေ၀စု

လမ္းေထာင့္မွာ
ရပ္ေနရွာတယ္
သစ္ပင္နဲ႕ သစ္ရိပ္မွာ သူမဟာ ေရာေႏွာလုိ႔ ။
ပ်ံလႊားငွက္ေတြ ေကာင္းကင္ေပၚလူးလာ
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႕
နည္းပါးတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား
မထုံတက္ေတး ျမင္ေတြ႕ေလခဲ့
မုိးခ်ဳပ္ေတာ့မယ္. . .တဲ့ ။

အမ်ဳိးသမီးေရ
ငါ့အမ်ဳိးသမီးေရ
ေလာကႀကီးဟာ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ ႂကြယ္၀လွတယ္
ငါတုိ႔က စီးဆင္းၾကရၿမဲပဲကြယ္ ။

အားလုံးပဲ ေပ်ာ္ရႊင္မႈရပါေစ
မနာလုိမရွိပါဘူး ။
ဖန္လာပုံက
အမွားကမ္းတစ္ဖက္စီ ငါတုိ႕ႏွစ္ေယာက္သား
ဒီတစ္ခ်ီလည္း တင္းထားၾကဦးစုိ႕။ ။

ေအာင္ခ်ိမ့္